รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ - บทที่ 81-2 ริมฝีปากของคุณทำผมเป็นบ้า
อึนคังรอคอยอย่างสงบ คาดเดาเรื่องที่จะออกมาจากปากจีฮวันว่าคืออะไร
“ที่เลิกกับราฮี เป็นเพราะผมเอง แค่ครั้งเดียว แต่ผมก็ทุบตีเธอ ผมยกโทษให้ตัวเองไม่ได้ และกลัวว่าจะสร้างบาดแผลให้เธออีก เลยเดินจากมา ด้วยเหตุนั้นผมเลยไปที่โรงพยาบาลของซอกยอง…”
อึนคังพยักหน้าช้าๆ
“ผมอยากตายแต่ก็ไม่กล้าฆ่าตัวตาย เลยเข้าผ่าตัด เพราะผมไม่มีคุณสมบัติที่จะมีลูก ผมลงโทษเรื่องบ้าๆ นั่นด้วยตัวเอง แต่ความรู้สึกผิดที่ทำร้ายคนรัก และความกังวลที่ต่อไปถ้ารักใครแล้วทำร้ายคนนั้นอีกจะทำยังไง ถึงตายก็ไม่หาย ผมเลยพยายามอย่างมากที่จะไม่ชอบคุณโกอึนคัง”
ตลอดเวลาที่ผ่านมา จีฮวันจะว้าเหว่และเดียวดายขนาดไหน อึนคังซู้ดจมูก
“ตอนนี้ถึงตาข่าวดีแล้ว”
จีฮวันถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ผมไม่ได้ทำร้ายเธอ”
อึนคังตาเบิกโต
“ผมนึกว่าตัวเองทำร้ายเธอ แต่ไม่ใช่ ผมเข้าใจผิดไปเอง ก่อนจะไปที่สวนริมทะเลสาบ ผมไปพบเธอและได้รู้เรื่องนี้ เลยจะมาหาคุณอึนคัง เข้าใจผิดโง่ๆ ทุกข์ทรมาน และเป็นบ้าอยู่คนเดียวมาหลายปีเลย”
จีฮวันบอกเล่าความจริงอย่างสงบ พยายามกดความรู้สึกที่พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง
“ดีแล้วนะคะ เป็นข่าวดีจริงๆ ด้วยเนอะ”
อึนคังกอดจีฮวันเงียบๆ อดกลั้นความรู้สึกที่พุ่งขึ้นมาจากข้างใน
เธอรู้อยู่ก่อนแล้ว ชเวราฮีส่งข้อความมาหา หลังจากได้รับข้อความจากราฮี ก็ร้องไห้หนักอยู่พักใหญ่ แล้วก็ตัดสินใจออกมาวิ่งที่สวน
ราฮีสารภาพว่าอยากแต่งงานกับคนรวยเลยหลอกจีฮวัน จีฮวันเลยเข้าใจตัวเองผิด บอกว่าเป็นความผิดที่ตัวเองโง่เอง
เขาเป็นคนที่รักษาเกียรติของคนที่เคยรัก แม้ชีวิตตัวเองจะต้องตกนรกเพราะการโกหกไร้สาระนั่น จีฮวันเป็นผู้ชายแบบนั้นจริงๆ และผู้ชายแบบนี้ก็มาอยู่ข้างๆ ตัวเอง อึนคังเต็มตื้นในใจมาก
“ดีแล้วจริงๆ ลำบากมากเลยนะคะ”
จีฮวันผ่อนคลาย รู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของอึนคังที่ลูบหลัง ทั้งอึนคัง จากู และตัวเองปลอดภัยกันหมด เท่านี้ก็พอแล้ว
* * *
“ขอบคุณนะคะคุณหมอ ขอบคุณค่ะ”
อึนคังขอบคุณยองอู ยองอูโบกมือ
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว จากูเองก็พยายามมากๆ ไม่นึกว่าจะได้ออกจากโรงพยาบาลเร็วขนาดนี้”
จากูเข้าโรงพยาบาลไม่ถึงอาทิตย์ ก็ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล ขนก็ยังแหว่ง รอยแผลที่เย็บก็ยังไม่หายสนิท แต่เพราะกินเก่ง นอนหลับ แข็งแรงขึ้น จากูเลยเที่ยวเดินไปทั่วคอกกั้นด้วยความร่าเริงที่ยากจะควบคุม
“ช่วยพาจากูไปที่รถก่อนได้ไหมคะ ฉันมีเรื่องจะคุณกับคุณหมอนิดหน่อย”
“เข้าใจแล้วครับ รีบตามมานะ”
“ถ้าไม่ล่ะคะ”
“ผมก็จะพาจากูหนีไปเลย”
อึนคังหัวเราะคิกกับเสียงหยอกเย้าของจีฮวัน
“ถ้างั้นไว้พบกันใหม่นะครับ”
