รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 179 ผมรักมายมิ้นท์เข้าแล้ว
เมื่อได้ยินเขาตั้งคำถามถามด้วยความสงสัย สีหน้าของมายมิ้นท์ก็ขรึมลง และมองเขาด้วยความเย็นชา“ประธานเปปเปอร์ ขอถามหน่อยนะคะว่าเกี่ยวอะไรกับคุณ คุณเป็นอะไรกับฉัน มายุ่งเรื่องอะไรของฉัน？”
“ใช่แล้วเปปเปอร์ คุณเข้ามายุ่งมากเกินไปแล้วจริงๆ”ทามทอยก็ยิ้มอย่างครึ่งๆกลางๆมองไปยังเปปเปอร์
ริมฝีปากบางของเปปเปอร์เผยความเย็นยะเยือกออกมาเล็กน้อย“ทามทอย คุณไม่รู้เหรอว่าเธอมีแฟนแล้ว？”
“รู้สิ”ทามทอยยักไหล่
ดวงตาของเปปเปอร์หรี่ขึ้น“รู้แล้วคุณยังกับเธอ……”
“ใครบอกว่าการที่ผมนั่งอยู่กับมายมิ้นท์เพื่อมาออกเดต？”ทามทอยคลายมือออก จากนั้นมองไปยังส้มเปรี้ยวที่อยู่ข้างๆด้วยความเย็นชา “อ่อใช่ คุณเป็นคนพูด”
“ใช่ฉันเป็นคนพูดเอง แต่ว่าคุณทามทอย คุณก็ยอมรับด้วยตนเองไม่ใช่เหรอ”ส้มเปรี้ยวจับแขนเปปเปอร์แน่น
ทามทอยยิ้มอย่างเย็นชา“ผมยอมรับ แต่การนัดกันนั้นมีหลายรูปแบบ มีใครกำหนดไว้เหรอว่า การที่ผมกับมายมิ้นท์นัดกัน จะเป็นรูปแบบการนัดหมายแบบเดียวกับพวกคุณ พวกเราออกมาคุยธุระกันไม่ได้เหรอครับ？”
ส้มเปรี้ยวสำลักครู่หนึ่ง“แล้วดอกไม้ล่ะ？เรื่องดอกไม้พวกคุณจะว่ายังไง？มีที่ไหนคุยธุระแล้วจะนำดอกไม้มาด้วย”
“ดอกไม้แล้วยังไง？เป็นกุหลาบแดงเหรอ？หากผมกับมายมิ้นท์ออกมาเดตกันจริงๆ แล้วทำไมไม่นำกุหลาบแดงมาด้วยล่ะ？”ทามทอยถามหล่อนกลับ
ส้มเปรี้ยวอ้าปากค้าง พูดไม่ออก
เปปเปอร์ขมวดคิ้ว
หรือว่าพวกเขาคิดมากไปจริงๆ มายมิ้นท์กับทามทอยไม่ได้มาออกเดตกัน？
เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ ความรู้สึกขุ่นหมองในใจของเปปเปอร์ก็ลดลงไม่น้อย
“พอได้แล้วทามทอย”มายมิ้นท์ยืนขึ้น พลางกวาดสายตามองไปที่เปปเปอร์และส้มเปรี้ยวครู่หนึ่ง“ไม่ต้องพูดอะไรกับพวกเขาเยอะหรอกค่ะ จิตใจของพวกเขาสกปรก มองอะไรก็สกปรกไปหมด พูดคุยกับพวกเขาไปก็ไม่มีความหมายอะไร”
“คุณมายมิ้นท์ คุณบอกว่าจิตใจของพวกเราสกปรกเหรอ ？”ส้มเปรี้ยวเบิกตากว้าง
มายมิ้นท์ไม่สนใจหล่อนเลยแม้แต่น้อย แต่มองไปยังทามทอย“เรื่องที่ฉันเพิ่งพูดกับคุณเมื่อสักครู่นี้……”
“ผมทราบแล้วครับ ผมจะช่วยคุณตรวจสอบเองครับ”ทามทอยพยักหน้า
มายมิ้นท์ยิ้ม“ขอบคุณค่ะ ผลเป็นยังไงรีบบอกฉันนะคะ พวกเราไปกันเถอะ”
“ครับ”ทามทอยก็ลุกขึ้นยืนด้วย
มายมิ้นท์หอบดอกไม้ที่อยู่บนโต๊ะ และออกไปจากร้านกาแฟพร้อมกับเขา
