รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ - ตอนพิเศษ 5
รู้สึกขอบคุณจีฮวันที่ทำเหมือนจะตามไปกระชากคอเสื้อมาก ความเสียใจและความกลัวที่เคยอดทนเก็บไว้ต่อหน้าทนายรยูระเบิดออกมา น้ำตาไหลพรากออกมาจากตาของอึนคัง
พอเห็นน้ำตาของอึนคัง หัวใจของจีฮวันก็เจ็บปวดเหมือนโดนแทง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่น้ำตาหนึ่งหยดของอึนคังทำให้เจ็บปวดรวดร้าวกว่าอาการเจ็บปวดที่ตัวและหัวใจของตัวเอง ทุกครั้งที่อึนคังร้องไห้ เข้าใจคำพูดที่ว่าหัวใจเหมือนโดนฉีกแล้วว่ามันเป็นอย่างไร
“ผมถามว่าไปเจอใครมา!”
“ผู้ชาย”
อึนคังสะอื้นตอบ
“ผู้ชาย? ผู้ชายคนไหน!”
คิ้วของจีฮวันขมวดมุ่น
“ผู้ชายน่ากลัวอายุมาก”
“หา?”
“นึกว่านัดไปคุยเรื่องสัญญา…”
“แล้วยังไง”
“เขาบอกนิยายฉันงั้นๆ ให้เลิกเขียนซะ”
เขาบอกเลิกกับคุณจีฮวันซะ เขาไม่อยากให้ผู้หญิงอย่างฉันคู่กับคุณจีฮวัน
“อะไรนะ ไอ้บ้า ตัวเองมีสิทธิอะไรมาสั่งให้เลิกเขียน สำนักพิมพ์ไหน”
เวลาอยู่กับอึนคัง จีฮวันจะด่าและแสดงด้านที่ไม่ดีออกมาได้มากขึ้น ถ้าทนายรยูมาเห็นด้านนี้ของจีฮวัน สงสัยจะบอกว่าติดนิสัยไม่ดีมาจากคนไม่เอาไหน อึนคังยิ้มทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า
“ก็เลยบอกไปว่าหนวกหู ฉันจะเขียนจนกว่าจะตาย”
“ดีมาก ต้องแบบนี้โกอึนคัง”
จีฮวันกอดโกอึนคังพลางลูบหลัง
“ทำดีใช่ไหม”
“อือ ทำดีแล้ว บอกไปว่าอย่ามาพูดไร้สาระ นิยายของโกอึนคังเยี่ยมที่สุด ขนาดฉันผมยังยอมรับเลยไม่รู้หรือไง ผมเป็นคนหัวสูง ขี้เลือกขนาดไหน จากคนไม่เคยสนใจนิยายโรแมนซ์หรือนิยายออนไลน์ พอได้อ่านนิยายของโกอึนคังไปตอนนึง ก็หลงรักเลย”
“ไม่ได้ชอบเพราะมันโป๊ใช่ไหม”
“นั่นล่ะสำคัญเลย”
อึนคังผ่อนลมหายใจ รู้สึกถึงมือที่อบอุ่นของจีฮวัน หัวใจที่เต้นด้วยความกังวลสงบลงและกลับมาสงบอีกครั้ง
“แต่ไม่ว่าอะไรก็ตาม ถ้าไม่อยากทำก็อย่าทำ อย่าฝืน เมินพวกเสียงนกเสียงกาที่บอกไม่ชอบไปซะ มองแต่สิ่งที่อยากมอง ฟังเฉพาะสิ่งที่อยากได้ยิน และทำแต่สิ่งที่อยากทำ โกอึนคังควรทำแบบนั้น”
แค่ฟังก็มีความสุขมากแล้ว อึนคังจั๊กจี้ไปทั้งตัว รู้สึกขอบคุณ น้ำตาเหมือนจะไหลออกมาอีก ผู้ชายแบบนี้เนี่ยนะ ถ้าหมดใจก็จะทิ้งอย่างไม่หันกลับมามอง
ผิดแล้วค่ะ คุณลุงคงเข้าใจผิดว่าพ่อแม่รู้จักลูกตัวเองหมด แต่คนที่ไม่รู้จักลูกตัวเองมากที่สุดก็คือพ่อแม่นั่นแหละ รยูจีฮวันไม่ใช่คนที่จะทำอย่างนั้น เพราะถ้าเขาเป็นคนแบบนั้นฉันคงไม่รัก และเขาก็คงจะไม่มารักฉัน อึนคังกอดเอวของจีฮวัน
“ต่อไปถ้ามีไอ้บ้าที่ไหนมาผู้อะไรแปลกๆ อีก โทรหาผมเลยนะ ผมจะรีบไปจัดการให้เลย เข้าใจไหม”
“อือ เข้าใจแล้ว”
พ่อของคุณ คุณก็จัดการได้เหรอ
“จะบอกเรื่องที่ทำให้โกอึนคังอารมณ์ดีขึ้นให้เอาไหม”
“อะไรคะ”
“พิธีกรที่ทำกับผม ชวนไปกินมื้อเย็น”
“อะไรนะ!”
