รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 167 ตัดสินใจเอาเด็กออก

คุยโทรศัพท์จบ เปปเปอร์วางมือถือลง สายตามืดมนไม่ชัดเจน

เขาคิดถึงคำพูดของทามทอยเมื่อกี้อยู่

สิ่งที่ทามทอยพูดอาจจะถูก มีบางเวลา มีบางเรื่อง ล่าช้าถึงสุดท้ายอาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ควบคุมไม่ได้บ้างจริงๆ

คิดอยู่ เปปเปอร์หยิบมือถือขึ้นมาใหม่ ส่งข้อความให้มายมิ้นท์ ：เรื่องที่คุณตั้งครรภ์ ผมรู้แล้ว

มายมิ้นท์กำลังดูเอกสารอยู่ อยู่ดีๆมือถือสั่นหนึ่งที

เธอเงยหน้าจ้องมอง เห็นเป็นข้อความที่ส่งมาจากZ-H อดไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

เพิ่งคุยจบไม่นาน ทำไมเขาส่งข้อความมาอีกล่ะ?

“ส่งอะไรมานะ?” มายมิ้นท์เปิดออกอย่างอยากรู้อยากเห็น

แต่มองเห็นเนื้อหาที่Z-Hส่งมา ร่างกายล้วนแข็งทื่อไปหมดเลย

เขารู้แล้วเหรอ?

มายมิ้นท์กำกำปั้นหนึ่งที ขมวดคิ้วอย่างแน่นหยิบมือถือมา：คุณรู้ได้ยังไง?

Z-H：เพื่อนของคุณไปหาทามทอยมา ทามทอยบอกกับผม

เห็นคำพูดนี้ นี่มายมิ้นท์จึงนึกออกทันที อดไม่ไหวที่จะตบหน้าผากหนึ่งที

ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง เธอยังคิดว่ามีคนของเขาอยู่ข้างกายเธอล่ะ

เป็นอย่างที่พูดไว้คลอดลูกครั้งหนึ่งก็จะโง่ไป 3 ปีจริงๆ เธอกลับกลายเป็นแม้แต่จุดนี้ล้วนนึกไม่ถึง

นิ้วมือของมายมิ้นท์พิมพ์อย่างรวดเร็วว่า：ในเมื่อคุณรู้แล้ว งั้นฉันก็ไม่ปกปิดคุณแล้ว ใช่ ฉันตั้งครรภ์แล้ว

Z-H：ทำไมไม่บอกผม?

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว：ทำไมต้องบอกคุณ?

เห็นการถามกลับของเธอ สีหน้าเปปเปอร์ไม่ดีเล็กน้อย

ทำไมล่ะ?

เธอยังถามทำไมอีก?

Z-H：เพราะว่าผมเป็นพ่อของเด็ก

มายมิ้นท์เบ้ปากหนึ่งที：คุณเป็นพ่อของเด็กจริงๆ แต่นี่ไม่ได้แสดงว่าฉันจะต้องบอกคุณ ระหว่างพวกเราเดิมทีก็คืออุบัติเหตุอยู่แล้ว มีเด็กคนนี้ยิ่งเป็นอุบัติเหตุ อีกทั้งพวกเราไม่รู้จักกัน ฉันไม่รู้สถานะของคุณ ฉันก็ไม่ต้องให้คุณรับผิดชอบด้วย ดังนั้นทำไมต้องเพราะว่าคุณเป็นพ่อของเด็ก ก็จะบอกคุณล่ะ?

