รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 257 เป็นไข้สลบไป
หน้าของเปปเปอร์ถูกตบจนเอียงไปข้างหนึ่ง คนทั้งคนตกตะลึงอึ้งไป มือที่กอดเธอเอาไว้ ก็คลายออกไปโดยสัญชาตญาณ
ราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะตบเขาได้
มายมิ้นท์ไม่สนใจหรอกว่าเปปเปอร์จะคิดอย่างไร ถือโอกาสนี้ รีบถอยหลังสองก้าว เว้นระยะห่างออกจากเขา มองดูเขาด้วยความโกรธ “เปปเปอร์ ถ้าคุณจะบ้า ก็กลับไปบ้าที่คฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์ อีกอย่างหนึ่ง เชิญคุณมองให้ชัดเจน ฉันไม่ใช่ส้มเปรี้ยว”
เปปเปอร์แตะลิ้นไปที่แก้ม ตอบกลับมาด้วยเสียงแหบแห้ง: “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่ส้มเปรี้ยว”
“รู้แล้วคุณยังจะกอดอีก คุณบ้าไปแล้ว?” มายมิ้นตกตะลึง
เปปเปอร์กำหมัดสองข้างเอาไว้แน่น “ผมไม่ได้บ้า”
“ถ้าอย่างนั้นคุณ……”
“ผมรักคุณ!” เปปเปอร์ตัดคำพูดของเธอ
ในสมองของมายมิ้นท์ขาวโพลนไปหมด คนทั้งคนอึ้งไปในทันที นานพักใหญ่กว่าจะได้เสียงกลับ “คุณ……คุณพูดอะไรของคุณ?”
เขาบอกว่าเขารักเธอ?
เป็นไปได้อย่างไร!
เธอคงต้องฟังผิดไปแน่ๆ
แต่แล้ววินาทีถัดมา เปปเปอร์มองดูมายมิ้นท์ พูดซ้ำในสิ่งที่เพิ่งพูดไปเมื่อกี้อีกครั้ง “ผมรักคุณ”
ครั้งนี้ มายมิ้นท์ไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกว่าตัวเองได้ยินผิดไป
เปปเปอร์พูดว่าเขารักเธอจริงๆ
มายมิ้นท์ขยับริมฝีปาก นานสักพักถึงเปล่งเสียงออกมาได้ “เปปเปอร์ คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณพูดอะไรออกมา? ถ้าคุณพูดสิ่งเหล่านี้ เพราะเป็นแผนสกปรกที่คุณกับส้มเปรี้ยวใช้เพื่อแกล้งฉัน ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันบอกคุณเอาไว้เลย ฉันไม่หลงกลคุณหรอก เพราะฉะนั้นพวกคุณอุ๊บ……”
เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเปปเปอร์คว้าศีรษะเอาไว้ จูบลงไปอย่างแรง
จนรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเข้ามาในปาก มายมิ้นท์ถึงได้ตอบสนองกลับมาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ในแววตาของเธอมีประกายความโกรธเพราะความอายขึ้นมา ใช้มือสองข้างดันหน้าอกของเขาออก ต้องการผลักไสเขาออกไป
แต่หน้าอกของเปปเปอร์ แข็งแรงราวกับกำแพงเหล็กกล้า การกระทำนั้นทรงพลังมากจนไม่สามารถผลักไสได้เลย
เขาก้าวเข้าไปในกรอบประตู จากนั้นก็กดเธอไปบนตู้รองเท้า จูบรุนแรงมากยิ่งขึ้น ราวกับจะจูบจนให้เธอหายใจไม่ออก
มายมิ้นท์โกรธจนถึงสุดขีด ยกมือขึ้นมาเตรียมตบหน้าเขา
แต่ว่าครั้งนี้ เปปเปอร์เตรียมตัวไว้นานแล้ว ทันทีที่เธอยกมือขึ้น ก็คว้าข้อมือเธอเอาไว้ กดมือของเธอเอาไว้บนกำแพงเหนือศีรษะของเธอ
เมื่อเป็นแบบนี้ ทั้งตัวของมายมิ้นท์ก็ถูกเปปเปอร์พันธนาการเอาไว้ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย ได้แต่ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ
ในขณะที่มายมิ้นท์โกรธ ความรู้สึกน้อยใจก็ท่วมท้นเข้ามาในหัวใจด้วย จากนั้นดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมา
มือข้างหนึ่งของเปปเปอร์ที่อยู่หลังศีรษะของเธอ รู้สึกได้ว่ามีของเหลวไหลลงมาบนจากใบหน้าของเธอ มันเย็นยะเยือกจนทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว
เขาหยุดการกระทำลงโดยสัญชาตญาณ คลายมือและริมฝีปากของเธอ เงยหน้ามองไปทางเธอ ถึงได้พบว่า เธอกำลังร้องไห้อยู่
“คุณ……”
“ไสหัวออกไป!” มายมิ้นท์คำรามพร้อมกับผลักเปปเปอร์ออกไป เช็ดริมฝีปากของเธออย่างแรง บนใบหน้าแสดงความรังเกียจเดียดฉันท์อย่างไม่ปกปิดแม้แต่น้อย
น่าขยะแขยงจริงๆ นี่มันน่าขยะแขยงเกินไปแล้ว!
