รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 173 นักจิตวิทยา
เปปเปอร์ไม่ตอบกลับถามว่า “ตอนนี้คุณอยู่บริษัทตระกูลนวบดินทร์หรือ？”
“อืม ฉันอยู่ที่ล็อบบี้” ส้มเปรี้ยวพยักหน้า
เปปเปอร์นวดขมับเบาๆ “ผมรู้ละ คุณรอฉันอยู่ที่นั่น มีเรื่องอะไร รอผมประชุมเสร็จแล้วค่อยว่ากัน”
พูดจบ เขาก็วางสายไปเลย
ส้มเปรี้ยวโมโหกระทืบเท้า
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาวางสายเธอเอง！
เปปเปอร์กลับถึงห้องประชุม
คนในห้องประชุมกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่ เห็นเธอเดินเข้ามา ก็รีบหุบปากเลยทันที
นัยน์ตาเปปเปอร์มืดลง เห็นความท้าทายในดวงตาของมายมิ้นท์ ก็เข้าใจว่าเมื่อกี้คนพวกนี้กำลังนินทาเธออยู่ ริมฝีปากที่บางเม้มเข้าหากัน เสียงทุ้มขึ้นเยอะเลย “ต่อเลยครับ”
การประชุมนี้กินเวลานานกว่าหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็จบลงสักที
พวกคนเริ่มแยกย้ายกันไป
มายมิ้นท์เดินอยู่หลังสุดเหมือนปกติ
กำลังเดินถึงตรงหน้าประตู เธอก็ถูกเปปเปอร์เรียกหยุดไว้ “รอก่อน”
“ประธานเปปเปอร์เรียกฉันเหรอคะ” มายมิ้นท์หยุดเดิน
เปปเปอร์ยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้เธอ
มายมิ้นท์รับมาอย่างประหลาดใจ “นี่คือ……”
“นี่คือการวางแผนของเยี่ยมบุญ ที่ถูกส้มเปรี้ยวเปลี่ยนไป ผมนึกว่าเป็นของคุณ ในนี้ทำการเปลี่ยนไปแปลงมากมาย มีข้อเสนอแนะมากมาย คุณลองเปิดดูสิ ดีต่อความร่วมมือครั้งต่อไปของคุณ” เปปเปอร์อธิบายอย่างเฉยชา
ได้ยินเช่นนี้มายมิ้นท์ก็เปิดเอกสารในมือดู ก็เห็นการอธิบายและข้อเสนอแนะมากมายที่ทำเครื่องหมายเป็นสีแดงไว้จริง
เธอดูไปสักครู่หนึ่ง ก็ปิดแฟ้มเอกสาร และมองดูชายตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมประธานเปปเปอร์ถึงช่วยฉันทำเรื่องพวกนี้”
ตอนนั้นเขายังไม่รู้เลยว่าการวางแผนนี้เป็นของเยี่ยมบุญ นึกว่าเป็นของเธอ เขายังแก้ไขให้เธออีก ไม่รู้สึกว่าทำเกินความจำเป็นเหรอ？
เพราะว่านี่ไม่ใช่เรื่องจำเป็นอะไรเลย เมื่อดูเอกสารนี้มีหลายจุดที่ถูกวงไว้ ใครก็รู้ว่าการวางแผนนี้มันแย่ขนาดไหน โยนทิ้งเลยทีเดียวก็จบ ทำไมต้องเปลืองแรงไปแก้ไขด้วย ทำให้คนคิดไม่ออกจริงๆ เลยนะเนี้ย
เปปเปอร์ก้มหน้าลง ปกปิดความล้ำลึกในดวงตา “ไม่ใช่ช่วยคุณ ฉันแก้ไขและให้ข้อเสนอแนะให้กับทุกคนเลย”
“อย่างงี้หรือ” มายมิ้นท์พยักหน้า ไม่ได้คิดอะไรมาก เชื่อคำพูดของเขา
ก็จริงนอ เขาไม่ชอบเธอสักหน่อย
ทำไมต้องดีกับเธอเหนือกว่าคนอื่นเพียงผู้เดียวด้วย
“ฉันรู้ล่ะค่ะ ฉันจะตั้งใจดูดีๆ เลยค่ะ ขอคุณประธานเปปเปอร์เป็นอย่างยิ่ง” มายมิ้นท์คำนับเปปเปอร์
เปปเปอร์’อืม’ไปหนึ่งคำ “พรุ่งนี้เซ็นสัญญาอย่างมาสายละ”
“ค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” มายมิ้นท์ยิ้มอย่างสุภาพไม่คุ้นเคยให้เธา หันหลังเดินจากไป
เปปเปอร์มองดูเงาที่จากไปของเธอ ค่อยๆ ยกมือขึ้น เหมือนอยากจะดึกเธอไว้
แต่สุดท้าย เขาก็ปล่อยมือไป