“……” ทันใดนั้นเปปเปอร์พูดไม่ออกเลย ริมฝีปากบางๆเม้มไว้อย่างแน่น

แม้เขารู้ว่าสิ่งที่เธอพูดถูก การคิดใคร่ครวญก็ถูกมากด้วย

แต่ในใจเขา กลับรู้สึกแย่เหมือนเดิม

เปปเปอร์ขมวคคิ้ว พิมพ์ว่า：แม้คุณไม่ต้องให้ผมรับผิดชอบ แต่หน้าที่รับผิดชอบนี้ ผมยังคงต้องรับผิดชอบอยู่ ผมอยากรู้ว่า สำหรับเด็กคนนั้น คุณคิดยังไง จะเก็บไว้หรือว่า……

การกระทำที่เขาพิมพ์ข้อความอยู่หยุดอย่างฉับพลัน หลังจากหลายวินาที จึงกำกำปั้นหนึ่งที พิมพ์คำสุดท้ายออกมา ส่งออกไปเลย

มายมิ้นท์เห็นเขาถามว่าตนเองคิดจะเก็บเด็กนี้ไว้หรือว่าจะเอาเด็กคนนี้ออก มันก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา

แม้ก่อนหน้านี้หมอก็เคยถามคำถามนี้มาก่อน แต่ในเวลานั้น เธอยังตื่นตัวอยู่ในสภาวะของการตั้งครรภ์ โดยไม่ได้คิดใคร่ครวญถึงเรื่องการอยู่การไปของเด็กยังไงเลย

แต่ตอนนี้บิดาของเด็กถามถึง ทำให้เธอต้องเริ่มให้ความสำคัญกับเรื่องนี้แล้ว

มายมิ้นท์กัดริมฝีปากไว้ นิ้วมือสั่นระริกเล็กน้อยพิมพ์ว่า：ฉันไม่รู้

เปปเปอร์ต่อคำตอบนี้ของเธอไม่แปลกใจเลยสักนิด

หลายวันนี้ เธอไม่ได้ไปโรงพยาบาลตรวจเช็คมาก่อน ย่อมยังตัดสินใจไม่ได้แน่นอน

Z-H：ไม่เป็นไร คุณค่อยๆคิดใคร่ครวญก็ได้ ถ้าหากคุณอยากเก็บไว้ก็เก็บไว้ ผมจะแอบเลี้ยงดูกับคุณด้วยกัน ถ้าหากคุณไม่อยากเก็บไว้ ผมจะทุ่มสุดแรงชดเชยให้กับคุณ

แอบเลี้ยงดู……

มองเห็นประโยคนี้ มายมิ้นท์ทำตายี๋หนึ่งที：ได้ ฉันจะคิดดูให้ดี

Z-H：คิดดีแล้วบอกกับผม

มายมิ้นท์ดึงมุมปากหนึ่งที ไม่ได้ตอบกลับ ปิดมือถือโดยตรง

เขาบอกว่าแอบเลี้ยงดู ความหมายเห็นได้ชัดก็คือ ไม่คิดที่จะซื่อสัตย์จริงใจยอมรับเด็กที่อยู่ในท้องของเธอ

สภาพการณ์แบบนี้ ถ้าไม่ก็คือเขาแต่งงานแล้วหรือว่ามีแฟนสาวว่าที่ภรรยาแล้ว ถ้าไม่ก็คือตระกูลไม่อนุญาตให้เขามีเด็กอยู่ข้างนอก ดังนั้นเขาจึงบอกว่าแอบเลี้ยงดู ไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเขาเป็นพ่อของเด็ก

แต่ไม่ว่าเป็นแบบไหน สำหรับเธอแล้ว ล้วนเปลี่ยนแปลงไม่ได้ว่า เด็กที่อยู่ในท้องเธอเป็นลูกนอกสมรสที่ไม่เป็นที่ต้อนรับคนหนึ่ง

ไม่เป็นที่ต้อนรับของเธอมารดาคนนี้ และไม่เป็นที่ต้อนรับของบิดาด้วย ยิ่งไม่เป็นที่ต้อนรับของตระกูลบิดาอีก

ดังนั้นการอยู่การไปของเด็กคนนี้ เห็นได้ชัดมากแล้ว

มายมิ้นท์ลูบท้องน้อยของตนเอง

เด็ก น่าจะต้องตั้งครรภ์และเลี้ยงดูกับคนที่ชอบร่วมกัน แต่ไม่ใช่ได้มากับผู้ชายแปลกหน้าที่ไม่มีความรักความผูกพันคนหนึ่ง

