รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ - ตอนพิเศษ 7
“ว้าว แห้งแล้ว”
อึนคังที่ออกมาเก็บผ้าในสวนสูดกลิ่นแดดจากผ้าที่แห้งแล้วเต็มปอด จากูก็วิ่งตามมาดมฟุดฟิดด้วย
“จีอง มาดมเบาะตัวเองสิ”
ยื่นเบาะให้จีองที่นั่งอยู่ที่ราวระเบียงหน้าบ้าน จีองหรี่ตามองอย่างวิเคราะห์
“กลิ่นแดดหอมไหม หอมเนอะ”
หลังจากเก็บผ้าเสร็จ อึนคังก็เข้ามานั่งเก้าอี้โยกในห้องรับแขก เก้าอี้โยกที่เคยเป็นของจีองตอนนี้ถูกใช้เป็นที่นั่งพักเวลาคนในครอบครัวกลับมาบ้าน
“หงิงๆ!”
อึนคังอุ้มจากูที่ร้องหงิงๆ อยากขึ้นมาด้วยขึ้นมาบนเก้าอี้ จากูนอนแผ่บนท้องของอึนคังด้วยสีหน้าพอใจ จีองที่มองอยู่ ก็กระโดดขึ้นมาแทรกระหว่างอึนคังกับจากู
“จีอง…”
อึนคังซาบซึ้งที่จีองที่เป็นฝ่ายโดดมาหาอ้อมกอดของเธอก่อน หยิบมือถือขึ้นมากะจะถ่ายรูปส่งให้จีฮวัน ทันใดนั้นมือถือก็ดังขึ้นพอดี
“อ๊ะ พ่อ กลับมาแล้วเหรอ อยู่สนามบินเหรอคะ”
ชางซอกเดินทางไปเที่ยวที่ลาวกับสมาชิกชมรมของพวกพ่อหม้ายเนื้อหอมที่รู้จักกันทางอินเทอร์เน็ตเมื่อห้าปีก่อน ตอนแรกก็กังวลว่าจะไปดีหรือไม่ แต่เพราะจีฮวันออกค่าตั๋วเครื่องบินให้ เลยทำเป็นยอมแพ้ไปเที่ยวในที่สุด
“อืม ถึงสนามบินโดยสวัสดิภาพแล้ว”
“ตอนแรกคุณจีฮวันว่าจะออกไปรับ แต่ดันชนกับเวลาอัดรายการน่ะค่ะ”
“โอ๊ย มารับอะไร! แค่มาส่งก็ขอบคุณแล้ว ที่นี่รถบัสสนามบินเยอะแยะ”
“พ่อจะแวะมาที่บ้านไหมคะ หนูจะทำแกงกิมจิไว้ให้”
“แกงกิมจิเอาไว้กินวันหลัง พวกลูกปกติกันดีใช่ไหม”
“ก็ไม่มีอะไรผิดปกตินี่คะ มีแต่หนูแหละเป็นห่วงพ่อ กลัวว่าถ้าอากาศดี แล้วพอจะออกไปเดินเล่นต่างบ้านต่างเมืองคนเดียวแล้วจะหลงทาง”
“แล้วลูกเป็นไง ไม่สบายตรงไหนไหม”
“หนู? ไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ คุณจีฮวันกับพวกเด็กๆ ก็สบายดีกันหมด ตั้งแต่ผักในสวนงอก พวกเด็กๆ ก็คอยหาโอกาสจะไปแทะกิน ก็มีแต่เรื่องนี้นี่แหละที่คุณจีฮวันเครียด”
“งั้นก็โชคดี พ่อฝันตอนอยู่ที่ลาว แต่มันออกจะเป็นฝันที่แปลกๆ หน่อย…”
“ฝันว่าอะไรคะ พ่อไม่ค่อยฝันไม่ใช่เหรอ”
“ฝันว่าอะไรน่ะเหรอ พ่อฝันถึงแมวขนฟูสวยเหมือนจีอง แต่ขนเป็นประกายสีทอง เจ้าแมวนั่นจ้องมาที่พ่อแล้วเดินเข้ามาหา และขึ้นมาบนตัก จู่ๆ ก็กลายเป็นเสือ”
“แมวสีทองกลายร่างเป็นเสือ? ก๊ากๆ! พ่อ! ฝันอะไรเนี่ย!”
