รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 102 ขี่ม้าปีนเขา
ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ ในใจก็กลุ้มจะแย่แล้ว ก็ไม่มีอารมณ์ไปดูขนมผิงพิจารณาคดีครั้งที่สองแล้ว และหันหลังเดินจากไป
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เธอมาถึงนวบดินทร์กรุ๊ป
“เปปเปอร์……”ส้มเปรี้ยวก็ไม่สนใจว่าจะมีใครอยู่ในห้องทำงานของประธาน ก็เดินตรงไปที่หลังโต๊ะของเปปเปอร์ด้วยดวงตาที่แดง ต่อจากนั้นก็นั่งอยู่บนขาของเขา กอดคอของเขาไว้ด้วยแขนสองข้าง เอาหัวเอนลงอยู่บนหน้าอกของเขา และสะอื้นเสียงเบาขึ้นมา
ร่างกายของเปปเปอร์แข็งทื่อในทันที หลังจากที่ดึงสติกลับมา ก็ขมวดคิ้วมองดูผู้หญิงในอ้อมกอด
ถ้าไม่ใช่ว่าได้ยินเธอกำลังร้องไห้อยู่ เขาถึงขนาดในชั่วพริบตาเดียวนั้น อยากจะผลักเธอออกไป
“เอาเอกสารวางไว้ที่นี่ก่อนเถอะ เดี๋ยวผมดูเสร็จค่อยให้พวกคุณเข้ามา พวกคุณออกไปก่อนนะ”เปปเปอร์วางเอกสารในมือลง นวดขมับ และพูดกับชายหญิงอีกด้านหนึ่งของโต๊ะทำงาน
ชายหญิงพยักหน้า“ได้ครับประธานเปปเปอร์”
ต่อจากนั้น ทั้งสองคนก็หันหลังออกไป
หลังจากปิดประตู หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะพูดวิจารณ์เสียงเบา“นั่นก็คือคู่หมั้นของประธานเปปเปอร์เหรอ ทำไมไม่มีมารยาทขนาดนี้ ขนาดไม่เคาะประตูก็เข้ามา ยิ่งไปกว่านั้นไม่เห็นเหรอว่าพวกเรากำลังคุยเรื่องธุรกิจกันอยู่? ไม่นึกเลยว่าจะกอดประธานเปปเปอร์ในทันที และก็ไม่สนว่าจะถูกกาลเทศะหรือเปล่า”
ชายคนนั้นยักไหล่ “ใครให้ประธานเปปเปอร์รักเธอ”
ผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ต่อให้รักก็แบ่งแยกกาลเทศะหน่อยไม่ได้เหรอ”
“เอาล่ะ พูดน้อยๆหน่อย ถูกคนได้ยินคนเข้าที่เสียเปรียบก็ยังเป็นพวกเรา”
“……”หญิงสาวเบ้ปาก ไม่พูดอะไร
ในห้องทำงาน เปปเปอร์ค่อยๆผลักผู้หญิงในอ้อมกอดออก“เอาล่ะส้มเปรี้ยว เธอลงมาก่อน”
“ฉันไม่!”ส้มเปรี้ยวก็เอาหัวเอนกลับไปที่หน้าอกของเขาอีก
เปปเปอร์ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงตามใจเธอ“ว่ามา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
ส้มเปรี้ยวเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำ “เปปเปอร์ ทำไมพวกเธอต้องว่าฉันแบบนั้นด้วย?”
“ใคร?”เปปเปอร์หรี่ตา
ส้มเปรี้ยวสูดจมูก“คุณมายมิ้นท์และคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนา เดิมทีวันนี้ฉันเตรียมตัวไปดูผิงพิจารณาคดีครั้งที่สอง ปรากฏว่าเห็นคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาคุกเข่าลงให้คุณมายมิ้นท์ที่หน้าประตู ขอร้องให้คุณมายมิ้นท์ยกโทษให้ผิงด้วย คุณมายมิ้นท์พูดอะไรก็ไม่ยอม ฉันก็ช่วยคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาโน้มน้าวไม่กี่คำ……”
“เดี๋ยวก่อน โน้มน้าวไม่กี่คำเหรอ?”เปปเปอร์ยกมือขึ้นขัดจังหวะเธอ“เธอโน้มน้าวให้มายมิ้นท์ยกโทษให้ขนมผิงเหรอ?”
“อือ”ส้มเปรี้ยวพยักหน้า“ฉันเห็นคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาคุกเข่าลงอ้อนวอน ดังนั้นก็เลย……”
“ส้มเปรี้ยว เรื่องนี้เธอผิดแล้ว เธอไม่ควรทำแบบนั้น”ดวงตาคมเข้มของเปปเปอร์มองดูเธอ
ส้มเปรี้ยวดูเหมือนจะค่อนข้างไม่สามารถยอมรับได้ สีหน้าท่าทางเศร้าโศก“ฉันผิดตรงไหน?”
