รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 177 ทามทอยประหม่า

เปปเปอร์หรี่ตาล่าง

ที่แท้……

“ได้มีการตรวจสอบข้อมูลอย่างชัดเจนไหมว่า ทำไมพวกของเยี่ยมบุญถึงคิดว่าลูกสาวคนโตของเขาน่าจะยังมีชีวิตอยู่？”เปปเปอร์มองไปยังผู้ช่วยเหมันตร์พลางถามขึ้น

ผู้ช่วยเหมันตร์ขยับแว่นตาเล็กน้อย“มีครับ ได้ข่าวมาว่าตอนที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ไปที่ร้านDTจิวเวลรี่ได้ยินหัวหน้าร้านพูดว่ามีผู้หญิงนำสร้อยคอของลูกสาวมาถามข้อมูล ดังนั้นคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เลยคาดเดาว่าน่าจะเป็นลูกสาวคนโตของตน”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง

ก่อนหน้านี้มายมิ้นท์ได้เคยพูดในห้องผู้ป่วยของคุณย่าว่า ตอนที่เธอพบสร้อยคอ เธอได้ไปที่ร้านDTจิวเวลรี่เพื่อสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับสร้อยเส้นนั้น

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์นั้นสวมใส่เครื่องประดับของDTมาโดยตลอด อีกทั้งสถานะอย่างหล่อน แน่นอนว่าหัวหน้าร้านจะต้องเป็นคนต้อนรับเขาด้วยตนเอง ดังนั้นแน่นอนว่าหัวหน้าร้านจะต้องเคยเห็นสร้อยคอที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เคยใส่ จากนั้นจึงเล่าเรื่องราวที่มายมิ้นท์นำสร้อยคอของลูกสาวมาที่ร้านบอกกับคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์

เพียงแต่ว่าหัวหน้าร้านไม่ได้บอกชื่อของมายมิ้นท์ให้คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ทราบ ดังนั้นคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จึงไม่รู้ว่าคนที่นำสร้อยคอของลูกสาวมานั้นคือมายมิ้นท์ ไม่ใช่ลูกสาวคนโตของหล่อนแต่อย่างใด

เมื่อทุกย่างอธิบายอย่างกระจ่างแจ้งแล้ว

เปปเปอร์จึงโบกมือ ให้ผู้ช่วยเหมันตร์ทราบว่าตนควรออกไปได้แล้ว

หลังจากที่ผู้ช่วยเหมันตร์ออกไป

เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วส่งผลการตรวจสอบให้กับมายมิ้นท์

ในขณะที่มายมิ้นท์กำลังปรึกษากับลาเต้ว่าคืนนี้จะไปฉลองที่ไหนกันดี ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จึงหยุดคุยกับลาเต้พลางหยิบโทรศัพท์มาเบื้องหน้าพร้อมกับเหลือบมอง

เมื่อเห็นว่าเปปเปอร์ส่งข้อความมา จึงเม้มริมฝีปากสีแดงด้านล่างแล้วกดดู：สิ่งที่คุณคาดเดานั้นถูกต้อง พวกของเยี่ยมบุญกำลังตามหาชวนชม

มายมิ้นท์คลึงบริเวณฝ่ามือ จากนั้นนำโทรศัพท์กลับไปที่ข้างหูอีกครั้ง“เต้ ฉันมีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวค่อยคุยก็แล้วกัน”

“ได้”ลาเต้ก็ไม่ได้คิดมาก พยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อวางสายลง มายมิ้นท์จึงตอบกลับเปปเปอร์ว่า：คุณมั่นใจได้ยังไง？

บริษัทตระกูลนวบดินทร์

เปปเปอร์นั่งพิงเก้าอี้สิบนิ้วประสานกันที่ท้องน้อย สายตามองไปยังโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างไม่กระพริบตา

