รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ - ตอนพิเศษ 6
อึนคังมองยูจองที่ถามอย่างจริงจังด้วยหวังจะให้เธอกับจีฮวันมีความสุขจากใจจริงแล้ว ก็ทำให้รู้ว่าซอกยองเป็นคนปากหนักกว่าที่เห็น
ภายนอกดูเป็นคนปากไม่มีหูรูด และไม่มีความลับกับยูจอง เนื่องจากเป็นคนรักภรรยาที่สุดในโลก แต่สำหรับเรื่องที่จีฮวันทำหมัน ยูจองคงจะไม่รู้จริงๆ ถึงจะเป็นเพื่อนกันกับคนไข้ แต่ก็มีหน้าที่รักษาความลับอย่างเคร่งครัดในฐานะหมอ
“ลูก…เหรอคะ”
“โอ๊ย ฉันนี่แย่จังนะคะ ทั้งที่เกลียดที่คนเกาหลีชอบถามกัน ตอนยังไม่แต่งงาน ก็ถามว่าทำไมไม่แต่ง พอแต่งแล้วก็ถามจะมีลูกเมื่อไหร่ พอคลอดคนนึงแล้วก็ต้องว่ามีคนที่สองหรือยัง แต่ฉันกลับเป็นคนสร้างความลำบากใจนั้นซะเอง! ขอโทษนะคะ ช่วยทำเป็นไม่ได้ยินนะคะ โอ๊ย แย่จัง แย่จังเลยฉัน”
“คงจะน่ารักนะคะ เด็กที่เหมือนคุณจีฮวัน”
อึนคังลูบแก้วพลางพึมพำ ยูจองตาโต
“อ๊ะ เคยคิดใช่ไหมคะ”
“แน่นอนสิคะ อยู่กับคนรัก ถ้าบอกว่าไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องลูกเลยก็คงจะโกหก”
ซองยองยิ้มกริ่ม นั่งท้าวคางดูจีฮวันปอกแอปเปิ้ลอย่างชำนิชำนาญอยู่หน้าโต๊ะกินข้าว
“ทำไม มีอะไร”
จีฮวันเหลือบมอง ซองยองยิ่งยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย
“ไอ้เพื่อนยากกก”
“ดื่มแค่นี้พอแล้วนะ ก่อนที่สติจะไม่เหลือ”
“ฉันสัญญากับยูจองว่าวันนี้จะกินทั้งคืนให้ล้มอยู่ที่สวนของนายกับคุณอึนคังนี่แหละ”
“เฮ้อ ฝันเฟื่อง นายจะเอาชนะฉันกับอึนคังเรื่องเหล้า”
จีฮวันจุปากราวกับน่าขัน ซองยอกจึงทำทีเป็นโกรธ
“ฉันออกกำลังกายทั้งเดือนก็เพื่อวันนี้ ยาบำรุงก็กินแล้ว เตรียมทุกสิ่งอัน!”
“เออๆ ดีแล้ว แล้วยังไง ยาบำรุงกินเกินขนาดก็ตายได้นะ ถ้าภายในสามสิบนาทีแล้วนายยังไม่ล้ม ฉันจะให้ขี่หลังแล้วแถมเงินให้อีกห้าพันวอนเลย”
ซอกยองที่ทำเป็นไม่ได้ยินก็ยิ้มจนเห็นฟัน
“มีความสุขใช่ไหม”
“ดูไม่รู้หรือไง”
“รู้ ในบ้านมีแต่กลิ่นคู่แต่งงานใหม่เต็มไปหมด ไม่รู้ได้ไง เพราะฉะนั้น อาทิตย์หน้ามาโรงพยาบาลนะ วันจันทร์ไม่ได้ฉันมีนัดผ่าตัด วันอังคารหรือวันพุธ อ้า นายอัดรายการวันวันพฤหัสใช่ไหม งั้นคงต้องรอให้อัดเสร็จก่อนสินะ งั้นศุกร์หน้า”
“ไปทำไม”
“แก้ไง”
“แก้อะไร”
“นายต้องมีลูกสาวเหมือนตัวเองก่อนตายนะ อย่างอื่นฉันไม่รู้ แต่ฉันอยากเห็นลูกสาวของนายจริงๆ นายรู้จักฟ่านปิงปิงไหม หน้าตาสวยๆ ของฟ่านปิงปิงมาจากไหน ก็ได้มาจากพ่อ เพราะเหมือนกันมาก”
จีฮวันปักมีดลงบนสับปะรดทำเป็นไม่ได้ยิน
“แน่นอนว่าลูกชายก็ดี แต่ลูกชายมีค่าเฉลี่ยสูงว่าจะเหมือนแม่ พยายามมีลูกสาวดีที่สุด คุณอึนคังก็น่ารัก แต่รูปร่างหน้าตาที่ดีขนาดนี้ อย่าให้มันจบที่นาย ส่งต่อไปให้ลูกนาย! ฉันเป็นคนผูก ฉันก็ต้องแก้!”