เมื่อคิดว่าเขาใช้ริมฝีปากที่เคยจูบส้มเปรี้ยวมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งมาแตะต้องเธอ เธอก็คลื่นไส้อยากจะอาเจียน
มองดูความรังเกียจบนใบหน้าของมายมิ้นท์ รูม่านตาเปปเปอร์หดลง ราวกับเหมือนมีมีดกรีดลงมาบนหัวใจ
เธอเกลียดเขาขนาดนี้เลยเหรอ?
“เปปเปอร์ คุณมันก็เป็นไอ้สารเลวคนหนึ่ง!” มายมิ้นท์โกรธจนตัวสั่น จ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำน้ำตาไหลพราก
เปปเปอร์ยกมือขึ้นมา อยากเช็ดน้ำตาให้กับเธอ
แต่ยังไม่ทันได้สัมผัสถูกเธอ ก็ถูกเธอตบออกไป
ภาพฉากนี้ เหมือนท่าทางที่เขาปฏิบัติต่อส้มเปรี้ยวตอนอยู่คฤหาสน์ตระกูลภักดีพิสุทธิ์ก่อนหน้านี้ไม่มีผิด
เปปเปอร์มองดูหลังมือที่ถูกตบจนแดงของเขา ก็ไม่ได้โกรธอะไร วางมือลงแล้วพูดว่า: “มายมิ้นท์ ผมไม่ได้แกล้งคุณ สิ่งที่ผมพูดคือความจริง!”
“ความจริงอะไรกัน คุณคิดว่าฉันจะเชื่ออย่างนั้นเหรอ? คุณรักส้มเปรี้ยวมาหกปี ตอนนี้วิ่งมาบอกกับฉันว่า คุณรักฉัน เฮอะ นี่มันเรื่องตลกร้ายชัดๆ!” มายมิ้นท์มองดูเขาอย่างเย้ยหยัน
ริมฝีปากเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย น้ำเสียงมีความหยาบเล็กน้อย “ผมรู้ว่าคุณไม่เชื่อ แต่ความเป็นจริง ผมเพิ่งจะรู้ตัววันนี้ คนที่ผมรักคือคุณ”
มายมิ้นท์หัวเราะออกมา “อะไรคือเพิ่งรู้ตัววันนี้ ความหมายของคุณคือ คุณตกหลุมรักฉันมานานแล้ว?”
“ใช่” เปปเปอร์มองดูเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง “ผมตกหลุมรักคุณมานานมากแล้ว และเราก็รู้จักกันมานานมาก……”
ยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆเขาก็หน้ามืด ล้มฟุบลงไปกองอยู่บนพื้น
มายมิ้นท์ตกใจ ใช้เท้าเขี่ยไปที่เขา “นี่ คุณเป็นอะไรไป?”
เปปเปอร์ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
รู้สึกได้ว่าเกิดเรื่องกับเขา สีหน้าท่าทางของมายมิ้นท์ก็จริงจังขึ้นมา นั่งลงไปตรวจสอบอาการของเขา
เห็นตาทั้งคู่ของปิดเอาไว้แน่น แก้มแดงก่ำ หายใจเร็วกว่าปกติ เห็นได้ชัดว่าเป็นไข้
มายมิ้นท์ยื่นมือไปแตะหน้าผากของเปปเปอร์ มันร้อนมาก
ก็ถูก อากาศก็หนาวเย็นขนาดนี้ และเขาก็เปียกไปทั้งตัวขนาดนั้น อาการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ก็ยังไม่หายดี ไม่เป็นไข้ก็แปลกแล้ว
“คุณนี่มันสร้างปัญหาให้ฉันจริงๆ!” ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง มายมิ้นท์ยื่นมือล้วงเข้าไปกระเป๋าของเปปเปอร์ คลำไปเจอโทรศัพท์มือถือของเขา จากนั้นก็จับมือของเขา ใช้ลายนิ้วมือของเขาปลดล็อกโทรศัพท์มือถือ เปิดหาหมายเลขโทรศัพท์ของผู้ช่วยเหมันต์จากนั้นก็โทรออกไป
สายโทรศัพท์ถูกรับอย่างรวดเร็ว เสียงของผู้ช่วยเหมันตร์ดังออกมา “ประธานเปปเปอร์ คุณบอกคุณมายมิ้นท์หรือยังว่าพวกคุณคือ……”
“บอกอะไรฉัน?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วถาม
ผู้ช่วยเหมันตร์ชะงักไปครู่หนึ่งก่อน จากนั้นรอยยิ้มที่มีความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
คุณมายมิ้นท์ถือโทรศัพท์มือถือของประธานเปปเปอร์เอาไว้
งั้นก็แสดงว่า คุณมายมิ้นท์ให้อภัยประธานเปปเปอร์แล้ว คืนดีกับประธานเปปเปอร์แล้ว?
