รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 122 สารภาพออกมาโดยไม่ต้องบังคับ
เขาก็ถือว่ามองออกมาแล้ว กลอุบายเล็กน้อยที่เปิดเผยไม่ได้ ไม่เพียงพอที่จะทำลายมายมิ้นท์จริงๆ นับประสาอะไรกับเบื้องหลังของมายมิ้นท์ยังมีชายเจ้าเล่ห์ปริศนาที่คาดเดาไม่ได้
ต้องการทำลายมายมิ้นท์ ก็จำเป็นต้องดึงชายเจ้าเล่ห์ออกมาก่อน และเรื่องราวนี้ เร่งรีบไม่ได้ ทำได้เพียงมาช้าๆ
ส้มเปรี้ยวไม่ได้พูดอะไร ก้มหน้า ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ในเวลานี้ ประตูห้องสอบสวนก็เปิดออก
เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาพร้อมกับมายมิ้นท์
สายตาของมายมิ้นท์กวาดมองไปที่ครอบครัวทั้งสามคนอย่างเยือกเย็น และพูดอย่างเย้ยหยัน “ที่แท้ประธานเยี่ยมบุญและคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็อยู่ด้วยเหรอ”
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เชิดหน้าไปทางอื่น ไม่ได้สนใจ
เยี่ยมบุญกลับทำเสียงหึ แต่ไม่ได้พูดอะไร
มีเพียงส้มเปรี้ยวเท่านั้นที่มองดูมายมิ้นท์ร้องไห้ร่ายรำ“คุณมายมิ้นท์ ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะผลักคุณตกบันไดจริงๆ ฉันเพียงแค่……”
“เพียงเป็นโรคหลายบุคลิกเหรอ?”มายมิ้นท์กระตุกริมฝีปากเยาะเย้ย
ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปาก“ที่แท้คุณมายมิ้นท์ก็รู้แล้ว”
มายมิ้นท์ตอบอือคำหนึ่ง หรี่ตาจ้องมองดูเธอ“เธอเป็นโรคหลายบุคลิกจริงๆเหรอ?”
“จริงสิ ฉันก็เพิ่งรู้”ส้มเปรี้ยวพยักหน้าอย่างหวาดกลัว เหมือนราวกับว่ากลัวโรคหลายบุคลิกของตัวเองมาก
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์กอดเธออย่างปวดใจ“ส้มเปรี้ยว ลูกเป็นโรคหลายบุคลิก ทำไมไม่บอกพ่อแม่ล่ะ?”
“นั่นนะสิ”เยี่ยมบุญยังมองดูเธออย่างจริงจัง
ส้มเปรี้ยวจับมือทั้งสองคนไว้“เพราะว่าหนูไม่อยากทำให้พ่อแม่เป็นห่วงค่ะ”
“เด็กอย่างลูกนี่……”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ถอนหายใจ
มายมิ้นท์มองดูครอบครัวทั้งสามคน ในแววตาก็ประกายสะท้อนด้วยความโหยหาเล็กน้อย
กาลครั้งหนึ่ง เธอก็มีพ่อแม่ที่รักเธอมากขนาดนี้
แต่ว่าทั้งหมดนี้ ก็ตามเหตุการณ์เมื่อหกปีที่แล้ว ก็กลายเป็นสลายหายไป
“เอาล่ะ”มายมิ้นท์ก็กอดอก และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ฉันไม่รู้ว่าโรคหลายบุคลิกของคุณมายมิ้นท์แกล้งหรือว่าเป็นจริงกันแน่ ถ้าหากเป็นจริง งั้นก็ถือว่าฉันไม่ได้พูด แต่ถ้าหากเป็นเรื่องโกหก ฉันขอให้คุณเป็นโรคหลายบุคลิกจริงๆ”
สีหน้าของส้มเปรี้ยวแข็งทื่อ ต่อจากนั้นก็มองดูเธอด้วยความตกใจ“คุณมายมิ้นท์ คุณ……”
“ผู้หญิงอย่างเธอ ทำไมใจร้ายขนาดนี้ ไม่นึกว่าจะสาปแช่งส้มเปรี้ยว!”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ชี้ไปที่มายมิ้นท์อย่างโกรธจนสั่นเทา
เยี่ยมบุญก็มองดูมายมิ้นท์ด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ
มายมิ้นท์กางมือทั้งสองทำท่าทางก็ไม่รู้สินะ“ฉันบอกแล้วว่า ถ้าหากเป็นเรื่องโกหก ลูกสาวของคุณถึงจะเป็นโรคหลายบุคลิกจริง ในเมื่อลูกสาวของคุณเป็นจริง งั้นคำพูดนี้ของฉันก็ย่อมไม่มีประโยชน์ ดังนั้นคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย”
“เธอ……”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์สำลัก
เยี่ยมบุญตบมือของเธอ ต่อจากนั้นหรี่ตาจ้องมองมายมิ้นท์“สาวน้อย ยังคงพูดจาฉะฉาน”
มายมิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย“ประธานเยี่ยมบุญชมเกินไปแล้วค่ะ”
เยี่ยมบุญทำเสียงหึ และไม่พูดอะไร
สายตาของมายมิ้นท์มองไปที่บนตัวของส้มเปรี้ยว“คุณส้มเปรี้ยว ฉันไม่มีบันทึกแล้ว คุณดีใจมากใช่มั้ย?”