“เธอผิดทุกที่ เรื่องนี้ขนมผิงเป็นคนก่อขึ้นมา มายมิ้นท์เป็นเหยื่อ เธอจะยกโทษให้หรือไม่ยกโทษให้ก็เป็นสิทธิ์ของเธอ เธอในฐานะผู้ยืนดูไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้องกับเธอ เธอเข้าใจมั้ย?”เปปเปอร์พูดด้วยเสียงทุ้ม
ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปาก“แต่ว่า……”
“เอาล่ะ ฉันรู้ว่าเธออยากจะบอกว่าคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาก็คุกเข่าให้มายมิ้นท์แล้ว มายมิ้นท์ยังไม่ยกโทษให้ก็ค่อนข้างทำมากเกินไป แต่เธอเคยคิดบ้างมั้ยว่า การคุกเข่าของคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาไม่ใช่การอ้อนวอนที่แท้จริง แต่เป็นการบีบบังคับ?”
“บีบบังคับเหรอ?”ส้มเปรี้ยวท่าทางราวกับประหลาดใจมาก
เปปเปอร์พยักหน้า“ถูกต้อง คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาสามารถไปหามายมิ้นท์เป็นการส่วนตัวได้ แต่เธอดันเลือกคุกเข่าให้มายมิ้นท์ในที่สาธารณะ เห็นได้ชัดว่าอยากจะใช้ผู้คนไปบีบบังคับให้มายมิ้นท์รับปาก”
“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง”ส้มเปรี้ยวก้มหน้าลง ท่าทางเสียใจมาก “มิน่าล่ะฉันประคองคุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาขึ้นมา คุณนายตระกูลมหาเอกรัตนาไม่ชอบฉันขนาดนั้น เพราะว่าฉันทำลายแผนการของเธอ”
“เอาล่ะ จากนี้ไปให้ความสนใจมากกว่านี้ก่อนที่จะช่วยเหลือก็พอแล้ว” เปปเปอร์ลูบผมของเธอด้วยการกระทำที่อ่อนโยน “อีกอย่าง พฤติกรรมของคนในตระกูลมหาเอกรัตนาก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จากนี้ไปเธอก็ติดต่อกับเขาให้น้อยหน่อย”
“ฉันรู้แล้ว”ส้มเปรี้ยวฝืนยิ้ม
ในไม่ช้า เธอก็นึกถึงอะไรบางอย่างอีกครั้ง มองที่ชายหนุ่มอย่างมีความหวัง “เปปเปอร์ วันหยุดสุดสัปดาห์พวกเราออกไปเที่ยวกันดีมั้ย?”
“วันหยุดสุดสัปดาห์เหรอ?”
“อือๆ”
“ทำไมจู่ๆก็อยากออกไปเที่ยวเล่น?”เปปเปอร์ยิ้มบางเบา
ส้มเปรี้ยวตอบกลับว่า: “เพราะว่าน่าเบื่อมากนะสิ ช่วงนี้นายก็ยุ่งมาก มีเวลาทานอาหารกับฉันน้อยมาก ฉันอยู่ที่บ้านคนเดียวทุกวัน ก็ว่างจนไม่ไหวแล้ว เปปเปอร์นายก็รับปากฉันนะ”
เธอเขย่าแขนของเขาอย่างออดอ้อน
เปปเปอร์ทำอะไรเธอไม่ได้ พอดีว่าสุดสัปดาห์นี้งานก็น้อย ก็พยักหน้ารับปาก“ได้ สุดสัปดาห์พาเธอออกไปเที่ยวเล่น แต่ว่าเวลาสองวันไปไกลมากไม่ได้ ทำได้เพียงอยู่เมืองเดอะซี เธออยากไปที่ไหนของเมืองเดอะซี?”
เมื่อส้มเปรี้ยวได้ยินเขาตกลง บนใบหน้าก็ยิ้มแย้มแจ่มใส “ไปที่ไหนฉันก็ไม่รู้ ฉันเพิ่งฟื้นขึ้นมาไม่นาน ยังไม่รู้ว่าเมืองเดอะซีมีที่ไหนน่าเที่ยวบ้าง เปปเปอร์นายเป็นคนตัดสินใจเถอะ”
เปปเปอร์ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน หลับตาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็นึกอะไรบางอย่างได้ รอยยิ้มบางเบาบนใบหน้าก็กลายเป็นลึกลงเล็กน้อย
“ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนนี้เธอพูดในจดหมายว่าอยากไปที่ขี่ม้าปีนเขา ยิ่งไปกว่านั้นขี่ได้ค่อนข้างดี พอดีว่าในเครือข่ายของประธานชัชวาลมีสนามขี่ม้าอยู่ ซึ่งสร้างขึ้นบนภูเขา ขี่ม้าเสร็จก็ยังสามารถปีนเขาได้ เธอคิดว่ายังไง?”เปปเปอร์มองดูเธอ
การแสดงออกบนใบหน้าของส้มเปรี้ยวก็แข็งทื่อเล็กน้อย
ไม่นึกเลยว่าเขาจะพูดถึงไปขี่ม้าปีนเขา เธอปีนเขาได้ แต่ว่าขี่ม้าเธอไม่เป็นด้วยซ้ำ!
