รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ - บทที่ 45-2 เราจะไม่ยอมแพ้แม้กระทั่งหัวใจ
จีฮวันที่มองอึนคังอย่างไร้สาระ จับไหล่เธอกดให้นั่งลง
“ไม่เกี่ยวกับคดี 503 แล้วก็ไม่ได้โดนแบล็กลิสต์เกี่ยวกับเรื่องผิดกฎหมายครับ เป็นแบล็กลิสต์ที่ไม่เกี่ยวอะไรกับเหตุการณ์ยึดอำนาจการปกครองประเทศด้วยครับ”
“จริงนะคะ”
“เป็นแบล็กลิสต์ในการมีส่วนร่วมในวงการการเงิน เพราะทำงานเกี่ยวกับเงิน คนที่โดนก็จะเป็นพวกมีปัญหาเรื่องเงิน ฝ่าฝืนกฎ ทำความลับของลูกค้ารั่วไหล ถ้าโดนขึ้นแบล็กลิสต์ก็จะถูกตราหน้าว่าเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือ ก็จะทำงานหรือเปลี่ยนงานยาก ในโลกของธุรกิจ สิ่งที่น่ากลัวกว่ากฎหมายคือชื่อเสียง”
“แล้วนี่คุณพีบีก็ไปติดแบล็กลิสต์ในวงการการเงินที่ชื่อเสียงน่ากลัวกว่ากฎหมายอย่างนั้นเหรอคะ”
จีฮวันฮวันพยักหน้า อึนคังมองไปรอบๆ แล้วกระซิบถาม
“ยักยอกเงินเหรอคะ”
“ถ้าผมโกงเงิน คงไม่ได้มานั่งอยู่ข้างๆ คุณนักเขียนแบบนี้หรอกครับ”
“อ่อ ไม่ได้ยักยอกเงิน”
จีฮวันลังเลก่อนที่จะเปิดเผยความจริงให้ฟัง
“ที่จริง ผมไม่ได้กำลังลาพักอยู่หรอกครับ ผมออกจากบริษัทแล้ว”
คิดว่าอึนคังจะตกใจ แต่สีหน้าเธอยังปกติ
“ที่สาขาเรามีลูกค้าที่เป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์เยอะมาก ผมมีเรื่องไม่ค่อยดีกับลูกค้าท่านนั้น ผมไม่สามารถเล่ารายละเอียดได้ เขาบอกว่าถ้าผมยังอยู่ จะถอนเงินลงทุนทั้งหมด ผมไม่อยากทำให้สาขาเสียหายก็เลยลาออก”
“เงินลงทุนเท่าไหร่คะ”
“แสนล้านวอนหน่อยๆ ครับ”
อึนคังอ้าปากค้าง
“ผมออกมาก็คิดว่าจะจบเรื่องกับลูกค้าคนนั้นเรียบร้อยแล้ว เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือการไม่เห็นรยูจีฮวันอีก ซึ่งผมเองก็คิดว่าตัวเองสามารถเลือกไปที่ที่ต้องการเมื่อไหร่ก็ได้ ตอนยังทำงานอยู่ มีบริษัทจัดหางานติดต่อมาไม่น้อย ก็ว่าอยู่ว่ามันแปลกๆ เพราะหมู่นี้ไม่มีใครติดต่อมาเลย รู้แล้วว่าเป็นเพราะเขา…”
“เขาเที่ยวไปบอกที่นู่นที่นี่ ว่าอย่าใช้บริการเด็ดขาด เพราะรยูจีฮวันเป็นคนไม่ดี ถ้าเอารยูจีฮวันมาทำงานด้วย ชื่อเสียงธนาคารพวกแกจะต้องเสียหาย”
ใบหน้าของจีฮวันที่ย้อมด้วยแสงพระอาทิตย์ตกดินดูเศร้ามาก
“แล้วจะทำยังไงคะ จะกลับไปทำงานธนาคารอีกไม่ได้เหรอคะ”
จีฮวันยักไหล่
