รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 235 คุณเป็นไข้ใช่ไหม
ส้มเปรี้ยวโกรธจนตัวสั่น “แกคิดจะทำอะไรกันแน่?”
มายมิ้นท์ลูบหน้าเธอ แล้วพูดโดยไม่พิจารณา “ฉันไม่คิดจะทำยังไงหรอก ฉันน่ะ อยากเห็นเธอมองฉันแต่งงานใหม่กับเปปเปอร์ จากนั้นครอบครัวเราสามคนก็รักกันและกันโดยที่เธอทำอะไรไม่ได้”
ภายในลิฟต์ ชายคนนั้นได้ยินคำพูดนี้ มือที่กำแน่นก็คลายลงบ้าง ในก้นบึ้งหัวใจเกิดความสุขที่ไม่สามารถใช้คำอธิบายได้
ด้านนอก ส้มเปรี้ยวยิ้มเยาะ “แกคิดว่าเป็นไปได้เหรอ? เปปเปอร์ไม่ได้รักแกเลย เขาไม่มีทางแต่งงานใหม่กับแก!”
ตอนนี้เปปเปอร์ยังไม่รู้ตัวว่าเขารักมายมิ้นท์
ตราบใดที่เธอไม่ให้เปปเปอร์รู้ตัว จุดประสงค์ของมายมิ้นท์ก็คงไม่สำเร็จง่ายแบบนั้น
อีกอย่าง มายมิ้นท์ไม่มีโชคชะตาในการแต่งงานใหม่กับเปปเปอร์
“แกบอกว่าไม่ได้แล้วมันจะไม่ได้เหรอ? หกปีก่อนเปปเปอร์ก็ไม่ได้รักฉัน แต่ฉันกับเขาก็ยังได้แต่งงานกันนะ” มายมิ้นท์ยิ้มทิ่มแทงหัวใจเธอ
ส้มเปรี้ยวกัดฟันกรอด “แก……”
“เอาล่ะ ไม่แหย่เธอแล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว” มายมิ้นท์ปล่อยผมส้มเปรี้ยวไป
หนังศีรษะส้มเปรี้ยวได้รับการปลดปล่อยในที่สุด ก็ผลักมายมิ้นท์ออก ประคองศีรษะที่เจ็บปวดนั่งขึ้นมา มองมายมิ้นท์ด้วยแววตามืดมนเย็นชา “แกคอยดูเถอะ!”
ทิ้งประโยคนี้ไว้ เธอก็ยืนขึ้นมา ก็ไม่ได้มองสถานการณ์โดยรอบ วิ่งหนีไปทันที
เธอกลัวว่าถ้าตัวเองยังไม่ไปอีก มายมิ้นท์อาจจะจับเธอไว้ และทำร้ายเธออีกครั้งเพราะประโยคนั้นของเธอ
เธอ สู้มายมิ้นท์ไม่ได้!
มายมิ้นท์มองแผ่นหลังส้มเปรี้ยวที่วิ่งหนีไป ก็เบ้ปาก จากนั้นก็ละสายตากลับมาก้มหน้ามองมือตัวเอง ในมือมีเส้นผมสีดำกระจุกใหญ่ ที่ดึงออกมาจากศีรษะส้มเปรี้ยวโดยตรง อย่างน้อยก็มีร้อยราก
น่าจะมากพอให้ทามทอยได้ใช้
มายมิ้นท์ยิ้ม หยิบถุงกันน้ำใช้ครั้งเดียวทิ้งถุงหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ใส่เส้นผมลงไปแล้วปิดผนึกมัน จากนั้นก็ใส่ลงไปในกระเป๋า ก่อนจะยืนขึ้นมา ปัดมือตัวเอง เตรียมจะออกไปจากโรงพยาบาล
ทันใดนั้น หางตาเธอก็เห็นอะไรบางอย่าง ก็ตกตะลึงเล็กน้อย
“คุณเหรอ?” มายมิ้นท์หุบรอยยิ้มบนใบหน้า มองเปปเปอร์ในลิฟต์ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
เขาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร?