เขาส่งข้อความให้กับมายมิ้นท์หลายนาทีแล้ว

ทำไมเธอยังไม่ตอบกลับข้อความอีก？

ยุ่งอยู่เหรอ？

ขณะที่กำลังคิด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นติงต๊อง

แววตาที่ขุ่นหมองของเปปเปอร์ก็เป็นประกายขึ้นมาทันที แยกมือทั้งสองข้างออกจากกัน ร่างกายมุ่งไปข้างหน้าพลางหยิบโทรศัพท์

เห็นมายมิ้นท์ตอบกลับมาจริงๆ ริมฝีปากบางของเขาเผยริมฝีปากออก และโทรหาเธอทันที

มายมิ้นท์กำลังรอการตอบของเปปเปอร์อยู่อย่างตั้งใจ แต่ผลคือโทรศัพท์กลับดังขึ้น เธอตกใจจนคว้าโทรศัพท์ไว้ไม่ทัน โทรศัพท์หลุดจากมือเธอ

ดีที่ด้านล่างคือโต๊ะ โทรศัพท์ยังไม่ทันหล่นสู่พื้น ทำให้เธอคลายความกังวลใจลง

ไม่งั้นโทรศัพท์ที่เธอเพิ่งเปลี่ยนมาใหม่ ก็คงจะต้องเปลี่ยนใหม่อีกเครื่องหนึ่ง

“ฮัลโหล？”น้ำเสียงของมายมิ้นท์ไม่ค่อยสู้ดีนัก

เปปเปอร์ฟังน้ำเสียงรับรู้ได้ถึงความโกรธของเธอ จึงเลิกคิ้วเล็กน้อย

ผมกวนโมโหเธอเหรอ？

ไม่ได้คิดเยอะ เมื่อริมฝีปากของเปปเปอร์ขยับก็พูดออกไปว่า“ผมเป็นคนให้ผู้ช่วยเหมันตร์ไปตรวจสอบเอง”

จากนั้นเขาก็พูดผลที่ผู้ช่วยเหมันตร์ได้ตรวจสอบมา

เมื่อมายมิ้นท์ฟังเสร็จเรียบร้อย ก็เงยคางขึ้นอย่างฉับพลัน “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”

เดิมทีเธอคิดว่ามีใครไปบอกตระกูลภักดีพิศุทธิ์ว่าชวนชมอาจจะยังมีชีวิตอยู่

คิดไม่ถึงเลยว่าตอนที่เธอไปสอบถามที่ร้านแห่งนั้น จะทิ้งร่องรอยไว้เสียเอง

“ฉันทราบแล้ว ขอบคุณประธานเปปเปอร์ที่บอกฉันเรื่องนี้”มายมิ้นท์ขอโทษ

เปปเปอร์อึมหนึ่งที“จากนี้ไปคุณจะตามหาชวนชมใช่ไหม？”

“ใช่ จะต้องตรวจสอบให้แน่ชัดว่าหล่อนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่”มายมิ้นท์พยักหน้า

หากชวนชมยังมีชีวิตอยู่ เธอคิดว่าหล่อนสมควรที่จะรู้ว่าทำไมพ่อถึงต้องการตามให้ชวนชมกลับมา

แต่ว่าจะตามหายังไง นี่ยังคงเป็นปัญหา

ขณะที่คิด มายมิ้นท์คลึงที่คิ้ว น้ำเสียงเหนื่อยล้า“ประธานเปปเปอร์ หากไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอวางสายก่อนนะคะ”

ริมฝีปากของเปปเปอร์ขยับ อยากที่จะคุยกับเธอต่ออีกสักพัก

แต่เขากลับพูดไม่ออก สุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหน้า“ครับ”

เมื่อวางสายลง มายมิ้นท์ยังไม่ได้วางโทรศัพท์ลง แต่ส่งข้อความหาทามทอยแทน นัดเขาออกไปพบข้างนอกโดยการบอกว่ามีเรื่องจะบอกกับเขา

