รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 180 อยากถามให้ชัดเจน
แต่ว่าไม่นาน ความรู้สึกดีใจที่อยู่ในใจของเปปเปอร์นั้นก็ถูกคำพูดของทามทอยทำลาย
มือสองข้างของทามทอยกอดอก“ดังนั้นผมวางแผนที่จะตามจีบมายมิ้นท์ เปปเปอร์คุณคิดว่าเป็นยังไง？”
สีหน้าของเปปเปอร์ขรึมลง
เขาคิดว่ายังไงงั้นเหรอ？
เขาคิดว่าไม่ดีเลยแม้แต่น้อย
แต่ว่าคำพูดนี้เปปเปอร์ไม่สามรถพูดได้ เขากดสายตาลงพลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า：“คุณอยากจีบก็จีบ จะมาถามผมทำไม？”
ทามทอยมองดูก็รู้ว่าเขาอยากที่จะขัดขวาง แต่กลับทำทีเป็นอดทน แววตาเป็นประกายเผยออกมา “แน่นอนว่าผมก็ต้องบอกกล่าวคุณก่อนอยู่แล้ว”
“บอกกล่าว？”เปปเปอร์เม้มริมฝีปากกลายเป็นเส้นตรง
ทามทอยพยักหน้า“ใช่แล้ว เพราะถึงยังไงมายมิ้นท์ก็เป็นภรรยาเก่าของคุณ ดังนั้นผมก็ต้องบอกกล่าวคุณก่อน ต่อไปถ้าผมกับมายมิ้นท์อยู่ร่วมกัน คุณจะได้ไม่รู้สึกตกใจ”
เปปเปอร์ หึ ออกมาหนึ่งทีด้วยความเย็นชา“คุณมั่นใจเหรอว่าคุณจะจีบมายมิ้นท์สำเร็จ？”
“ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสําเร็จอยู่ที่นั่น ขอเพียงใช้ใจ จะต้องทำให้เธอใจอ่อนได้แน่ เมื่อถึงเวลานั้นเปปเปอร์คุณจะแสดงความยินดีกับพวกเราใช่ไหม？”ทามทอยมองไปที่เขา
ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย อยากจะพูดว่าแน่นอน
แต่คำพูดติดอยู่ที่ปาก กลับพูดไม่ออก
ทามทอยก็ไม่ได้แปลกใจ
เขารู้ว่าในใจของเปปเปอร์ยังคงมีมายมิ้นท์อยู่ หากพูดคำว่าแสดงความยินดีออกมาได้ก็คงเป็นเรื่องที่แปลกมาก
มือของทามทอยล้วงกระเป๋า“พอได้แล้วเปปเปอร์ สิ่งที่ควรพูดผมก็พูดไปหมดแล้ว คุณก็ไม่ได้ขัดขวางไม่ให้ผมตามจีบมายมิ้นท์ ถ้าอย่างนั้นผมหวังว่าต่อไปคุณก็อย่ามาขัดขวางนะครับ”
“ไม่หรอกครับ นั้นเป็นเรื่องของคุณกับมายมิ้นท์ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับผม”สีหน้าของเปปเปอร์เย็นชา พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ทามทอยยิ้ม“เหรอครับ？ถ้าอย่างนั้นเปปเปอร์คุณจำคำพูดที่คุณพูดวันนี้ไว้ให้ดี ถ้าวันหน้าคุณมาขัดขวาง อย่าหาว่าผมทามทอยไม่เห็นคุณเป็นเพื่อนนะครับ พอได้แล้ว คุณไปหาคู่หมั้นของคุณเถอะ ผมก็ควรกลับแล้วเหมือนกัน จะกลับไปสอบถามผู้เชี่ยวชาญด้านความรักสักหน่อยว่าจะจีบสาวยังไง บ๊ายบาย”
เขาโบกมือ เปิดประตูแล้วขึ้นรถ
การที่เขาพูดเรื่องพวกนี้กับเปปเปอร์ ก็เพื่อที่จะใช้โอกาสที่เปปเปอร์ไม่ค้นพบความรู้สึกที่ตนมีต่อมายมิ้นท์ตัดความเป็นไปได้ของความสัมพันธ์ระหว่างเปปเปอร์กับมายมิ้นท์
เมื่อเป็นเช่นนี้ แม้ว่าต่อไปเปปเปอร์จะค้นพบความรักที่ตนมีต่อมายมิ้นท์ก็สายไปเสียแล้ว และเนื่องจากคำพูดที่เปปเปอร์พูดในวันนี้ก็จะทำให้เขาทำได้เพียงมองดูมายมิ้นท์กับเขาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
ขณะที่คิด ทามทอยก็ยิ้มให้กับเปปเปอร์ที่ยังอยู่นอกรถ แล้วขับรถจากไป
เปปเปอร์ยืนอยู่กับที่ มองไปยังทิศทางที่ทามทอยจากไปด้วยสายตาเย็นชา มือทั้งสองข้างบีบแน่น ลมหายใจรอบกายเขาหนาวเย็นจนน่าหวาดเสียว
