รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 115 ผลักลงบันได

“อะไรนะ!?” มายมิ้นท์ตื่นตระหนกตกใจ

เธอรู้ว่าส้มเปรี้ยวย่อมไม่ดีกับตนเองแน่นอน

แต่นึกไม่ถึง ส้มเปรี้ยวกลับกลายเป็นจะให้เธอไปตาย

“คุณอยากฆ่าฉันเหรอ?” มายมิ้นท์จับมือถือไว้อย่างแน่น ตั้งใจเพิ่มเสียงขึ้น

หลังจากเปปเปอร์ได้ยิน สีหน้าดูแย่มาก พอลงจากรถก็รีบวิ่งไปยังตึกผู้ป่วยใน คลื่นโหมซัดสาดในใจอย่างบ้าคลั่ง ไม่สามารถสงบได้

ส้มเปรี้ยวเธอ กลับกลายเป็นอยากจะลงมือฆ่ามายมิ้นท์!

นัยน์ตาส้มเปรี้ยวคาบแสงที่ทำให้ให้คนขวัญอ่อนอยู่ “คุณมายมิ้นท์ คำว่าฆ่าคนแบบนี้ จะพูดซี้ซั่วได้ยังไง ความตายของคุณคือคุณตกลงไปเองเป็นอุบัติเหตุ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนะ”

พูดอยู่ เธอประชิดใกล้กับมายมิ้นท์

ตลอดเวลาเธอล้วนไม่ได้ละทิ้งความคิดที่จะทำให้มายมิ้นท์หายสาบสูญโดยสิ้นเชิง แต่หลังจากสกีรีสอร์ต ก็หาโอกาสลงมือไม่ได้

ตอนนี้พบเห็นว่ามายมิ้นท์อาจจะตั้งครรภ์แล้ว ดังนั้นเธอก็ไม่สามารถทนอีกต่อไปได้ จะต้องจัดการมายมิ้นท์กับลูกนอกสมรสคนนั้นก่อนที่การตั้งครรภ์ของมายมิ้นท์จะเปิดเผย ไม่งั้นทั้งหมดล้วนจบเลย

ส้มเปรี้ยวจับไหล่ของมายมิ้นท์ไว้ ยิ้มจนความโหดเหี้ยมเต็มใบหน้าผลักมายมิ้นท์ไปยังบันได

พละกำลังเธอแรงมาก มายมิ้นท์สวมใส่รองเท้าส้นสูง ถูกเธอผลักจนถอยหลังไปเรื่อยๆ ไม่นานก็ถึงบันไดแล้ว

“ลงไปเถอะ” มือทั้งสองของส้มเปรี้ยวออกแรงหนึ่งที ผลักมายมิ้นท์ไปยังข้างหลัง

มายมิ้นท์ถูกเธอผลักลงบันไดทั้งตัว

ส้มเปรี้ยวยืนอยู่ข้างบนสุด จ้องมองความตื่นตระหนกหวาดกลัวที่อยู่บนใบหน้ามายมิ้นท์ ยิ้มอยู่โบกมือแล้วโบกมืออีก “จากกันตลอดไปเลย!”

บันไดที่สูงขนาดนี้ เธอเชื่อว่ามายมิ้นท์ตกลงไปต้องตายเด็ดขาด

ถึงแม้ว่าไม่ตาย เธอก็สามารถซ้ำให้ตายอีกได้

จากนั้นก็อยู่ตอนที่มายมิ้นท์ใกล้จะกลิ้งถึงบันไดขั้นล่างสุด มีเงากายหนึ่งอยู่ดีๆพุ่งขึ้นมาจากบันไดล่างสุด กางแขนออกมารับมายมิ้นท์ไว้

แรงกระแทกที่รุนแรง ชนจนผู้ชายล้มลงกับพื้น หลังชนไปยังฝาผนังอย่างรุนแรง เจ็บจนใบหน้าหล่อของเขาบิดเบี้ยวทันที เหงื่อบนหน้าผากล้วนออกมาแล้ว

และมายมิ้นท์ก็ไม่ดีไปถึงไหนเช่นกัน แขนกับขาเจ็บจนชา แม้แต่ท้องก็เจ็บขึ้นมาแล้วด้วย

แต่โชคดีชีวิตรักษาไว้ได้!