เธอก็นับไม่ได้ว่าเด็กที่ตนเองคลอดเป็นลูกนอกสมรสคนหนึ่ง ดังนั้น……

“ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ใช่มารดาที่ดีคนหนึ่ง แกก็ไม่ควรมาอยู่ในท้องของฉัน ขอโทษ……” มายมิ้นท์จับเสื้อที่อยู่บนท้องอย่างแน่น อดทนความเจ็บปวดของหัวใจไว้ กล่าวขอโทษกับเด็กที่อยู่ในท้อง

ก็อยู่ในเวลานี้ ประตูของออฟฟิศถูกผลักออก ลาเต้เข้ามาอย่างรีบร้อน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห

“เป็นยังไงล่ะ?” มายมิ้นท์เก็บความรู้สึกผิดที่อยู่ในใจไว้ เงยหน้าจ้องมองถามเขา

ลาเต้เดินมาถึงข้างหน้าโต๊ะทำงานของมายมิ้นท์ ยกกาแฟของเธอขึ้นมา เงยหน้าก็ดื่มไปเลย

มายมิ้นท์อยากจะขัดขวางแต่ก็ไม่ทัน

ช่างเถอะๆ กาแฟแก้วเดียวเท่านั้น

เขาก็ไม่ถือสาว่าเธอจะดื่มไปแล้ว เธอยังเตือนสติอะไรอีก

“ทามทอยที่สมควรตาย!” ลาเต้วางแก้วกาแฟเปล่าไว้บนโต๊ะทำงานอย่างรุนแรง ด่าอย่างเสียงดัง

มายมิ้นท์กะพริบตาแล้วกะพริบตาอีก “เขาเป็นยังไงล่ะ?”

“ผมไปหาเขาให้เขามอบผู้ชายคนนั้นออกมาไม่ใช่เหรอ? ผลสุดท้ายเขากลับทำดี บอกว่าผู้ชายคนนั้นอยู่ต่างประเทศ”

“ใช่เขาอยู่ต่างประเทศล่ะ” มายมิ้นท์พูด

ลาเต้ ฮึแล้วฮึอีก “ดังนั้นผมให้ทามทอยเอาเบอร์ของคนนั้นให้ผม แต่ผลสุดท้ายคุณเดาซิ เป็นยังไงล่ะ ทามทอยผู้ชายคนนั้นให้เบอร์ที่ติดต่อไม่ได้แกผม แม่มึงเอ่ย!”

มายมิ้นท์พ่นเสียงหัวเราะ หัวเราะแล้วหัวเราะอีก “ทามทอยอาจจะไม่ได้ตั้งใจล่ะ น่าจะคนนั้นเปลี่ยนเบอร์แล้วล่ะ”

“ใครจะรู้ล่ะ ถึงยังไงเรื่องนี้ก็ไม่จบ ผมจะต้องหาผู้ชายคนนั้นให้เจอ” ลาเต้ตบโต๊ะพูดอยู่

มายมิ้นท์นวดขมับนวดแล้วนวดอีก “เอาล่ะ ผู้ชายคนนั้นรู้ว่าฉันตั้งครรภ์แล้ว ทามทอยบอกกับเขา เมื่อกี้เขาก็ได้ติดต่อฉันมาแล้ว”

“ทามทอยพูดเหรอ?” ลาเต้ขมวดคิ้วขึ้นมา จากนั้นโมโหมาก “ดีนะ เป็นอย่างที่คิดไว้ทามทอยหลอกผมจริงๆ ดังนั้นให้เบอร์ที่ติดต่อไม่ได้แก่ผม ไม่งั้นเขาจะติดต่อฝ่ายตรงข้ามได้ยังไงล่ะ?”

“นี่……” มายมิ้นท์ก็อึ้งชะงักไปหนึ่งทีเช่นกัน

ใช่โอ๊ะ เบอร์ของZ-Hที่ทามทอยเอาให้เต้ เต้โทรไม่ติด แต่ทามทอยกลับโทรติด

พูดได้ว่าทามทอยไม่ได้ให้เบอร์ที่แท้จริงของZ-Hแก่เต้ ทามทอยทำไมต้องทำเช่นนี้ล่ะ?