ส้มเปรี้ยวมองไปยังเงาหลังของพวกเขา ฟันกัดริมฝีปากล่าง“เปปเปอร์ พวกเขา……”
“พอได้แล้ว”เปปเปอร์ขมวดคิ้วขัดขวางหล่อน“พวกเขาพูดก็ถูก ในใจคิดอะไร สิ่งที่มองเห็นล้วนไม่ถูกต้อง ส้มเปรี้ยวต่อไปก็อย่าสรุปอะไรง่ายๆอีกก็แล้วกัน”
เขาเองก็มีส่วนผิด ไม่ควรที่จะฟังความข้างเดียว คิดว่าสิ่งที่ส้มเปรี้ยวพูดทั้งหมดเป็นความจริง
“เปปเปอร์ คุณกำลังโทษฉันเหรอ？”ส้มเปรี้ยวมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ดวงตาเปปเปอร์เผยประกายเล็กน้อย“เปล่าครับ แค่รู้สึกว่าหากยังไม่รู้อะไรชัดเจน แล้วสรุปเอาเองตามสิ่งที่ตนคิดนั้นไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ไม่ค่อยยุติธรรมกับคนอื่นสักเท่าไหร่ ส้มเปรี้ยวต่อไปอย่าทำอะไรบุ่มบ่ามแบบนี้อีกนะครับ”
ส้มเปรี้ยวก้มหน้าลงอย่างน้อยใจ“ฉันก็ไม่อยากเหมือนกัน แต่ทามทอยพูดเองว่าพวกเขามาออกเดตกัน”
“เขาหลอกล้อคุณ”เปปเปอร์พูดขึ้นพลางคลึงที่หว่างคิ้ว
ส้มเปรี้ยวกระทืบเท้า“เขาทำเกินไปแล้ว”
“พอได้แล้ว ไปกันเถอะ คุณอยากดื่มกาแฟร้านนี้ไม่ใช่เหรอครับ？”เปปเปอร์แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว จึงเปลี่ยนเรื่อง
ส้มเปรี้ยวก็ดูออก แววตาขรึมลงจากนั้นก็พยักหน้า“อึม”
นอกร้านกาแฟ ทามทอยเสนอที่จะไปส่งมายมิ้นท์ แต่ถูกมายมิ้นท์ปฏิเสธ เพราะว่าเธอก็ขับรถมาเช่นเดียวกัน
ทามทอยยังไม่กลับทำได้เพียงปล่อยเธอไป
มองดูมายมิ้นท์กอดดอกไม้ที่ตนมอบให้แล้วขับรถจากไป ทามทอยผิวปาก อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก
เขากับมายมิ้นท์ไม่ได้มาออกเดตกันจริงๆ แต่มายมิ้นท์ก็รับดอกไม้เขาไว้แล้ว
ต่อไปเขาจะมอบดอกไม้หนึ่งช่อให้กับมายมิ้นท์ทุกครั้ง เธอจะได้ค่อยๆเคยชิน เชื่อว่าเมื่อผ่านไปนานวันเข้า เขาจะต้องทำให้มายมิ้นท์ใจอ่อน จากการออกเดตปลอมๆจะกลายเป็นการออกเดตจริงๆ？
ส่วนลาเต้นั้น
ทามทอยยิ้มครู่หนึ่ง
คิดว่าเขาดูไม่ออกเหรอว่า สายตาที่เธอมองลาเต้นอกจากความเป็นเพื่อนแล้ว ก็ไม่มีความรู้สึกฉันชู้สาวเลยแม้แต่น้อย
ดังนั้นเธอกับลาเต้ใช้ชีวิตร่วมกันจริงๆหรือเปล่านั้น ยังคงเป็นเรื่องที่ต้องหาหลักฐาน
ทามทอยพิงอยู่ที่ประตูรถ สายตามองไปยังร้านกาแฟที่อยู่ตรงข้าม พร้อมกับควงกุญแจที่อยู่ในมือไปมาอย่างชิลๆ ราวกับกำลังรอใครสักคนอยู่
รอประมาณครึ่งชั่วโมงเปปเปอร์กับส้มเปรี้ยวก็ออกมา
