รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ - บทที่ 5 ฉันจะตามล่าเธอไปจนสุดล่าฟ้าเขียว

ขณะที่จีฮวันวิ่งออกมาจากคอนโด แท็กซี่คันหนึ่งก็แล่นออกไปพอดี

“หยุด! หยุดก่อน!”

แต่แท็กซี่ก็วิ่งฉิวไม่มีหยุดชะงัก และหายไปจากสายตา ไม่ทันแม้แต่จะดูป้ายทะเบียน เห็นเพียงกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของหญิงสาวที่ยื่นโผล่มาจากกระจกหลังรถเท่านั้น โอ๊ย ไอ้เป้ผีนั่น!

ความรู้สึกของตำรวจที่ฆาตกรต่อเนื่องที่ตามไล่ล่ามาสิบปีหลุดมือไปต่อหน้าต่อตาเป็นแบบนี้เองสินะ ทั้งโกรธและเสียดาย แต่ไม่ว่าอย่างไรจีฮวันก็มุ่งมั่นว่าจะต้องจับหญิงสาวให้ได้

ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยขี้!

จีฮวันวิ่งกลับมาที่ห้องรปภ.อีกครั้ง รปภ.ที่เพิ่งเก็บผลไม้ใส่ตู้เย็นเสร็จหันมามองเขาด้วยสายตาเผ็ดร้อน

“จะรีบร้อนอะไรนักหนา โยนของกินแบบนั้นมันบาปนะ!”

“ผู้หญิงคนนั้นใครครับ”

“หมายถึงใคร”

“ก็คนที่เอาผลไม้มาให้เมื่อกี้นี้ไงครับ! ที่ในถุงมีแอปเปิ้ลสามลูก สาลี่สองลูก แล้วก็ลูกพลับหนึ่งลูก! ผู้หญิงที่แบกเป้ใหญ่กว่าตัว มีแพลนว่าจะไปเที่ยวภูฏานหนึ่งอาทิตย์น่ะครับ! ผู้หญิงที่บอกพ่อจะมาช่วยดูหมาให้!”

“ถามทำไม”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของรปภ.

“ก็ที่ผมเล่าไปเมื่อกี้…”

จุดนี้เขาแทบจะบ้า ที่ต้องมาเล่าเรื่องนี้ออกจากปากอีกรอบ

“ผู้หญิงที่มาอึบ้านผมแล้วหนีไป ก็คือผู้หญิงคนนั้นนั่นแหละครับ! ผู้หญิงคนนั้นนั่นแหละคนร้าย!”

“เฮ้อ จริงๆ เล๊ย”

รปภ.เก็บสมุดทะเบียนผู้พักอาศัยใส่ลิ้นชักราวกับไม่อยากเสวนากับเขาต่อ

“ลองดูกล้องวงจรปิดก็จะรู้ ผู้หญิงคนนั้นวิ่งเข้าไปในห้องผมวันเสาร์ประมาณทุ่มนึง ทำส้วมเต็ม น้ำท่วมพื้นเต็มไปหมด! เย็นวันนั้นลิฟต์กำลังซ่อมอยู่ด้วย! ถ้าย้อนดู กล้องวงจรปิดจะต้องถ่ายผู้หญิงที่วิ่งเข้าไปในห้องผมเอาไว้แน่ๆ”

ถึงกระนั้นรปภ.ก็เอาผ้าขี้ริ้วชุบน้ำเช็ดโต๊ะต่อด้วยสีหน้าเฉยเมย

“ผู้หญิงคนนั้นทำให้ผมเสียหายหลายแสนเลยรู้ไหมครับ ผมต้องเปลี่ยนโถใหม่หมด ต้องจ้างคนมาทำความสะอาด ใช้ห้องน้ำก็ไม่ได้ ต้องไปค้างโมเต็ลอยู่สองวัน แมวของผมก็ต้องไปเครียดอยู่โรงพยาบาลสัตว์! ต้องเสียเงินไปกว่าห้าแสนวอน! คิดว่าจบแค่นั้น? วันหยุดสัปดาห์ที่มีค่าดังทองของผม แทนที่จะได้พักอยู่บ้านสบายๆ ก็ไม่ได้พัก ต้องมาประสาทเสียเพราะความเครียด…”

“หยุดบ่นซะที!”

รปภ.ตวาดลั่นพร้อมกับโยนผ้าขี้ริ้วทิ้ง

“ยังหนุ่มยังแน่นเอาแต่บ่น บ่น บ่น อ้า บ้าแล้ว ผู้หญิงปกติที่ไหนจะไปอึในบ้านคนอื่น”

“ผมมีหลักฐาน! มีกระดาษโน้ตมาติดว่าขอโทษเพราะเข้ามาอึในบ้านผมแล้วหนีไป!”

