รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 203 ของบำรุงร่างกาย
“คุณอา คุณลุงแกล้งผม”ยังไม่ทันรอให้ทามทอยตอบกลับ ไมโลก็กอดเอวมายมิ้นท์แน่น แล้วรีบฟ้องทันที
มายมิ้นท์หรี่ตามองทามทอยด้วยสายตาสงสัย
ทามทอยรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นทันที“เปล่าครับ เปล่าครับ ผมจะแกล้งเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งได้ยังไง ผมก็แค่หยอกเขาเล่นเอง”
“หน้าของไมโลแดงขนาดนั้น ยังจะมาพูดว่าล้อเล่นอีก”มายมิ้นท์ลูบใบหน้าแดงของไมโลด้วยความสงสาร “ทำไมคุณถึงเหมือนเปปเปอร์ได้นะ”
เมื่อได้ยินเธอเอ่ยชื่อๆนี้ขึ้น สายตาของทามทอยก็เผยความหดหู่ออกมา“คุณเปปเปอร์？เขาทำไมเหรอครับ？”
“เมื่อคืนวานเขาก็ลูบหน้าไมโล คลึงจนหน้าไมโลแดงก่ำ พวกผู้ชายอย่างพวกคุณทำอะไร ทำไมถึงไม่ยั้งมือเลย”มายมิ้นท์พูดขึ้นพลางเหลือบตาขาว
ทามทอยขมวดคิ้ว“เขาคลึงหน้าของไมโล？เมื่อคืนหลังจากที่ผมจากไปแล้ว พวกคุณเจอกับคุณเปปเปอร์อีกเหรอครับ？”
มายมิ้นท์ยื่นช้อนเล็กให้กับไมโลหนึ่งคัน จากนั้นก็ลากเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง“ใช่ค่ะ ไมโลหิว ฉันก็เลยพาเขาออกไปกินอาหาร และได้เจอกับเปปเปอร์ที่ร้านอาหาร จากนั้นไมโลก็อยากเข้าห้องน้ำ ฉันเกรงใจที่จะต้องเข้าห้องน้ำผู้ชาย ก็เลยให้เขาพาไมโลไป”
“เป็นแบบนี้นี่เอง”ทามทอยพยักหน้า
ไมโลซดโจ๊กหนึ่งอึก จู่ๆก็พูดขึ้นว่า：“คุณอาเปปเปอร์ยังได้รับบาดเจ็บด้วยครับ”
“บาดเจ็บ？”ทามทอยมองมายมิ้นท์ด้วยความตกใจ“เกิดอะไรขึ้นครับ？”
มายมิ้นท์คลึงที่คิ้ว แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ออกมา
เมื่อทามทอยฟังจบก็ลูบหน้า“พวกคุณซวยจริงๆ อันตรายที่มีโอกาสเกิดขึ้นน้อยมากไม่ถึงหนึ่งในพัน กับเกิดขึ้นกับพวกคุณได้”
“ใช่ค่ะ”มายมิ้นท์ยิ้มอย่างขมขื่น
เธอก็รู้สึกว่าซวยไม่น้อย
“แต่ว่าคุณไม่ได้รับบาดเจ็บก็ดีแล้ว”ทามทอยมองไปที่เธอ ยิ้มให้กับเธอพลางพูดขึ้น
มายมิ้นท์เม้มริมฝีปาก“เปปเปอร์บาดเจ็บแทนฉัน ฉันยังคิดอยู่เลยว่า จะตอบแทนเขายังไงดี”
เธอไม่อยากไปที่บ้านของเขาเพื่อขอบคุณด้วยตนเอง เพราะเกรงว่าหากเรื่องเข้าหูผู้หญิงบ้าอย่างคุณส้มเปรี้ยวเข้า ไม่แน่อาจจะมีเรื่องต้องทะเลาะกัน
เมื่อเดาความคิดของมายมิ้นท์ออก ทามทอยกัดกุ้ยช่ายหนึ่งคำ พลางพูดขึ้นอย่างคัดค้านว่า：“ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ คุณไม่ได้ตั้งใจให้เขาช่วยสักหน่อย ดังนั้นซื้อของบำรุงร่างกายให้เขา แล้วให้คนนำไปให้ก็ได้นี่ครับ”
