รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 127 ตั้งใจทำให้ลำบากใจของทามทอย

สุดสัปดาห์

มายมิ้นท์และลาเต้ภายใต้การรบเร้าของคุณนายราศรี มาถึงที่สนามม้าของประธานชัชวาล

สนามม้าใหญ่มาก เกือบเท่าสนามฟุตบอลแปดถึงเก้าสนาม และอีกด้านหนึ่ง ยังมีสนามกอล์ฟ ด้านหลังสนามกีฬา และเป็นบ้านพักตากอากาศ

และด้านหลังบ้านพักตากอากาศ ยังมีภูเขาขนาดใหญ่ที่มีความสูงเจ็ดถึงแปดเมตร มีหอสังเกตการณ์อยู่บนยอดเขา ว่ากันว่าเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมในการดูดาวและพระอาทิตย์ขึ้น

ระหว่างทาง ลาเต้บ่นพึมพำไม่หยุด วางแผนว่าสองวันนี้จะเที่ยวเล่นยังไง และตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

แต่มายมิ้นท์กลับพิงอยู่ที่ข้างคนขับรถอย่างค่อนข้างหงอยเหงาเศร้าซึม สีหน้าของคนทั้งคนค่อนข้างซีดเซียว

ลาเต้สังเกตเห็นว่า เก็บอาการตื่นเต้นของตัวเอง และถามด้วยความเป็นห่วง“ที่รัก เธอเป็นอะไร สีหน้าดูไม่ดีขนาดนี้ ไม่สบายหรือเปล่า?”

“อือ แน่นหน้าอก น่าจะเมารถนะ”มายมิ้นท์เอนหัวไปที่หน้าต่าง หลับตา และตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

ลาเต้ขมวดคิ้วอย่างสงสัย“เมารถ? เธอไม่เมารถไม่ใช่เหรอ?”

มายมิ้นท์ลืมตาขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาก็ประกายสะท้อนด้วยสีที่ต่างกันเล็กน้อย

เธอไม่เมารถจริงๆ

แต่ว่าตอนนี้เธอตั้งครรภ์ ไม่สามารถดมกลิ่นได้มากนัก ตัวอย่างเช่นกลิ่นน้ำมันเบนซิน ได้กลิ่นแล้วก็ไม่สบาย

แต่สิ่งนี้ เธอพูดไม่ได้

“ไม่เป็นไร ช่วงนี้อาจจะเป็นหวัดนะ”มายมิ้นท์พูดพลางกัดริมฝีปากล่าง

ลาเต้ก็ไม่ได้สงสัย พยักหน้า“ช่วงนี้อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว เป็นหวัดง่าย เดี๋ยวถึงบ้านพักตากอากาศแล้ว ฉันให้หมอมาตรวจให้เธอ”

“ไม่ต้อง!”มายมิ้นท์ปฏิเสธในทันที “ฉันพักผ่อนสักพักก็ดีแล้ว เอายามาด้วย”

กลัวว่าเขาไม่เชื่อ เธอจึงตบกระเป๋าของตัวเองเป็นพิเศษ

ลาเต้เห็นว่าเธอเตรียมตัวได้ทั่วถึง ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

ในไม่ช้า ถึงคฤหาสน์แล้ว

ลาเต้จอดรถของเขาไว้หน้าบ้านพักตากอากาศ และเดินไปที่ท้ายรถเอาสัมภาระ

มายมิ้นท์ก็ตามมาช่วยด้วย

เธอกำลังจะยกกระเป๋าเดินทาง ก็ถูกมือของลาเต้ห้ามไว้“ฉันจัดการเอง เธอไม่สบายไปพักผ่อนที่ห้องสักพักเถอะ ประธานชัชวาลบอกว่าห้องบนชั้นสองถูกคู่รักอีกคู่หนึ่งจองแล้ว ให้พวกเราพักที่ชั้นสาม”

“โอเค”มายมิ้นท์ก็ไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้าและเดินไปที่บ้านพักตากอากาศ

ตอนนี้เธอไม่สบายมากจริงๆ เวียนหัวมาก และอยากจะนอนลง

หลังจากที่มายมิ้นท์เดินเข้าไปแล้ว ลาเต้ก็ถือกระเป๋าเดินทางเข้าไปเพียงลำพัง

โชคดีที่มีกระเป๋าเดินทางไม่มาก หนึ่งคนหนึ่งกระเป๋า ขนเที่ยวก็จบแล้ว

ชั้นสามมีห้าห้องนอน ลาเต้เลือกอยู่ตรงข้ามมายมิ้นท์

หลังจากที่เก็บกระเป๋าเดินทางแล้ว เขาก็ไปที่ระเบียง และโทรหาคุณนายราศรี

ในเวลาเดียวกัน รถไมบัคสีดำคันหนึ่งขับมาจากที่ไกล จอดอยู่ตรงหน้าบ้านพักตากอากาศ

เปิดประตูรถ เปปเปอร์ลงมาจากบนรถ ต่อจากนั้นก็เดินผ่านหน้ารถ และเปิดประตูข้างคนขับ

ส้มเปรี้ยวก้มลงออกมาจากด้านใน มองไปรอบๆ และพูดด้วยความประหลาดใจ: “ว้าว อากาศที่นี่สดชื่นจัง”