เมื่อเห็นทามทอย เปปเปอร์ก็หรี่ตาลง
ส้มเปรี้ยวยืนอยู่ข้างกายเขา พลางมองไปยังทามทอย“คุณทามทอยทำไมถึงอยู่คนเดียวล่ะ คุณมายมิ้นท์ล่ะคะ？”
“เธอกลับไปแล้วครับ”ทามทอยประสานสายตากับส้มเปรี้ยว รอยยิ้มไม่ถึงใต้ตา“คุณส้มเปรี้ยวผมกับประธานเปปเปอร์มีเรื่องจะคุยกัน รบกวนคุณออกไปก่อนได้ไหมครับ？”
“ฉันกับเปปเปอร์เป็นคู่หมั้นกัน มีเรื่องอะไรที่ฉันจะฟังไม่ได้ล่ะ？”ส้มเปรี้ยวยิ้ม
ทามทอยตอบกลับอย่างไร้เยื่อใยว่า：“ไม่ได้”
“คุณ……”
“พอได้แล้วส้มเปรี้ยว คุณไปรอผมที่รถก่อน เดี๋ยวอีกสักพักผมมา ”เปปเปอร์ทำสัญลักษณ์มือบอกเป็นนัยให้ส้มเปรี้ยวทราบ
ส้มเปรี้ยวไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก หลังจากที่สายตามองไปยังทามทอยอย่างหมองคล้ำ แล้วจึงเดินจากไปอย่างเชื่อฟัง
ที่ตรงนั้นจึงเหลือเพียงทามทอยและเปปเปอร์สองคนเท่านั้น
หนุ่มหล่อรูปร่างสูงใหญ่ทั้งสองคน ที่มีบุคลิกลักษณะที่ไม่เหมือนชายธรรมดาปรากฏอยู่บนถนนตอนนี้พร้อมกันสองคน หาดูได้ยากนัก คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างหยุดมองด้วยสายตาตื่นตะลึงเป็นระยะๆ
แต่ว่าทั้งสองต่างคุ้นชินกับสายตาเช่นนี้เป็นอย่างดี ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง และไม่ได้ถือสา จึงมองเพียงฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น
“คุณอยากจะพูดอะไรกับผม？”เปปเปอร์เอ่ยปากขึ้นก่อน
ทามทอยจัดทรงผมที่น่าขบขันของเขาครู่หนึ่ง จากนั้นพูดขึ้นว่า“ผมอยากจะบอกกับคุณว่า ผมรักมายมิ้นท์เข้าแล้ว”
สีหน้าของเปปเปอร์ก็เปลี่ยนไปในทันที“คุณพูดว่าอะไรนะ？”
“ผมบอกว่า ผมรักมายมิ้นท์เข้าแล้ว”ทามทอยหรี่ตาลงพลางพูดขึ้นอีกครั้ง
เปปเปอร์คว้าที่ปกเสื้อของเขา“คุณรักมายมิ้นท์งั้นเหรอ？”
“ใช่แล้ว”ทามทอยมองเปปเปอร์ด้วยสายตาที่ตั้งใจเป็นอย่างมาก
เปปเปอร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เดิมทีคิดว่าเขาล้อเล่น แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าเขาพูดเรื่องจริง
ทามทอยรักมายมิ้นท์เข้าแล้วจริงๆ
จะเป็นไปได้ยังไง จะเป็นไปได้ยังไง！
ในใจของเปปเปอร์โกรธเป็นอย่างมาก นอกจากความโกรธแล้วยังมีความรู้สึกถูกหักหลัง ทำให้สีหน้าของเขาเย็นชาเป็นพิเศษ“คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่？”
“แน่นอนว่าผมต้องรู้สิ”ทามทอยดึงปกเสื้อที่ถูกเปปเปอร์ดึงออกไปกลับมา พลางถอยหลังหนึ่งก้าว จัดคอเสื้อที่ถูกกำจนยับครู่หนึ่ง“ผมจริงจัง ผมรักมายมิ้นท์”
