รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 164 ลาเต้ที่โมโห

เขากระทั่งอดไม่ไหวที่จะยกมือขึ้น วางอยู่ใต้จมูกดมแล้วดมอีก ดมได้กลิ่นหอมบางๆอย่างหนึ่ง

ทามทอยรู้ว่า นั่นคือกลิ่นน้ำหอมของมายมิ้นท์ ตอนที่จับมือกับเธอ ตกค้างอยู่ในมือของเขา

กลิ่นหอมนี้สะอาดสดชื่นสวยงามสง่า ก็เหมือนกับบุคลิกเฉพาะตัวของมายมิ้นท์ ทำให้เขาอดไม่ไหวที่จะดมเพิ่มหลายที

และทามทอยก็ทำเช่นนี้ด้วย เขาก้มหัวนิดๆ ดมกลิ่นหอมที่อยู่บนมือ ในสมองกลับปรากฏฉากที่ตนเองกอดมายมิ้นท์ซุกหัวอยู่ซอกคอของเธอ ดมกลิ่นน้ำหอมที่อยู่บนกายเธอขึ้นมา

ในชั่วขณะ ปลายหูของทามทอยยิ่งแดงขึ้นเลย การเต้นของหัวใจก็เร็วขึ้นเยอะเลยเช่นกัน

ก็อยู่ในเวลานี้ ลิฟต์ที่อยู่ต่อหน้าเขา ติ่ง หนึ่งทีเปิดออกเลย

ลาเต้ถือถังฉนวนอันหนึ่งออกมาจากข้างใน นึกไม่ถึงว่าข้างหน้ามีคนเกือบจะชนกัน

โชคดีสุดท้ายลาเต้หยุดย่างก้าวได้ทัน นี่จึงหลีกเลี่ยงเหตุการณ์แบบนั้นที่จะเกิดขึ้น

“เป็นคุณได้ยังไง?” ลาเต้เห็นได้ชัดว่าคนที่อยู่ข้างหน้าคือทามทอย ถามอย่างสงสัยงงงวยว่า “คุณอยู่นี่ได้ยังไง?”

ภาพอาลัยอาวรณ์ที่อยู่ในสมองของทามทอยถูกทำลาย เดิมทีสีหน้าก็ไม่ค่อยดีเล็กน้อย

จากนั้นนึกถึงความสัมพันธ์ของลาเต้กับมายมิ้นท์อีก ก็ยิ่งไม่ดีอีก ฮึ เสียงหนึ่ง และไม่ได้ตอบกลับด้วย เดินผ่านลาเต้เข้าไปในลิฟต์โดยตรง

ลาเต้เอียงหัว บนหัวปรากฏเครื่องหมายคำถามออกมาอีกเป็นแถว “อาการอะไร?”

เขาไม่ได้ล่วงเกินทามทอยนะ?

ทามทอยผู้ชายคนนี้ ทำไมต้องใช้สายตาที่มองศัตรูแบบนั้นจ้องมองเขาล่ะ?

“ประสาทแดกเหรอ!” ลาเต้คิดไม่ออก ลืมตาขาวหนึ่งที หลังจากบ่นเสียงหนึ่ง เดินไปยังออฟฟิศของมายมิ้นท์

“ที่รักเอ่ย” ลาเต้ผลักประตูเข้าไป

มายมิ้นท์กำลังจัดการเอกสารอยู่ ได้ยินเสียงของเขา เงยหน้ามองไป “คุณทำไมมาแล้วล่ะ? งานที่บริษัทคุณหายยุ่งแล้วเหรอ?”