เปปเปอร์อือคำหนึ่ง “ไม่เลวนะ”

“เปปเปอร์ ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาถูกที่แล้ว”ส้มเปรี้ยวกอดแขนของเขาอย่างมีความสุข

เปปเปอร์ตบมือของเธอ “เอาล่ะส้มเปรี้ยว เธอปล่อยก่อน ยังมีกระเป๋าเดินทางนะ”

“อ้อ”เมื่อส้มเปรี้ยวปล่อยมืออย่างเชื่อฟัง

เปปเปอร์เดินไปที่กระโปรงหลังรถ

ส้มเปรี้ยวตามอยู่ข้างหลังเขา

มาถึงกระโปรงหลังรถแล้ว เธอก็เห็นเมอร์เซเดสเบนซ์ที่ข้างๆอย่างกะทันหัน และดึงแขนเสื้อของเปปเปอร์“เปปเปอร์ รถคันข้างๆนั้น ก็เป็นของคู่รักอีกคู่หนึ่งใช่มั้ย?”

“น่าจะใช่”เปปเปอร์เหลือบมองไปแวบหนึ่ง ก็ละสายตากลับมา

ส้มเปรี้ยวเม้มปาก ในใจค่อนข้างไม่สบายใจ“เดิมทีฉันอยากอยู่กับนายสองต่อสอง คาดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วความปรารถนานี้ก็ยังไม่เป็นจริง”

“พวกเขาเป็นเพื่อนรุ่นน้องของประธานชัชวาล จะไม่ให้เกียรติประธานชัชวาลไม่ได้ ดังนั้นอดทนหน่อยนะ ประธานชัชวาลก็บอกแล้วว่า คู่รักคู่นั้นพักอยู่ชั้นสาม ไม่มีทางรบกวนพวกเรา”เปปเปอร์ลูบผมของเธอ

ส้มเปรี้ยวจับมือของเขาและแกว่งไปแกว่งมาอย่างออดอ้อน“ฉันไม่ได้หมายความอย่างอื่น ก็แค่บ่นว่าเล็กน้อย”

“ฉันรู้ รอปีต่อมาพวกเราหมั้นกันแล้ว ฉันพาเธอไปเที่ยวที่ต่างประเทศเป็นไง? ก็แค่พวกเราสองคน”เปปเปอร์มองดูส้มเปรี้ยวด้วยสายตาที่อ่อนโยน

ส้มเปรี้ยวพยักหน้าด้วยดวงตาที่สดใส “เอาสิ”

ขณะที่พูด ก็มีเสียงเครื่องรถยนต์ดังมา

เปปเปอร์และส้มเปรี้ยวต่างก็หันหน้ามองไป

เห็นเพียงรถอเนกประสงค์หกที่นั่งคันหนึ่งกำลังขับเขามาจากที่ไกล ต่อจากนั้นจอดอยู่ที่ข้างกายของพวกเรา

ส้มเปรี้ยวขมวดคิ้ว“เปปเปอร์ ไหนว่ามีแค่คู่รักคู่เดียวไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้มีรถอีกคันหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นดูรถคันนี้ ดูเหมือนว่าคนข้างในไม่น้อยนะ”

ดวงตาของเปปเปอร์หรี่ลง “ฉันก็ไม่รู้”

“ไม่อย่างนั้น นายถามประธานชัชวาลดู ถามดูว่าเขายัดคนเข้ามาอีกหรือเปล่า?”ส้มเปรี้ยวพูดแนะนำ

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบาง กำลังจะพูดอะไร รถอเนกประสงค์ก็เปิดประตู และร่างในชุดกีฬาก็กระโดดออกมาจากข้างในก่อน พร้อมกับถือบาสเกตบอลอยู่ในมือ

เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของบุคคลนี้อย่างชัดเจน ดวงตาของส้มเปรี้ยวก็เบิกกว้าง “ปีโป้?”

เปปเปอร์ก็ยังแปลกใจเล็กน้อย “นายมาได้ยังไง?”

ปีโป้โบกมือ และวิ่งไปหาทั้งสองคน “พี่ใหญ่ พี่ส้มเปรี้ยว ผมมาเที่ยวหาพวกพี่”

“เที่ยวหาพวกเราเหรอ?”ส้มเปรี้ยวกระตุกปาก รอยยิ้มบนใบหน้าฝืนทนเป็นอย่างมาก

ใครคาดหวังให้นายมาเที่ยวหาพวกเรา!