“ของบำรุงร่างกาย？”
“ใช่ครับ ขาของเขาได้รับบาดเจ็บไม่ใช่เหรอครับ？มอบของบำรุงร่างกายให้กับเขาเหมาะสมที่สุดแล้ว”ทามทอยพยักหน้าพลางพูดขึ้น
มายมิ้นท์ก็รู้สึกว่ามีเหตุผล ดื่มนมหนึ่งอึกแล้วตอบกลับว่า：“งั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะให้คนไปจัดการ”
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ทั้งสามก็ออกจากบ้าน
เมื่อถึงด้านล่างตึก ทามทอยจูงมือของไมโลมายังด้านหน้ารถ พลางมองไปยังมายมิ้นท์“ไมโล เมื่อคืนรบกวนคุณแล้ว”
“ไม่หรอกค่ะ”มายมิ้นท์ก้าวขึ้นมาข้างหน้า ลูบไมโล ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“ฉันชอบไมโลมาก”
“ผมก็ชอบคุณอาครับ ต่อไปผมมาหาคุณอาบ่อยๆได้ไหมครับ？”ไมโลกะพริบตาด้วยแววตารอคอย
“ได้แน่นอนครับ”มายมิ้นท์พยักหน้า
ลูกตาของทามทอยกลอกไปมา มองไปยังไมโลที่ยิ้มระรื่นพลางพูดขึ้นว่า：“วางใจเถอะ ถ้าลุงมีเวลาก็จะมาส่งหนูเอง”
ในใจของไมโลปลิ้นตาขาวไปมา
อย่าคิดว่าเขาจะไม่รู้นะว่าลุงเลวๆคนนี้ของเขาไม่อยากมาส่งเขา แต่อยากมาหาคุณอาซะเอง
ช่างเถอะ เพื่อให้คุณลุงมัดคุณอาได้เร็วขึ้น เขาไม่เปิดโปงน่าจะดีกว่า
“ใช่แล้ว วันนี้คุณจะไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลใช่ไหมครับ？”ทามทอยมองไปยังท้องของมายมิ้นท์
รอยยิ้มของมายมิ้นท์จางหายไปไม่น้อย พยายามกดทับความรู้สึกสงสารไม่ได้ พลางอึมหนึ่งที“ใช่ค่ะ ไปตอนบ่าย”
“ถ้าอย่างนั้นผมไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนคุณเอง อย่าปฏิเสธนะครับ แม้ว่าจะมีลาเต้แล้ว แต่มีคนเพิ่มอีกหนึ่งคน จะทำธุระอะไรก็ไม่ต้องกลัวว่าจะปลีกตัวไปไม่ได้ ใช่ไหมครับ”ทามทอยพูด
มายมิ้นท์เห็นเขายืนหยัด กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ถ้าคุณอยากไปก็ไปได้ค่ะ”
“ถ้างั้นก็ตามที่พูดนะครับ โอเค เดี๋ยวผมพาไมโลกลับไปก่อน เจอกันตอนบ่ายนะครับ”ทามทอยโบกมือให้กับเธอ
ไมโลก็โบกมือน้อยๆของเขาเช่นกัน“คุณอาลาก่อนครับ”
“ไมโล บ๊ายบาย”มายมิ้นท์ยิ้มพลางรับคำ
ไม่นาน ลุงกับหลานก็ขับรถจากไป
มายมิ้นท์ก็ไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิมนาน หลังจากที่มองดูเวลาแล้ว ก็ขับรถมุ่งไปยังเทนเดอร์กรุ๊ป
“ประธานมายมิ้นท์ นี่คือตารางงานของวันนี้ค่ะ” เมื่อมาถึงเทนเดอร์กรุ๊ป เลขาซินดี้ก็เดินตามหลังของเธอมา พลางรายงานตารางงานของวันนี้
มายมิ้นท์รับตารางงานมาพลางดูไปด้วยพลางเดินไปด้วย
เมื่อดูเสร็จ เธอก็ส่งกลับให้กับเลขาซินดี้“ตารางงานตอนบ่ายไม่สำคัญ ยกเลิกให้หมดเลยแล้วกัน ฉันจะไปโรงพยาบาล แล้วก็จัดตารางงานของสองสามวันนี้มาให้ฉันด้วยนะ”
