รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 25 ไม่รบกวนคุณหรอก

ประธานเปปเปอร์?

มายมิ้นท์มองไปทางประตูห้องส่วนตัว สบตากับสายตาเย็นชาหนักอึ้งของเปปเปอร์พอดี แค่หนึ่งวินาทีสั้นๆ เท่านั้น เธอก็ละสายตาออก ปล่อยกาน้ำชาในมือ

“ประธานเปปเปอร์ คุณมาได้ยังไง?” ประธานการุณที่นั่งข้างๆ มายมิ้นท์ก็ยืนตามขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพมาก

ชายสองสามคนในห้องส่วนตัวล้วนอายุมากกว่าเปปเปอร์หนึ่งรอบ ถึงขนาดสองรอบด้วยซ้ำ แต่ฝีมือของเปปเปอร์ในวงการธุรกิจ เป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาคนเหล่านี้

รวมถึงนวบดินทร์กรุ๊ปกำลังเจริญรุ่งเรืองดุจพระอาทิตย์กลางท้องฟ้า พวกเขาก็ไม่กล้าขัดแย้งความคิดเห็นกับเปปเปอร์อย่างกล้าหาญ

เปปเปอร์เหลือบมองมายมิ้นท์ เดินเข้ามา เอ่ยปากเสียงทุ้ม “รู้ว่าประธานตะวันกำลังเล่นไพ่อยู่ที่นี่ ก็เลยมาทักทาย”

“วันนี้วันศุกร์ ถ้าไม่มีธุระ ก็มาเล่นไพ่กันสักหน่อย” ประธานตะวันเปลี่ยนแปลงความหยิ่งผยองตอนอยู่ต่อหน้ามายมิ้นท์ ในเวลานี้พูดคุยกับเปปเปอร์ด้วยเสียงหัวเราะ “ประธานมายมิ้นท์มาหาฉันเพื่อคุยเรื่องใบสั่งซื้อพอดี มาเล่นกับพวกเราสองสามตา”

ประธานการุณก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ใช่ๆ ฉันเป็นเพื่อนกับพ่อมิ้นท์พ่อเธอเล่นไพ่สุดยอดมาก อาจจะเพราะเธอมือไม่ค่อยขึ้น แพ้ตลอดเลย”

ประธานอีกสองท่านก็พูดคล้อยตามสองสามประโยค ฉวยโอกาสแลกเปลี่ยนนามบัตรกับเปปเปอร์

มีแค่มายมิ้นท์เท่านั้นที่กำลังเล่นไพ่ เงียบไม่พูด

หลังจากรับนามบัตรสองคนมา เปปเปอร์ก็เดินมาทางประธานตะวันอย่างรวดเร็ว พูดขึ้นเรียบๆ “พวกคุณเล่นไพ่ต่อเถอะ ฉันแค่มาดูเฉยๆ”

ประธานตะวันแค่เห็นการกระทำของผู้ชายก็เข้าใจดี รีบสละตำแหน่งให้

เปปเปอร์ลากเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง ด้วยระยะใกล้ถึงพบว่าเสื้อกันหนาวคอเต่าของมายมิ้นท์เปียกชื้น เส้นผมเล็กน้อยแนบติดอยู่ลำคอขาว

“แค่กๆ” ขณะที่มายมิ้นท์สัมผัสไพ่ จู่ๆ ก็ไอออกมาสองครั้ง

เปปเปอร์รู้สึกถึงไอเย็น เห็นหน้าต่างเปิดกว้าง ก็เดินไปปิด เรียกบริกรมาสั่งหนึ่งประโยค “ไปเอาผ้าห่มเข้ามา”

เห็นท่าทีนี้ของเขา แววตาของประธานตะวันก็เปลี่ยนไป

และสิ่งที่มายมิ้นท์พูดกับเปปเปอร์ คนของเขาก็ทำเป็นไม่เห็น หลังจากจัดไพ่เรียบร้อย ก็ลงไพ่ออกไป

ไม่นานบริกรก็เอาผ้าห่มมาส่ง

“ขอบคุณ แต่ฉันไม่หนาว” มายมิ้นท์รับผ้าห่มมาอย่างสุภาพ แต่ก็ยัดไว้ด้านหลังเก้าอี้ แล้วเล่นไพ่ต่อ

เปปเปอร์เห็นท่าทางดื้อรั้นของเธอ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ในใจก็เกิดความหงุดหงิด

ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยอยู่ในวงการธุรกิจ ยังกล้ามาที่นี่เพื่อเล่นไพ่กับพวกจิ้งจอกเฒ่าอีก ไม่กลัวโดนกินจนไม่เหลือกระดูกหรือไง?