“ไม่รู้เหมือนกันครับว่าจะทำยังไงดี อาจจะไปทำงานบริษัทหลักทรัพย์หรือธนาคารไกลๆ ไม่ก็เป็นที่ปรึกษาด้านการเงินต่อ ถ้าไม่ได้ก็ไปเป็นน้องใหม่ในบริษัทบัญชี เพราะมีใบประกาศอยู่ ไม่งั้นก็ออกจากวงการการเงิน แล้วไปทำอาชีพใหม่ไปเลย อาจจะไปเป็นพนักงานร้านไก่ทอด”
อึนคังส่ายหน้า
“ไม่ได้ค่ะ อย่าไปทำงานอื่นเลย”
“ทำไมครับ”
“ก็คุณพีบีชอบงานนี้มากนี่นา”
“ชะ ใช่ครับ ผมชอบเงิน”
จีฮวันยอมรับ ตกใจที่ถูกล่วงรู้ความจริง อึนคังจี้ซ้ำอีกครั้ง
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่เรื่องเงิน ถ้าอยากได้เงิน ไม่ต้องทำงานพีบี โดดไปลงทุนเองก็ได้ ป่านนี้เป็นเศรษฐีไปแล้ว เพราะคุณพีบีทั้งหัวดี แถมมีสายตาในการมองตลาด จริงไหมคะ”
หัวใจของจีฮวันเต้นตึกตักกับสายตาที่เปี่ยมด้วยความมั่นใจของอึนคัง
อึนคังพูดถูก เงินน่ะ เขาชอบมากกว่าใครแน่นอน เริ่มแรกเพราะเงินเดือนพนักงานธนาคารสูง เลยเลือกทางนี้เพราะอยากหาเงินให้ได้มากขึ้น
และเขาก็อยากรู้การไหลของเงินให้มากขึ้น อยากรู้จักผู้คนที่ทำให้เงินขับเคลื่อน อยากยืนอยู่ท่ามกลางเศรษฐกิจของจริง
เพราะชอบงานนี้ ทำให้สามารถอดทนต่อความไม่ชอบธรรมทั้งหมดของพวกคนรวยได้ และอึนคังได้สะกิดความรู้สึกที่แท้จริงของจีฮวัน จู่ๆ ความรู้สึกรุนแรงก็เอ่อล้นขึ้นมา จีฮวันรีบหันหน้าไปอีกทาง
“ไม่ต้องห่วงนะคะ ถ้าคุณพีบีหางานทำไม่ได้ ฉันจะจ้างพิเศษเป็นผู้ดูแลทรัพย์สินของฉันเอง”
“อ้า ฮ่าๆๆ!”
“จริงๆ นะคะ”
จีฮวันหัวเราะเหมือนคนบ้า ขำจนน้ำตาไหล และก็รู้สึกขอบคุณด้วย ยิ่งไปกว่านั้นคือทำให้เขาเข้าใจความรู้สึกจริงๆ ของตัวเอง
“อย่าเป็นคนดูแลทรัพย์สินเลย เป็นพนักงานต้อนรับเป็นไงครับ คุณนักเขียนก็เปิดร้านสักร้าน ผมจะคอยเปิดปิดประตู หรือจะให้กวาดถูดูแลนี่ ผมก็มั่นใจว่าตัวเองทำได้ดีมาก”
“ฉันค้าขายไม่ได้หรอกค่ะ จะค้าขาย ทำธุรกิจ ตั้งบริษัท อย่าคิดฝันว่าจะทำอะไรเทือกนั้นเลย ทำธุรกิจอะไรคงวอดวายอดตาย”
พูดแล้วเสียงดังจ๊อกก็ดังออกมาจากท้องของอึนคัง
“พูดถึงเรื่องกิน ท้องก็ร้องขอกินข้าวขึ้นมาเลยนะครับ ไปกินข้าวกันเถอะครับคุณลูกค้า”
“จริงเหรอคะ มีตังค์เยอะเหรอคะ ขอดูหน่อยได้ไหม”
“คร้าบ คร้าบ จะพาไปวีไอพีเลยครับคุณลูกค้า”
จีฮวันลุกขึ้น อึนคังมายืนขวางตรงหน้า
“อย่าเครียดนะคะ! ยืดไหล่เข้าไว้! ใครจะว่ายังไงพีบีรยูจีฮวันก็เจ๋งที่สุด ถึงจะแพ้เงินของไอ้พวกคนรวย แต่ใจเราจะไม่แพ้นะคะ”
ความอบอุ่นลุกวาบขึ้นมาภายในอีกครั้ง ตอนนี้รู้สึกว่าอึนคังที่สมองเล็กฉลาดกว่าตัวเองมาก