ข้างบนสุด เดิมทีส้มเปรี้ยวยังเฝ้ารอคอยภาพที่มายมิ้นท์ตายคาที่ แต่ภาพนี้รอยังไม่ถึง กลับรอได้ถึงฉากที่มายมิ้นท์ถูกช่วย

อีกทั้งสิ่งที่ทำให้เธอไม่กล้าเชื่อที่สุด คนที่ช่วยมายมิ้นท์ยังเป็นเปปเปอร์อีก!

ส้มเปรี้ยวสีหน้าซีดแล้ว นัยน์ตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสับสนวุ่นวาย

ทำไมเปปเปอร์อยู่ที่นี่ล่ะ?

ข้างล่าง เปปเปอร์ฝืนอดทนความเจ็บปวดรุนแรงที่หลังอยู่ พยุงมายมิ้นท์ขึ้นมา เสียงกดดันความเจ็บปวดอยู่ถามว่า “ไม่เป็นไรนะ?”

ตั้งแต่วินาทีนั้นที่มายมิ้นท์ถูกเขากอดอยู่ในอ้อมอกเมื่อกี้ ก็ผ่านกลิ่นน้ำหอมที่อยู่บนกายเขารู้ว่าเป็นเขาแล้วและไม่ประหลาดใจด้วย อุ้มท้องไว้ส่ายหัวนิดๆ เสียงไม่สงบสุขมากเหมือนกัน แฝงไว้ด้วยความตื่นตระหนกตกใจขวัญหายยังไม่ได้สงบลงกับสั่นระริกหลายส่วน “ไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไรก็พอแล้ว” เปปเปอร์โล่งอกไปทีเล็กน้อย ในน้ำเสียงปะปนด้วยความรู้สึกโชคดีที่ไม่ปิดบังอยู่สักนิด

พอนึกถึงว่าตนเองสายไปก้าวหนึ่ง มายมิ้นท์ก็จะไม่มีชีวิต ในใจเขาก็มีความหวาดกลัวขนาดใหญ่เกิดขึ้นมา ทำให้เขาไม่สามารถรับได้

โชคดี โชคดีเขามาทัน

“คุณล่ะ คุณไม่เป็นไรนะ?” มายมิ้นท์รีบจ้องมองเปปเปอร์ถามอยู่

เขาช่วยเธออีกแล้ว

สายตาเปปเปอร์แวววาวเล็กน้อย “ไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไรจริงเหรอ?” มายมิ้นท์มีความไม่เชื่อเล็กน้อย

เมื่อกี้เธอดูเหมือนได้ยินเสียงร้องที่เจ็บปวดของเขา

เพียงแค่เวลานั้นเธออยู่ภายใต้สภาพที่ตื่นตระหนกตกใจสุดขีด ก็ได้ยินไม่ชัดเช่นกัน

“ไม่เป็นไรจริงๆ” เปปเปอร์พยายามไม่ไปสนใจความเจ็บปวดที่ร้อนเจ็บอยู่ข้างหลัง เสียงตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ

ข้างบนส้มเปรี้ยวจ้องมองทั้งสองทักทายกันและกัน ก็สนใจถึงความอิจฉาริษยาไม่ได้แล้วด้วย คิดจะแอบออกไป

เห็นกับตาว่าเธอขยับไปถึงประตูทางออกแล้ว ทันใดนั้นก็สามารถออกจากที่นี่ได้แล้ว เสียงเย็นเยือกของเปปเปอร์ดังขึ้นจากข้างหลังเธอ “หยุด!”

ร่างกายส้มเปรี้ยวแข็งทื่อทันที โดยจิตใต้สำนึกหยุดลงมา

“หมุนตัวมา!” เปปเปอร์พูดอีก

ส้มเปรี้ยวค่อยๆหมุนตัวไป กลับหวาดกลัวไม่เป็นสุขก้มหัวอยู่ ไม่กล้ามองเขา “เปปเปอร์……”

“ส้มเปรี้ยว คุณทำให้ผมผิดหวังมาก!” เปปเปอร์พยุงมายมิ้นท์ขึ้นมาจากข้างล่างเหมือนเช่นดั่งมองคนแปลกหน้าจ้องมองส้มเปรี้ยวอยู่ “ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ใจงามขนาดนั้นเหมือนอย่างที่ผมเข้าใจ ตลอดเวลามาผมคิดว่าคุณมีเพียงแค่ความชั่วร้ายเล็กน้อย แต่ผมนึกไม่ถึง คุณกลับกลายเป็นแม้แต่เรื่องฆ่าคนแบบนี้ล้วนทำออกมาได้!”

