รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 185 งานประมูลการกุศล
ดังนั้นคนที่ผิดคือใคร มองดูครั้งเดียวก็รู้
จะต้องให้เปปเปอร์รับผิดชอบมายมิ้นท์ให้ได้ เรื่องอะไรจะให้มายมิ้นท์ทุกข์ทรมานคนเดียว ！
ขณะที่คิด ทามทอยก็โทรศัพท์หาเปปเปอร์ด้วยสีหน้าที่เย็นชา
ในเวลานี้เปปเปอร์กำลังขับรถอยู่ เตรียมที่จะส่งส้มเปรี้ยวกลับไปยังตระกูลภักดีพิศุทธิ์
เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเขาก็ใส่หูฟังบลูทูธ“ใคร？”
“ผมเอง！”ทามทอยตอบอย่างเสียงดัง
เปปเปอร์ขมวดคิ้ว“มีเรื่องอะไร？”
ขณะที่ทามทอยกำลังจะเอ่ยปาก จู่ๆก็ได้ยินเสียงออดอ้อนดังออกมาจากข้างกายเขา“เปปเปอร์ ใครเหรอ？”
“เปปเปอร์ ส้มเปรี้ยวอยู่ข้างๆคุณเหรอ？”ทามทอยถามขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
หางตาของเปปเปอร์มองไปยังส้มเปรี้ยวที่นั่งอยู่บริเวณเบาะข้างคนขับ พร้อมอึมอย่างราบเฉย
“งั้นก็ช่างเถอะ อีกสักพักค่อยคุยก็แล้วกัน รอส้มเปรี้ยวไม่อยู่แล้ว คุณก็โทรหาผมแล้วกันนะ”
เมื่อพูดจบ ทามทอยก็วางสายโทรศัพท์ลง
เปปเปอร์หรี่ตาลง
จู่ๆทามทอยก็โทรศัพท์มาหา เห็นได้ชัดว่ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับเขา แต่กลับหลบหลีกส้มเปรี้ยว
ดูเหมือนว่าเรื่องที่ต้องการพูดนี้ ถ้าไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องธุรกิจก็คงเกี่ยวกับมายมิ้นท์
“เปปเปอร์ เมื่อกี้นี้ใครโทรมาเหรอคะ？”เมื่อส้มเปรี้ยวเห็นชายหนุ่มก้มหน้าไม่พูดไม่จาจึงถามขึ้นด้วยความประหลาดใจหนึ่งประโยค
แววตาของชายหนุ่มกระพริบเล็กน้อย“ทามทอย โทรหาผมเพื่อคุยธุระทางธุรกิจ”
“อ่อ”ส้มเปรี้ยวพยักหน้า ไม่ได้สงสัยอะไร“ใช่แล้ว เปปเปอร์ อีกไม่กี่วันจะมีการประมูลการกุศุลคุณจะไปไหมคะ？”
“แน่นอนท่านธนวัฒน์เป็นเพื่อนสนิทของคุณปู่ ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ร่างกายของคุณย่ายังฟื้นฟูได้ไม่ค่อยดีนักไม่สามารถไปได้ ผมต้องไปแทนหล่อน”เปปเปอร์หมุนทิศทางพวงมาลัยพลางตอบกลับ
ส้มเปรี้ยวปรบมือ“ดีจังเลยค่ะ ถึงเวลานั้นฉันก็จะไปกับคุณพ่อคุณแม่เหมือนกันค่ะ แต่ว่าฉันยังไม่มีชุดราตรีเลย เปปเปอร์พรุ่งนี้คุณไปเป็นเพื่อนฉันซื้อชุดราตรีหน่อยได้ไหมคะ？”
หล่อนมองไปที่เขาอย่างมีความหวัง
สายตาของเปปเปอร์เผยความรู้สึกขอโทษออกมา“ต้องขอโทษด้วยนะครับส้มเปรี้ยว พรุ่งนี้มีนักลงทุนมาจากต่างประเทศ ผมไม่สามารถไปเป็นเพื่อนคุณได้ เดี๋ยวผมจะให้เลขาไปเป็นเพื่อนคุณสองคนนะครับ ”
“ไม่ต้องค่ะ”ส้มเปรี้ยวก้มหน้าอย่างไม่พอใจเล็กน้อย“ฉันให้ผิงไปเป็นเพื่อนฉันก็ได้ค่ะ”
ไม่นานก็มาถึงตระกูลภักดีพิศุทธิ์
เปปเปอร์จำได้ว่าต้องโทรกลับหาทามทอย จึงปฏิเสธที่จะรับประทานอาหารเย็นที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เชื้อเชิญ ขับรถกลับบริษัทตระกูลนวบดินทร์
เมื่อเข้าไปในห้องทำงาน เขาถอดเนคไท้พลางหยิบโทรศัพท์ออกมา และโทรศัพท์กลับหาทามทอย
ทามทอยตั้งตารอโทรศัพท์ของเขา เมื่อเห็นโทรศัพท์ดังขึ้น ก็รีบรับสาย“ส้มเปรี้ยวไปแล้วเหรอครับ？”
เปปเปอร์ อึม หนึ่งที“คุณอยากจะคุยอะไรกันแน่？”