“หา?”ส้มเปรี้ยวกะพริบตาอย่างไม่รู้อะไรเลย ราวกับว่าเพิ่งจะดึงสติกลับมาว่าหมายความว่าอะไร และอ้าปากด้วยความประหลาดใจ “คุณมายมิ้นท์ คุณคงจะไม่ใช่ว่าสงสัยฉันนะ?”
“รู้ว่าฉันมีบันทึก ก็มีแค่พวกเราสามคน ฉันถามเปปเปอร์แล้ว เขาไม่ได้ลงมือ ดังนั้นคนที่จะลงมือ ก็มีแค่คุณแล้ว”มายมิ้นท์มองสำรวจเธออย่างละเอียด
ส้มเปรี้ยวโบกมืออย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ได้ทำนะ ไม่ใช่ฉัน ฉันบอกแล้วว่า ฉันติดคุกได้ เพื่อรับผิดชอบต่อการกระทำของฉัน ดังนั้นฉันจะแย่งบันทึกไปได้ยังไง?”
“แย่ง?”มายมิ้นท์กระตุกมุมปากขึ้น “คุณส้มเปรี้ยว นี่คุณกำลังสารภาพออกมาโดยไม่ต้องบังคับ ฉันพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าบันทึกถูกแย่งไป?”
สีหน้าของส้มเปรี้ยวก็เปลี่ยนไป ถึงได้รับรู้ว่า ตัวเองเผลอหลุดปากพูดไป
“ฉัน……ฉัน……”มือทั้งของเธอประสานเข้าหากันอย่างประหม่า
เมื่อมายมิ้นท์เห็นเช่นนี้ ดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม“พูดยังน่าฟังกว่าร้อง คุณส้มเปรี้ยวไม่อยากติดคุก ก็พูดตรงๆ บางทีฉันอาจจะมองคุณสูงเล็กน้อย ผลลัพธ์ล่ะ จอมปลอมจริงๆ!”
เหลือบมองส้มเปรี้ยวแวบหนึ่งอย่างเยือกเย็น มายมิ้นท์ก็หันหลังเดินออกไป
สีหน้าของส้มเปรี้ยวดูไม่ดีจนต้องก้มหน้าลง และไม่ได้ตอบอะไร
“สามี มองอะไร?”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เห็นเยี่ยมบุญจ้องมองไปทางที่มายมิ้นท์จากไป อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
เยี่ยมบุญลังเลตัดสินใจไม่ได้ไม่กี่วินาที“ไม่มีอะไร ผมแค่รู้สึกว่าใบหน้าของมายมิ้นท์ ค่อนข้างคล้ายกับของคุณแม่”
ก่อนหน้านี้อยู่ที่งานเลี้ยง เขารู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นคล้ายกับรอยยิ้มของคุณแม่
แต่ตอนนี้ ไม่นึกเลยว่าใบหน้าก็เหมือน สิ่งนี้ทำให้เขาประหลาดใจ
หลังจากที่พูดไปแบบนั้น คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็นึกถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาก็เบิกกว้าง “สามี คุณเตือนฉันแล้ว มีครั้งหนึ่งฉันกลับมาจากเมืองน้ำรุ้ง พบเจอมายมิ้นท์ที่สนามบิน ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าใบหน้าของมายมิ้นท์คุ้นมาก เหมือนเคยเห็นที่ไหน เพียงแต่ว่าคิดไม่ออก คุณพูดแบบนี้ ก็เหมือนกับคุณแม่จริงๆ”
“พ่อแม่ พวกคุณกำลังพูดถึงคุณย่าอยู่หรือเปล่า?”ส้มเปรี้ยวถามอย่างกะทันหัน
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์พยักหน้า“ใช่”
ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปากแล้วก้มหน้าลง“หนูไม่ชอบคุณย่า”
“เฮ้อ……”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ถอนหายใจแล้วลูบหัวของเธอ “เอาล่ะ อย่าพูดสิ่งเหล่านี้เลย คุณย่าก็ไม่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“แต่ว่าหนูไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมคุณย่าไม่ชอบหนูด้วย หนูเป็นหลานสาวคนเดียวของเธอไม่ใช่เหรอ?”ส้มเปรี้ยวมองดูเยี่ยมบุญและคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ด้วยน้ำตาคลอเบ้า
ทั้งสองคนสบตากัน ก็เห็นความซับซ้อนในดวงตาของกันและกัน
นอกห้องสอบสวน มายมิ้นท์กำลังคุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่ง