“อ้า ฟังให้จบก่อน เสือตัวนั้นร้องโฮก! แล้วกระโดดมาตะครุบพ่อ สายตามันสดใสมีชีวิตชีวา พ่อหลับตาปี๋ไม่ขยับ แล้วก็รู้สึกว่ามีอะไรเปียกๆ ที่หน้า เจ้าเสือตัวนั้นกำลังเลียหน้าพ่อ”
อึนคังถือโทรศัพท์กุมท้องหัวเราะก๊าก
“ต้องเลียทำความสะอาดก่อนจับกินงี้เหรอ พ่อ ไปดูเสือที่ลาวมาหรือเปล่า”
“ตอนที่กำลังตกใจที่เสือเลียหน้า ก็มีอะไรบางอย่างมาเลียที่มืออีก คราวนี้เป็นหมาน่ารักมีแผงคอเหมือนสิงโตกำลังเลียมือพ่อ”
“อะไรนะ เสือกับหมาจะจับพ่อกินพร้อมกัน? ก๊ากๆ เป็นฝันที่ตลกจริงๆ”
“แต่พวกสมาชิกที่พ่อเล่าความฝันให้ฟัง เขาบอกว่าไม่ใช่ฝันธรรมดา”
“ไม่ใช่ฝันธรรมดา? งั้นอะไรคะ ต้องซื้อล็อตเตอรี่ไหม”
“พวกลูกปกติกันดีใช่ไหม ไม่มีข่าวอะไรบ้างเลยเหรอ ยังไงมันก็เหมือนฝันบอกเหตุว่ามีคนกำลังจะมีลูก แล้วใกล้ๆ ตัวพ่อจะมีใครอีกนอกจากลูก”
“อะไรนะคะ ฝันบอกเหตุว่ากำลังจะมีลูก?”
อึนคังหัวเราะก๊าก
“พ่อ! มันก็แค่ฝันปกติแหละค่ะ ฝันบอกเหตุอะไรกัน พวกเราไม่ได้…”
แล้วรอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้าของอึนคังทันที
* * *
จีฮวันที่ออกมาจากสตูดิโอหลังจากถ่ายรายการเสร็จหยุดเดิน
ทนายรยูกำลังยืนดูข่าวจากจอทีวีติดผนังที่ล็อบบี้ของสถานี ทนายรยูเรียกจีฮวันที่กำลังทำเป็นเดินผ่านไปโดยมองไม่เห็น
“คุยกันหน่อย ไม่นานหรอก แค่ยี่สิบนาที จะคุยเรื่องเด็กคนนั้น ที่ชื่อโกอึนคัง”
จีฮวันยอมไปกับทนายรยูอย่างสงบราวกับนึกไว้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง
“ชั้นใต้ดินมีคาเฟ่อยู่ครับ”
“เลิกกันซะ”
คำแรกที่ทนายรยูพูดขึ้นทันทีที่เข้ามานั่งในคาเฟ่
“นิสัยแกเป็นคนรับผิดชอบ นอกจากจะอยู่ด้วยกันโดยไม่ได้แต่งงานแล้ว แกจะตัดสินใจเอาผู้หญิงคนนั้นมาเป็นเมียไม่ได้”
“ผิดแล้วครับ เราไม่ได้เอาการแต่งงานมาผูกมัด ผมรักโกอึนคังมาก”
“ไอ้โง่ มันก็แค่ตอนนี้ แกมันก็แค่ตาบอดเห็นไปเองว่าคือความรัก ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง เกิดผู้หญิงคนนั้นท้องขึ้นมาจะทำยังไง ทีนี้การรับผิดชอบไร้สาระมันก็จะตามติดทำลายชีวิตแก!”