“โอ๊ย หนวกหู พอ! เลิกเมาอาละวาดแล้วเอาเบียร์ออกไปได้แล้ว!”
จีฮวันสั่งเสียงลั่น ซอกยองจ้องเขม็ง
“นาย คงไม่คิดจะอยู่ในสภาพนี้ตลอดไปหรอกใช่ไหม เรื่องราฮีก็แก้ปัญหาไปหมดแล้ว ทำไมถึงยังเป็นแบบนี้ ทำไมไม่คิดจะแก้”
“ถ้าแก้ฉันจะมีลูกใช่ไหม แล้วฉันจะมีลูกคนเดียวได้ไง!”
จีฮวันออกแรงหั่นสับปะรด
“หา เธอไม่อยากมีลูก นายก็เลยปล่อยไว้แบบนี้ เธอไม่ให้นายแก้หมันงั้นเหรอ”
“ยังไม่เคยลองคุยเรื่องนั้น”
“จะแกหมันไหม จะมีลูกไหม ไม่เคยคุยกันเรื่องนั้น? แต่ย้ายมาอยู่ด้วยกันเนี่ยนะ ที่พวกนายมาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ซ้อมใหญ่ก่อนแต่งงานหรอกเหรอ ฉันเข้าใจว่าแบบนั้นมาตลอด”
ซอกยองตำหนิอย่างไม่อยากจะเชื่อ จีฮวันพรั่งพรูคำพูดอธิบาย
“โกอึนคังอึดอัดใจเรื่องแต่งงานมาก…”
“ดังนั้น นายก็เลยข้ามเรื่องแต่งงาน บอกแต่ให้มาอยู่ด้วยกัน? แล้วจะอยู่อย่างนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่”
“ก็ ตลอดชีวิต…”
“อะไรนะ ตลอดชีวิต? เป็นไปได้หรือไง พวกนายเป็นคนฝรั่งเศสเหรอ เลิกทำตัวคูลๆ ก่อนได้ไหม!”
“แล้วจะให้ทำไง! ก็โกอึนคังเขาไม่อยากแต่งงาน!“
“อย่าเอาโกอึนคังมาอ้าง บอกมาตามตรง! นายรู้สึกยังไง เรื่องยีนต้องคำสาปงั้นเหรอ ยังตัดสินใจจะไม่ให้ยีนที่ได้รับจากพ่อนายหลงเหลือบนโลกอย่างเด็ดขาดอยู่อีกเหรอ เรื่องก็กระจ่างแล้วนี่ว่านายไม่ได้ทำร้ายชเวราฮี นายยังกลัวจะทำร้ายคนที่รักโดยไม่รู้ตัวอยู่อีกหรือไง”
จีฮวันลังเลสักครู่แล้วส่ายหน้า
“ฉันแทบจะไม่กลัวอะไรแบบนั้นแล้ว แต่ก็สับสนเรื่องที่ไม่เคยคิดบ่อยๆ แทน ยิ่งอยู่กับโกอึนคังไป ก็ยิ่งคิดว่าตัวเองจะเป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดีได้ไหม ทุกครั้งที่คิดแบบนั้นก็ไม่รู้จะต้องทำยัง…”
“โอ๊ย จริงๆ เลย นี่นายใช่รยูจีฮวันที่ฉันรู้จักหรือเปล่าเนี่ย ตอนออกทีวีนึกว่าเก่งนึกว่าเจ๋ง แต่ทำไมเวลาอยู่ต่อหน้าโกอึนคังถึงไม่พูดไม่จา บอกเธอไปตรงๆ เลยสิ! ว่าอยากแต่งงาน แล้วก็อยากมีลูกด้วย!”