ทามทอยรักมายมิ้นท์เข้าแล้ว แล้วยังประกาศศักดาอีกว่าจะตามจีบมายมิ้นท์ เมื่อสองเดือนก่อนทามทอยยังไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับมายมิ้นท์เลย อีกทั้งยังไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับมายมิ้นท์มากมายอะไร
เป็นเขา！
รูม่านตาของเปปเปอร์ขยับ
เขาเป็นคนผลักดันให้ทามทอยปรากฏอยู่เบื้องหน้าของมายมิ้นท์ และพยายามเพิ่มความสัมพันธ์ระหว่างทามทอยกับมายมิ้นท์ ก็เลยทำให้ทามทอยหลงรักมายมิ้นท
ในเวลานี้ ในใจของเปปเปอร์รู้สึกอย่างบอกไม่ถูก สรุปคือเขารู้สึกทุกข์ทรมานอย่างมาก
ส้มเปรี้ยวมาอยู่ข้างกายเขา พลางถามขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า：“เปปเปอร์ คุณกำลังดูอะไรอยู่เหรอคะ？”
เปปเปอร์มองลงต่ำพลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า：“ไม่มีอะไรครับ”
“คุณทามทอยไปแล้วเหรอคะ？”ส้มเปรี้ยวถามขึ้นอีก
เปปเปอร์ อึม หนึ่งที
ส้มเปรี้ยวควงแขนของเขา“เปปเปอร์ คุณทามทอยพูดคุยอะไรกับคุณเหรอคะ ดูเหมือนว่าอารมณ์ของคุณไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่”
“ผมอารมณ์ไม่ดีเหรอ？”เปปเปอร์มองไปที่หล่อนด้วยสายตาเป็นประกายเล็กน้อย
ส้มเปรี้ยวพยักหน้า“ใช่ค่ะ ไม่ดีเอามากๆเลย เหมือนกับมีคนแย่งของอะไรไป”
สีหน้าแววตาของเปปเปอร์งุนงงเล็กน้อย
มีของอะไรถูกคนขโมยไปงั้นเหรอ？
เขากับทามทอยคุยเรื่องของมายมิ้นท์ ทามทอยรักมายมิ้นท์ หรือว่าเป็นเพราะเรื่องนี้ เขาถึงอารมณ์ไม่ดี？
เพราะรู้สึกว่าทามทอยแย่งมายมิ้นท์ไป？
“เปปเปอร์ คุณเป็นอะไรเหรอ？”ส้มเปรี้ยวเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมากจนไม่สามารถสัมผัสได้ จึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปโบกมือเบื้องหน้าของเขา
เปปเปอร์ได้สติกลับมา ลดเปลือกตาลงต่ำเพื่อปกปิดความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลง“ไม่ได้เป็นอะไรครับ ส้มเปรี้ยว คุณกลับไปก่อนเถอะ”
“คุณไม่ไปส่งฉันกลับเหรอคะ？”ส้มเปรี้ยวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ดวงตาของเปปเปอร์กระพริบ“ผมมีธุระ ต้องขอโทษด้วย”
เมื่อพูดจบ เขาก็ตรงขึ้นรถแล้วจากไปทันที ทิ้งให้ส้มเปรี้ยวมองเขาจากไปอยู่ที่เดิม หล่อนโกรธจนต้องกระทืบเท้า
เปปเปอร์ขับรถมุ่งตรงไปยังคอนโดพราวฟ้า
เขาต้องการไปหามายมิ้นท์ อยากที่จะกระจ่างว่าทำไมทุกครั้งที่เขาพบเธอ เธอมักจะส่งผลต่ออารมณ์ของเขา อยากรู้ว่าทำไมเวลาที่ทามทอยและลาเต้เข้าใกล้เธอ เขาก็มักรู้สึกโกรธ
แม้ว่าจะมีเสียงในใจเสียงหนึ่งพยายามที่จะขัดขวางเขา ไม่ให้เขาไป แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ
เขาจะต้องทำให้กระจ่างชัดให้ได้ ไม่งั้น เธอก็จะส่งผลกระทบกับเขาอยู่เรื่อยไป
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงคอนโดพราวฟ้า
เปปเปอร์มองดูอยู่ใต้ตึกครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป
ไม่นาน ลิฟต์ก็มาถึง
เปปเปอร์ออกจากลิฟต์ ก็เห็นประตูของคอนโดมายมิ้นท์ ที่กำลังเปิดอยู่ ด้านในยังมีเสียงดังออกมา “ที่รัก ไปกันได้แล้วหรือยัง？”
เป็นลาเต้！
ลาเต้อยู่ที่บ้านของเธอ！
สีหน้าของเปปเปอร์ขรึมลง เขาหยุดฝีเท้าลงอย่างอัตโนมัติ ไม่เดินไปข้างหน้าแล้ว ความรู้สึกในใจที่อยากจะกระจ่างชัด ครู่เดียวก็ลดลงไม่น้อย
“ได้แล้ว ไปกันเถอะ”ในเวลานี้ เสียงของมายมิ้นท์ก็ดังขึ้น