ตั้งแต่หลังจากเทนเดอร์กรุ๊ปก้าวเข้าสู่ลู่แนวทางที่ถูกต้อง ลาเต้ก็มาทางนี้ค่อนข้างน้อยแล้ว

ถึงยังไงบริษัทของเขาเอง ก็ต้องการเขากลับไปเฝ้าคุ้มครองอยู่เช่นกัน

“วันนี้ไม่มีอะไร ผมมาส่งของให้กับคุณ แม่ผมทำซี่โครงหมูตุ๋นน้ำแดง รู้ว่าคุณชอบกิน ให้ผมเอาเข้ามาสักหน่อย” ลาเต้ชูถังฉนวนที่อยู่ในมือขึ้น

ตาของมายมิ้นท์สว่างขึ้น “ซี่โครงหมูตุ๋นน้ำแดงนะ นานแล้วไม่ได้กิน ขอบคุณคุณป้ามากเลยจริงๆ”

“รีบมาชิมดู เดี๋ยวจะเย็นแล้ว” ลาเต้เอาถังฉนวนวางอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ จากนั้นเอามือเปิดออก

เพิ่งเปิดออก กลิ่นหอมที่หอมกรุ่นก็เต็มอยู่ในอากาศไปด้วย

มายมิ้นท์ได้กลิ่นนี้ รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าแข็งทื่อทันที จากนั้นด้วยความเร็วที่ตาเนื้อมองเห็นได้ซีดขึ้นมาเลย ต่อจากนี้เธอเอามือปิดปากไว้ ผลักเก้าอี้ออกลุกขึ้นมาวิ่งไปยังห้องน้ำ

“เกิดอะไรขึ้นล่ะ?” ลาเต้ถูกการกระทำนี้ของเธอทำให้มึนงงแล้ว จนถึงได้ยินเสียงอาเจียนของเธอจึงมีปฏิกิริยากลับมา รีบวางจานที่อยู่ในมือลง รีบเร่งไปยังห้องน้ำ

เพิ่งเดินถึงหน้าประตูห้องน้ำ ลาเต้เห็นภาพที่มายมิ้นท์ค้ำอยู่บนอ่างล้างหน้า ก้มตัวอยู่อาเจียนจนมืดฟ้ามัวดิน

“ที่รักเอ่ย คุณเป็นยังไงแล้วล่ะ?” ลาเต้ขมวดคิ้วอย่างแน่น บนใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความกังวล

มายมิ้นท์ปรับการหายใจสักหน่อย หลับตาลงนิดๆ พิงอยู่ที่ฝาผนังข้างอ่างล้างหน้า นี่จึงตอบกลับอย่างอ่อนแอว่า “ฉันไม่เป็นไร”

“นี่ยังบอกว่าไม่เป็นไร คุณล้วนอาเจียนจนหมดเรี่ยวแรงแล้ว คุณดูสิใบหน้านั้นของคุณซีดเหลือเกิน ผมโทรเรียกหมอขึ้นมา” พูดอยู่ ลาเต้เอามือถือออกมา ก็จะกดโทร

มายมิ้นท์ลืมตาขึ้น ยื่นมือกดทับมือถือของเขาลง “เต้ ไม่ต้อง ฉันไม่ได้ป่วย”

“ไม่ได้ป่วยเหรอ?” ลาเต้มึนงงเต็มไปหมดจ้องมองเธออยู่ “งั้นคุณนี่คือ……”

มายมิ้นท์ถอนหายใจหนึ่งที “เรื่องถึงป่านนี้ ฉันก็ไม่ปกปิดคุณแล้ว ถึงยังไงช้าเร็วคุณก็ต้องรู้ ฉันตั้งครรภ์แล้ว”

“โอ๊ะ ตั้งครรภ์เหรอ ผมยังคิดว่า……” คำพูดพูดถึงที่นี่ อยู่ดีๆลาเต้มีปฏิกิริยาขึ้นมา ไม่ใช่ ตาเบิกโพลงมาก เสียงสูง “อะไร คุณตั้งครรภ์แล้วเหรอ?”

มายมิ้นท์พยักหน้าต่อๆกัน อืม เสียงหนึ่ง

ลาเต้สตันท์ไปเลย นานมากจึงหาเสียงกลับมา ถามอย่างเสียงแหบว่า “นานขนาดไหนแล้ว?”