“ขืนทะเล่อทะล่าพูดเรื่องแต่งงานไป เกิดโกอึนคังหนีไปจะทำไง ตอนนี้ถ้าไม่มีโกอึนคัง ฉันก็… อยู่ไม่ได้”
“ให้ตายสิ…”
มองจีฮวันทำหน้าเศร้าเหมือนอึนคังหนีไปแล้ว ซอกยองก็ได้แต่ส่ายหน้า
* * *
“พอเถอะ เดี๋ยวที่เหลือพรุ่งนี้ฉันจัดการเอง”
“เสร็จแล้ว”
“เสร็จแล้วมาสามรอบแล้ว!”
“เสร็จจริงๆ แล้ว แค่ล้างน้ำเปล่าก็เรียบร้อย”
“งั้นฉันล้างน้ำเปล่า”
“จนกว่าผมจะตาย อย่าฝันว่าน้ำจะได้เปียกมือโกอึนคัง”
อึนคังหัวเราะคิก เข้าไปกอดจีฮวันจากด้านหลัง
“ไปนอนที่โซฟาเถอะ เหนื่อยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เอา”
อึนคังซบหน้าแนบไปกับแผ่นหลังของจีฮวันเหมือนจักจั่น จีฮวันหัวเราะขำ
“พูดยังไงก็ไม่ฟังเลยนะครับ”
“อ้า ดีจัง หลังของรยูจีฮวันอบอุ่นที่สุด”
“วันนี้เหนื่อยมากเลย ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณอะไรกัน ฉันสิควรจะขอบคุณมากกว่า เพราะพี่ซอกยองกับพี่ยูจอง วันนี้ฉันเลยสนุกมาก”
“พี่?”
จีฮวันปิดก๊อกหันกลับมามองอึนคัง
“ตอนนี้ เรียกซองยองว่าพี่แล้ว?”
“อือ ก็คุณซอกยองกับคุณจูยองอายุมากกว่าฉันสี่ปี ก็ต้องเป็นพี่สิ”
“ไม่คิดว่าแปลกไปหน่อยหรือไง พวกนั้นก็รุ่นเดียวกับผมไม่ใช่เหรอ ผมเองก็อายุมากกว่าโกอึนคังสี่ปี แต่ทำไมเรียกยูนซอกยองกับอียูนจองว่าพี่ แล้วเรียกผมว่ารยูจีฮวัน”
“เพราะรยูจีฮวันก็คือรยูจีฮวัน”
อึนคังทำตาโตและทำหน้าถามว่ามีปัญหาอะไรไหม
“เพราะเป็นรยูจีฮวันถึงเรียกรยูจีฮวัน ทำไม มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะเรียกรยูจีฮวันว่ารยูจีฮวันไม่ได้”
“นั่นสิ ก็ยังดีใช่ไหมล่ะจีฮวัน ที่ไม่โดนเรียกว่าไอ้น่ะ”
จีฮวันหัวเราะหันกลับไปส่ายหน้าพลางเปิดน้ำอีกรอบ
“ไอ้จีฮวัน!”