“ประธานเปปเปอร์” ในเวลานี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็เดินมา
เปปเปอร์สอดมือเข้ากระเป๋ากางเกง “มีเรื่องอะไร？”
“คุณหมอสตีฟ ขึ้นเครื่องบินแล้วครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับ
นัยน์ตาของเปปเปอร์มีแสงวาบผ่านไปอย่างเร็ว “ฉันรู้ละ คลินิกจิตวิทยาที่ให้คุณหมอสตีฟ จัดการเสร็จหรือยัง？”
“จัดการเสร็จหมดแล้วครับ จัดตามความต้องการของเขาแล้วครับ พอเขามาถึง ก็สามารถเข้าไปรับเปิดร้านได้เลยครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับ
เปปเปอร์พยักหน้า “ไปเถอะ กลับบริษัทตระกูลนวบดินทร์”
“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า
ไม่ช้า ทั้งสองก็กลับถึงบริษัทตระกูลนวบดินทร์
เดินไปที่ล็อบบี้ ส้มเปรี้ยวก็เห็นพวกเขา
“เปปเปอร์！” ส้มเปรี้ยวรีบลุกขึ้นมา วิ่งไปทางเปปเปอร์ แล้วก็วิ่งเข้าอ้อมกอดของเขา กอดเอวของเขาไว้แน่ๆ
คนรอบข้างต่างมองสายตามาอย่างอิจฉา หรือริษยา
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เปปเปอร์ไม่ใส่ใจสายตาของคนพวกนี้หรอก ปล่อยให้พวกเขาดูไป
แต่ตอนนนี้ เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ไม่อยากให้คนพวกนี้เอาเธอกับส้มเปรี้ยวมานินทาด้วยกัน
“พอแล้วส้มเปรี้ยว คุณยืนดีๆ ก่อน” เปปเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย นำส้มเปรี้ยวออกจากอ้อมกอดของเธอ
พอส้มเปรี้ยวยืนเสร้จ ขอบตาแดงๆ มองดูเขา “เปปเปอร์ ฉัน……”
“ไปคุยที่ห้องสำนักงาน” เปปเปอร์พูดคำนี้จบ ก็เดินไปทางลิฟต์
ส้มเปรี้ยวเห็นเขาไม่รอตัวเอง กำมืออย่างแน่น จากนั้นก็ตามเขาขึ้นไป
ถึงห้องสำนักงานแล้ว
ส้มเปรี้ยวเข้าไป ก็พูดเรื่องที่ยังพูดไม่จบเมื่อกี้ “เปปเปอร์ ฉันรู้ว่าคุณยังโกรธฉัน แต่ว่าเปปเปอร์ ฉันไม่รู้ว่าฉันทำเรื่องที่เปลี่ยนการวางแผนของคุณมายมิ้นท์ไปจริงๆ ฉันจำไม่ได้แม้แต่สักนิดเลย ตอนพ่อบอกให้ฉัน ฉันตะลึงไปทั้งคนเลยนะ”
เปปเปอร์หันหลังมา “คุณไม่รู้งั้นเหรอ？”
“อืม ฉันไม่รู้้จริงๆ ฉันคิดว่า อาจจะเป็นบุคลิกที่สองของฉันทำก็ได้” ส้มเปรี้ยวก้มหน้าลง
เปปเปอร์ใช้สายตาสังเกตเธอ “บุคลิกที่สองของคุณ โดยมีอะไรบางอย่างกระทบดนถึงจะออกมา ตอนนั้นห้องรับแขกมีแค่คุณ ส้มเปรี้ยวคุณบอกฉันสิ คุณได้รับความกระทบรุนแรงอะไรมา？”
“ฉันไม่รับรับความกระทบอะไรจากห้องรับแขก ฉัน……ตอนฉันมาส่งการวางแผน ฉันเห็นคุณมายมิ้นท์ตรงชั้นล่าง” ส้มเปรี้ยวเงยหน้าตอบกลับ
เปปเปอร์ตกตะลึงแป๊บ “คุณเห็นมายมิ้นท์งั้นเหรอ？”
“อืม ตอนนี้คุณมายมิ้นท์กำลังออกไปจากบริษัทตระกูลนวบดินทร์ เธอหย่ากับคุณแล้วยังมาบริษัทตระกูลนวบดินทร์อีก ฉันก็เลยคิดมากไปหน่อย จากนั้น……จากนั้นอาจจะเป็นเพราะฉันคิดมากไปแหละ บุคลิกที่สองของฉันจึงออกมา” ว่าแล้ว ส้มเปรี้ยวก็ร้องไห้ขึ้นมา
เปปเปอร์ถอนหายใจ “ช่างเถอะ เรื่องนี้ก็ปล่อยมันไปอย่างนี้แหละ ท่านประธานเยี่ยมบุญก็ได้กล่าวขอโทษแล้ว ผมก็ได้สั่งไปแล้วว่าห้ามให้คุณขึ้นมาโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว ก็ถึงเป็นบทลงโทษให้กับคุณละกัน”
ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปาก “เปปเปอร์ จะเอาอย่างงี้จริงเหรอ？เปลี่ยนบทลงโทษอันหนึ่งได้ไหม？”
“ไม่ได้ มายมิ้นท์คว้าตำแหน่งผู้ร่วมงานได้ ต่อไปจะมาบริษัทตระกูลนวบดินทร์บ่อยแน่นอน ถ้าคุณเห็นเธอ เดียวถึงตอนนั้นก็จะคิดมากไปอีก เอาแบบนี้แหละ” เปปเปอร์ไม่รอให้เธอได้เอ่ยปาก
ถึงส้มเปรี้ยวจะไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แค่พยักหน้า “ก็ได้ค่ะ แต่ว่าเปปเปอร์ พ่อฉันได้เสียตำแหน่งผู้ร่วมงานไปแล้วจริงๆ เหรอ？”
“การวางแผนที่เขาส่งมาดูไม่ได้เลยจริงๆ ผมก็ไม่สามารถให้ตำแหน่งเขาอยู่แล้ว” เปปเปอร์พูดอย่างเฉยชา
“แต่ว่า……แต่ว่าเขาเป็นพ่อของฉันนะ เปปเปอร์ คุณช่วย……”
“ไม่ได้！” เปปเปอร์ตัดคำพูดของเธอ
สีหน้าของส้มเปรี้ยวไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
เปปเปอร์มองดูเธอ “ส้มเปรี้ยว ผมรู้ว่าเธออยากพูดอะไร คุณก็แค่อยากให้ผมเห็นแก่หน้าคุณ แล้วให้โอกาสท่านประธานเยี่ยมบุญอีกครั้ง แต่ว่าามเปรี้ยวเธอต้องรู้ว่า ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกไว้แล้วว่าตำแหน่งผู้ร่วมงานนี้เป็นการแย่งชิงกันอย่างยุติธรรม ไม่มีผู้รับรู้ล่วงหน้า ถ้าผมใช้เส้นสายให้กับประธานเยี่ยมบุญ คุณให้คนอื่นคิดฉันยังไง？”
“ฉันรู้แล้ว ขอโทษนะเปปเปอร์ ต่อไปฉันจะไม่ทำอีกแล้ว” ส้มเปรี้ยวก้มหัวลงด้วยความผิดหวัง
เปปเปอร์กอดเธอไว้เบาๆ “รู้ก็ดีแล้วแหละ วางใจได้เลย ผมจะให้สิทธิพิเศษกับท่านประธานเยี่ยมบุญในความร่วมมืออื่นๆ แน่นอน”
“อืม ขอบคุณนะเปปเปอร์ เปปเปอร์ดีจังเลย” ส้มเปรี้ยวยืนเขย่งปลายเท้า แล้วหอมแก้มเธออย่างมีความสุข
เปปเปอร์ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว จากนั้นถือโอกาสที่ส้มเปรี้ยวก้มหัวลง รีบยกมือขึ้นและเช็ดหน้าตัวเอง
พอเช็ดเสร็จ เธอก็เอ่ยปากถามว่า “ใช่แล้วส้มเปรี้ยว คุณยังจำคำพูดที่ฉันบอกคุณที่สนามแข่งม้าของประธานชัชวาลได้ไหม ผมบอกคุณว่าให้ไปหานักจิตวิทยาดู คุณยังจำได้ไหม ？”
“จำได้” ส้มเปรี้ยวพยักหน้า
“จำได้ก็ดีแล้ว คุณหมอสตีฟกำลังเดินทางมาที่เมืองเดอะซีแล้ว คงจะถึงพรุ่งนี้ เดียวพรุ่งนี้ผมพาคุณไปหาเขา” เปปเปอร์บอก
นัยน์ตาของส้มเปรี้ยวหดตัวอย่างไว ในใจก็เริ่มกังวลขึ้นมาทั้นที “คุณหาหมอได้แล้วเหรอ？”
“ใช่” เปปเปอร์ตอบกลับ
ส้มเปรี้ยวได้ยินการตอบกลับของเขา ก็รู้สึกมีความโมโหเกิดขึ้นในใจ
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความโมโหให้มากที่สุด จากนั้นเธอก็มองเปปเปอร์ด้วยสายตาค้อนติง “คุณหาหมอได้แล้ว ทำไมไม่บอกฉันเลย หาเมื่อไหร่กันแน่？”
“หลังจากเช้าวันที่สองที่คุณตกลงไปพบแพทย์ ผมติดต่อผู้ช่วยเหมันตร์ ให้เขาจัดการ” เปปเปอร์มองดูส้มเปรี้ยวที่ยิ่งอยู่ยิ่งตื่นเต้นขึ้นเรื่อย ๆ หรี่ตาลงเล็กน้อย “คุณกำลังกลัวที่จะไปพบแพทย์เหรอ？”