อึนคังอุทานเสียงดังพร้อมกับผละออกจากอ้อมกอดของจีฮวัน
“จริงเหรอ เมื่อไหร่”
“เมื่อกี้หลังอัดเสร็จ พอบอกว่าแต่งงานแล้ว แล้วก็ชูแหวนให้ดูก็อึ้งไปเลย ผมบอกไปว่าถ้าไม่เป็นไรก็ไปกินข้าวด้วยกัน เธอหน้าแดงบอกว่ามีนัดด่วนแล้วรีบไปเลย”
“ฉันบอกแล้ว! เจ้าหมีทึ่มผู้พิชิตผู้ประกาศ! เป็นไงเซ้นส์ฉัน ยังจะว่าว่าโง่อีกไหม โอ๊ย เจ้าหมีทึ่ม!”
อึนคังจับแก้มทั้งสองข้างของจีฮวันโยกไปมา
“โอ๊ยยย! โอ๊ย! ก็ผมไม่รู้จริงๆ นี่นา อายุเท่าไหร่ ทำงานมากี่ปี รู้แค่ชื่อสามพยางค์ แล้วผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าผู้หญิงคนนั้นสนใจผม”
“แล้วพอรู้ว่าพิธีกรคนสวยชอบตัวเองแล้วรู้สึกยังไง”
“พูดว่าชอบคงไม่ได้ ก็แค่ชวนกินข้าวเย็น”
“โอ้โฮ ตาลุงนี่จะทำตัวน่าขายหน้าไปถึงไหน ไม่ใช่มื้อเที่ยงด้วยนะ แต่เธอมีไมตรีชวนกินมื้อเย็น กินมื้อเย็นเสร็จ โดยธรรมชาติก็จะชวนกินเหล้าต่อ หลังจากกินเหล้าก็จะชวนไปอย่างอื่น”
“เหมือนที่เราเคยทำน่ะเหรอ”
จีฮวันโอบเอวอึนคังเข้ามา ดวงตาของเขาภายใต้หมวกฟางที่จ้องมองมาที่เธอทั้งนิ่งและหวานมาก จนอึนคังแทบละลาย
“เพราะฉะนั้น ห้ามไปกินข้าวเย็นกับผู้หญิงอื่นเป็นอันขาด เข้าใจไหม”
อึนคังลูบใบหน้าของจีฮวัน
“ไม่แค่ข้าวเย็น กับผู้หญิงอื่น กาแฟสักแก้วก็ไม่ไปดื่ม ไม่รู้เหรอ ถึงข้างๆ จะมีผู้หญิงเป็นสิบเป็นร้อยก็มองไม่เห็น วันนี้ก็ด้วย พอวันนี้เธอชวนไปกินเย็น ถึงเพิ่งจะได้มองหน้าชัดๆ หลังจากเริ่มทำรายการมาด้วยกันสองเดือน แต่หน้าตาเป็นยังไงก็จำไม่ได้แล้ว พอเห็นหน้าโกอึนคังก็ลืมหมดเลย”
อึนคังหัวเราะคิกกับคำพูดทีเล่นทีจริงของจีฮวัน เป็นการล้อเล่นที่แสนหวาน
“ทำไงดี สงสารรยูจีฮวันของฉันจังเลย นอกจากฉันแล้ว กลายเป็นมองผู้หญิงคนไหนไม่ได้แล้วหรือเนี่ย”
“ใช่แล้ว ผมมองไม่เห็นใครเลย นอกจากโกอึนคัง ทุกคนก็แค่เป็นก้อนหิน ต้นไม้ กำแพง ผู้หญิงที่ขยับเคลื่อนไหวมีชีวิตในสายตาผม มีแค่โกอึนคัง แบบนี้จะทำไงดี”
“จะทำไงดีนะ ฉันคงต้องรับผิดชอบ ที่คุณกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน ดังนั้นฉันจะรับผิดชอบรยูจีฮวันไปตลอดชีวิต!”
