รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 121 ไม่เกี่ยวข้องเลยสักนิด

“ไม่ได้เป็นอะไร”มายมิ้นท์หลับตา และตอบกลับอย่างราบเรียบ

เมื่อเปปเปอร์เห็นว่าเธอไม่ยอมพูด เม้มริมฝีปากบางไม่พอใจอย่างเย็นชาเล็กน้อย ต่อจากนั้นยื่นมือไปที่หน้าต่าง

“คุณทำอะไรนะ!?”มายมิ้นท์มองดูเขาด้วยสีหน้าที่ตกใจ

เปปเปอร์ไม่ได้ตอบ มือลงไป เปิดล็อกของประตูรถ ต่อจากนั้นในเวลาเดียวกันก็เปิดประตูด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

“คุณ……”

“ออกมา”เปปเปอร์สั่งเสียงเข้ม

มายมิ้นท์อยู่ในรถไม่ขยับ“คุณให้ฉันออกมาฉันก็ออกมาเหรอ ทำไมฉันต้องฟังคุณด้วย? คุณต้องการทำอะไรกันแน่!?”

“เธอนั่งข้างหลัง ฉันจะส่งเธอไปโรงพยาบาล”เปปเปอร์ตอบ

ดวงตาของมายมิ้นท์กะพริบ จากนั้นก็หันหน้าหนี “ไม่ต้อง ฉันไปเอง คุณไม่จำเป็นต้องไปส่ง”

“เธอคิดว่าตอนนี้เธอยังสามารถขับรถได้อีกเหรอ?”เปปเปอร์มองดูสีหน้าซีดเซียวของเธอ และเหงื่อบนหน้าผากก็ไหลออกมา พูดอย่างเยือกเย็น

ผู้หญิงคนนี้ ให้ความสำคัญกับร่างกายของตัวเองบ้างหรือเปล่า?

มายมิ้นท์กุมท้องแสยะยิ้ม“ฉันจะขับรถได้หรือไม่ได้ เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณเป็นอะไรกับฉันเหรอ?”

เปปเปอร์นิ่งอึ้งไป ไม่สามารถที่จะตอบคำพูดนี้ของเธอได้

เพราะเขาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอจริงๆ มีเพียงความสัมพันธ์เดียวก็คืออดีตสามี

และการที่จะบอกว่าเป็นอดีตสามี อันที่จริงก็เป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องเลยสักนิด

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เปปเปอร์มองลงไป ในใจก็ค่อนข้างไม่พอใจอย่างอธิบายไม่ถูก“ต่อให้ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ แต่สภาพตอนนี้ของเธอ คนแปลกหน้าก็ไม่มีทางทิ้งเธอไว้โดยไม่สนใจ”

“ประธานเปปเปอร์พูดตลกแล้ว ถ้าหากเป็นคนแปลกหน้าจริงๆ งั้นให้เขาส่งฉันไป ฉันไม่มีทางปฏิเสธ แต่ว่าตอนนี้คนที่จะส่งฉันไปคือคุณนะประธานเปปเปอร์ งั้นฉันก็ไม่ต้องการแล้ว คุณดูแลคุณส้มเปรี้ยวของคุณให้ดีเถอะ”มายมิ้นท์เบะปาก ใช้แรงผลักเขาออกไป และปิดประตูรถ

สีหน้าของเปปเปอร์หม่นหมองราวกับหมึกดำ ในใจก็ไม่พอมากขึ้น

เธอยินยอมให้คนแปลกหน้าไปส่ง แต่ก็ไม่ยอมให้เขาไปส่ง

เขาก็ทำให้เธอเกลียดชังขนาดนี้เลยเหรอ?

“อ้อใช่แล้ว”ขณะที่มายมิ้นท์เตรียมตัวกำลังจะขับรถออกไป จู่ๆเธอก็นึกอะไรบางอย่างออก สีหน้าท่าทางค่อนข้างไม่ดี“ประธานเปปเปอร์ กระเป๋าของฉันเพิ่งจะถูกคนขับมอเตอร์ไซค์แย่งไปแล้ว”

“แย่งไปเหรอ?”เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

ดังนั้น เมื่อกี้นี้เธอกำลังไล่ตามมอเตอร์ไซค์เหรอ?

“ถูกต้อง”มายมิ้นท์พยักหน้า สำรวจดูเขา“ในกระเป๋าของฉันมีโทรศัพท์อยู่ ในโทรศัพท์มีบันทึกที่ส้มเปรี้ยวผลักฉันตกบันได กระเป๋าของฉันบังเอิญขนาดนี้ ถูกแย่งไปก่อนหน้าที่ฉันกำลังจะเข้าไปที่สถานีตำรวจยื่นหลักฐาน เห็นได้ชัดมาก คนที่แย่งกระเป๋าของฉันไม่ได้เพื่อเงิน แต่เพื่อแย่งบันทึกไป ประธานเปปเปอร์ เรื่องนี้เกี่ยวกับคุณหรือเปล่า?”