“จะสองเดือนแล้ว” มายมิ้นท์หนังตาหย่อนตอบกลับ

สองเดือน……

งั้นก็ไม่ใช่วันที่หย่าร้างกับเปปเปอร์พอดีเหรอ?

ลูกกระเดือกของลาเต้กลิ้งหนึ่งที น้ำเสียงมีความเศร้าเล็กน้อย “เป็นของเปปเปอร์ใช่ไหม?”

“พวกเราออกไปพูดเถอะ” มายมิ้นท์ไม่ได้ตอบกลับ ณ เวลานั้น

ลาเต้พยักหน้าต่อๆกัน พยุงเธอออกไป

ลาเต้พยุงมายมิ้นท์มาถึงหน้าโซฟาในจุดพักผ่อน ให้เธอนั่งลง จากนั้นเทน้ำแก้วหนึ่งให้กับเธออีก “ดื่มน้ำสักหน่อยเถอะ คุณอาเจียนไปเมื่อกี้ ในกระเพาะย่อมจะไม่สบายแน่นอน ดื่มน้ำหน่อยจะรู้สึกดีขึ้นเยอะ”

“ขอบคุณ” มายมิ้นท์ยิ้มหนึ่งที รับแก้วน้ำมา ดื่มไปคำหนึ่ง นี่จึงตอบกลับคำถามเมื่อกี้ของเขา “ไม่ได้เป็นของเปปเปอร์”

ว่าแต่ก็น่าขำเนอะ เธอแต่งงานกับเปปเปอร์หกปี เขาไม่เคยเตะต้องเธอมาก่อน นอกจากไม่รักเธอแล้ว ยังจะปกป้องให้ท้ายส้มเปรี้ยวอีก

ดังนั้นเป็นไปได้ยังไงที่เธอจะตั้งครรภ์ลูกของเปปเปอร์ล่ะ

“อะไรนะ?” ลาเต้ตะลึงงันอีกทันที อ้าปากหลายครั้ง จึงถามอย่างลำบากว่า “ไม่ใช่เปปเปอร์ งั้นของใครล่ะ?”

ถ้าหากเป็นของเปปเปอร์ แม้ว่าเขาเป็นทุกข์ แต่ก็ยังรับได้ ถึงยังไงแต่ก่อนเธอกับเปปเปอร์ก็เป็นคู่สามีภรรยา เธอมีลูกของเปปเปอร์ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน

แต่ตอนนี้เธอกลับบอกกับเขา ไม่ใช่ของเปปเปอร์ ในใจเขาก็ไม่สบายใจแล้ว ต่อผู้ชายที่ทำให้เธอมีลูก ไม่พอใจอย่างมาก

“ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเช่นกัน แม้แต่ชื่อก็ไม่รู้ กระทั่งแม้แต่หน้าตาก็ลืมไปแล้ว” มายมิ้นท์ลูบท้องยิ้มขมพูดอยู่ “เพราะว่าหลังจากเกิดเรื่อง ฉันล้วนมึนงงอยู่ทั้งตัว ทั้งยังหวาดกลัวมากอีก ดังนั้นเพียงเห็นคนนั้นหนึ่งทีก็ไปแล้ว ไม่ได้คิดว่าจะไปถามชื่อคนนั้นเลยสักนิด”

ถึงแม้จากนั้นเพิ่มเป็นเพื่อนแล้วเธอเคยถาม แต่คนนั้นกลับไม่คิดที่จะบอกเธอเลย

จนกระทั่ง จนถึงวันนี้เธอยังไม่รู้สถานะที่แท้จริงของคนนั้น

ลาเต้จับมือของเธอไว้ทันที รีบเร่งถามว่า “ที่รักเอ่ย คุณน่าจะไม่ใช่ถูกรังแกแล้วเหรอ?”