เปปเปอร์ไม่ได้สังเกตเห็นความไม่พอใจของเธอ ขมวดคิ้วมองไปที่ปีโป้ “นายรู้ยังว่าพวกเราอยู่ที่นี่?”

เขาแค่เคยบอกว่าจะพาส้มเปรี้ยวออกไปพักผ่อน

แต่ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหนนะ

“ฉันเป็นคนบอกเขาเอง”ในเวลานี้ ร่างที่คุ้นเคยอีกคนก็ปรากฏตัวขึ้น

ทามทอยเดินมาด้วยรอยยิ้ม และข้างหลังยังตามมาด้วยร่างหนึ่ง

เป็นผู้หญิง

ส้มเปรี้ยวรู้จัก เหมือนจะเป็นคนชื่อชัช ข้างกายของมายมิ้นท์

“นาย?”เปปเปอร์หรี่ตาลงมองทามทอย

ทามทอยหยักหน้า“ใช่ เมื่อสองวันก่อนฉันได้ยินนายพูดว่าจะพาคุณส้มเปรี้ยวมาเที่ยวพักผ่อนที่นี่ ดังนั้นฉันก็จำไว้ เปปเปอร์ นายไม่ใจป้ำเลยนะ พาแค่คู่หมั้นออกมาเที่ยว ก็ไม่ชวนพวกเราเลย”

เขาวางมือบนไหล่ของเปปเปอร์

ปีโป้ก็พยักหน้าตามด้วย“นั่นนะสิ พี่นะใจไม่นักเลงเลย”

ชาหวานยืนอยู่ข้างๆ ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ ท่าทางไม่สนใจ

เปปเปอร์ปัดมือของทามทอยออกจากไหล่ ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์“ฉันเคยบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอว่า ฉันพาส้มเปรี้ยวมาออกเดต?”

ดวงตาของทามทอยกะพริบเล็กน้อย ท่าทางดูเหมือนคิดไม่ออก“เหรอ ดูเหมือนว่าฉันจะลืมไป ขอโทษด้วย ไม่ได้ตั้งใจทำลายโลกสองต่อสองของพวกนาย แต่ว่าเปปเปอร์ พวกเรามาก็มาแล้ว กลับไปแบบนี้ก็ไม่ดีมั้ง?”

“ก็ใช่นะสิพี่ ช่วงนี้ผมฝึกฝนมาโดนตลอด ไม่ง่ายเลยที่จะหยุดออกมาเล่น พี่คงจะไม่ให้ผมกลับมาด้วยความผิดหวังนะ?”ปีโป้มองเปปเปอร์อย่างคาดหวัง

สีหน้าของเปปเปอร์ไม่พอใจเป็นอย่างมาก ไม่ได้สนใจพวกเขา แต่มองไปทางส้มเปรี้ยว“ส้มเปรี้ยว เธอคิดว่ายังไง?”

ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปากล่าง“ฉัน……”

“คุณส้มเปรี้ยว คุณคงจะไม่ใจแคบขนาดนั้นนะ?”ทามทอยหรี่ตา มองไปที่เธอเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

สีหน้าท่าทางของส้มเปรี้ยวก็แข็งทื่อ มองออกที่ไหนกันว่าทามทอยก็ตั้งใจทำให้เธอลำบาก ตั้งใจทำลายออกเดตของเธอและเปปเปอร์

ถ้าหากเธอไม่ยอมให้พวกเขาอยู่ ก็คือใจแคบ ทนต่อเพื่อนและน้องชายของเปปเปอร์ไม่ได้

ถ้าหากเธอเห็นด้วย ถ้าอย่างนั้นออกเดตในครั้งนี้ ก็เปลี่ยนเป็นความสนุกระหว่างเพื่อน

ในชั่วขณะหนึ่ง ส้มเปรี้ยวก็ขี่หลังเสือแล้วลงยาก ทุกคนก็มองดูเธออยู่

แต่ในที่สุด เธอก็ถอนหายใจ และยังฝืนยิ้มยอมรับ“ไม่แน่นอน ไม่ในเมื่อทุกคนก็มาแล้ว งั้นก็ผ่านช่วงสุดสัปดาห์นี้ไปด้วยกันนะ”

“เย้!”ปีโป้กระโดดขึ้นอย่างมีความสุข

ทามทอยกระตุกมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์“งั้นก็ขอบคุณคุณส้มเปรี้ยวแล้ว คุณส้มเปรี้ยวใจกว้างกว่าที่ผมคิดมากจริงๆ ก็ยิ่ง……”

“เอาล่ะ พิรี้พิไรอะไร ยังไม่รีบไปเอากระเป๋าเดินทางอีก”เขายังพูดไม่จบ ก็ถูกชาหวานที่ไม่ได้พูดจามาโดยตลอดบ่นว่า

ทามทอยส่งเสียงร้องแปลกๆ“เฮ้ย ผู้หญิงอย่างเธอ ทำไมขี้โมโหขนาดนี้?”