อึนคังหัวเราะก๊ากพร้อมกับตีเพียะลงไปบนหลังจีฮวัน จีฮวันถึงกับขอร้องออกมาเลยทีเดียว
“ขอร้องนะครับ อย่าพูดคำหยาบ”
อึนคังซบหน้าลงกับหลังเขาแล้วกระซิบเบา
“พี่จีฮวัน รักนะคะ”
จีฮวันปิดก๊อกน้ำ ถอดถุงมือล้างจาน หันกลับไปอุ้มอึนคังขึ้นมาด้วยความสุขล้นใจ
ทั้งคู่นอนสบตากันบนเตียง ลูบหน้า ไหล่ คอกันไปมา อึนคังถามขึ้นมาด้วยความระมัดระวัง
“คาดหวังอะไรจากฉันไหมคะ”
“คาดหวังอะไร”
“ก็อย่างถ้าไม่ทำอย่างนี้ก็จะดี ถ้าแก้ไขตรงนี้ก็จะดี ไม่มีเหรอ นิสัยในชีวิตประจำวันขี้เกียจมาก พูดจาก็ไม่เพราะ ทำอะไรก็ซื่อบื้อน่าขายหน้า…”
“เป็นแบบนั้นที่ไหน ไม่มีอะไรที่โกอึนคังต้องแก้ไข แบบนี้ดีแล้ว ผมไม่ต้องการอะไรอีก”
“ค่อยๆ คิดให้ดีๆ ก่อน ตอนนี้ความรักยังบังตา ฉันจะได้แก้ไขสิ่งที่รยูจีฮวันไม่ชอบ พอเวลาตาสว่างแล้ว และเผื่อตอนหลังถ้าเริ่มเบื่อ รยูจีฮวันเห็นสภาพแย่ๆ จะได้ไม่เกลียดฉัน”
จีฮวันกอดอึนคังแล้วลูบหัว
“ไม่ใช่ว่าเกลียด ไม่เข้าใจ หรือจะทนไม่ได้ แค่เสียงดัง พูดมาก ไม่มีมารยาท ไม่รู้จักระวัง ไม่ฟังคำพูดของคนอื่น ชนอะไรเป็นรอยช้ำบ่อย ดื้อ ชอบตัดสายตามใจ ตอบข้อความช้า นอนตอนเช้า ชอบของหวานมาก ไม่ค่อยอาบน้ำ ไม่ทำความสะอาด เสื้อผ้าก็เลือกใส่ไม่ได้เรื่อง และเลี้ยงหมาตามใจ”
“คนคนนึงจะมีข้อเสียได้ขนาดนี้เลย? มีคนแย่ขนาดนี้อยู่ด้วยหรือเนี่ย”
อึนคังจ้องจีฮวันด้วยสายตาเหลือเชื่อ จีฮวันสัมผัสริมฝีปากของอึนคัง
“แต่ก่อนรู้แค่นั้น แต่ตั้งแต่วันไหนก็ไม่รู้ที่อย่างอื่นค่อยๆ ปรากฏออกมาอีก โกอึนคังสดใสร่าเริง หัวเราะเก่ง เวลายิ้มตาเป็นสระอิน่ารักมาก เวลาตั้งใจเพ่งอะไร ตาดำจะโตขึ้นและเหมือนจะถูกดูดเข้าไป ริมฝีปากอิ่มนุ่มนิ่ม แก้มยุ้ย เสียงเพราะ กินอะไรก็อร่อยน่าเอ็นดู ใจดี ไม่พูดโกหก ใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่แกะอะไรอย่างพวกเมล็ดฟักทอง ถ้าชอบก็บอกว่าชอบ เกลียดก็บอกว่าเกลียด ชัดเจนไม่อ้อมค้อม ไม่มีลูกเล่น ขี้สงสารมาก ทำอาหารเก่ง กินเหล้าก็เก่ง วิ่งเก่งจนต้นขาแข็งแรง ยิ่งเวลาที่ต้นขานี้โอบรอบเอวผมด้วยแล้ว มันดีมากเหมือนจะตาย หน้าอกก็สวย…”
มือของจีฮวันสำรวจเข้าไปในผ้าห่ม อึนคังหัวเราะเขิน
“คนที่รวมข้อดีข้อเสียทั้งหมดนี้ไว้ก็คือโกอึนคัง รู้ทุกอย่าง แต่ผมก็ยังตกหลุมรักอย่างหมดท่า เพราะคนคนนั้นคือโกอึนคัง ถ้าขาดอะไรไปสักข้อ ก็ไม่ใช่โกอึนคัง”
จีฮวันกุมแก้มของอึนคัง
“อย่าพยายามปรับ เปลี่ยน หรือแก้อะไรเลย โกอึนคังก็คือโกอึนคัง ความสัมพันธ์ของเราจะไม่มีวันเบื่อเป็นอันขาด เพราะโกอึนคังเป็นคนที่รวมเอาเสน่ห์ที่เหนือจินตนาการใดๆ”
ทุกคำของจีฮวันโอบรอบกายที่เหนื่อยล้าของอึนคังอย่างอ่อนโยน จีฮวันกระซิบข้างหูอึนคังที่ซุกอ้อมอกเขาหลับไป
“รักนะ โกอึนคัง”
YOU MAY ALSO LIKE