ไม่รู้ว่าบิดาของเด็กเป็นใคร นอกจากถูกรังแก เขานึกไม่ถึงอย่างอื่น

แต่มายมิ้นท์กลับส่ายหัวต่อๆกัน “ไม่ได้ถูกรังแก แต่ฉันเมาแล้ว ทำอย่างนั้นกับผู้ชายคนหนึ่งอย่างเลอะๆเลือนๆเลย ก็อยู่ในวันเกิดคุณคืนนั้น”

ลาเต้นึกขึ้นมาได้แล้ว “ดังนั้นวันที่สองรอยที่ผมเห็นอยู่บนคอคุณ ไม่ได้สิ่งที่คุณพูดในเวลานั้นเลย……”

“ขอโทษเต้ ฉันโกหกคุณแล้ว” มายมิ้นท์พูดอย่างรู้สึกผิด

เดิมทีเธอคิดว่าเรื่องของคืนนั้น เกิดขึ้นแล้วก็แล้วไป เพียงแค่เธอไม่พูดล้วนไม่มีใครรู้

แต่สิ่งที่เธอนึกไม่ถึงคือ เธอกลับกลายเป็นตั้งครรภ์แล้ว อย่างงั้นเรื่องในตอนต้น ย่อมปกปิดไม่ได้อยู่แล้ว

ลาเต้กำกำปั้นอย่างแน่น ชกอยู่บนโต๊ะน้ำชาหมัดหนึ่ง

มายมิ้นท์ตื่นตกใจหนึ่งที “เต้ นี่คุณทำอะไรล่ะ?”

“ผมโมโห ผมโมโหตัวผมเองในตอนต้นทำไมไม่อยู่ข้างกายคุณ ถ้าหากอยู่ล่ะก็ คุณก็จะไม่……“ ลาเต้ก้มหัวตำหนิตนเอง เสียงล้วนสะอึกสะอื้นแล้ว

มายมิ้นท์จับมือของเขาขึ้นมา ตรวจดูว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่

หลังจากเห็นว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ โล่งอกไปที “เอาล่ะ ไม่โทษคุณ ฉันดื่มมากไปเอง ดังนั้นจึงเกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นมา ”

”ที่รักเอ่ย หลังเกิดเรื่องคุณได้สืบหาผู้ชายคนนั้นมาก่อนไหม? ถ้าหากการปรากฏตัวของผู้ชายคนนั้นไม่ใช่อุบัติเหตุล่ะ?” ลาเต้ถาม

ถึงยังไงวันเกิดของเขาวันนั้น พวกเขาส้มเปรี้ยวก็อยู่ในงานด้วย

ถ้าหากผู้ชายคนนั้น คือการวางแผนส้มเปรี้ยวล่ะ ตอนนี้เขาเป็นห่วงที่สุดก็คือสิ่งนี้

หัวใจมายมิ้นท์ก็สั่นหนึ่งทีเช่นกัน จากนั้นส่ายหัว “ฉันให้ทามทอยไปสืบหามาก่อน ไม่มีปัญหา อีกทั้งผู้ชายคนนั้นยังเป็นเพื่อนของทามทอย ฉันยังเคยได้รับการช่วยเหลือจากเขามาก่อน ก่อนหน้านั้นวิธีที่ฮุบโรงงานทิพย์ฟ้าจากประธานภาณุ และวิธีการใช้พื้นดินส่วนนั้นของเปปเปอร์ล้วนเป็นสิ่งที่เขาคิดล่ะ”

“โอ๊ะ?” ลาเต้ยักคิ้วหนึ่งทีอย่างประหลาดใจ “ที่แท้ก็คือเขาเหรอ”

มายมิ้นท์อืมเสียงหนึ่ง “ใช่แล้ว ดังนั้นคืนนั้นเพียงแค่อุบัติเหตุอย่างหนึ่งจริงๆ”

“ฮึ ถึงแม้ว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่เขารังแกคุณก็เป็นความจริงเช่นกัน ไม่ได้ ผมต้องไปหาทามทอย ถามให้ชัดเจนว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร จะต้องจับเขาออกมาจัดการสักหน่อย” ลาเต้โกรธจนตัวสั่นเดินไปยังหน้าประตู มายมิ้นท์จะขวางล้วนขวางไม่อยู่