เปปเปอร์เข้าใจความหมายในคำพูดนี้ของเธอ เม้มริมฝีปากบาง“เธอสงสัยว่าฉันให้คนแย่งกระเป๋าไปเหรอ?”

มายมิ้นท์ไม่ปริปากพูดว่าใช่หรือไม่ใช่“คุณไม่ให้ฉันแจ้งตำรวจไม่ใช่เหรอ จะปกป้องส้มเปรี้ยวไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นคุณน่าสงสัยมาก ยิ่งไปกว่านั้นรู้ว่าฉันมีบันทึก มีเพียงพวกเราสามคนเท่านั้น ดังนั้นไม่ใช่คุณ ก็คือส้มเปรี้ยว ก็ต้องเป็นหนึ่งในพวกคุณ”

“ไม่ใช่ฉัน”เปปเปอร์กำหมัดแน่นแล้วตอบ

เขายังไม่ถึงขนาดต้องใช้วิธีการเอาบันทึกไปอย่างนี้ ถึงจะสามารถปกป้องส้มเปรี้ยวได้

มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน“งั้นก็คือคุณส้มเปรี้ยวแล้ว”

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย อยากจะบอกว่าไม่แน่ก็ใช่ส้มเปรี้ยว

แต่คำพูดถึงริมฝีปาก แต่ยังไงก็กลับพูดไม่ออก

เพราะว่ามายมิ้นท์พูดแล้ว รู้ว่ามีบันทึก ก็มีแค่พวกเขาสามคน ไม่ใช่เขา ก็เป็นส้มเปรี้ยวเท่านั้น

เพียงแต่ไม่รู้ว่า เป็นบุคลิกหลักของส้มเปรี้ยว หรือว่าบุคลิกย่อยของส้มเปรี้ยว

“ประธานเปปเปอร์กำลังคิดอะไร!?”มายมิ้นท์หรี่ตามองเปปเปอร์

เปปเปอร์มองลงไป“ไม่มีอะไร”

มายมิ้นท์ยิ้มเยาะเย้ย“ประธานเปปเปอร์ ฉันสงสัยมาก ทั้งๆที่ตอนนั้นคุณเห็นด้วยมากที่ฉันจะแจ้งตำรวจ แต่ทำไมหลังจากผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงก็เปลี่ยนใจอย่างกะทันหัน คุณสามารถอธิบายให้ฉันหน่อยได้หรือเปล่า?”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “ส้มเปรี้ยวเป็นโรคหลายบุคลิก”

“อะไรนะ!?”มายมิ้นท์ดึงสติกลับมาไม่ได้ชั่วขณะ

เปปเปอร์พูดซ้ำหนึ่งรอบ

คราวนี้มายมิ้นท์ได้ยินอย่างชัดเจนแล้ว กลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องตลกที่ใหญ่มาก“โรคหลายบุคลิก นายก็เชื่อเหรอ?”

ก่อนหน้าที่จะติดคุก พบว่าเป็นโรคหลายบุคลิกอย่างกะทันหัน

โลกใบนี้ จะมีความบังเอิญขนาดนี้ได้อย่างไร

“เป็นเรื่องจริง”เปปเปอร์มองเธอด้วยสายตาที่จริงจัง“ส้มเปรี้ยวไม่ตั้งใจที่จะต่อกรเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอได้รับผลกระทบจากบุคลิกย่อย ที่ผลักเธอตกบันได ก็เป็นบุคลิกย่อย”

“คุณคิดว่าฉันโง่มากเหรอ?”มายมิ้นท์สบตาเขาอย่างเยือกเย็น“เอาเหตุผลอย่างนี้มาหลอกฉัน”

“ฉันไม่ได้หลอกเธอ นี่เป็นผลมาจากการวินิจฉัยของการันต์”เปปเปอร์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

มายมิ้นท์นิ่งอึ้งเล็กน้อย“การันต์ของตระกูลแพทย์เหรอ?”

“ถูกต้อง”เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์เงียบ

เธอไม่เคยเจอการันต์มาก่อน แต่กลับเคยได้ยินชื่อของการันต์คนนี้มาก่อน เป็นอัจฉริยะทางการแพทย์ที่หาพบยากในตระกูลธาราบวรในสิบปี อายุสิบแปดก็สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอก ทำงานเป็นนักศึกษาฝึกงานที่โรงพยาบาลของตระกูลธาราบวร สองปีก็สามารถผ่าตัดได้ด้วยตัวเอง เป็นอัจฉริยะที่ผู้ร่ำรวยมีอำนาจแย่งชิงคบค้าสมาคมด้วยมากมาย

แต่เมื่อหกปีที่แล้ว การันต์ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไร หยุดงานทั้งหมดไปอย่างกะทันหัน ไปต่างประเทศเพื่อศึกษาสมองและเวชศาสตร์กายจิต จากนั้นก็โด่งดังไปทั่วโลก ดังนั้นการันต์วินิจฉัยว่าส้มเปรี้ยวเป็นโรคหลายบุคลิก น่าจะไม่ใช่เรื่องโกหก