ส้มเปรี้ยวลูกตาหดหนึ่งที รีบเงยหน้าขึ้น ขอบตาแดงพูดว่า “เปปเปอร์ฉัน ……ฉันก็ไม่อยากนะ แต่ฉันควบคุมไม่อยู่”

“ควบคุมไม่อยู่เหรอ?” มายมิ้นท์เพียงแค่รู้สึกว่าได้ยินเรื่องขำขันที่ใหญ่เสียดฟ้า “ทำความชั่วอะไรก็ต้องดูว่าตนเองควบคุมได้หรือไม่ ถ้าหากเป็นเช่นนี้จริงๆล่ะก็ งั้นดูแล้วคุณส้มเปรี้ยวจะชั่วโดยกำเนิดล่ะ”

“ฉันไม่ใช่……” ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปากไว้ น้ำตาไหลลงเป็นเม็ดๆ

เธอจ้องมองเปปเปอร์อยู่ “เปปเปอร์ ฉันไม่ได้ชั่วโดยกำเนิดจริงๆ ฉันเพียงแค่รู้สึกไม่ปลอดภัย”

ไม่รู้ทำไม ได้ยินคำนี้ เปปเปอร์ไม่เพียงไม่สะเทือนใจ กระทั่งยังมีการส่อเสียดเล็กน้อยอยากจะหัวเราะ

“ครั้งก่อน ตอนที่คุณทำให้มายมิ้นท์หกล้ม ก็พูดกับผมอย่างนี้เหมือนกัน” เปปเปอร์หันหน้าไปมองส้มเปรี้ยวอยู่ สายตาลึกเงียบเหลือเกิน

ในเวลานั้น เขากระทั่งรู้สึกผิดมากกับเธอ

คิดว่าตนเองไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนเธอให้ดีๆ จึงทำให้เธอมีความรู้สึกไม่ปลอดภัย ทำเรื่องอย่างนั้นออกมา แต่ตอนนี้รู้แล้ว ความรู้สึกผิดของเขากลับกลายเป็นเรื่องขำขัน

เสียงร้องไห้ของส้มเปรี้ยวอึ้งชะงัก นัยน์ตาแว็บผ่านความอึดอัดเล็กน้อยที่สังเกตได้ยาก ไม่นานก็หายไปไม่เห็นอีกแล้ว ก้มหัวอยู่ยังจะเถียงข้างๆคูๆอีก “เปปเปอร์ ฉันมีความรู้สึกไม่ปลอดภัยจริงๆ”

“ครั้งก่อน คุณบอกว่าผมชิดใกล้กับมายมิ้นท์มากเกินไป คุณไม่มีความรู้สึกปลอดภัย ผมสามารถเชื่อคุณได้ อย่างนั้นครั้งนี้ล่ะ ครั้งนี้ผมห่างเหินกับมายมิ้นท์แล้ว คุณยังหวาดกลัวอะไรอยู่!?” เปปเปอร์พิจารณาดูเธออย่างรอบคอบ

“ฉัน……ฉัน……” ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปากไว้ถอยหลัง อึกๆอักๆ พูดไม่ออก

เพราะว่า เธอไม่สามารถพูดความหวาดกลัวของตนเองออกมาได้เลยสักนิด

มายมิ้นท์อุ้มท้องที่ยังเจ็บอยู่ บนใบหน้าเล็กๆเต็มเปี่ยมไปด้วยความเย็นเยือก“ ช่างเถอะประธานเปปเปอร์ คุณส้มเปรี้ยวพูดไม่ออกยังคงแจ้งตำรวจโดยตรงเถอะ ในมือฉันมีเสียงบันทึกที่เธอตั้งใจจะฆ่าคน น่าจะสามารถเอาผิดเข้าคุกได้หลายปีล่ะ”

บันทึกเสียงเหรอ?

ส้มเปรี้ยวสีหน้าเปลี่ยนทันที ยากที่จะเชื่อจ้องมองมายมิ้นท์อยู่ “คุณบันทึกเสียงแล้วเหรอ?”