ยิ่งไปกว่านั้นเธอสำหรับสัตว์ขนาดใหญ่เหล่านี้ มีความรู้สึกหวาดกลัวตามธรรมชาติ
“เธอไม่อยากขี่ม้าปีนเขาเหรอ?”เมื่อเห็นส้มเปรี้ยวไม่พูดอยู่นาน รอยยิ้มบนใบหน้าของเปปเปอร์ก็หุบลง
ส้มเปรี้ยวกลัวว่าเขาจะสงสัย รีบส่ายหน้า“ไม่นะไม่เลย ฉันอยากขี่มานานแล้ว ฉันแค่ซาบซึ้งใจเกินไปดีใจเกินไป ขนาดเรื่องนี้นายก็ยังจำได้อีกเหรอ”
“ฉันบอกแล้ว เกี่ยวกับความชอบทุกอย่างของเธอ ฉันจำได้หมด”เปปเปอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ส้มเปรี้ยวกระตุกมุมปาก ตอบอย่างขอไปที“งั้นเหรอ?”
เปปเปอร์ไม่ได้ยิน“งั้นเดี๋ยวฉันจะติดต่อประธานชัชวาล”
“อือ”ส้มเปรี้ยวพยักหน้าอย่างใจลอย
ดูเหมือนว่าเธอจำเป็นต้องไปสนามขี่ม้าแล้ว
สำหรับขี่ม้า ถึงเวลานั้นเธอสามารถที่จะหลีกเลี่ยงไปได้
เมื่อคิดอย่างนี้ ส้มเปรี้ยวก็ไม่ได้กังวลอีกต่อไป
ในศาล พิจารณาคดีครั้งที่สองดำเนินถึงสิ้นสุดลง
ขนมผิงอยู่ภายใต้การไต่สวนหลายครั้งของผู้พิพากษาและทนายความของทางมายมิ้นท์นี้ ในที่สุดก็แบกรับไม่ไหว ก้มหน้าลง ยอมรับว่าตัวเองตั้งใจทำการเผยแพร่โพสต์นั้นจริง จุดประสงค์ก็คืออยากจะทำลายชื่อเสียงของมายมิ้นท์
แม้ว่าพฤติกรรมจะแย่ แต่เนื่องจากกฎหมายไม่สมบูรณ์แบบสำหรับความรุนแรงในการระรานทางไซเบอร์ ดังนั้นสุดท้ายขนมผิงเพียงแค่ถูกตัดสินจำคุกเพียงสิบห้าวันในสถานกักกันและปรับสามหมื่นหยวน
“เสียเปรียบให้เธอจริงๆ”เดินออกจากศาล ลาเต้เบะปาก และพูดอย่างค่อนข้างเสียใจ
อันที่จริงเขาต้องการให้ขนมผิงเข้าคุกมากกว่า ไม่ใช่แค่กักขังอย่างธรรมดา
มายมิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย“ช่วยไม่ได้ กฎหมายก็เป็นแบบนี้ ยอมรับชะตากรรมเถอะ ไม่ว่ายังไง ขนมผิงก็ถูกลงโทษแล้ว พวกเราน่าจะดีใจถึงจะถูก”
“พูดถูก งั้นพวกเราไปฉลองกันมั้ย? ได้ยินว่าทางถนนเลเหนือนั้นมีร้านอาหารทะเลเปิดใหม่ร้านหนึ่ง จะลองดูมั้ย?”ลาเต้มองดูเธออย่างยิ้มแย้ม
มายมิ้นท์คิดว่าตัวเองก็ไม่ได้ทานอาหารทะเลมานานแล้ว พยักหน้าด้วยดวงตาที่เปล่งประกายเล็กน้อย“ไปสิ”
“ได้ครับ!”ลาเต้หยิบกุญแจรถออกมา เพิ่งจะกดลง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ฉันรับโทรศัพท์ก่อน”ลาเต้ฝืนยิ้ม
โทรศัพท์นี้โทรมาได้ไม่ใช่เวลาจริงๆ
ลาเต้หยิบโทรศัพท์ออกมา มองดูเบอร์ที่แสดงผล เลิกคิ้วขึ้น “แม่ฉัน!”
“ในเมื่อเป็นคุณป้าโทรมา ก็รีบรับสายสิ”มายมิ้นท์เร่ง
ลาเต้ปัดปุ่มตอบรับสีเขียว และวางโทรศัพท์ไว้ที่ข้างหู
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ มีเสียงหญิงวัยกลางคนที่อ่อนโยนและใจดีดังมา “เต้ การพิจารณาคดีเสร็จแล้วหรือยัง?”
“เสร็จแล้วครับ”ลาเต้ตอบ ต่อจากนั้นก็ถามว่า: “แม่ครับ หาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”