เขาค้นหาในกระเป๋าแล้วก็ชะงัก เวรเอ๊ย เอาทิ้งถังขยะไปแล้วนี่นา

“ยังมีหลักฐานอีก ก็ผลไม้นี่ไง หลังจากหนีไปโดยไม่ได้ขอโทษสักคำ ก็เอาถุงหูหิ้วสีดำมาแขวนไว้ที่ประตูห้องผม รู้ไหมครับว่าในนั้นมีอะไรบ้าง แอปเปิ้ลสามลูก สาลี่สองลูก แล้วก็ลูกพลับหนึ่งลูก! ใช่ครับ! ทั้งถุง ชนิดของผลไม้และจำนวน เหมือนกับที่เอามาให้เมื่อกี้เป๊ะ!”

รปภ.ยิ้มเยาะทำหน้าราวกับได้ยินเรื่องไร้สาระสุดๆ

“โอ๊ย ทำไมผลไม้ในโลกนี้เป็นของแม่หนูคนนั้นหมดรึไง ก็แค่ผลไม้ จะไปโทษว่าเป็นของแม่หนูคนนั้นได้ยังไงกัน ไม่ใช่แอปเปิ้ลเลี่ยมทองสักหน่อย ลูกพลับก็ไม่ได้มีอะไรเขียนไว้ จะอะไรหนักหนากับผลไม้นั่น ทั้งแอปเปิ้ล สาลี่ ลูกพลับ ออกไปที่ร้านขายของข้างหน้าก็เห็นได้ถมถืดไปหมด! มันไปเป็นหลักฐานอะไร!”

ถึงจะโกรธ แต่ที่รปภ.พูดก็มีเหตุผล ตอนนี้เดือนตุลา แอปเปิ้ล สาลี่ ลูกพลับออกลูกกันทั่วโลก และอย่างน้อยที่สุด ถุงชอปปิ้งที่คนเกาหลีห้าสิบล้านคนใช้ก็คือถุงพลาสติกสีดำ

อารมณ์พลุ่งพล่านของจีฮวันสงบลง

‘รยูจีฮวัน เย็นไว้ รปภ.นี่ไม่ใช่ศัตรูของนาย ยังไงก็ต้องทำให้เขามาอยู่ข้างเดียวกับนายให้ได้ ถึงจะมีโอกาสได้เช็คกล้องวงจรปิด!’

“ใช่ พูดถูกแล้วครับ เรื่องผลไม้ผมอาจจินตนาการไปเอง เพื่อเช็คความเข้าใจผิดของผม เลยจำเป็นต้องขอข้อมูลจากกล้องวงจรปิด ถ้าคุณจะกรุณาช่วย”

“ก็บอกว่าไม่ได้ยังไงเล่า! ถึงจะเปลี่ยนรัฐบาล แต่กฎหมายนี้ก็ยังอยู่ มันเป็นกฎ จะมาทำตามใจโดยไม่สนใจได้เรอะ ถึงจะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นที่บ้านคุณตามที่บอก แต่แม่หนูนั่นก็ไม่ใช่คนที่คุณกล่าวหาแน่นอน!”

จีฮวันเขม้นมองรปภ.

“มั่นใจขนาดนั้นได้ยังไงครับ”

รปภ.ก็จ้องเขากลับด้วยสายตาที่มีไหวพริบ

“มั่นใจได้ยังไงน่ะเหรอ ฉันก็มีตามองคน มีหูฟัง มีหัวใจที่มีความรู้สึก!”

อะไรเนี่ย กลายเป็นการสนทนาที่ดุเดือดโดยไม่ได้คาดหมาย

“แม่หนูคนนั้นน่ะ ใครๆ ก็รู้จักไปทั่ว ไม่ใช่แม่หนูธรรมดา แต่เธอเป็นนักเขียนดัง! อยู่ที่นี่มาสามปี ไม่เคยมีชื่อเสียงในทางไม่ดีเกี่ยวกับคุณนักเขียนออกมาให้ได้ยินแม้แต่น้อย มีแต่คำชม! เธอทั้งใจดี สดใส อ่อนหวานและมีเสน่ห์ พอถึงเทศกาลก็มีผลไม้กับต๊อกมาให้รปภ.และเพื่อนบ้าน แล้วอะไรอีก ห้องข้างล่างก็ไม่เคยร้องเรียนเรื่องเสียงรบกวนเลยสักครั้ง หมาที่เลี้ยงก็ใจดี ไม่เคยส่งเสียงเห่าหอนในบ้าน ขนาดหมาที่เลี้ยงยังจัดการเรียบร้อย คนที่ได้รับอบรมและมีมารยาทขนาดนั้นจะไปอึอะไรบ้านคนอื่น! เพราะฉะนั้นเลิกพูดเรื่องอึได้แล้ว!”

