รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ - บทที่ 66-1 ทำไมต้องอิจฉาผู้หญิงคนนั้นขนาดนี้ด้วย

อึนคังวางมือลงบนหลังมือที่กำลังจับพวงมาลัยของจีฮวันเบาๆ เขามองเธอด้วยสายตาสงสัย

 

“มือคุณพีบีสั่นมากเลยค่ะ”

 

จีฮวันมองมือตัวเองด้วยสีหน้าสงสัย ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามันกำลังสั่นอยู่ เขาเหม่อมองมือที่กำลังสั่นน้อยๆ ราวกับมองมือคนอื่น

 

อึนคังส่งพลังให้ อาการสั่นเทานั้นจึงหยุดลงภายในอุ้งมือของเธอ

 

“ไปตากลมที่สวนริมทะเลสาบหน่อยดีไหมคะ”

 

“ครับ ก็ อ้า ไม่ดีกว่า ผมเหนื่อยนิดหน่อย…คุณนักเขียนเองก็น่าจะเหนื่อย กลับไปพักผ่อนดีกว่านะครับ”

 

จีฮวันเผลอดพูดเย็นชาออกไปโดยไม่รู้ตัว ในหัวคิดถึงแต่เรื่องที่ราฮีถูกสามีทำร้ายร่างกายหรือไม่

 

อึนคังตกใจกับความเย็นชานั้น ปล่อยมือออกจากมือของจีฮวัน แม้แต่ตอนที่เธอเอามือออก จีฮวันก็ยังไม่รู้ตัวเลย

 

เขาอยากไปสวนริมทะเลสาบกับอึนคังแน่นอนอยู่แล้ว อยากไปนั่งมองทะเลสาบด้วยกันเงียบๆ ไม่ต้องพูดอะไร รู้ว่าถ้าทำอย่างนั้นจะทำให้หัวที่เคยวุ่นวายสับสนอยู่นี้สดใสขึ้น และอารมณ์ก็จะดีขึ้นด้วย แต่ความละอายใจขึ้นมาสะกัดกั้นเอาไว้

 

เขาไม่อยากเอาเรื่องแฟนเก่าไปพึ่งพาอึนคัง เขาทำแบบนั้นไม่ได้อย่างเด็ดขาด

 

“เปิดวิทยุได้ไหมคะ”

 

จีฮวันเปิดวิทยุให้

 

[…ไม่โดนกักตัว คุณปาร์คสำนึกผิดจากใจจริง และกล่าวขอโทษแก่ผู้เสียหาย…]

 

อึนคังรีบปิดวิทยุแล้วลอบสังเกตจีฮวัน เฮ้อ โกอึนคัง ยัยบ้าเอ๊ย ทำไมต้องมาอยากฟังวิทยุในเวลาแบบนี้

 

จีฮวันกัดริมฝีปากเบาๆ คงไม่ใช่ ไม่น่าจะใช่หรอก คงไม่มีอะไรแย่ขนาดนั้น

 

ที่ทำงานของจีฮวันถือได้ว่าเป็นแหล่ง ‘ข่าวลือในวงการบริษัทหลักทรัพย์ต่างๆ’ แต่เขาไม่มีความคิดที่จะหาข้อมูลของราฮี และไม่พยายามเพื่อจะรู้ด้วย เขาเพียงแค่ได้ยินผ่านๆ ข่าวลือนั้นดังพอๆ กับแต่งงานกับทายาทของบูกยองเลยทีเดียว

 

ชื่อเสียงของปาร์คซองบอมในฐานะผู้บริหารนั้นไม่ได้ดีเลย แต่ก็ได้ยินว่าเขาแอบชอบราฮีมานานมาก

 

เขาพยายามมานานเพื่อการแต่งงาน มีข่าวลือว่าถึงขนาดยอมเสี่ยงอดอาหารประท้วงเพื่อให้ได้รับอนุญาตจากครอบครัว อย่างน้อยก็มีเสียงเล่าลือว่าไม่ได้เป็นการแต่งงานทางการเมืองที่ทำเพื่อรวมกิจการซึ่งสามารถพบเห็นได้บ่อยๆ ในวงการธุรกิจ แต่อุตส่าห์รักข้างเดียวมานานขนาดนั้น ยอมเสี่ยงขัดแย้งกับที่บ้าน แต่ไปยุ่งกับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วเนี่ยนะ