“ไอ้ควย ทามทอยไอ้เหี้ยนั้น!” ลาเต้เกากำปั้นอยากจะต่อยคนมาก “คราวหน้าผมเจอเขา จะต่อยเขาสักทีแน่นอน คิดไม่ถึงกล้าหลอกลวงผม”

“พอแล้ว เรื่องของทามทอยวางไว้ก่อนเถอะ คุณก็จะไม่อยากรู้อยากเห็นว่าผู้ชายคนนั้นพูดอะไรกับฉันบ้างเหรอ?” มายมิ้นท์จ้องมองเขา

ลาเต้ซุกเข้าใกล้มายมิ้นท์ “เขาพูดอะไรล่ะ ปฏิเสธหรือว่า……”

“ไม่ เขาไม่ได้ปฏิเสธเด็กที่อยู่ในท้องฉันว่าเป็นของเขา เขาก็ยินยอมที่จะรับผิดชอบเช่นกัน” มายมิ้นท์พูด

ลาเต้สีหน้าดีขึ้น “นี่ก็ค่อยยังชั่วหน่อย ตนเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ก็ควรเป็นเช่นนี้ ไม่งั้นนับได้ว่าเป็นผู้ชายอะไร แต่เขาคิดที่จะรับผิดชอบยังไงล่ะ?”

“เต้ คุณรู้สึกว่าฉันจะเอาเด็กคนนี้ออกเป็นยังไงล่ะ?” มายมิ้นท์ไม่ตอบกลับถาม

ลาเต้สีหน้าจริงจังขึ้นมา “คุณเอาจริงเหรอ?”

มายมิ้นท์พยักหน้า “ใช่ ฉันไม่อยากคลอดลูกของผู้ชายที่ไม่มีพื้นฐานความรักความผูกพัน ยิ่งไม่อยากให้เด็กคนนี้กลายเป็นลูกนอกสมรสคนหนึ่ง ดังนั้นฉันอยากเอาเขาออก”

ลาเต้หัวเราะแล้ว “นี่ก็ถูกแล้ว ในเมื่อคืนนั้นเป็นอุบัติเหตุ งั้นเด็กคนนี้ก็ไม่ควรเก็บไว้ สำหรับคุณและสำหรับผู้ชายคนนั้น กับเด็กที่อยู่ในท้องของคุณล้วนดี ที่รักคุณคิดออกได้ดีมากจริงๆเลย”

ได้รับการสนับสนุนจากเพื่อนสนิท ใจที่มายมิ้นท์อยากจะเอาเด็กออก ก็ยิ่งมั่นคงมากขึ้นแล้วด้วย

เธอสูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที พยักหน้าต่อๆกัน “คนคนนั้นบอกว่า ถ้าหากฉันเอาเด็กออก เขาจะทุ่มสุดแรงชดเชยให้กับฉัน ส่วนการชดเชยอะไร ไม่รู้”

“จะอะไรซะอีกล่ะ นอกจากเงิน” ลาเต้พูด

มายมิ้นท์ยิ้มหนึ่งที “ฉันก็เดาว่าเป็นเช่นนั้น”

“ที่รักเอ่ย คุณคิดจะไปผ่าตัดเอาเขาออกเมื่อไหร่ ถึงเวลานั้นผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ” ลาเต้จ้องมองเธอถาม

มายมิ้นท์ส่ายหัวต่อๆกัน “ยังไม่ได้คิด”

เธอก็เพิ่งตัดสินใจจะเอาออก ที่ไหนจะคิดไกลอย่างรวดเร็วขนาดนี้ล่ะ

มายมิ้นท์คิดแล้วคิดอีก “งั้นวันมะรืนนี้เถอะ วันมะรืนนี้ฉันไม่ยุ่ง”

“ได้” มายมิ้นท์ อืม เสียงหนึ่ง รับปากเลย

จากนั้น เธอดูเวลาสักหน่อย ลุกขึ้นมา “เอาล่ะเต้ ฉันควรไปโรงแรมแล้ว แผนการพัฒนาที่ส่งไปนวบดินทร์กรุ๊ปวันนี้ผลจะออกแล้ว”