คำพูดรัวออกจากรปภ.เป็นชุด สติของจีฮวันค่อยๆ ลดน้อยลง

นี่มันอะไร ปกป้องยังกะเป็นลูกตัวเอง ตอนนี้จีฮวันเสียเปรียบทุกด้าน เกมโอเวอร์ตั้งแต่ระยะที่อาศัยอยู่ที่นี่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นอยู่มาสามปี ส่วนเขาเพิ่งอยู่ได้สองเดือน

“ถ้างั้นช่วยบอกเลขห้องมาก็ได้ครับ ผมจะไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วเช็คดูเอง”

“ไม่ได้ นี่พ่อผู้ดี คิดว่าฉันจะยอมบอกง่ายๆ ขนาดนั้นเลย คุณเป็นใคร จะไปบอกบ้านแม่หนูตามใจได้ยังไง!”

“เมื่อกี้ก็เช็คแล้วนี่ครับ ผมเป็นผู้พักอาศัยที่นี่ อยู่ห้อง 1401!”

“อยู่ที่เดียวกันก็ใช่จะบอกข้อมูลผู้พักอาศัยคนอื่นได้ เกิดให้ข้อมูลไป จะรู้ได้ไงว่าว่าคุณไม่ใช่พวกโรคจิต สตอล์กเกอร์ หรือพวกถ้ำมองอะไรพวกนั้น เมื่อหลายปีก่อน มีฆาตกรต่อเนื่องอาศัยอยู่ในคอนโดแห่งหนึ่ง คนที่อยู่ใต้ห้องนั้นได้ยินเสียงค้อนทุบ เสียงใช้เลื่อยทุกคืน หลังจากฆาตกรถูกจับ คนนั้นถึงได้รู้ว่าเสียงที่ตัวเองได้ยินทุกคืน คือเสียงฆ่าคน โหดเหี้ยมขนาดไหน”

เห็นรปภ.ที่ขมวดคิ้วมองมาราวกับมีนักโทษโหดร้ายยืนอยู่ตรงหน้า ขาของจีฮวันก็รู้สึกอ่อนแรง เขาอยากจะทิ้งตัวลงนั่งซะตรงนั้น

นี่เห็นเป็นฆาตกรใจโฉด? ฉันดูเหมือนแบบนั้นเรอะ

“เพราะฉะนั้น ไม่ได้ก็คือไม่ได้ เปลืองแรงเปล่า…”

ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!

“ครับ ได้!”

จีฮวันกัดฟัน

“จะเอาหมายศาลใช่ไหมครับ แค่เอามาจบใช่ไหมครับ! ผมจะไปเอาหมายศาลขอเปิดกล้องวงจรปิด จากสถานีตำรวจมา ถึงตอนนั้นก็อย่าพูดนั่นพูดนี่อีกแล้วกัน! แล้วก็ห้ามแตะต้องหน้าจอกล้องนั่นเป็นอันขาด! เข้าใจนะครับ”

“จะทำอะไรก็ทำ”

รปภ.ผงะกับท่าทีเกรี้ยวกราดของเขา เมินสายตาพลางบ่น

“แต่ไม่รู้ว่าจำรวจจะรับแจ้งหรือเปล่านะ ถ้าฉันเป็นตำรวจ มีคนมาแจ้งว่าผู้หญิงมาขี้ในบ้าน ก็คงคิดว่าไอ้นี่ท่าจะบ้า จะให้ไปจับคนขี้แล้วหนี…”

“ไอ้เหรอครับ เมื่อกี้เรียกผมว่าไอ้งั้นเรอะ”

จีฮวันถลึงตา ขณะที่ก้าวเข้าไปหารปภ. โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น รอบที่สามแล้ว เขาต้องดูแล้วว่าใครส่งข้อความมา ตัวแทนคิมจากทีมเดียวกันเป็นคนส่งข้อความมาหานั่นเอง

[หัวหน้าทีม อยู่ที่ไหนครับ ตอนนี้พวกผมเตรียมการประชุมเรียบร้อยแล้ว กำลังคอยหัวหน้าทีมอยู่]

เวรเอ๊ย! ต้นคอของจีฮวันแข็งเกร็งขึ้นทันที

ทุกวันจันทร์ จะมีการประชุมออนไลน์พีบี[1]ศูนย์วีไอพี โซลทั้งหมด ตอนเที่ยงทุกคนจะมาประจำอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ กินแซนวิชหรือคิมบับ พลางแลกเปลี่ยนข้อมูลเกี่ยวกับการลงทุนและแนวโน้มทางเศรษฐกิจ และเพราะมีข้อมูลที่สำคัญมากส่งกันไปมา จึงไม่อาจหายไปเฉยๆ ได้