“ใช่สิ” มายมิ้นท์แกว่งมือถือแกว่งแล้วแกว่งอีก “ตอนที่คุณมาหาฉัน เจตนาร้ายที่อยู่นัยน์ตาจะปิดบังล้วนปิดบังไม่อยู่ คุณคิดว่าฉันจะไม่ทำการเตรียมตัวใดๆ ก็เดินตามคุณไปอย่างโง่ๆเหรอ?”

แต่เธอยังคงนับพลาดไปก้าวหนึ่ง นับพลาดว่าส้มเปรี้ยวกลับกลายเป็นจะฆ่าเธอ

“เปปเปอร์……” ส้มเปรี้ยวกลัวแล้วจริงๆ สีหน้าซีดขาวจ้องมองไปยังเปปเปอร์ นัยน์ตาเขียนเต็มไปด้วยการขอความช่วยเหลือ

ริมฝีปากบางๆของเปปเปอร์เม้มกลายเป็นเส้นตรงเส้นหนึ่ง ไม่ได้พูด

ตามหลักการมากล่าว เธอเป็นคนรักของเขา เขาควรช่วยเธอนะ

แต่เขากลับยังไงก็พูดคำที่จะช่วยเธอไม่ออก อีกทั้งเขารู้ว่าเรื่องที่เธอทำในครั้งนี้ นับได้ว่าเป็นการก่อเรื่องใหญ่แล้วจริงๆ ถ้าหากเขายังปกป้องเธออีก นั่นจึงจะไม่มีความรับผิดชอบต่อเธอ

เห็นเปปเปอร์เนิ่นช้าไม่พูด ใจส้มเปรี้ยวค่อยๆเย็นลง น้ำตาคลอส่ายหัวออกมา

เขาไม่อยากช่วยเธอ

เขากลับกลายเป็นไม่อยากช่วยเธอ!

ต่อการเลือกของเปปเปอร์มายมิ้นท์ก็มีความประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน

ตลอดเวลามาเธอคิดว่าเขารักใคร่โปรดปรานส้มเปรี้ยว รักใคร่โปรดปรานจนไม่มีขีดจำกัดเลยสักนิด

นึกไม่ถึงไม่เป็นเช่นนี้เลย

สายตามายมิ้นท์สลับซับซ้อนจ้องมองเปปเปอร์หนึ่งที อยู่ดีๆมีความไม่ค่อยเข้าใจเล็กน้อยกับเขาขนาดนั้นอีกแล้ว

“ประธานเปปเปอร์ ในเมื่อคุณไม่คัดค้าน งั้นฉันก็จะแจ้งความแล้ว” มายมิ้นท์พูดอยู่ หยิบมือถือออกมา

ส้มเปรี้ยวเห็นเธอเอาจริง ภายใต้ใจที่วุ่นวาย นึกถึงวิธีที่ธรรมดาที่สุดแต่ก็มีผลมากที่สุดอย่างหนึ่ง สลบไสลไปเลย

ตุ้ม!

ส้มเปรี้ยวลืมตาขาวทันที ร่างกายล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง

มายมิ้นท์กับเปปเปอร์อยู่ดีๆล้วนถูกเธอที่สลบไสลทำให้ตื่นตระหนกตกใจเลย

“ส้มเปรี้ยว” เปปเปอร์คืนสติกลับมาก่อนใคร สีหน้าตื่นตกใจทันที รีบนั่งยองๆลงไปสำรวจดูอาการของส้มเปรี้ยว ทั้งกดจุดเหยินจงทั้งกดจุดเหอกู่อีก

จากนั้นหลังจากทำการปฐมพยาบาลฉุกเฉินรอบหนึ่ง ส้มเปรี้ยวยังคงไม่ฟื้นขึ้นมา

เปปเปอร์รู้สึกถึงว่าอาการของเธออาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อุ้มเธอขึ้นมาพูดกับมายมิ้นท์ว่า “เรื่องการแจ้งความ รอหลังจากส้มเปรี้ยวฟื้นแล้วค่อยว่ากันเถอะ”

มายมิ้นท์ไม่ได้ตอบกลับ แต่ทำตายี๋พินิจพิเคราะห์ผู้หญิงที่เขาอุ้มขึ้นมาอยู่

ขนตาที่เรียวยาวของผู้หญิงสั่นระริกแล้วสั่นระริกอีก แม้ว่าเห็นไม่ชัดแต่มายมิ้นท์ยังคงจับได้ มุมปากงอขึ้นแล้ว