* * *
ตีห้า จีฮวันที่นอนไม่หลับทั้งคืนออกจากบ้านแต่เช้า
ขับรถวิ่งไปตามทางที่ยังคงมืดอยู่ ที่ที่เขามาถึงคือสนามฝึกซ้อมกอล์ฟกลางแจ้งในนัมยาง จังหวัดคยองกี
ซึ่งที่นี่บริหารโดยเพื่อนของประธานปาร์ค ประธานปาร์คที่ชอบตีกอล์ฟมักจะมาซ้อมที่นี่ทุกเช้า
คนที่แนะนำคลับให้ และค่อยๆ สอนตั้งแต่เหวี่ยงวงสวิงก็คือจีฮวัน
เขามักจะพูดเสมอว่า ตลอดชีวิตสนุกแต่กับการหาเงิน ดีที่ได้รู้จักความสนุกในการใช้ชีวิตในวัยชรา ทั้งหมดนี้เป็นเพราะจีฮวัน
“อ๊ะ สวัสดีครับ ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับ”
ผู้ชายที่เคาน์เตอร์ที่เคยเจอกันบ่อยๆ ทำเป็นทักทายด้วยความยินดี
“หมู่นี้ท่านประธานปาร์คยูนซังยังมาไหมครับ”
“เดี๋ยวนี้จะมาอาทิตย์ละสามสี่ครั้งครับ เมื่อวานไม่ได้มา วันนี้น่าจะ อ๊ะ มาโน่นแล้วครับ”
จีฮวันหันไปด้วยความตื่นเต้น
ชายชราวัยเจ็ดสิบ สามคนกำลังเดินเข้ามา
“ดังนั้นฉันก็เลยให้มัน อ้าว ใครกันล่ะเนี่ย พีบีรยูจีฮวันคนเก่งไม่ใช่รึ”
“สบายดีไหมครับ”
จีฮวันทักทายอย่างนอบน้อม
“สบายดงสบายดีอะไรกัน เพราะนายฉันต้องเสียหายทั้งทางวัตถุและจิตใจขนาดไหน”
“ใครเหรอ”
“ก็หมอนั่นไง”
“อ๋อ หมอนั่นเองเหรอ พนักงานธนาคารเฮงซวยนั่นน่ะนะ”
เพื่อนๆ ของประธานปาร์คจ้องจีฮวันด้วยสีหน้าในที่สุดก็ได้เห็นหน้า
“ท่านประธานครับ ขอเวลาหน่อยได้ไหมครับ เชิญที่ห้องรับรองสักครู่”
“ห้องรับรองอะไรกัน มีอะไรก็คุยกันตรงนี้ เกิดไปที่ที่ไม่มีคนแล้วนายลากฉันไปอัดจะทำยังไง”
“ใช่ ใช่! อยู่ในที่ที่เห็นกันเยอะๆ เนี่ยแหละ!”
“หัวหน้าทีมรยู ฉันยังไม่ได้สูบบุหรี่เช้าเลย รีบไปซื้อมาให้หน่อยสิ แล้วจะยอมคุยด้วย รู้บุหรี่ที่ฉันสูบใช่ไหม รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่สูบยี่ห้ออื่น”
ท่าทางของประธานปาร์คชัดเจนมาก คือต้องการหยามจีฮวันต่อหน้าคนจำนวนมาก
จีฮวันหยิบบุหรี่ซองใหม่ออกมาจากกระเป๋าโดยไม่พูดอะไร เป็นยี่ห้อที่ประธานปาร์คสั่งให้ไปซื้อมา
ประธานปาร์คเห็นบุหรี่ก็ตกใจ เราเจอกันมานาน ปีกว่าที่ผมถูกคุณใช้ให้ไปซื้อบุหรี่
“หึๆ หัวหน้าทีมรยูเตรียมพร้อมดีจริงๆ อยากคุยอะไรล่ะ”
“ช่วยปลดผมออกจากแบล็กลิสต์ให้ด้วยครับ ผมขอ”
“ถ้าฉันทำให้ นายจะทำอะไรให้ฉัน”
จีฮวันกังวลอยู่ครู่หนึ่ง ประธานปาร์คยิ้มกริ่มตาวาววาบ
“คุกเข่าคลานลอดใต้หว่างขาฉันไป แล้วฉันจะเอาชื่อออกจากแบล็กลิสต์ให้”
“…!”