“รับผิดชอบแค่คำพูด?”
“เปล่าค่ะ ด้วยร่างกาย”
อึนคังปิดริมฝีปากจีฮวัน จีฮวันกระชับแขนรอบเอวพลางใช้หมวกฟางบังหน้าของพวกเขาเอาไว้
* * *
วันเสาร์ที่อากาศแจ่มใส บ้านจีองกับจากูวุ่นวายกันตั้งแต่เช้า ระหว่างที่จีฮวันกำลังทำความสะอาดยกใหญ่ อึนคังก็ง่วงอยู่กับการทำอาหาร จากูกับจีองที่ไม่รู้จะทำอะไรก็พลอยวิ่งเข้าวิ่งออกบ้านกันอย่างสนุกสนาน
“อีกสิบนาทีจะถึงกันแล้ว”
“หา! งั้นเหรอ เอาเนื้อออกไปเลยไหม”
“อืม เอาออกมาเลย กำลังจะจุดไฟ ค่อยๆ เอาออกมาก็ได้”
ถือเป็นงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ครั้งแรกตั้งแต่ย้ายมา ตัวเอกของปาร์ตี้บาร์บีคิวนอกบ้านก็คือคู่ของซอกยอง เพิ่งเคยเจอภรรยาของซอกยองเป็นครั้งแรก อึนคังเลยตื่นเต้นนิดหน่อย แต่พอเห็นยูจองยิ้มสดใส ความตื่นเต้นก็หายไป
“เข้ามาเลยค่า ฉันโกอึนคัง ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“อียูจองค่ะ ในที่สุดก็ได้พบกันนะคะ อารมณ์ยังกับเจอดาราเลยค่ะ!”
“ฉันได้ยินเรื่องของคุณยูจองบ่อยมาก จนเหมือนสนิทคุ้นเคย”
“อุ๊ย! ฉันก็ถึงขนาดฝันถึงคุณอึนคัง!”
เห็นสองคนจับมือหัวเราะกันคิกคัก จีฮวันกับซอกยองก็พลอยยิ้มไปด้วย
“นี่สินบนที่เอามามอบให้ผู้มีอิทธิพลตัวจริงของบ้านครับ”
ซอกยองกอดขวดไวน์กับดอกไม้มาให้อึนคัง
“เอ๋ ผิดคนแล้วล่ะค่ะ ผู้มีอิทธิพลตัวจริงของบ้านเราคือจีอง ใช่ไหมจีอง”
จีองที่นั่งตัวตรงระวังคนแปลกหน้าอยู่บนราวระเบียงหน้าบ้านร้อง “เมี้ยววว” สนับสนุน และจากูก็เห่า “โฮ่งงง” เสริมว่าจริง ทำเอาทุกคนขำ
“บ้านดีมาก! ไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย ที่รัก มาดูสนามหญ้านี่สิ นี่ของจริงนะ!”
ซอกยองกระโดดลงไปบนสนามหญ้า จีฮวันหน้าเครียด
“เฮ้ย! หญ้าพังหมดแล้ว! อย่าโดด!”
“หึ้ย ไอ้นี่นี่ ขี้โวยวายชะมัด! หญ้านี่มันจะสักเท่าไหร่! ที่รัก! จีฮวันด่าผมว่าเหยียบหญ้า! เราซื้อบ้านนี้กันเถอะ!”
“ได้ๆ เข้าใจแล้ว จะซื้อให้อย่าร้องไห้นะ หืม?”
มองยูจองที่ทำท่าตบก้นซอกยองล้อเลียนแล้ว อึนคังก็รู้สึกถึงความใกล้ชิดสนิทสนมกว่าสิบปีของทั้งคู่ ดูดีจัง ในสายตาคนอื่น เธอกับจีฮวันดูเป็นคู่แบบไหนนะ
“กินข้าวกันเถอะ”
จีฮวันจับมืออึนคังเบาๆ อึนคังจึงได้สติ
“ใช่ ต้องกินข้าว รีบนั่งเร็วค่ะ!”
สองคู่รักปาร์ตี้บาร์บีคิวในสวน กินดื่มกันอย่างสนุกสนาน
“จีฮวัน ไอ้หมอนี่น่ะ เวลาออกไปข้างนอก เที่ยวโกหกคนอื่นว่าเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว”
ซองยองที่หน้าแดงเพราะเบียร์ที่กินเข้าไปกับเนื้อย่างบาร์บีคิวเริ่มเผาความลับของจีฮวัน
“เฮ้ย ฉันไปทำอย่างนั้นตอนไหนกัน!”