 

“เฮ้อ…”

 

จีฮวันเผลอถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาโดยไม่รู้ตัว อยากจะเชื่อว่าไม่ใช่ หวังจริงจังว่าจะไม่ใช่ แต่ที่ผ่านมาก็มีมาให้เห็น ที่พวกผู้ชายบีบคอภรรยาหรือฆ่าอดีตคนรักจนตายเพราะรัก

 

ใกล้ๆ ตัวเลยก็คือพ่อของจีฮวัน และฃความรุนแรงอันแสนโหดร้ายนั้นก็ตกทอดมายังเขาเหมือนคำสาป

 

“คุณพีบี”

 

“ครับ ครับ?”

 

จีฮวันตกใจหันไปมองอึนคัง อ้า เธอยังนั่งอยู่ข้างๆ ดูเหมือนเขาจะคิดถึงเรื่องของราฮีจนลืมอึนคังไปเสียสนิท

 

“ช่วยจอดตรงถนนใหญ่ก่อนเข้าที่จอดรถให้หน่อยได้ไหมคะ ฉันจะไปซูเปอร์หน่อย”

 

“อ่อ ครับ ได้ครับ”

 

จีฮวันจอดรถที่ถนนใหญ่หน้าคอนโด

 

“จะไปซื้ออะไรเหรอครับ”

 

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณกลับเข้าไปก่อนเถอะค่ะ”

 

แล้วอึนคังก็เปิดประตูรถโดยไม่หันมามองจีฮวัน

 

“พักเยอะๆ…”

 

ปัง! อึนคังลงจากรถแล้วปิดประตูอย่างแรงจนแทบพัง วิ่งเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตโดยไม่หันกลับมามอง

 

“…นะครับ แล้วจะติดต่อไป”

 

จีฮวันพึมพำลากับความว่างเปล่า ก่อนจะขับรถออกไป

 

ถ้าเป็นจีฮวันในยามปกติที่มีเซ้นส์รับรู้ได้อย่างรวดเร็ว ก็จะรู้สึกได้ถึงอารมรณ์ที่ไม่ปกติของอึนคัง แต่วันนี้ไม่ใช่ เขาไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้น

 

ทันทีที่ลงจากรถ จีฮวันก็รีบไปค้นข่าว อันดับการเสิร์ชขึ้นมาเป็นอันดับต้นๆ ไม่จำเป็นต้นใส่คำว่าบูกยองหรือซองบอมเพื่อค้นหา

 

แค่คลิก ‘ปาร์คซองบอมก่อเหตุทำร้ายร่างกายด้วยความเมา’ ที่เป็นหนึ่งในคำค้น ข่าวหลายสิบข่าวก็หลั่งไหลมา

 

ตั้งแต่รูปก่อความวุ่นวายที่ร้านเหล้าซึ่งถูกถ่ายเอาไว้ทั้งหมด รูปที่ถูกตำรวจจับใส่รถตำรวจมาในสภาพเมามายเต็มที่ รูปที่ก้มหน้าก้มตารับฟังความผิดที่สถานีตำรวจ รูปจากแต่ละสื่อต่างมุมกันแค่เพียงเล็กน้อย

 

และยังมีไลฟ์สดพฤติกรรมที่น่าอับอายเป็นเรียลไทม์จากประชาชนที่มา ยิ่งเนื้อหาข่าวยิ่งไม่น่าดู

 

 

[…หลังจากพยายามจูบ ก็คว้าแขนพนักงานสาวที่จะลุกหนีอย่างแรง ผลักไปติดผนัง บีบคอเพื่อไม่ให้หนีได้ แล้วทำการล่วงละเมิดทางเพศโดยการลูบคลำร่างกาย…ต่อยหน้าพนักงานชายฟันหักสองซี่ และยังเตะซ้ำไปที่ซี่โครงของพนักงานที่ล้มลง…]

 

 

มันน่าเศร้าเกินกว่าจะทนดูต่อไปได้ รู้สึกถึงลางไม่ดีขึ้นมาจุกในอกของจีฮวัน

 