หลังจากการผ่าตัด เธอต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสองสามวันอย่างแน่นอน
ดังนั้นตารางงานในอีกสองสามวันนี้ เธอก็ต้องคัดกรองเป็นพิเศษ ตัดงานที่ไม่สำคัญทิ้งให้หมด
“ได้ค่ะ”เลขาซินดี้พยักหน้า
มายมิ้นท์ผลักประตูห้องทำงาน“แล้วก็ คุณไปซื้อของบำรุงร่างกายมาให้หน่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งของที่ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของขา แล้วนำไปมอบให้กับประธานเปปเปอร์แห่งบริษัทตระกูลนวบดินทร์”
“มอบให้กับประธานเปปเปอร์？”สีหน้าของเลขาซินดี้เต็มไปด้วยความตกใจ
จู่ๆประธานมายมิ้นท์ก็มอบของให้กับประธานเปปเปอร์ คงไม่ใช่ว่าจะกลับไปแต่งงานกับประธานเปปเปอร์อีกครั้งหรอกนะ？
มายมิ้นท์มองไปยังสีหน้าท่าทางของซินดี้ ก็ทราบทันทีว่าหล่อนคิดมากไปแล้ว จึงหดเปลือกตาลงพลางพูดขึ้นว่า：“เขาได้รับบาดเจ็บ อีกทั้งในฐานะที่เป็นหุ้นส่วนที่ใหญ่ที่สุดของเทนเดอร์กรุ๊ปของพวกเรา และยังเป็นคนรับผิดชอบหลักของความร่วมมือพลังงานใหม่ ไม่ว่าจะด้วยความรู้สึกหรือเหตุผล พวกเราจะแสดงออกมาไม่ได้เลยเหรอ”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”เลขาซินดี้พยักหน้าอย่างฉับพลัน และทำลายสิ่งที่หล่อนคาดเดาทิ้ง
มายมิ้นท์เห็นสถานการณ์เช่นนั้น ในใจก็คลายความกังวลลงไม่น้อย แต่สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนแปลง โบกมือ“ไปเถอะ”
“ค่ะ ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”ซินดี้พยักหน้า หันหลังแล้วจากไปในทันที
มายมิ้นท์มองเงาหลังของซินดี้ แววตาเป็นประกาย
การที่เธอไม่พูดสาเหตุที่เปปเปอร์ได้รับบาดเจ็บ ก็กลัวว่าเลขาซินดี้จะคิดมาก
เพราะถึงยังไงการที่คู่สามีภรรยาเก่าปรากฏตัวขึ้นพร้อมกันที่สวนสนุก ทั้งยังเป็นเวลากลางคืน แม้ว่าเธอจะอธิบายว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่ได้เจอกัน และแม้ว่าปากเลขาซินดี้จะบอกว่าเชื่อ แต่ว่าในใจของหล่อนก็ไม่แน่ว่าจะเชื่อ ดังนั้นสู้เธอไม่พูดจะดีกว่า
เมื่อคิดเช่นนั้น มายมิ้นท์ก็ลากเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง เริ่มต้นทำงาน
……
บริษัทตระกูลนวบดินทร์
ข่าวที่เปปเปอร์ได้รับบาดเจ็บ ไม่ได้มีการปกปิด ไม่นานข่าวนี้ก็กระจายไปทั่วอาคาร
เพราะยังไงเขาก็นั่งรถเข็นมายังบริษัท ผู้คนจำนวนมากต่างมองเห็น อยากจะปิดบังยังไงก็ปิดไม่มิด