จากนั้นเธอก็ออกมาจากคอนโด
ราวกับรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้น มองไปข้างหน้า ก็เห็นเปปเปอร์ขมวดคิ้วอยู่
“ที่รัก ทำไมคุณถึงไม่เดินไปล่ะครับ？”ขณะที่ลาเต้ปิดประตู ก็เห็นมายมิ้นท์ยืนอยู่ข้างหน้าโดยไม่ขยับเขยื้อนร่างกาย จึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
มายมิ้นท์ตอบกลับว่า：“เปปเปอร์มาแล้ว”
“อยู่ไหนเหรอครับ？”เมื่อลาเต้ได้ยินชื่อนี้ จู่ๆสีหน้าก็ไม่สู้ดีนัก
เขาเข้ามาข้างหน้าหนึ่งก้าว ในที่สุดก็เจอคนที่อยู่ข้างหน้า จึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียง มุทะลุว่า：“คุณมาทำอะไร？”
เปปเปอร์ไม่ได้สนใจเขา สายตาลึกและเงียบจ้องมองไปยังมายมิ้นท์ ราวกับต้องการมองเห็นอะไรในตัวของเธอ
มายมิ้นท์ถูกเขามองจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง จึงเม้มริมฝีปากพลางพูดขึ้นว่า“ประธานเปปเปอร์ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ ？”
สายตาของเปปเปอร์กระพริบไปมา
เขามาที่นี่ เพราะต้องการรู้อย่างกระจ่างชัดว่า ทำไมทุกครั้งตนถึงได้รับผลกระทบจากเธอ ทำไมทุกครั้งที่เขาเห็นเธอใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่น ก็มักรู้สึกไม่สบายใจ
แต่ว่าตอนนี้ลาเต้อยู่ข้างกายเธอ เขาไม่สามารถเอ่ยปากถามได้
เปปเปอร์ปิดตาลง ขณะที่กำลังลืมตา ในสายตากลับเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์และกระจ่างชัด “ผมมาขอโทษคุณ”
“ฮ่า？”มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว“ขอโทษ？”
“ขอโทษอะไรกัน คุณทำอะไรที่รักของผมเหรอ？”ลาเต้ถามเปปเปอร์ด้วยความโกรธ
เปปเปอร์ก็ยังคงไม่แยแสเขา มองเพียงมายมิ้นท์“ก่อนหน้านี้ที่ส้มเปรี้ยวเข้าใจคุณกับทามทอยผิดที่ร้านกาแฟ ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ”
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ คำขอโทษของคุณมันราคาถูกเกินไป และพูดบ่อยเกินไป ทำให้ไม่มีราคาเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าฉันรู้ดีว่า ครั้งนี้คงจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ฉันฟังจนเบื่อแล้ว ดังนั้นคำขอโทษของคุณ คุณก็นำกลับไปเถอะค่ะ”มายมิ้นท์ควงแขนลาเต้ “เต้พวกเราไปกันเถอะ”
“ได้เลย”ลาเต้ยิ้มอย่างมีความสุข และเดินไปยังลิฟต์พร้อมกับเธอ
เมื่อเดินผ่านเปปเปอร์ มายมิ้นท์เอียงหน้ามองเขา“อีกอย่างหนึ่งนะคะ ต่อไปประธานเปปเปอร์อย่าได้มาที่นี่อีกนะคะ เพราะว่าคุณจะนำความเดือดร้อนมาให้ฉัน เข้าใจไหมคะ？”
เมื่อพูดจบ เธอก็ไม่ได้หยุดฝีเท้า ยังคงเดินไปข้างหน้าพร้อมกับลาเต้
เปปเปอร์ยังได้ยินสิ่งที่ลาเต้ถามเธอว่า“ที่รัก เขาบอกว่าเขาเข้าใจคุณกับทามทอยผิดที่ร้านกาแฟ หมายความว่ายังไงเหรอครับ คุณกับทามทอยไปร้านกาแฟ ทำไมไม่ชวนผม？”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปร้านกาแฟกับเขาสักหน่อย ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเขา ”มายมิ้นท์ตอบ
แต่ว่าไม่นาน เสียงของเธอกับลาเต้ก็เงียบหายไปพร้อมกับลิฟต์ที่ปิดลง บริเวณระเบียงกลับมาเงียบอีกครั้ง
เปปเปอร์มองไปยังทิศทางที่มายมิ้นท์กับลาเต้จากไป ในใจเต็มไปด้วยความว่างเปล่า