นึกถึงซองบอมกระชากราฮี ผลักเธอ บีบคอเธอ บังคับให้เธอถอดเสื้อผ้าขึ้นมา ภาพที่ราฮีขัดขืนแล้วถูกตบหน้าทำเอาจีฮวันหลับตาแน่น

 

“ทำไม ทำไมคนแบบนี้ถึงได้…”

 

จีฮวันปิดปาก ความอยากอาเจียนพุ่งขึ้นมา คนแบบไหนในโลกนี้ก็ไม่ควรเจอแบบนี้ ไม่ว่าใคร จะด้วยเหตุผลอะไร และหนึ่งในนั้น คนที่ไม่ควรโดนทำร้ายและถูกทารุณก็คือราฮี เพราะเธออยู่มาโดยมีบาดแผลใหญ่มากพอแล้ว

 

 

* * *

 

 

อึนคังยืนอยู่หน้าโต๊ะกินข้าว เปิดกระป๋องเบียร์ดื่มอั้กๆ หลังจากได้กระดกหนำใจก็วางกระป๋องเบียร์ลงบนโต๊ะเสียงดัง

 

“อ้า! ชื่นใจ! เบียร์อุ่นๆ ที่ซื้อมาจากซูเปอร์นี่สุดยอดที่สุดแล้ว!”

 

แม้จะได้ส่งเสียงโวยวายออกไป แต่อารมณ์ก็ยังไม่ดีขึ้น

 

“ไม่อร่อยเลย”

 

อึนคังนอนคว่ำกับโซฟาทั้งชุดที่ใส่ออกไปข้างนอก

 

“โอ๊ย ทำไมมันถึงได้คาใจแบบนี้”

 

อึนคังลูบหัวจากูที่แลบลิ้นแฮ่กๆ อยากขึ้นมาบนโซฟาพลางนึกถึงหน้าของจีฮวัน

 

ชั่วขณะที่ดูข่าวที่ร้านไส้ย่าง จีฮวันเหมือนเป็นคนแปลกหน้า เหมือนอะไรบางอย่างจากข้างในหลุดลอยไป ทั้งใบหน้า สีหน้า บรรยากาศ ล้วนเป็นอะไรที่อึนคังไม่เคยเห็น

 

“ถ้าเป็นฉันก็คงเป็นแบบนั้น ถ้าแฟนเก่าอย่าง ชเวฮยอนจุน อีจองฮัก แต่งงานกับลูกสาวเศรษฐีหรือดาราดังหลังจากเลิกกับฉัน วันนึงเกิดภรรยาหมอนั่นไปกินเหล้าแล้วล่วงละเมิดทางเพศทำร้ายพนักงานชายที่ร้านและก่อความวุ่นวายเข้า ถ้ามีข่าวแบบนี้ออกมาจะรู้สึกแปลกๆ ขนาดไหนนะ ตอนนี้เป็นแฟนเก่าที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว แต่ยังไงอย่างน้อยก็ยังมีเหตุผลในด้านความเป็นมนุษย์อยู่ล่ะนะ คงต้องตกใจ และให้ความสนใจมาก อยากรู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไง เป็นห่วงว่าโอเคไหม ฉันพูดถูกใช่ไหมจากู ก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้วเนอะ”

 

จากูง่วงอยู่กับการเลียมือของอึนคัง

 

“ฉันเข้าใจ แต่ว่า…”

 

อึนคังลุกขึ้นนั่ง

 

“ทำไมถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้! ทำไม! นี่ฉันเป็นอะไร! ทำสีหน้าที่ฉันไม่รู้จัก ทั้งๆ ที่ฉันก็นั่งอยู่ในรถ ไม่มีฉันอยู่ในสายตา แล้วยังการตัดสินใจนั่นอีก! ลงจากรถก็ไม่ร่ำลา คือไง จะไปก็ไปเลย แล้วก็รีบไปด้วยสีหน้าแบบนั้น อะไรกัน อาทิตย์ที่แล้วทั้งกัดทั้งดูดขนาดนั้น! ยกเว้นเรื่องนั้นแล้วก็ไม่มีธุระด้วยงี้ เป็นแบบนั้นใช่ไหมรยูจีฮวัน!”