“หมอนี่ใส่แหวนคู่ ยื่นให้ผู้หญิงทุกคนที่เจอ และบอกว่าผมแต่งงานแล้ว”
“แบบนั้นพวกผู้หญิงก็เข้าใจผิดสิ”
“จริงเหรอ ให้ตาย คุณจีฮวันไม่ควรทำอย่างนั้น แย่มาก ชายโสดที่ไม่ได้แต่งงานโกหกว่าแต่งงานแล้วเนี่ยนะ รยูจีฮวันน่าผิดหวังจริงๆ”
ยูจองหน้าเคร่ง อึนคังเสริม
“ทำตัวเป็นคนแต่งงานแล้ว แย่มาก!”
“เฮ้ย ไอ้คนไม่ดี! ไปเอาเบียร์มาเพิ่มอีกสิ!”
“เฮอะ พวกคนดี”
จีฮวันลุกพลางส่ายหน้า
“เอามาเยอะๆ นะ!”
“เอามาเยอะๆ อะไร ก็ตามมาช่วยสิ”
“เฮ้ย ฉันเป็นแขกนะ!”
“หนวกหู รีบไปช่วยคุณจีฮวันเร็ว!”
ยูจองตีหลังซอกยองดังเพียะ ซอกยองเลยลุกขึ้น
“คร้าบ คุณนาย!”
พอพวกผู้ชายเข้าไปในบ้าน จากูกับจีองที่กลิ้งอยู่แถวร่มก็วิ่งตามเข้าไปด้วย มองผู้ชายและสัตว์เลี้ยงที่กรูกันเข้าไปในบ้าน อึนคังกับยูจองก็พากันหัวเราะ
“ชน”
ยูจองยกแก้วไวน์ อึนคังก็ยกแก้วขึ้นมาชน
“อ้า ดีจัง ดีจริงๆ อาหารก็อร่อย สวนก็สวย มีลมพัดเย็นสบาย ยิ่งกว่าอะไรคือได้มากินไวน์กับคุณอึนคังแบบนี้ มันดีจริงๆ”
“มาบ่อยๆ สิคะ”
“ฉันหน้าด้านกว่าที่เห็นนะคะรู้ไหม บอกให้มาก็จะมาบ่อยๆ”
“ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ”
“ความจริงพอเจอคุณอึนคัง ฉันก็วางใจมาก ฉันเห็นคุณจีฮวันมานาน สามีฉันเป็นเพื่อนสนิทเกือบจะคนเดียวของคุณจีฮวัน ตอนฉันเป็นแฟนกับซอกยอง ก็สับสนความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่อยู่เหมือนกัน”
“ต้องขอโทษแทนด้วยนะคะ รยูจีฮวันนี่ไม่มีเซ้นส์เอาซะเลย”
“ตลอดสิบห้าปีที่ได้เจอคุณจีฮวันมา เขามักจะดูเครียดและจริงจังเสมอ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาทำตัวตามสบายและอ่อนโยน พอได้เจอคุณอึนคังก็เข้าใจ ว่าทำไมรยูจีฮวันถึงได้เปลี่ยนไป ตาของเขาที่มองคุณอึนคังเป็นรูปหัวใจ…ความรักนี่ช่างยิ่งใหญ่จริงๆ นะคะ”
ยูจองมองอึนคังที่ยิ้มเขินอย่างเอ็นดูก่อนจะถามออกไปด้วยความระมัดระวัง
“คือฉันขอถามอะไรยากๆ หน่อยได้ไหมคะ”
“อะไรคะ ถามมาได้เลย”
“เมื่อกี้ตอนเข้าบ้านมา เป็นความรู้สึกดีมากๆ เป็นบ้านที่เต็มไปด้วยพลังงานที่ดีอย่างเห็นได้ชัด หมาแมวของทั้งคู่ที่เข้ากันได้ดียืนอยู่ในสวนสวยเหมือนภาพวาด อ้า ถ้ามีเด็กน้อยน่ารักตรงนั้นอีกสักคน คงจะสมบูรณ์แบบมาก ฉันคิดแบบนั้น”
ยูจองลดเสียงเบาลง
“แล้ว…ไม่คิดจะมีลูกกับคุณจีฮวันบ้างเหรอคะ”
YOU MAY ALSO LIKE