เปปเปอร์เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ ดวงตามืดลง “ฉันเอง”
เขาควบคุมรถเข็นออกมาจากด้านใน มาหยุดตรงหน้าเธอ
มายมิ้นท์เพิ่งเคยเห็นเปปเปอร์ที่อ่อนแอแบบนี้เป็นครั้งแรก
เมื่อก่อนเปปเปอร์เคยบาดเจ็บสองสามครั้งเพราะเธอ แต่ไม่เคยเปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วย แล้วอยู่โรงพยาบาลเป็นเวลานานแบบนี้มาก่อน
“คุณมานานแค่ไหนแล้ว? เมื่อกี้ เห็นหมดเลยใช่ไหม?” มายมิ้นท์ผลุบเปลือกตาลงเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม
เปปเปอร์สงวนท่าที “เห็นแล้ว”
“งั้นตอนนี้คุณจะแก้แค้นให้ส้มเปรี้ยวเหรอ?” มายมิ้นท์มองเขาอย่างเยาะเย้ย
เปปเปอร์ส่ายหน้า “เปล่า ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะแก้แค้นอะไรให้เธอ”
ความจริงแล้ว เห็นส้มเปรี้ยวถูกเธอตบจากในลิฟต์ ในใจเขาก็โกรธเธอจริงๆ ที่ทำแบบนั้นกับส้มเปรี้ยว และอยากไปดึงเธอออกมา ช่วยส้มเปรี้ยวออกมา เพื่อคืนความยุติธรรมให้กับส้มเปรี้ยว
แต่เขารู้ดีว่าความคิดแบบนี้ มันไม่ใช่ความคิดที่แท้จริงของตัวเอง ดังนั้นจึงอดกลั้นไม่ออกมาเลย
อย่างที่คิดไว้ หลังจากส้มเปรี้ยวออกไป เขาก็สงบนิ่งทันที ความคิดคืนความยุติธรรมอะไรนั่นก็หายไปหมดแล้ว เขาพิสูจน์ได้อีกครั้งแล้วว่า เหตุผลและความรู้สึกของเขา ได้รับผลกระทบจากส้มเปรี้ยวจริงๆ สำหรับเหตุผลทำไมถึงเป็นแบบนี้ เขาไม่แน่ใจ บางทีปัญหาอาจจะอยู่ที่ตัวส้มเปรี้ยว
“คุณไม่ช่วยแก้แค้นให้ส้มเปรี้ยวเหรอ?” มายมิ้นท์เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ
เปปเปอร์เห็นเธอไม่เชื่อตัวเอง ก็เม้มริมฝีปากบางอย่างอึดอัดเล็กน้อย “ใช่”
มายมิ้นท์จ้องมองเขาอยู่นานสักพัก ก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเรียบๆ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ขอบคุณประธานเปปเปอร์มากๆ นะคะที่ปล่อยฉันไป ฉันไปก่อนนะ”
เธอยกสายโซ่กระเป๋าพาดไหล่ เตรียมจะเดินไป
เปปเปอร์เอ่ยปากเรียกเธอไว้ “เดี๋ยวก่อน”
“ประธานเปปเปอร์ มีเรื่องอะไรอีกเหรอ?” มายมิ้นท์หันศีรษะไปมองเขา
แววตาเปปเปอร์ลึกซึ้งน่ากลัว “คำพูดเมื่อกี้ของคุณ ฉันได้ยินหมดแล้ว”
“คำพูด?” มายมิ้นท์ทำหน้าสงสัย “คำพูดอะไร?”
เปปเปอร์ไม่ค่อยพอใจ
สิ่งที่เธอเพิ่งพูดไป ลืมเร็วขนาดนี้เชียว?
“เมื่อกี้คุณพูดว่า คุณอยากแต่งงานใหม่กับฉัน” เปปเปอร์ตอบกลับเสียงเข้ม
มายมิ้นท์เข้าใจทันที “ที่แท้ก็เรื่องนี้ ทำไมเหรอ จู่ๆ ประธานเปปเปอร์พูดเรื่องนี้ มีความคิดอะไรหรือเปล่า?”
เธอมองเขาด้วยความสนใจ
ดวงตาเปปเปอร์หลบหลีก “ถ้านี่เป็นสิ่งที่คุณต้องการ ฉันก็ตอบตกลงได้”
การแสดงออกมายมิ้นท์แข็งทื่อ นานสักพักกว่าจะตอบสนอง ค่อนข้างมึนงง “ไม่ ประธานเปปเปอร์นี่คุณเป็นไข้ใช่ไหม? คุณบอกว่าคุณแต่งงานใหม่กับฉันได้งั้นเหรอ?”
เปปเปอร์ตอบอืม “เพื่อลูก……”
“เดี๋ยวก่อนนะ” มายมิ้นท์ทำท่าหยุด จากนั้นก็ยื่นมือไปสัมผัสหน้าผากเขา
เปปเปอร์รู้สึกถึงฝ่ามือเธอแนบบริเวณหน้าผากเขา มันนุ่ม และค่อนข้างร้อน มันสัมผัสในใจเขา
ไม่นาน มายมิ้นท์ก็เอามือออก
เปปเปอร์รู้สึกหมดอาลัยตายอยากทันที
“ก็ไม่ได้เป็นไข้นี่หน่า” มายมิ้นท์กอดอก “ทำไมเริ่มพูดจาเหลวไหลล่ะ”
เปปเปอร์ขมวดคิ้ว
เธอนึกว่าเขาพูดจาเหลวไหลจริงๆ เหรอ?