“ผมอยากจะบอกคุณเรื่องที่มายมิ้นท์ท้อง”ทามทอยตอบกลับ
เปปเปอร์หรี่ตาครู่หนึ่ง
ที่แท้ที่หลบหลีกส้มเปรี้ยว ไม่ใช่เรื่องธุรกิจแต่ต้องการพูดเรื่องมายมิ้นท์
“มายมิ้นท์เป็นอะไรเหรอครับ？”เปปเปอร์เม้มริมฝีปากพลางถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม น้ำเสียงเผยความเป็นห่วงออกมา
ทามทอยฟังออก แต่ไม่เปิดโปง ทำทีเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ตอนนี้เปปเปอร์ยังไม่กระจ่างชัดถึงความรู้สึกที่ตนมีต่อมายมิ้นท์
หากเขาเปิดโปงว่าเปปเปอร์เป็นห่วงมายมิ้นท์มาก เดี๋ยวเปปเปอร์อาจจะรู้ถึงความรู้สึกที่ตนมีต่อมายมิ้นท์เร็วขึ้น
เมื่อถึงเวลานั้น หนทางในการจีบมายมิ้นท์ของเขาก็จะเจออุปสรรคไม่น้อยเลย
“เธอไม่ได้เป็นอะไร แต่เธอวางแผนจะทำแท้ง”ทามทอยตอบพลางนอนอยู่บนรถมอเตอร์ไซด์
สีหน้าของเปปเปอร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย“เอาเด็กออก？”
“ใช่แล้ว”
“คุณรู้ได้ยังไง？”มือของเปปเปอร์กำโทรศัพท์แน่นมาก
ทามทอยยักไหล่“แน่นอนว่าเธอบอกผมกับปากของเธอเอง”
บอกด้วยปากของเธอเอง……
ริมฝีปากของเปปเปอร์เม้มจนเป็นเส้นตรง สีหน้าไม่ค่อยดีนัก ในใจมีความรู้สึกโกรธและหงุดหงิดประทุขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เขาเป็นพ่อของเด็กแท้ๆ สุดท้ายแล้วลูกของตนจะอยู่หรือตายก็ต้องมาได้ยินจากปากของคนอื่น
“เปปเปอร์ คุณยังอยู่ไหม？”เมื่อทามทอยพบว่าคู่สนทนาไม่มีการตอบกลับ จึงเอ่ยปากตะโกนขึ้นมาหนึ่งประโยค
เปปเปอร์หดเปลือกตาลงมา พลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“มายมิ้นท์บอกคุณเมื่อไหร่ว่า เธอวางแผน……วางแผนเอาเด็กออก？”
เมื่อพูดเอาเด็กออกคำนี้ เขาชะงักลงครู่หนึ่ง ในใจรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย
แม้ว่าเขาจะทำใจไว้แล้วว่า มายมิ้นท์อาจจะไม่ต้องการเด็กคนนั้น
แต่ว่าพอได้ยินเข้าจริงๆ ในใจก็รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก
“สองวันแล้วครับ”ทามทอยปัดผมหน้าพลางตอบ
ลมหายใจรอบกายของเปปเปอร์ลดลงต่ำอย่างกะทันหัน “แล้วคุณเพิ่งจะมาบอกผมตอนนี้？”
“ก็ผมลืมหนิ？”ทามทอยยักไหล่พลางยิ้ม“อีกอย่างผมก็คิดว่ามายมิ้นท์จะบอกคุณ แต่พอถามเธอเมื่อกี้นี้ถึงรู้ว่าเธอไม่ได้บอกคุณ”
เปปเปอร์รับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่โอ้อวดของเขา ลมหายใจรอบกายของเขาก็ลดลงต่ำมากขึ้น
“แล้ววันนี้คุณโทรหาผมคุณต้องการอะไร？”น้ำเสียงของเปปเปอร์ถามขึ้นอย่างไม่ค่อยดีนัก
ทามทอยรู้ดีว่าเขาหึงก็เลยโกรธ ริมฝีปากงุ้มขึ้น“ที่ผมโทรมา ก็เพราะต้องการบอกคุณว่า มายมิ้นท์จะผ่าตัดอีกสองวัน คุณก็ควรรับผิดชอบหน่อยใช่ไหม”
เมื่อการสนทนาสิ้นสุดลง เปปเปอร์ขมวดคิ้วเป็นรูปตัวชวน
การผ่าตัดในอีกสองวันต่อมา……
มายมิ้นท์ไม่ยอมบอกเขาว่าจะเอาเด็กออกก็แย่อยู่แล้ว แม้แต่จะเอาออกวันไหนก็กลับไม่ยอมบอกเขาอีก
สีหน้าดำคล้ำของเปปเปอร์กดเข้าไปในวีแชทของมายมิ้นท์
เทนเดอร์กรุ๊ป
มายมิ้นท์ยังคงกำลังจัดการกับเอกสารอยู่ เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น จึงหยิบขึ้นมาดูครู่หนึ่ง