จีฮวันยิ้มขำ
“เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องที่ท่านผู้พิพากษาต้องเป็นห่วงหรอกครับ ให้ตายมันก็ไม่มีวันเกิดขึ้น เพราะผมมีลูกไม่ได้”
“อะไรนะ”
ทนายรยูขมวดคิ้ว
“พูดอะไร มีลูกไม่ได้ กะ แก หรือว่า…”
“ผมทำหมันแล้ว ทำมาห้าปีได้แล้ว”
ใบหน้าของทนายรยูบูดเบี้ยว
“แก แก แกทำแบบนั้น ทำไม”
“ผมทำแบบนั้นทำไมน่ะเหรอครับ”
จีฮวันเริ่มคำพูดที่อยู่ในใจอย่างสงบเยือกเย็น เขาไม่ได้โกรธ กลับรู้สึกสงบและหมดกังวลเล็กน้อย
“ผมกลัวจะเป็นเหมือนท่านผู้พิพากษาไงครับ ผมกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นปีศาจทำร้ายเมีย ทำร้ายลูก เหยียบย่ำหัวใจและร่างกายของคนรักเหมือนท่านผู้พิพากษา ก็เลยตัดมันด้วยตัวเอง จะได้ไม่มีเด็กเหมือนผมที่ได้รับถ่ายทอดยีนมาจากท่านผู้พิพากษาเกิดมา”
ความเศร้าโศกที่ไม่เคยเห็นสักครั้งในชีวิตปรากฏเต็มใบหน้าของทนายรยู
“เรื่องนั้น ที่แกว่ามันหนักมากสำหรับแก ฉันก็แค่จะสั่งสอน ไม่ให้อวดดี ไม่ให้ขี้เกียจ กลัวจะเชื่อแต่สมองและไม่พยายาม”
จีฮวันตัดบทคำอธิบายตะกุกตะกักทั้งที่ยังอึ้งกับเรื่องที่เพิ่งได้รู้ของทนายรยู
“ไม่ครับ นั่นไม่เรียกว่าการสั่งสอน มันคือการทารุณ”
“แต่ยังไง ก็ไม่น่า ทะ ทำหมัน… แกทำแบบนั้นตามอำเภอใจ ดะ ได้ยังไง…”
แล้วในหัวของทนายรยูก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“เรื่องที่แกทำหมัน ผู้หญิงคนนั้นรู้ไหม”
“รู้ครับ ผมบอกเธอแค่คนเดียว”
‘ถ้าไม่ได้ตั้งใจจะมาเกาะจีฮวัน แต่อยู่ด้วยกันแบบนั้นเด็กอาจโผล่พรวดมา คงหวังน้ำเชื้อดีๆ สิท่า’
นึกถึงสายตาเย็นชาที่อึนคังมองมา วันที่เขาเคยมองว่าใช้เรื่องท้องมาเป็นอาวุธ มีความดูหมิ่นในสายตานั้น ที่ราวกับถามว่าคุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้
‘แล้วถึงจะบอกว่าล้อเล่น ก็ไม่ควรพูดแบบนั้นออกมาง่ายๆ ไม่ว่าจะกับคนอื่นหรือตัวเอง ไม่ใช่แค่ทำให้ดูแย่ แต่ยังทำให้สงสัยไปถึงอุปนิสัย’
“เฮ้อ…”
ทนายรยูลูบหน้าที่แห้งเหี่ยว