และวันนี้ซูเปอร์ไวเซอร์การประชุมก็คือจีฮวันนั่นเอง เขารับหน้าที่เสนอและจัดการหัวข้ออภิปรายเกี่ยวกับ ‘การเจรจาเอฟทีเอระหว่างเกาหลีและสหรัฐอเมริกา’ ที่เป็นประเด็นล่าสุด จีฮวันลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท ตอนนี้เขาแทบไม่มีสติ

เลยเที่ยงมาสามนาทีแล้ว แค่หนึ่งนาทีหรือหนึ่งวิก็นับว่ามากแล้ว ทำให้พวกพีบีที่ติดต่อกันต้องมาคอย เป็นเรื่องที่ไม่ควรจริงๆ เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นบนหน้าผากของจีฮวัน

เขาไม่มีเวลาที่จะลงไปที่จอดรถและเอารถขับออกไป เลยไปแท็กซี่ ทันทีที่ขึ้นแท็กซี่โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ตัวแทนคิมโทรมา จีฮวันทำใจให้สงบที่สุดแล้วรับสาย

“อืม กำลังไป เริ่มกันไปก่อนเลย ผมจัดการส่งข้อมูลไปให้ในมือถือตัวแทนคิมแล้ว”

[หัวหน้าทีม นัดกับท่านประธานปาร์คไว้หรือเปล่าครับ]

“เปล่านี่ ไม่ได้นัด ทำไมเหรอ”

[ห้านาทีก่อน ท่านประธานมา มาถึงก็ถามว่าหัวหน้าทีมอยู่ที่ไหน โกรธเป็นฟืนเป็นไฟให้เรียกมาเดี๋ยวนี้…ดูโกรธมากๆ เลยล่ะครับ บรรยากาศไม่ใช่เล่นๆ เลย เกิดเรื่องอะไรกับท่านประธานหรือเปล่าครับ]

“ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอกน่า จะถึงแล้ว เดี๋ยวเจอกัน”

ท่านประธานปาร์คมาหางั้นเหรอ ไม่ได้นัดกันนี่นา จีฮวันเอียงคอสงสัยขณะเช็คตาราง ในบรรดาลูกค้าของศูนย์ที่จีฮวันสังกัด ท่านประธานปาร์คเป็นวีไอพีในวีไอพี

ปกติเขาเข้าๆ ออกๆ ที่ศูนย์เหมือนเป็นบ้านตัวเอง ถึงไม่มีข้อมูลการลงทุนเจ๋งๆ อะไร ก็ชอบมาดูลาดเลา แต่ที่บอกว่าโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงมาหานี่สิ ซึ่งจีฮวันก็ยังไม่ได้สังหรณ์ใจอะไร

หรืออยากจะเปลี่ยนพอร์ตฟอลิโอ? หรือผู้เช่าตึกเล็กๆ ที่ซื้อเก็บไปสองเดือนทำให้ไม่สบายใจ? หรืออารมณ์เสียเพราะผลกำไรจากเงินลงทุน?

ไม่น่าจะใช่เรื่องปกติ จีฮวันส่ายหน้า ไม่ได้รู้สึกถึงลางร้าย

เพราะแท็กซี่รีบบึ่งมาให้ เขาเลยมาถึงที่บริษัทตอนเที่ยงสิบนาที

[โกลด์คลับธนาคารซอริม]

สาขาวีไอพีของธนาคารที่ดูแลหลักทรัพย์จำนวนมหาศาล ทรัพย์สินของเหล่า ‘คนรวย’ เป็นพิเศษก็คือที่ทำงานของจีฮวันนั่นเอง

จีฮวันรีบเปิดประตูที่ชั้นหนึ่งเข้าไป ประธานปาร์คที่กำลังโมโหเดินเอามือไพล่หลังไปมาหันมาสบตาเข้ากับจีฮวัน

“ท่านประธาน สบายดีนะครับ”

จีฮวันโค้งเก้าสิบองศาอย่างนอบน้อม

“มีคนบอกว่ามาหาผมหรือครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”

ก่อนจีฮวันจะพูดจบ หน้าของเขาก็สะบัดหันไปพร้อมกับเสียง ‘เพียะ!’ เห็นดาววิ้งอยู่ตรงหน้า

‘ทำไมทำแบบนี้กับเรา’

ถูกตบหน้าโดยไม่รู้สาเหตุ จีฮวันกำหมัดแน่น อึ้งมองลูกค้าที่โกรธ ในหัวมีหนึ่งคำที่ดังก้อง

……………………………………

[1] Private Banker หรือที่ปรึกษาทางด้านการเงินส่วนบุคคล เรียกย่อๆ ว่าพีบี