มายมิ้นท์จับพวงมาลัยแน่น “ต่อให้ส้มเปรี้ยวจะเป็นโรคหลายบุคลิกแล้วยังไง ฉันก็จะต้องให้ส้มเปรี้ยวติดคุก”

“ส้มเปรี้ยวติดคุกไม่ได้ ไม่อย่างนั้นอาการป่วยของเธอจะหนักมากขึ้น”เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

มายมิ้นท์มองเขาอย่างเยือกเย็น“แล้วยังไง เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันแค่ต้องการให้เธอชดใช้กรรม!”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็ปิดกระจกรถ และขับรถกลับรถ

เปปเปอร์ยืนอยู่ที่เดิม มองไปยังทิศทางที่เธอกำลังจะจากไปด้วยดวงตาลึกล้ำ เม้มปากไม่พูดอะไรสักคำ

ระหว่างทางกลับสถานีตำรวจ

มายมิ้นท์ควบคุมพวงมาลัยด้วยมือข้างหนึ่ง และลูบท้องด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ในใจเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

เธอเข้าใจความคิดของเปปเปอร์ที่ต้องการปกป้องส้มเปรี้ยว เพราะว่าเป็นคนรัก

แต่ว่าสิ่งที่เธอรับไม่ได้ การกระทำของเขาที่ปกป้องส้มเปรี้ยวกลับให้เธออ่อนข้อให้ มีสิทธิ์อะไร

ในไม่ช้า ถึงสถานีตำรวจแล้ว

มายมิ้นท์ไม่ได้รีบลงจากรถ แต่นั่งอยู่ในรถสักพัก รอจนท้องดีขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ปวดขนาดนั้น ถึงได้ลงรถ เดินเข้าไปที่ประตูสถานีตำรวจ ต่อจากนั้นแจ้งตำรวจอีกครั้งที่ห้องโถง

เนื้อหาที่แจ้งตำรวจ ก็คือเธอถูกแย่งกระเป๋าไป

เธอจำเป็นต้องให้กรมตำรวจส่งคน ไปจับคนที่แย่งกระเป๋า และเอากระเป๋าคืนมา

ในอีกด้านหนึ่ง ในห้องสอบสวน

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์กอดส้มเปรี้ยวที่ร้องไห้อย่างไม่ไหว“เด็กอย่างลูกนี่น่า แม่รู้ว่าลูกเกลียดมายมิ้นท์ แต่ลูกก็ลงมือฆ่าเธอไม่ได้นะ ลูกกล้ามากเกินไปแล้ว”

ตั้งแต่ตอนที่กรมตำรวจโทรศัพท์มารับรู้ว่าลูกสาวผลักมายมิ้นท์ตกบันได เธอเกือบจะตกใจหมดสติไป

ส้มเปรี้ยวก้มหน้า ดวงตาก็แดงก่ำ “แม่ค่ะ ขอโทษด้วย หนูก็ไม่อยากทำ แต่หนูควบคุมไม่ได้”

“ลูก เฮ้อ……”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ถอนหายใจ ต่อจากนั้นก็มองไปทางเยี่ยมบุญที่อยู่ข้างๆ “พวกคุณสองพ่อลูกก็ไม่ค้นพบเหรอว่า มายมิ้นท์คนนั้นไม่ใช่ว่าจะเป็นคนธรรมดานะ? พวกคุณลงมือหลายครั้ง ก็ถูกเธอจัดการได้อย่างง่ายดาย เธอยังทำให้พวกคุณสองคนพ่อลูกเข้าสถานีตำรวจหนึ่งครั้ง นี่หมายความว่าอะไร หมายความว่าเล่ห์เหลี่ยมของพวกคุณสองพ่อลูกก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอด้วยซ้ำ”

เยี่ยมบุญนวดขมับ“ไอ้สารเลวไตรภูมินั้น กลับมีลูกสาวที่ฉลาดมาก ”

ตอนที่พูดอย่างนี้ ในใจของขาก็อิจฉาริษยาอย่างอธิบายไม่ถูก

“ฉันไม่สน สรุปแล้วว่าพวกคุณสองพ่อลูกห้ามต่อกรมายมิ้นท์ไปชั่วคราว นอกเหนือจากว่าพวกคุณจะผลักเธอลงไปด้านล่างในทันที ทำให้เธอไม่สามารถที่จะกลับมามีชีวิตดีขึ้น ไม่อย่างนั้นก็ต้องสงบเสงี่ยมหน่อย ฉันไม่อยากรับสายพวกคุณสองพ่อลูกเข้าสถานีตำตรวจทีละคนอีก”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ปิดหน้า และพูดด้วยความสะอึกสะอื้น

เยี่ยมบุญกอดเธอไว้ในอ้อมแขน “วางใจเถอะ ผมรู้แล้ว”