และด้วยเหตุนี้ บริษัทอื่นๆก็ต่างทราบข่าว ไม่ก็โทรถามอาการ ไม่ก็ส่งของบำรุงร่างกายมาให้
เมื่อผู้ช่วยเหมันตร์ส่งลูกค้าเรียบร้อยแล้ว ก็กลับเข้ามาจากข้างนอก และถูกพนักงานหน้าเคาน์เตอร์เรียก
“ทำไมเหรอครับ？”ผู้ช่วยเหมันตร์เดินเข้าไป
พนักงานต้อนรับชี้ไปที่กล่องที่ถูกห่ออย่างประณีต อีกทั้งล้วนแล้วแต่เป็นของบำรุงร่างกายราคาแพงกองนั้น “ผู้ช่วยเหมันตร์ มีประธานบริษัทแห่งหนึ่งส่งของมามอบให้อีกแล้วค่ะ”
ผู้ช่วยเหมันตร์มองไปยังกองของบำรุงร่างกายกองนั้นก็รู้สึกปวดหัวเป็นอย่างมาก “ก็แจ้งในเว็บไซต์แล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องส่งของมาเยี่ยมแล้ว？ทำไมถึงได้ส่งมากอีก ของบำรุงร่างกายกองนั้นยังไม่ได้จัดการเลย ”
“อาจจะไม่เห็นการเคลื่อนไหวในเว็บไซต์ก็ได้ค่ะ”พนักงานต้อนรับยักไหล่พลางตอบกลับ
ผู้ช่วยเหมันตร์ขยับแว่นตา“โอเค นี่เป็นของประธานบริษัทบริษัทไหนล่ะ？”
“เทนเดอร์กรุ๊ป”พนักงานต้อนรับตอบกลับ
ผู้ช่วยเหมันตร์ตะลึงงันเล็กน้อย“เทนเดอร์กรุ๊ป？”
“ใช่ค่ะ”พนักงานต้อนรับพยักหน้า
ผู้ช่วยเหมันตร์ยืดตัวตรง ท่าทางจริงจังขึ้น“ผมทราบแล้ว เอารายการของขวัญมาให้ผม เดี๋ยวผมจะเอาของพวกนี้ไปให้ท่านประธาน”
“ค่ะ”พนักงานต้อนรับคนนี้เป็นพนักงานใหม่ จึงไม่ทราบว่าเทนเดอร์กรุ๊ปนั้นมีความหมายที่สื่อถึงนัยยะอะไร แต่เมื่อเห็นท่าที เคร่งขรึมก็ไม่กล้าที่จะทำให้เสียเวลา จึงยื่นรายการของขวัญให้กับเขา
หลังจากที่ผู้ช่วยเหมันตร์รับมา พลางกวาดสายตามองครู่หนึ่ง จากนั้นก็เก็บไว้ในกระเป๋า และหิ้วของบำรุงร่างกายเหล่านั้นขึ้นไปในลิฟต์
ไม่นาน ก็มาถึงยังห้องทำงานของประธานกรรมการบริษัท
ผู้ช่วยเหมันตร์เคาะประตูและเข้าไป
เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นมา เห็นมือของเขาหิ้วกล่องกองนั้น คิ้วขมวดเป็นรูปอักษรตัวชวนครู่หนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ“ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า ของพวกนี้ไม่ต้องเอาขึ้นมา เอาไปไว้ที่ฝ่ายการเงินแล้วให้คนคำนวณราคาจากนั้นก็โอนเงินกลับไปให้พวกเขาไม่ใช่เหรอ？”
“แต่นี้ไม่เหมือนกันนะครับ”แว่นตาของผู้ช่วยเหมันตร์สะท้อนกลับพลางตอบกลับ
เปปเปอร์หรี่ตาด้วยความสงสัย“ไม่เหมือนกันตรงไหน？”
“นี่เป็นของที่คุณมายมิ้นท์มอบให้ครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบพลางแอบสังเกตสีหน้าท่าทางของเขา
เห็นใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนักค่อยๆเปลี่ยนเป็นประหลาดใจเล็กน้อย ผู้ช่วยเหมันตร์ ในใจแอบยิ้ม