เมื่อเห็นZ-Hส่งข้อความมา สันหลังของเธอก็ยืดตรงครู่หนึ่ง กดแล้วอ่านข้อความ ：คุณวางแผนจะทำแท้
เหรอครับ？
มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแดง：คุณรู้ได้ยังไง？
Z-H：ทามทอยบอกผม
พริบตาเดียวมายมิ้นท์ก็นึกถึงโทรศัพท์ของทามทอยเมื่อสักครู่นี้ ในใจพลิกตาขาวขึ้น
คนปากมาก！
หลังจากถอนหายใจ มายมิ้นท์ก็พิมพ์ข้อความ：ใช่ ฉันวางแผนเอาเด็กออก
Z-H：ทำไมไม่บอกผม？
มายมิ้นท์กัดริมฝีปาก：ไม่มีความจำเป็น ไม่ใช่เหรอคะ？
Z-H：แต่ว่าผมเป็นพ่อของเด็ก
มายมิ้นท์：แล้วยังไงเหรอคะ？ถ้าบอกคุณ คุณก็เห็นด้วยอยู่แล้ว แล้วฉันจะต้องทำให้ยุ่งยากทำไม ก็แค่เอาเขาออกเลยจะดีกว่า？
เมื่อเปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์ตอบกลับ ใบหน้าหล่อเหลาก็ขรึมลง
คงปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง
เขาไม่ต้องการเด็กคนนั้น การเอาเด็กออก แน่นอนว่าเขาต้องเห็นด้วย ดังนั้นจะบอกหรือไม่บอกเขาก็ไม่สำคัญ แต่ว่า……
นิ้วมือเรียวยาวของเปปเปอร์พิมพ์ตัวอักษร：ผมเคยพูดว่า ไม่ว่าคุณจะอยากเอาเด็กไว้หรือไม่ ผมจะเป็นคนรับผิดชอบเอง
มายมิ้นท์：ไม่ต้องหรอกค่ะ ก็เอาแบบนี้ล่ะกัน ต่อไปไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก
เมื่อส่งออกไป เธอก็ออกจากวีแชททันที แม้ว่าหลังจากนี้จะส่งข้อความอะไรมา เธอก็ไม่ได้ดูอีก
เมื่อเปปเปอร์เห็นว่าข้อความที่ตนส่งไปหลังจากนี้ ไม่มีการตอบกลับมาเลย ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหนื่อยล้า
เขาอยากจะบอกกับเธอต่อหน้าว่า อย่าดื้อรั้นอย่างนี้ได้ไหม
แต่ว่าไม่ได้ หากทำเช่นนั้นสถานะของเขาก็จะถูกเปิดเผย
“เหมันตร์”เปปเปอร์ขมวดคิ้วพลางตะโกนเรียก
ผู้ช่วยเหมันตร์ผลักประตูเข้ามา“ประธานเปปเปอร์ มีอะไรจะมอบหมายเหรอครับ？”
“ไปถามธนาคารสิว่า เทนเดอร์กรุ๊ปกู้เงินไปเท่าไหร่”เปปเปอร์เอ่ยปาก
แม้ว่าผู้ช่วยเหมันตร์จะคาดไม่ถึง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก พยักหน้ารับปาก“ครับ”
อีกทางด้านหนึ่ง มายมิ้นท์วางโทรศัพท์ไปไม่นาน เลขาซินดี้ก็กลับมา ในมือถือการ์ดเชิญอยู่หนึ่งใบ “ประธานมายมิ้นท์ นี่คือการ์ดเชิญที่ตระกูลลิลิตประกายสิทธิ์มอบให้กับท่าน”
“การ์ดเชิญอะไร？”มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้น รับการ์ดเชิญสีดำทองจากซินดี้
ซินดี้ตอบกลับว่า“เป็นการ์ดเชิญงานประมูลการกุศล ตระกูลลิลิตประกายสิทธิ์เป็นตระกูลนักการกุศลที่มีชื่อเสียงในเมืองเดอะซี หลายปีมานี้มีความกระตือรือร้นที่จะปกป้องสัตว์ป่า ดังนั้นเงินที่ได้จากการประมูลการกุศลในครั้งนี้ ทั้งหมดจะนำไปปกป้องสัตว์ป่า”
“เป็นอย่างนี้นี่เอง”มายมิ้นท์พยักหน้า แสดงออกว่าเข้าใจแล้ว
ซินดี้มองไปที่เธอ“ประธานมายมิ้นท์ คุณวางแผนจะไปไหมคะ？หากต้องการจะไป ฉันจะได้จัดตารางงานวันนั้นใหม่อีกครั้ง”
“ต้องไปแน่นอน ถึงยังไงก็ต้องให้เกียรติตระกูลลิลิตประกายสิทธิ์ แต่ว่าฉันจำได้ว่างานประมูลการกุศล แขกที่ได้รับเชิญจะต้องบริจาคเพื่อประมูลสิ่งของใช่ไหม？”มายมิ้นท์ถาม