คิดไป ผู้ช่วยเหมันตร์ก็หัวเราะเหอะๆออกมา “คุณมายมิ้นท์ ยินดีกับคุณ……”
“ยินดีกับผีอะไรของคุณ ยังไม่ขึ้นมาพาเจ้านายคุณลงไปอีก ยุ่งยากจริงๆ!” มายมิ้นท์มองไปที่เปปเปอร์ พูดด้วยความไม่พอใจ
ผู้ช่วยเหมันตร์กะพริบตาด้วยความประหลาดใจ “พวกคุณ……ไม่ได้คืนดีกันเหรอ?”
มายมิ้นท์ราวกับได้ยินเรื่องตลกร้ายที่สุด อดที่จะกลอกตาไม่ได้ “คืนดี? ทำไมฉันต้องคืนดีกับเขาด้วย ฉันเป็นบ้าเหรอ เอาเถอะ รีบขึ้นมารับคนเลย ไม่อย่างนั้นฉันจะโยนเขาลงไปในถังขยะแล้ว!”
พูดจบ เธอก็วางสายโทรศัพท์ไป เอาโทรศัพท์มือถือยัดกลับเข้าในกระเป๋าของเปปเปอร์ จากนั้นลากขาข้างหนึ่งของเปปเปอร์ เหมือนกับการลากศพ ลากเปปเปอร์จากช่องทางเข้าของห้องโถงไปยังนอกประตู
ในตอนที่เธอเพิ่งโยนขาของเปปเปอร์ลงบนพื้นเสร็จแล้วก็ปรบมือนั้น ลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกลออกไปก็เปิดออก ผู้ช่วยเหมันตร์วิ่งออกมาอย่างรีบร้อนจากด้านในลิฟต์
เห็นมายมิ้นท์ที่ยืนอยู่ กับเปปเปอร์ที่นอนอยู่บนพื้น เขารีบตะโกนออกมาคำหนึ่ง “ประธานเปปเปอร์!”
“ไม่ต้องร้องเสียงดัง ยังไม่ตายหรอก” มายมิ้นท์กุมขมับ
ผู้ช่วยเหมันตร์นั่งลงไปตรวจดูอาการของเปปเปอร์ พบว่าเปปเปอร์แค่เป็นไข้จริงๆ ถึงได้โล่งอกไป
จากนั้น เขาประคองแขนของเปปเปอร์เอาไว้ แล้วพยุงเขาลุกขึ้นมา “คุณมายมิ้นท์ งั้นผมพาประธานเปปเปอร์ไปก่อนนะครับ”
“รีบไปเถอะ แล้วก็อย่ามาอีกล่ะ” มายมิ้นท์โบกมือด้วยความรังเกียจ
ผู้ช่วยเหมันตร์เหลือบมองเปปเปอร์ด้วยความผิดหวัง
ประธานเปปเปอร์ คุณขึ้นมาตั้งนานมาทำอะไรอยู่กันแน่ ชี้แจงกับเธอชัดเจนหรือยัง ทำไมคุณมายมิ้นท์ถึงยังเกลียดคุณขนาดนี้?
ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ผู้ช่วยเหมันตร์พาเปปเปอร์หันหลัง เตรียมตัวจากไป ส่งตัวเปปเปอร์ไปโรงพยาบาลก่อน
จู่ๆ มายมิ้นท์ก็เรียกเขาเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน!”
ผู้ช่วยเหมันตร์หยุดลงมา “คุณมายมิ้นท์ ยังมีอะไรจะสั่งเหรอครับ?”
หน้าเล็กของมายมิ้นท์มองไปที่เปปเปอร์อย่างเย็นชา “รอเจ้านายของคุณตื่นแล้ว บอกเขาด้วย ว่าอย่ามาหาฉันและพูดอะไรแปลกประหลาดว่าเขารักฉันอีก ดูปลอมไม่ว่า ยังน่าขยะแขยงมากด้วย!”
“ไม่ใช่ คุณมายมิ้นท์ ประธานเปปเปอร์จริงใจนะครับ!” ผู้ช่วยเหมันตร์รีบเป็นพยานให้เปปเปอร์
มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว กำลังจะพูดอะไร ประตูลิฟต์ก็เปิดออกอีกครั้ง ทามทอยหอบดอกไม้ช่อใหญ่เดินออกมาจากด้านใน
“คุณทามทอย?” ผู้ช่วยเหมันตร์มองดูทามทอยด้วยความประหลาดใจ แล้วหันมามองมายมิ้นท์
ดึกขนาดนี้แล้ว ทามทอยวิ่งมาบ้านคุณมายมิ้นท์
คงไม่ใช่ว่าระหว่างพวกเขามีอะไรกันจริงๆหรอกนะ?