“หลังจากแม่ตาย ภายนอกอาจดูปกติ แต่ผมมีชีวิตอยู่โดยในใจมีแต่เปลือกที่ว่างเปล่า ไม่ได้อยากเป็นสุขหรือมีหัวใจที่สมกับเป็นมนุษย์ ได้แต่เป็นปีศาจที่มีชีวิตอยู่โดยที่ตายไม่ได้ อึนคังเป็นคนที่ทำให้ผมหัวเราะและร้องไห้ได้อีกครั้ง เป็นคนเดียวที่รักและเข้าใจผมที่ถึงขนาดทำหมันด้วยความเกลียดตัวเอง หลังจากได้พบกับอึนคัง ผมไม่เคยมีความคิดอยากตายเลยสักครั้ง ผมอยากจะอยู่กับคนคนนี้ อยากจะรักและได้รับความรักจนหมดสิ้นอายุขัย ตั้งแต่เกิดมา ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุดในชีวิต อย่ามาทำลายความสุขนี้ของผมเลยนะครับ อย่ามาเหยียบย่ำหัวใจผมอีก ได้โปรดเถอะนะครับ พ่อ”
เป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปีที่เขาเรียกว่าพ่อ จีฮวันโค้งให้ทนายรยูก่อนจะลุกออกจากคาเฟ่ไป
หลังจากจีฮวันไปแล้ว ทนายรยูก็ยังนั่งอึ้งอยู่ตรงนั้น มุมหนึ่งในหัวใจชาวาบ คำว่าพ่อที่ออกมาจากปากจีฮวันวนเวียนซ้ำไปมา
อกของจีฮวันเต้นแรงจนแทบจะระเบิกตลอดทางที่ขับรถกลับมาบ้าน เขาต้องพูดคำนี้กับอึนคังเดี๋ยวนี้
แต่งงานกันนะอึนคัง ช่วยอยู่ข้างๆ ผมไปตลอดชีวิต
แต่อึนคังไม่รับโทรศัพท์เลย อาจจะกำลังเตรียมมื้อเย็นอยู่ จีฮวันเร่งความเร็วด้วยความตื่นเต้น
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา จีฮวันก็วิ่งเข้ามาในบ้าน ชั้นหนึ่งมืดสนิท ทั้งห้องรับแขก ในครัว ห้องนอน ห้องแต่งตัว ที่ไหนก็ไม่มีอึนคัง
อาจจะอยู่ห้องทำงาน ขณะที่กำลังขึ้นไปห้องทำงานที่ชั้นสองก็ได้ยินเสียงหงิงๆ ดังมาจากห้องน้ำข้างบันได เสียงจากู
“โกอึนคัง อยู่ที่นี่เอง”
ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำเข้าไป จีฮวันก็นิ่งอึ้งกับภาพที่คาดไม่ถึง อึนคังนั่งกอดเข่าซบหน้าอยู่กับพื้น มีจากูกับจีองอยู่ข้างๆ ด้วยความกังวล
“มาทำอะไรในห้องน้ำ หืม?”
อึนคังไม่เงยหน้า
“โกอึนคัง หรือว่าหลับ”
จีฮวันเขย่าอึนคังเบาๆ พอเธอเงยหน้าขึ้นมา เขาก็ใจหายวูบ อึนคังกำลังร้องไห้
“ระ ร้องไห้ทำไม เกิดอะไรขึ้น หืม?”
ร้องไห้มานานขนาดไหนแล้วตาถึงได้บวมตุ่ยแบบนี้ แขนเสื้อก็เปียกไปหมด
“รยูจีฮวัน…”
“ทำไม เกิดอะไรขึ้นกับคุณพ่อที่ลาวหรือเปล่า”
อึนคังส่ายหน้า
“หรือไอ้บ้าที่เคยบอกให้เลิกเขียนนิยายมาพูดอะไรอีก”
อึนคังส่ายหัวอีก จีฮวันอึดอัดจนจะบ้าอยู่แล้ว
“งั้นทำไม! ต้องบอกสิถึงจะรู้!”