จีฮวันกล่าวลายองอูแล้วอุ้มจากูออกมาจากโรงพยาบาล
“เรื่องที่จะพูด…”
“คุณหมอคะ ที่ผ่านมาไม่มีโอกาสเลยตอบคุณหมอช้ามาก ขอโทษด้วยนะคะ”
“ผมรู้คำตอบอยู่แล้วล่ะครับ คุณนักเขียนกับพ่อจีองเหมาะสมกันมาก”
“อ้า รู้แล้วเหรอคะ”
ยองอูหัวเราะ
“ไม่รู้ได้ยังไงครับ หลังจากจากูเข้าโรงพยาบาล ทั้งสองคนก็เล่นเอาการมาเยี่ยมจากูเป็นข้ออ้างมาสวีทกัน”
“เฮือก มะ ไม่ได้ ทำแบบนั้นซะหน่อย ขะ ขอโทษ…”
“ฮ่าๆ ผมล้อเล่นน่ะครับ ลูกค้าที่ผมชอบมากทั้งสองคนได้มารักกัน ผมรู้สึกดีใจมากครับ จากใจจริงเลยนะครับ”
“ขอบคุณนะคะ”
“แม่กับคุณหมอจีคุยอะไรกันอยู่นะ หัวเราะฮ่าๆ โฮ่ๆ อะไรกันขนาดนั้น ขัดใจจริง”
จีฮวันถามพลางจ้องทะลุบานกระจกโรงพยาบาลผ่านกระจกรถ จากูที่นั่งอยู่เบาะหลังเห่าโฮ่งตอบ จะคุยอะไร ก็ต้องจากูเก่งที่สุด จากูเจ๋งที่สุด จากูสุดยอด อะไรแบบนี้อยู่แล้ว! คุณลุงก็ฉลาด แต่บางทีก็ถามอะไรโง่ๆ
“อ๊ะ ออกมาแล้ว”
จีฮวันรีบจับพวงมาลัย ทำเป็นมองข้างหน้า จากูลุกขึ้นนั่งแลบลิ้นแฮ่กๆ จากนั้นอึนคังก็เปิดประตูรถเข้ามานั่งข้างหลัง
“จากูอารมณ์ดีเลยสินะ ดีใจที่ได้กลับบ้านใช่ไหม รีบกลับบ้านกันเถอะ”
“แวะสวนริมทะเลสาบเดี๋ยวนะครับ”
“ทำไมคะ”
“ไม่ได้ยินที่คุณหมอพูดเหรอครับ ว่าการได้เดินเล่นตากลมถึงจะแค่แป๊บเดียวก็ดีต่อจากู พวกหมาถึงจะไม่สบายขนาดไหน การเดินเล่นก็เป็นยาและการรักษาที่ดีที่สุด”
“มันก็ใช่ แต่จากูได้รับบาดเจ็บมา ถ้าเกิดกลัวสวนสาธารณะ…”
“ไม่หรอก จากูเป็นมาซื่อๆ มองโลกไม่ได้ลึกซึ้ง เหมือนเจ้าของ”
“ว่าไงนะ”
อึนคังแหว จีฮวันถึงกับรีบสตาร์ตรถ
“ออกเดินทางได้!”
คราวนี้จีฮวันก็พูดถูก ถึงจะบาดเจ็บแต่จากูก็กลิ้งเกลือกบนสนามหญ้าอย่างชอบใจ อึนคังมองแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า
จีฮวันจับมืออึนคัง อีกข้างถือสายจูงของจากู เดินเล่นช้าๆ ในสวน ไม่เหมือนคู่รักที่เพิ่งคบกันเลยสักนิด แต่ดูใกล้ชิดสนิทสนมคุ้นเคยเหมือนคู่สามีภรรยาที่อยู่ด้วยกันมานานมากกว่า
“จีองก็ชอบเดินเล่น ไว้พามาด้วยกันนะคะ”
“ชอบก็จริง แต่ที่นี่หมาเยอะครับ จีองคงจะหนีมากกว่า”
“ความจริง หลังจากวันนั้น ฉันก็หลอนๆ นะคะ คอยดูรอบตัวตลอด ท่าทางฉันจะกลัวแทนเจ้าจากู”
ทันทีที่อึนคังบ่นพึมพำ จีฮวันก็ยิ้มออกมา เธอจึงหันไปสบตาจีฮวัน
“ที่ผ่านมาเหนื่อยแย่เลยสินะครับ”
“…”
“ต่อไป พาจากูมาเดินเล่นด้วยกันนะครับ”
อึนคังตาโต
“ทุกวันเลยเหรอคะ”
“ทุกวันครับ”
“โห จะช่วยปกป้องฉันกับจากูใช่ไหมคะ เหมือนจะซาบซึ้งนะเนี่ย”
“ช่วยเจอจีองวันละครั้งแทนก็พอ จะได้ใกล้กันมากขึ้น คงจะดีถ้าผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในโลกสองคนสนิทกัน”
อึนคังจ้องจีฮวันอ้าปากค้าง ลบคำพูดอื่นๆ ออกไป เหลือเพียงคำว่า ‘รัก’ ก้องอยู่ในหู
“หน้าแดงแล้วครับ”
“คะ ใครหน้าแดง”
“แดงแปร๊ดเลยครับ”
อึนคังที่ทั้งเขินและอายแย่งสายจูงจากูจากจีฮวันวิ่งหนี
“จะไปไหนครับ”
“ไปไหนก็ ว้าย!”