 

อึนคังที่เคยเดือดพล่านทำหน้าสลดไหล่ตกทันที เฮ้อ แล้วถอนหายเฮือกใหญ่

 

“มันก็ใช่ล่ะนะ ความสัมพันธ์ของเรา ถ้าไม่มีเรื่องนั้น ก็ไม่มีธุระอะไรกันจริงๆ นอกจากเรื่องนั้น ถ้าจะให้มีเรื่องอื่นเพิ่มขึ้นก็คือต้องเป็นแฟนกันแล้วแหละ”

 

 ขณะที่ลุกพรวดจากโซฟา อึนคังตาโต ทำหน้าเหมือนโดนตีเข้าที่ท้ายทอย

 

“แฟน?”

 

ค่อยๆ หย่อยก้นบนโซฟาและไถลลงด้วยสีหน้างงงัน อึนคังก้นกระแทกโครม

 

“โอ๊ย!”

 

ถูก้นไปพลางก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา ยังไม่ทันได้ทำอะไร น้ำตาก็ไหลเป็นทาง เห็นน้ำตาของอึนคัง จากูก็ยืนด้วยขาหลังสีหน้ากระวนกระวายพยายามกอดเธอ

 

“ไม่เป็นไรจากู แม่แค่เจ็บที่หกล้มก้นกระแทกอีกแล้ว”

 

เช็ดน้ำตาแล้วก็เช็ดอีก แต่มันก็ยังคงไม่หยุดไหล

 

 

‘ไปอยู่ไหนมาครับ บอกให้มารอที่รถไงล่ะครับ! ผมก็คิดไปต่างๆ นานา ว่าจะไปล้มตกบันไดที่ไหนหรือเปล่า หรือแยกไม่ออก ขึ้นรถคนอื่นที่คล้ายรถผมไป’

 

 

‘พูดอะไรกันครับ ก็เห็นนี่ว่าห้องน้ำมืดขนาดไหน จะอาบน้ำแต่กลับมองไม่เห็นคุณนักเขียนเลย กลางวันแสกๆ ก็เคยกันมาแล้วนะครับ จะเขินอะไรมากมายครับ’

 

 

นึกถึงจีฮวันที่ตะโกนตามหาตัวเองที่สวนอนุสรณ์สถานและจีฮวันที่เคยจุดเทียนให้ในห้องน้ำ

 

“ก็รู้ว่าฉันล้มเก่ง”

 

 

‘อืม สีที่สองน่าจะเหมาะ’

 

 

นึกถึงจีฮวันที่หาแป้งแต่งหน้าให้ตัวเองที่ร้านเครื่องสำอาง

 

“แล้วก็ยังรู้ดีกว่าฉันด้วยว่าผิวฉันเหมาะกับเครื่องสำอางแบบไหน”

 

 

‘อย่าคิดเรื่องอื่น มองแต่ผม คิดถึงแต่ผม ตอนนี้ เวลานี้ คิดถึงแต่ที่นี่เท่านั้น’

 

 

“ตอนนอนกับตัวเอง ก็รู้ดียังกับมีญาณทิพย์ ว่าฉันเผลอคิดเรื่องอื่นไปนิดหน่อย ชอบคุยโวว่าเป็นผู้ชายที่ละเอียดรอบคอบและรับรู้ไว แล้ว

 

ทำไม! ทำไมถึงไม่รู้! ทำไม!”

 

อึนคังไหล่ตก บ่นไปน้ำตาคลอ

 

“ทำไมไม่รู้…ว่าฉันชอบ ไหนว่าเป็นคนละเอียดนัก!”

 

อึนคังวางมือลงบนหน้าอกส่ายหัว

 

“ทำไงดีจากู แม่จะทำยังไงดี ไม่ได้นะ ไม่ได้…”

 

จากูจ้องอึนคังที่เอาแต่ส่ายหัวด้วยสีหน้างงงัน

 

ไม่ได้อะไรกัน! ในพจนานุกรมของแม่มีคำว่าไม่ได้ที่ไหน! ทำตามที่เคยทำไปเลย! ผมชอบคุณลุงคนนั้น กลิ่นเท้าหอมดี เท้าคุณลุงอร่อย!

 

 

* * *