“หัวหน้าทีมรยูคงไม่ปฏิเสธฉันใช่ไหม ที่จีนการก็มีการลอดใต้หว่างขา อดทนต่อการดูถูกเหยียดหยาม ว่ากันว่าคนจะทำการใหญ่ ต้องยอมรับความอัปยศได้อย่างนิ่งเฉย ฉันจะไปทุกธนาคารที่ส่งแฟกซ์ไปด้วยตัวเอง บอกว่าฉันเข้าใจผิด หัวหน้าทีมรยูไม่ใช่คนไม่ดีแบบนั้น แค่ลอดใต้หว่างขาฉันที่นี่เดี๋ยวนี้ ฉันจะคืนทุกอย่างให้ดังเดิม”
สิ่งที่สาหัสกว่าตำแหน่งหน้าที่คือศักดิ์ศรี จีฮวันที่ทำงานด้วยความทะนงตัวและความภาคภูมิใจ ไม่ใช่คนที่ทำผิดศีลธรรมโดยใช้ผู้หญิงหรือลูกค้า นี่คือความจริงที่สำคัญยิ่งกว่าอะไร
“แค่นั้นใช่ไหมครับ”
“ใช่! เห็นเป็นพวกใจแคบรึไง”
สายตาของประธานปาร์คไหวระริกด้วยความคาดหวังและความตื่นเต้น เป็นสายตาแห่งความโหดเหี้ยมและมัวเมาในรสหวานของอำนาจ
ใช่แล้ว นี่สินะสิ่งที่คุณต้องการที่สุด ถ้ามันทำให้ชื่อเสียงของผมกลับคืนมา ผมจะยอมสนองความกระหายอำนาจไร้สาระนั่นให้
จีฮวันทรุดตัวลงช้าๆ ความยินดีที่ชั่วร้ายฉาบบนใบหน้าของประธานปาร์ค
เข่าข้างหนึ่งของจีฮวันเกือบจะสัมผัสพื้น
‘ถึงจะแพ้เงินของไอ้พวกคนรวย แต่ใจเราจะไม่แพ้’
เสียงของอึนคังดังมากระทบท้ายทอยของจีฮวัน ทำไมกัน แม้แต่ในเวลานี้ เธอเหมือนผู้หญิงที่มาช่วยชีวิตเขา
จีฮวันลุกพรวดขึ้น จ้องตรงไปยังประธานปาร์ค
“พวกที่ดูถูกและให้คนอื่นลอดใต้หว่างขา ก็คือพวกนักเลงที่ใช้เงินทำร้ายคนอื่นเพื่อความสนุกเท่านั้นแหละครับ”
แล้วจีฮวันก็หันหลังออกจากสนามฝึกซ้อมกอล์ฟไป ประธานที่กว่าจะเข้าใจสถานการณ์เต้นเร่าๆ
“กะ แก! วะ ว่าไงนะ ไอ้เวรนี่! กลับมานี่นะ!”
ใครบางคนเข้ามาขวางประธานปาร์คที่กำลังจะตามออกไป
“จะทำอะไร หลีกไป!”
ชายวัยกลางคนรูปร่างผอมสูง ผมหงอกขาว ในแว่นตากรอบทอง ดูฉลาดแหลมคม สายตาของเขาที่จ้องมายังประธานปาร์คนั้นไม่ธรรมดาเลย
YOU MAY ALSO LIKE