บางทีอาจจะเพราะเปปเปอร์อยู่ด้วย และบางทีคนอื่นๆ ในห้องส่วนตัวก็รู้ความสัมพันธ์ของเขาและมายมิ้นท์ บรรยากาศในห้องส่วนตัวจึงกลมกลืนอย่างมาก ไม่มีใครพูดเรื่องทะลึ่ง

พวกประธานตะวันถึงขนาดแอบให้มายมิ้นท์กินไพ่เงียบๆ ด้วย

มายมิ้นท์จะไม่รู้สันดานของคนพวกนี้ได้อย่างไร ในใจก็ยิ้มเยาะ แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจไพ่พวกเขา โยนไพ่มั่วๆ ต่อไป

ไพ่ในมือเธอยิ่งเล่นก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ พวกประธานตะวันอยากเอาชนะ แต่ก็ไม่กล้าทำ

เปปเปอร์เห็นเธอไออีกสองสามครั้ง คิ้วก็ขมวดแน่นขึ้น เมื่อมายมิ้นท์จะลงไพ่ ก็เอนตัวเข้าไปหยิบไพ่หนึ่งใบออกไปก่อน

มายมิ้นท์ได้กลิ่นลมหายใจเย็นๆ บนร่างผู้ชาย ศีรษะก็ยิ่งเวียน ร่างพิงไปด้านหลัง

ต่อมา หลักๆ ก็คือเปปเปอร์เลือกไพ่และลงไพ่แทนมายมิ้นท์

ประธานตะวันมองเปปเปอร์ และพูดกับมายมิ้นท์เหมือนรู้สึกผิด “สองสามวันก่อน ลูกค้าเก่าคนหนึ่งของฉันจู่ๆ ก็สั่งเพิ่ม เรื่องนี้ฉันไม่ได้บอกฝ่ายธุรกิจ ก็เลยเซ็นกับเขาไปแล้ว และวันนี้เพิ่งรู้ว่าบริษัทประธานมายมิ้นท์สินค้าต่างประเทศล็อตนั้นด่วนมาก ต้องขอโทษจริงๆ”

“เดี๋ยวฉันโทรหาฝ่ายธุรกิจ เซ็นสัญญาเก้าโมงเช้าพรุ่งนี้ ฉันจะให้โรงงานรีบเอาสินค้าบริษัทเธอออกมาให้เร็วที่สุด”

ประธานตะวันแสดงความเป็นมิตรแบบนี้ มายมิ้นท์ก็เข้าใจดี “งั้นรบกวนประธานตะวันด้วยนะคะ แค่กๆ ……”

เห็นเธอไออย่างรุนแรง แก้มแดงเล็กน้อย ในใจเปปเปอร์ก็ยิ่งหงุดหงิด ดึงผ้าห่มด้านหลังเก้าอี้ออกมา กำลังจะคลุมร่างเธอ มายมิ้นท์ก็เหมือนรู้สึกได้ จู่ๆ ก็ยืนขึ้น หลีกเลี่ยงสัมผัสจากเขา

“ประธานเปปเปอร์ ประธานตะวัน บริษัทยังมีธุระรอฉันไปจัดการ พวกคุณเล่นกันไปนะคะ ชากับขนมในวันนี้ฉันจ่ายเอง”

พูดจบ มายมิ้นท์ก็ถือกระเป๋าแล้วเดินไป

รองเท้าส้นสูงเกิดเสียงบนกระเบื้องอย่างคมชัด แผ่นหลังเรียวบางก็หายไปจากด้านนอกประตูห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็ว

ประธานการุณเห็นมายมิ้นท์ไปแล้วก็ไม่สนใจ เล่นไพ่พลางส่งคำเชิญไปให้เปปเปอร์ “ประธานเปปเปอร์ คืนพรุ่งนี้หนึ่งทุ่มมีงานเลี้ยงปาร์ตี้ คุณมีเวลาไปชิมเหล้าชั้นดีไหมครับ?”

“คืนพรุ่งนี้ฉันมีธุระ” เปปเปอร์เอ่ยเรียบๆ สัมผัสไพ่และไม่มองมัน ยืนขึ้นมา

เขากวาดตามองพวกประธานตะวันที่โต๊ะไพ่ สายตาเฉียบคมอย่างยิ่ง น้ำเสียงหนักหน่วง “อดีตภรรยาของฉัน ถึงจะเล่นไพ่แย่แค่ไหน ก็ไม่ใช่ว่าใครก็รังแกได้ ประธานการุณ คุณว่าไง?”