“ประธานเปปเปอร์ คุณอย่าทำให้ขำเลย อะไรคือเพื่อลูก ลูกของฉัน มันเกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ? เขาเป็นลูกคุณหรือไง? คุณกระตือรือร้นที่จะเป็นพ่อแบบนี้ ไม่ค่อยเห็นเลยจริงๆ” มายมิ้นท์เบ้ปากพูดถากถาง
ลูกตาเปปเปอร์สั่นเล็กน้อย
หมายความว่าไง?
เธอไม่รู้ว่าลูกเป็นลูกของเขา แล้วทำไมเมื่อครู่นี้เธอต้องพูดว่าครอบครัว?
เขานึกว่าเธอรู้แล้ว!
“อีกอย่าง” มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าในใจเปปเปอร์กำลังคิดอะไร และขี้เกียจจะรู้แล้ว จึงพูดด้วยเสียงเย็นชาไม่แยแส “ฉันไม่เคยมีความคิดจะแต่งงานใหม่กับคุณ เมื่อกี้ที่ฉันพูดแบบนั้น แค่ตั้งใจอยากจะแหย่ส้มเปรี้ยวเท่านั้นเอง ประธานเปปเปอร์นี่คุณจริงจังเหรอ?” มายมิ้นท์ยิ้มเยาะ แล้วหันตัวเดินจากไป
เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงตกลงแต่งงานใหม่
แต่พฤติกรรมเขาแบบนี้ เธอไม่ชอบมันเลย เธอสงสัยว่าเขารักส้มเปรี้ยวจริงๆ ไหม ไม่อย่างนั้นทำไมถึงพูดออกมาได้ว่ายินยอมที่จะแต่งงานใหม่ล่ะ
มายมิ้นท์เดินออกไปแล้ว เปปเปอร์มองไปยังทิศทางที่เธอจากไปด้วยแววตาลึกซึ้ง เม้มปากไม่พูดอะไร
ในเวลานี้ ลิฟต์เปิดออก ผู้ช่วยเหมันตร์เดินออกมาจากด้านใน “ประธานเปปเปอร์ ขอโทษครับ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับลิฟต์นี้ มันหยุดที่ชั้นนี้ตลอดไม่ยอมขึ้นไป ผมก็รอนานมาก”
“ไม่เป็นไร” เปปเปอร์ผลุบตาลง พ่นออกมาอย่างไม่แยแส
ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นว่าเขาไม่โกรธ ก็โล่งอก จากนั้นก็ยืนด้านหลังเขา จับรถเข็น “ประธานเปปเปอร์ คุณอยากกลับไปประชุมที่บริษัทจริงๆ เหรอ? อย่าไปเลยดีกว่านะครับ ถ้าร่างกายคุณทนไม่ไหว……”
“พอได้แล้ว ไปเถอะ” เปปเปอร์ขัดเขาอย่างใจร้อน เคาะที่วางมือบนรถเข็น บ่งบอกว่าเขาควรไปได้แล้ว
ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นว่าเปปเปอร์ยืนกรานที่จะไป ก็ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ถอนหายใจ แล้วเข็นเขาไปที่ลานจอดรถ
……
มายมิ้นท์ออกมาจากโรงพยาบาล ก็ตรงไปที่บ้านทามทอย
เธอมาที่นี่ครั้งแรก มันแตกต่างจากคฤหาสน์สมัยใหม่ที่คนส่วนใหญ่อาศัย บ้านทามทอยเป็นเรือนสี่ประสานแบบโบราณ เห็นแล้วรู้สึกเหมือนกลับไปสู่ยุคประวัติศาสตร์
“มาแล้วเหรอ รีบเข้ามาสิ” ทามทอยมาเปิดประตูด้วยตัวเอง เห็นมายมิ้นท์ ก็ยิ้มอย่างสดใส
มายมิ้นท์ก้าวเท้าเข้าไป “รบกวนเลย”
“รบกวนอะไรกัน ต่อไปนี่ก็เป็นของคุณ……”
ราวกับตระหนักได้ว่าตัวเองพูดสิ่งที่ไม่ควรพูด ทามทอยเม้มปากกระแอมไอเบาๆ แล้วรีบปิดปาก
มายมิ้นท์มองเขาด้วยใบหน้าสงสัย “นี่ก็เป็นอะไรของฉัน?”
“ฮ่าๆ ไม่มีอะไรๆ รีบนั่งเร็ว” ทามทอยหัวเราะฮ่าๆ ชี้ไปที่เก้าอี้โบราณตัวหนึ่งในห้องกลางบ้าน บ่งบอกให้เธอนั่งลง
มายมิ้นท์รู้สึกว่าเขาแปลกๆ แต่ขี้เกียจถามมาก เอ่ยขอบคุณก่อนจะนั่งลง
พ่อบ้านเอาชามาเสิร์ฟ เห็นมายมิ้นท์ ก็ยิ้มแทบหุบปากไม่ได้
ท่านนี้คือผู้หญิงที่คุณชายชอบสินะ ไม่เลว สวยจริงๆ!