อึนคังล้มหน้าคะมำพร้อมกับเสียง โครม! แต่ไม่ได้หลบแมวที่โผล่มาเหมือนวันที่เคยวิ่งหนีจีฮวัน ไม่ได้สะดุดแง่หิน แค่ล้มเพราะสะดุดขาตัวเอง
นาทีแห่งประวัติศาสตร์ที่เพิ่งได้ยินคำว่ารักเป็นครั้งแรกจากผู้ชายที่ชอบ ทำไมต้องมาหกล้มน่าเกลียดแบบนี้ด้วย อาจจนแทบอยากตาย อึนคังซุกหน้ากับสนามหญ้า จากูที่ร่าเริงไม่รู้สาเหตุ วิ่งมาเลียต้นคออึนคังรัวๆ
“เจ็บจนลุกไม่ไหว หรืออายจนไม่ยอมลุกครับ ถ้าเป็นอย่างแรกก็ต้องรีบไปโรงพยาบาล ถ้าเป็นอย่างหลังก็รีบลุกขึ้นมาได้แล้ว ยิ่งนอนนานก็ยิ่งขายหน้า”
คำพูดเหมือนตอนที่ล้มตอนแรก ผู้ชายหัวดีนี่น่าเพลียชะมัด อึนคังค่อยๆ ยันตัวขึ้น
“เฮ้อ เป็นผู้หญิงที่เจ็บตัวบ่อยจริงๆ ดินเลอะหน้าหมดแล้ว หลับตาสิครับ”
อึนคังหลับตาอย่างว่าง่าย รับรู้ถึงมือของจีฮวันที่ปัดเศษดินออกจากหน้าให้
“ลืมตาได้”
มือของจีฮวันเลื่อนมาอยู่ตรงหน้า มีอะไรบางๆ กลมๆ สะท้อนแสงอยู่บนมือ อึนคังขยี้ตา หรือล้มแล้วสมองกระทบกระเทือนจนเห็นภาพหลอน นี่มันเหมือนแหวน เอ๋? แหวน?
จีฮวันสวมแหวนลงบนนิ้วของอึนคัง มันพอดีกับนิ้วของเธอและสวยจนขนลุก
“นะ นี่มัน…”
“ปลอกคอกันหนี”
“แค่ฉันเหรอคะ”
อึนคังถามด้วยความกราดเกรี้ยว จีฮวันชูมือที่สวมแหวนให้ดู นิ้วของจีฮวันที่เรียวสวยอยู่แล้ว ยิ่งดูงดงามเปล่งประกายเพราะแหวน อึนคังแทบอยากจะเลียนิ้วเขา ณ ตอนนั้น
“อย่าฝันครับ”
จีฮวันที่รับรู้ได้จากสายตาที่แปรเปลี่ยนของอึนคังดึงมือที่ใส่แหวนไปซ่อนไว้ข้างหลัง อึนคังได้แต่กลืนน้ำลายด้วยความเสียดาย
“ชิ ไม่มีใครมองหรอก”
“ที่สาธารณะครับ”
“งั้นก็จุ๊บหน่อยสิคะ มีที่ไหนใส่แต่ปลอกคอให้ ต้องลูบปลอบด้วยสิ”
“ตรงนี้น่ะเหรอครับ”
“จะไปหวังอะไรกับคนดีที่แคร์สายตาคนอื่นกัน แค่จับมือเดินด้วยกันนี่ก็ขอบคุณอย่างสูงแล้ว ช่วยดึงหน่อยสิคะ”
จีฮวันจับมืออึนคัง ขณะที่อึนคังกำลังยืนขึ้น จีฮวันก็ดึงเธอเข้าไปกอดและจูบที่ริมฝีปาก เป็นจูบที่แสนหวานและยาวนานจนลืมความจริงไปเลยว่าพวกเขาอยู่กันในสวนสาธารณะตอนกลางวันที่มีคนพลุกพล่าน หลังจากจูบอย่างยาวนาน จีฮวันก็ผละริมฝีปากออก
“พอใจยังครับ”
“ยัง”
แล้วริมฝีปากของอึนคังก็ประกบลงไปบนริมฝีปากของจีฮวัน เส้นผมของจีฮวันแทรกอยู่ระหว่างนิ้วของอึนคัง ความร้อนของอึนคังทำให้จีฮวันร้อนไปทั้งตัว
เสียงจากูเห่าและวิ่งวนรอบทั้งสองเหมือนแสดงความยินดี สายลมต้นฤดูหนาวที่พัดมาจากทะเลสาบกลับอบอุ่นเหมือนลมฤดูใบไม้ผลิ ช่างเป็นวันที่เหมาะกับความรักเสียจริง
YOU MAY ALSO LIKE