หลังจากที่ทามทอยเห็น แน่นอนว่าเห็นด้วย จากนั้นจึงรีบเข้าไปในห้องเพื่อตามหาหมอ

แต่ว่าหาอยู่นาน ก็หาที่เหมาะสมไม่เจอ

เมื่อพ่อบ้านเห็นว่าบนเตียงของเขาเต็มไปด้วยเสื้อผ้ากองเท่าภูเขา ก็เม้มริมฝีปากเล็กน้อยพลางพูดขึ้นว่า“คุณผู้ชาย คุณจะใส่อะไรกันแน่ครับ？”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”ทามทอยนั่งลงบนเตียงพลางก้มหน้าอย่างหดหู่

เขาอยากแต่งตัวให้พิเศษหน่อยเพื่อไปพบมายมิ้นท์

แต่ว่าพอรื้นค้นทั้งห้องแต่งตัวแล้ว ก็ยังไม่พบเสื้อผ้าที่ถูกใจ

พ่อบ้านหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสองสามตัว“คุณผู้ชาย ปกติคุณก็ชอบเสื้อผ้าพวกนี้นะครับ”

“ยังไม่เพียงพอ”ทามทอยส่ายหัว

เขาอยากจะเปลี่ยนเป็นอีกสไตล์หนึ่ง ที่ดีที่สุดคือพอมายมิ้นท์เห็นแค่แวบเดียวก็ยากที่จะลืม

เมื่อเห็นทามทอยลังเลเช่นนั้น พ่อบ้านครุ่นคิดครู่หนึ่ง พลางถามขึ้นว่า：“คุณผู้ชาย จู่ๆคุณก็เปลี่ยนสไตล์ คุณจะไปพบใครเหรอครับ”

“เพื่อนคนหนึ่ง”ทามทอยตอบกลับ

นัยน์ตาของพ่อบ้านขยับไปมา พลางถามขึ้นอีกว่า“ผู้ชายหรือผู้หญิง？”

“ผู้หญิง”ทามทอยตอบ

ดวงตาของพ่อบ้านเบิกกว้างพร้อมกับความรู้สึกดีใจคลายกังวล

ดีจังเลยครับ ในที่สุดคุณผู้ชายของผม ก็รู้จักจีบสาวแล้ว

ไม่งั้นคุณผู้ชายทำไมจะต้องลังเลด้วยว่าจะใส่ชุดอะไร หากต้องการไปพบเพื่อนธรรมดา ใส่ชุดอะไรไปก็ได้แล้ว ดังนั้นคุณผู้ชายจะต้องไปพบผู้หญิงที่ตนชอบอย่างแน่นอน

พ่อบ้านเช็ดคราบน้ำตาที่ปลื้มปิตินี้ “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงคนนั้นคือใครเหรอครับ ต้องการให้ผมจัดเตรียมของขวัญอะไรไหมครับ？”

แน่นอนว่าทามทอยรู้ว่า พ่อบ้านจะต้องดูออกว่าเขามีคนที่ชอบแล้ว จึงไม่ได้ปฏิเสธ ครุ่นคิดพลางพูดขึ้นว่า：“เตรียมดอกไม้สักช่อแล้วกัน”

มายมิ้นท์ยังไม่ทราบความรู้สึกของเขา

ดังนั้นเขาไม่ควรที่จู่ๆจะเตรียมของขวัญอะไรมากมาย ทำได้เพียงค่อยเป็นค่อยไป เดี๋ยวจะทำให้เธอตกใจได้

“ได้ครับ ผมจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้”พ่อบ้านเดินออกไปด้วยความดีใจ

ทามทอยจะต้องเผชิญกับเสื้อผ้ากองโตอีกครั้งเพียงลำพัง

แต่ว่าไม่นาน เขาก็คิดไอเดียบางอย่างได้ จึงติดต่อช่างทำผม

สองชั่วโมงต่อมา ทามทอยมายังร้านกาแฟที่เงียบสงบแห่งหนึ่งที่มายมิ้นท์นัดหมายไว้

หลังจากที่ทามทอยเข้าไป ก็มองซ้ายมองขวา ก็มองเห็นมายมิ้นท์ที่นั่งหลบมุม

มายมิ้นท์กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ จึงไม่ได้สังเกตว่าเขามาถึงแล้ว