“คือ คือ……” ประธานการุณฝืนยิ้มออกมา “ประธานเปปเปอร์คุณเข้าใจผิดแล้ว เราไม่ได้รังแกคุณมายมิ้นท์”

“สำหรับแผนโครงการสร้างรีสอร์ตบริเวณภาคเหนือที่ประธานการุณว่านั้น ฉันดูแล้ว ไม่สนใจ” เปปเปอร์ทิ้งไพ่บนโต๊ะไพ่ สีหน้าเรียบเฉย “ประธานการุณไปหาคนร่วมมือใหม่เถอะ”

ผู้ชายหยิบเสื้อโค้ตขึ้นมา แล้วก้าวเท้ายาวเดินจากไป

ประธานตะวันดันไพ่เปปเปอร์ทิ้ง หลังจากมองแล้วก็ตกใจ “ไพ่มายมิ้นท์แย่ขนาดนั้น แต่พอประธานเปปเปอร์เล่นต่อ ไพ่นกกระจอกสามารถฟูลฟลัชได้……”

และประธานการุณเหมือนถูกดูดวิญญาณ ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ “พวกเขาไม่ได้หย่ากันแล้วเหรอ?”

ใช่แล้ว

ไม่กี่คนก็มองหน้ากัน สีหน้าซับซ้อน

โลกภายนอกรู้เรื่องการแต่งงานของเปปเปอร์และมายมิ้นท์กันหมดว่ามันไปกันไม่รอด แต่เมื่อครู่นี้ใครๆ ก็มองออกว่าเปปเปอร์กำลังปกป้องอดีตภรรยาของเขา

หลังจากมายมิ้นท์ออกมาจากห้องส่วนตัวก็เห็นว่าฝนยังตกอยู่ จึงไปขอร่มจากแผนกต้อนรับ

ด้านนอกไม่เพียงแต่ฝนตก แต่ยังหนาวอีกด้วย มายมิ้นท์โดนลมหนาวพัดมา ก็ยิ่งไอรุนแรงขึ้น กำลังจะดึงประตูรถ ข้อมือก็ถูกคว้าเอาไว้แน่น

รู้สึกถึงความเย็นเฉียบที่มือของผู้หญิง ดวงตาเปปเปอร์ก็หนักอึ้ง “คุณเป็นแบบนี้ขับรถไม่ได้ ฉันจะไปส่งคุณ”

“ประธานเปปเปอร์ ปล่อยมือ” มายมิ้นท์ดึงมือออกอย่างแรง แล้วพูดอย่างเย็นชา “ถึงฉันจะขับไม่ได้ ก็เรียกบริการขับรถได้ ไม่รบกวนคุณหรอก!”

มายมิ้นท์ในอดีตนั้นอ่อนโยนและบริสุทธิ์ พูดจาก็ไม่เป็นแบบนี้ เอาแต่พูดว่า “ประธานเปปเปอร์” ทั้งร่างมีปัญหา

“มายมิ้นท์ เราก็แค่หย่ากัน ฉันไม่ใช่ศัตรูของคุณ” เปปเปอร์คุยกับเธอด้วยความอดทน “คุณต้องการอะไรก็บอกฉันได้ ไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองลำบากด้วยการมาเล่นไพ่กับประธานตะวันที่นี่”

มายมิ้นท์ดึงริมฝีปาก หัวเราะเยาะ “เทียบกับความลำบากที่ได้รับจากการแต่งงานก่อนหน้านี้ เรื่องในวันนี้ มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย”

และในเวลานี้ โทรศัพท์มายมิ้นท์ก็ดังขึ้น

เธอไม่สนใจเปปเปอร์ หยิบโทรศัพท์ออกมาเห็นว่าเป็นลาเต้ ก็รับสายอย่างรวดเร็ว “ฮัลโหล จัดการธุระบริษัทคุณเสร็จแล้วเหรอ?”

“ยังไม่เสร็จ ฉันมาทำงานนอกสถานที่ที่เมืองน้ำรุ้ง พุธหน้าถึงจะกลับไปได้”

“อืม ไม่เป็นไร คุณทำงานไปเถอะ” ขณะที่มายมิ้นท์พูด ก็ก้มศีรษะไอสองที “บริษัทคิตติ้งพลัสจะเซ็นสัญญากับเราในวันพรุ่งนี้”

“บอกว่ารอฉันกลับไปจัดการไม่ใช่เหรอ พวกมันรังแกคุณหรือเปล่า?”

“อืม”

เปปเปอร์ยืนอยู่ข้างๆ มายมิ้นท์ ถึงแม้โทรศัพท์มายมิ้นท์จะไม่ได้เปิดลำโพง แต่ก็ได้ยินบทสนทนาของพวกเขารางๆ

เขาเห็นมายมิ้นท์ออดอ้อนลาเต้ตามอำเภอใจ ให้ลาเต้ช่วยเอาแบบใหม่สองชิ้นจากร้านแบรนด์กลับมา แตกต่างจากเธอที่อ่อนโยนในอดีตราวกับเป็นคนละคน ในใจก็เกิดความหงุดหงิดที่ระงับไม่ได้