“มายมิ้นท์ที่คุณรัก คือภรรยาเก่าของผม”เปปเปอร์กำหมัดแน่น แววตาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก
“ผมรู้”ทามทอยไม่เห็นด้วย“คุณก็พูดเองว่าเป็นภรรยาเก่าของคุณ ในเมื่อเป็นภรรยาเก่า งั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ แล้วการที่ผมจะรักเธอก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร คุณจะโกรธขนาดนี้เพื่ออะไร？”
เขามองเปปเปอร์อย่างยิ้มครึ่งไม่ยิ้มครึ่ง
เปปเปอร์ตะลึงงันครู่หนึ่ง
ใช่แล้ว มายมิ้นท์หย่ากับเขาไปตั้งนานแล้ว ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาแล้ว งั้นการที่ทามทอยจะรักเธอก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร และทามทอยก็ไม่ได้หักหลังเขาด้วย
งั้นเขาจะโกรธขนาดนี้ทำไม？
สีหน้าของเปปเปอร์เผยความงงงวยออกมา
บอกเขาอย่างมีเหตุผลว่า เขาไม่ควรที่จะโกรธขนาดนี้ ทามทอยจะรักใครก็เป็นเรื่องของเขา แต่ว่าเมื่อได้ยินว่าทามทอยรักมายมิ้นท์ เขาก็อดไม่ได้ที่จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อยากที่จะห้าม
สำหรับเหตุผลนั้น ในใจของเขามีคำตอบ แต่เขากลับไม่กล้าเปิดเผยออกมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะว่าในใจของเขามีเสียงๆหนึ่งบอกเขาว่า เมื่อเปิดเผยออกมา ผลที่ตามมาเขาคงไม่อาจที่จะรับได้
เมื่อคิดเช่นนี้ เปปเปอร์ก็สูดลมหายใจเข้าลึก และกดทับความรู้สึกโกรธไว้ในใจ พลางมองทามทอยด้วยสายตาเย็นชา“แม้ว่ามายมิ้นท์กับผมจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน ผมก็ไม่สามารถที่จะรักเขาได้ อย่าลืมล่ะ เธอเป็นแฟนของลาเต้”
ทามทอยเม้มริมฝีปากครู่หนึ่ง“คุณคงยังไม่รู้สินะว่ามายมิ้นท์กับลาเต้ไม่ได้อาศัยอยู่ด้วยกัน ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็นเรื่องปลอม ”
“อะไร？”เปปเปอร์ตะลึงงัน“เรื่องปลอม？”
“ใช่”ทามทอยพยักหน้า“มายมิ้นท์มองสายตาของลาเต้ ไม่มีความรู้สึกฉันชู้สาวแฝงอยู่แม้แต่น้อย ดังนั้นพวกเขาจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง ก็คงแสดงเพื่อให้คนข้างนอกเห็นก็เท่านั้นเอง”
เมื่อได้ฟังสิ่งที่เขาวิเคราะห์ เปปเปอร์ก็รู้สึกได้ว่าน่าจะเป็นเรื่องจริง ในใจเผยความรู้สึกดีใจออกมาไม่น้อย แต่ว่าใบหน้าก็ยังคงไร้ซึ่งความรู้สึก