เขาบีบช่อดอกไม้แน่น สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วจึงเดินตรงไปที่มุมนั้น

ขณะที่เดินไป หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น แม้แต่ฝีเท้าก็แข็งทื่อ

เพราะยังไงก็เป็นการหอบช่อดอกไม้มาเพื่อมอบให้กับคนที่ตัวเองชอบ ความรู้สึกในใจจะราบเรียบได้ยังไงกัน

อีกทั้งสถานการณ์เช่นนี้ ก็ดูเหมือนการออกเดต

ในที่สุดทามทอยก็มาอยู่เบื้องหน้าของมายมิ้นท์ ก้มหน้ามองไปที่เธอ“มายมิ้นท์ ผม……ผมมาแล้ว”

มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นสภาพของทามทอยในเวลานี้ ก็ตกใจจนอ้าปากค้าง “คุณ……ทำไมคุณถึงแต่งตัวแบบนี้คะ？”

เสื้อตัวหลวม โคร่ง กางเกงยีนส์มีรูขาด รองเท้าผ้าใบ รวมไปถึงผมที่กระเซอะกระเซิง อีกทั้งยังหอบดอกไม้มาอีก ดูยังไงก็น่าตลก

มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา“ไม่เหมาะกับคุณเลยแม้แต่น้อย อะไรที่กระตุ้นให้คุณทำแบบนั้นเหรอคะ ？”

เมื่อเห็นเธอหัวเราะ ทามทอยก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เพราะว่าตอนที่ช่างทำผมออกแบบทรงผมให้กับเขา ได้คาดการณ์ผลลัพธ์ไว้แต่แรกแล้ว

เขาแค่บอกช่างทำผมไปว่า เขาต้องการไปพบหญิงสาว คิดไม่ถึงเลยว่าช่างทำผมจะออกแบบทรงผมผีบ้านี้ให้กับเขา ทั้งยังพูดอีกว่าผู้หญิงสมัยนี้ชอบทรงผมแบบนี้

ต่อให้เขาโง่ก็รู้ว่าผู้หญิงสมัยนี้ต่างชื่นชอบประธานกรรมการที่เผด็จการ ？

หากยังมีเวลาเหลือ เขาคงตบตีกับช่างทำผม ให้ช่างเอาผมทรงเดิมของเขากลับคืนมา

“อย่าพูดถึงมันเลย มีแต่น้ำตา”ทามทอยถอนหายใจ จากนั้นยื่นดอกไม้ที่อยู่ในอ้อมกอดให้กับเขา

มายมิ้นท์ชี้ไปที่ตนเองด้วยความสงสัย “ให้ฉันเหรอคะ？”

“ใช่ ชอบไหมครับ？”ทามทอยพยักหน้า กำหมัดแน่นด้วยความตื่นเต้น

แม้ว่าดอกไม้ช่อนี้พ่อบ้านเป็นคนเตรียมให้ แต่เขาก็เป็นคนยืนยันว่าจะต้องเป็นกุหลาบสีขาว

แม้เขาอยากจะมอบกุหลาบแดงมากกว่า แต่เมื่อดูความสัมพันธ์ของเขาในตอนนี้แล้ว ก็คงจะไม่ค่อยเหมาะสม

“ชอบค่ะ แต่ว่าทำไมคุณถึงได้มอบดอกไม้ให้ฉันคะ ฉันก็คิดว่าดอกไม้ที่คุณนำมาเตรียมไปมอบให้กับสาวๆเสียอีก คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะมอบให้ฉัน”มายมิ้นท์รับดอกไม้มาด้วยความรู้สึกที่ทั้งดีใจและไม่วางใจ