อึนคังสะอึกสะอื้นด้วยความกลัว
“ฉะ ฉัน ไม่มีใคร… นอกจากรยูจีฮวัน นอกจากรยูจีฮวันแล้ว…”
“พูดอะไรอย่างนั้น”
“จริงๆ นะ เชื่อฉันนะ…”
แล้วอึนคังก็ร้องไห้โฮ ก่อนที่ใจของจีฮวันจะแตกเป็นเสี่ยง สายตาเขาก็พลันเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเป็นแท่งเรียวยาวในมือของอึนคัง
จีฮวันคว้าของสิ่งนั้นมาดู บนแท่งพลาสติกปรากฏแถบสีแดงๆ สองเส้น
ขณะที่รับรู้ว่ามันคือที่ทดสอบการตั้งครรภ์ มือของจีฮวันก็สั่นกึกๆ ตรงหน้าพร่าเลือนไปหมด เหมือนมีอะไรมาจุกที่คอจนหายใจลำบาก ช่างเป็นของที่จับใจอะไรอย่างนี้ เป็นของที่ทำให้เต็มตื้นในหัวใจ
จีฮวันดึงอึนคังมากอด ใบหน้าที่เปียกไปด้วยน้ำตาของอึนคังร้อนมาก และความร้อนนั้นก็ส่งมาถึงจีฮวัน
“ทะ ทำไมร้องไห้อยู่คนเดียว ต้องโทรมาหาผมสิ”
“ฉันบอกไม่ได้ ฉัน ฉันมีแค่รยูจีฮวัน… ฉันไม่มีผู้ชายคนอื่นนอกจากรยูจีฮวัน แต่… มันแปลกมากเลย ทำไมขีดสีแดง… ขึ้นสองเส้นได้ยังไง”
จีฮวันกุมใบหน้าของอึนคังพลางสบตา
“ทำไมถึงขี้นสองเส้นน่ะเหรอ ก็เพราะท้องไง ลูกมาหาแล้ว ลูกของผมกับโกอึนคัง ลูกของเรา”
คอแห้งผาก เสียงของจีฮวันเหมือนจะไม่ยอมออกมา
“ลูก เรา?”
“ใช่ ลูกเรา”
“แต่รยูจีฮวันทำหมันแล้ว จะได้ยังไง”
“ซอกยองมันหมอกำมะลอ โชคดีที่อยู่รอดมาได้ตั้งห้าปี”
“ฉันกลัวมาก ว่ารยูจีฮวันจะเข้าใจผิด ว่าฉันนอนกับผู้ชายอื่น…”
“ยัยบ้านี่ ลองคิดดูสิ ตั้งเราเริ่มคบกัน มีวันไหนที่ไม่ได้เจอกันบ้าง ตอนอยู่คอนโดก็ขึ้นลงหากันวันละสามสี่รอบ ตัวติดกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง โกอึนคังจะเอาเวลาไหนไปเจอผู้ชายอื่นนอกจากผม แต่ถึงจะมีเวลา แต่โกอึนคังขี้เกียจจะตายไม่ใช่หรือไง ให้จากูกับจีองกลายเป็นคนยังจะเร็วกว่า”
“ชะ เชื่อฉันใช่ไหม”
จีฮวันกดริมฝีปากลงบนหน้าผากของอึนคังแทนคำตอบ หลังจากนั้นก็กระซิบที่หู
“ผมจะทำให้เต็มที่ จะเป็นพ่อที่ดี แต่ก่อนหน้านั้น ผมจะเป็นสามีที่ทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ขอบคุณที่ให้โอกาสนั้นกับผม”
น้ำตาไหลออกมาจากตาของอึนคังไม่หยุด ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เป็นน้ำตาแห่งความดีใจ น้ำตาแห่งความสุขที่มีอยู่เต็มหัวใจ
จีฮวันประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากที่ชื้น อบอุ่น และนุ่มนิ่มของอึนคัง การจูบที่ยาวนานไม่สิ้นสุดทำให้ขีดสีแดงบนที่เทสต์การตั้งครรภ์ชัดเจนมากขึ้น
-จบบริบูรณ์-
YOU MAY ALSO LIKE