“คุณมายมิ้นท์ แม้ว่าคุณจะบอกคุณส้มเปรี้ยวผลักคุณตกบันได สงสัยว่าเป็น เจตนาฆาตกรรม แต่ว่าสถานที่เกิดเหตุไม่มีกล้องวงจร เป็นการยากมากที่จะรวบรวมหลักฐานที่เป็นประโยชน์ได้ และหลักฐานในมือของคุณก็ไม่อยู่แล้ว ดังนั้นทางเราไม่สามารถที่จะกักขังคุณส้มเปรี้ยวได้ในขณะนี้”
มายมิ้นท์เดาได้ว่าผลจะเป็นแบบนี้นานแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้โกรธ เพียงแต่ค่อนข้างไม่พอใจ แต่ยังหยักหน้า“ฉันรู้แล้วค่ะ”
“ทางเราจะพยายามตามกระเป๋าของคุณคืนมาให้ได้”เจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าวอีกครั้ง
มายมิ้นท์พูดขอบคุณ“ค่ะ งั้นก็รบกวนพวกคุณแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ”เจ้าหน้าที่ตำรวจยิ้ม
ต่อจากนั้น มายมิ้นท์เซ็นชื่อแล้วออกจากสถานีตำรวจ
นอกสถานีตำรวจ เปปเปอร์พิงอยู่ข้างประตูรถ ในมือมีบุหรี่หนึ่งม้วน
มายมิ้นท์นิ่งอึ้ง
ไม่นึกเลยว่าเขาจะสูบบุหรี่
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาสูบบุหรี่
เปปเปอร์ก็เห็นมายมิ้นท์ ขยี้ก้มบุหรี่ดับไฟ ต่อจากนั้นสายตาก็จ้องไปที่ใบหน้าของเธออย่างจริงจัง เห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ได้แย่เหมือนก่อนหน้านี้ คิ้วก็เหยียดยาวออกมามาก
“เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?”เขาถาม
มายมิ้นท์แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน และเดินตรงไปที่รถของตัวเอง
เปปเปอร์ขมวดคิ้ว
เขารู้สึกว่า ตอนนี้เธอรำคาญเขามาก รำคาญมากกว่าก่อนหน้านี้
ก็เพราะว่าเขาไม่ให้เธอแจ้งตำรวจเหรอ?
มายมิ้นท์ขับรถออกไปแล้ว
เปปเปอร์ยืนอยู่ที่เดิมสักพัก และได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคนดังมาจากข้างหลัง
“เปปเปอร์”ส้มเปรี้ยวตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ
เปปเปอร์หันหลังกลับไป ก็เห็นเธอวิ่งเข้าหาตัวเองอย่างมีความสุข
“เปปเปอร์ นาย……”ส้มเปรี้ยวเห็นบาดแผลบนใบหน้าของเปปเปอร์อย่างชัดเจน ก็ยิ้ม เอื้อมมือไปอย่างรวดเร็ว และถามอย่างเป็นห่วงว่า: “เปปเปอร์ นายเป็นอะไร ใครต่อยนาย?”
“นั่นนะสิเปปเปอร์”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์และเยี่ยมบุญก็ถามด้วยความเป็นห่วง
เปปเปอร์เอามือของส้มเปรี้ยวออกจากใบหน้า“ไม่เป็นไร ฉันหกล้มเอง”
“นายพูดจาเหลวไหล เห็นได้ชัดว่าถูกคนต่อย”ส้มเปรี้ยวร้องไห้ออกมาในทันที
เปปเปอร์บีบมือของเธอ “เอาล่ะ มันผ่านไปแล้ว ขึ้นรถก่อนนะ”
เมื่อเห็นเขาไม่ตั้งที่จะพูดมาก ส้มเปรี้ยวทำได้เพียงช่างมัน และขึ้นรถอย่างว่าง่าย
ระหว่างทาง สายตาของเปปเปอร์เหลือบมองที่เธอ “ส้มเปรี้ยว กระเป๋าของมายมิ้นท์ เธอเป็นคนให้คนแย่งไปใช่มั้ย?”
ส้มเปรี้ยวพยักหน้าแล้วก็ส่ายหน้า“น่าจะใช่ แต่ว่าฉันจำอะไรไม่ได้ ดังนั้นฉันคิดว่าคนคนนั้นของฉันเป็นคนทำ เธออาจจะไม่อยากติดคุก ขอโทษด้วยเปปเปอร์”
“เอาล่ะ ไม่เกี่ยวกับเธอ เธออย่าโทษตัวเอง”เปปเปอร์ปลอบโยนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ส้มเปรี้ยวสูดจมูก“แต่ว่าทางคุณมายมิ้นท์นั้นจะทำยังไงดี?”
“เธอคืนกระเป๋าให้กับเธอก็พอแล้ว ต่อให้เธอเอาบันทึกกลับคืนไป ฉันก็ไม่มีทางให้เธอติดคุก”เปปเปอร์หมุนพวงมาลัยแล้วพูด
ส้มเปรี้ยวก้มหน้าลงอย่างลำบากใจ“แต่ว่า ฉันไม่รู้ว่าคนนั้นของฉัน ให้ใครไปแย่งกระเป๋า ในโทรศัพท์ก็ไม่มีข้อมูลติดต่ออยู่ หากระเป๋าไม่เจอ จะคืนให้คุณมายมิ้นท์ได้ยัง?”
