รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 264 เป็นหนี้ชีวิตฉัน

เห็นได้ชัดว่าเปปเปอร์ก็คิดถึงข้อนี้เหมือนกัน สีหน้ามืดครึ้ม บรรยากาศรอบตัวก็เย็นยะเยือกมาก

เขามองดูผู้ช่วยเหมันตร์ “เรื่องพวกนี้ นายไปสืบมาได้อย่างไรกัน?”

“หลังจากที่ผมรู้ตัวตนของอีธานแล้ว ผมก็หาอาจารย์แจ๊คสันโดยตรง อีธานเคารพนับถือในตัวอาจารย์แจ๊คสันมาก อาจารย์แจ๊คสันติดต่อหาอีธาน จากนั้นอีธานก็ติดต่อมาหาผม เล่าเรื่องทุกอย่างนี้ให้ผมฟังด้วยตัวเอง อีกอย่าง อาจารย์แจ๊คสันบอกแล้วว่า สำหรับการละเมิดสัญญาลงมือโดยพลการของอีธาน เขาก็จะทำการลงโทษด้วย จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบ

เปปเปอร์เม้มปาก “การลงโทษแบบไหน?”

ถ้าหากเบาเกินไป งั้นก็อย่าโทษเขาที่ลงมือด้วยตัวเอง

“ดูเหมือนจะเป็นการกุมขังสามปี ผมได้ยินว่าการคุมขังของนักสะกดจิต ล้วนแต่เป็นห้องมืดเล็กๆ ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีคนพูดคุยกับเขา และก็ไม่มีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์สำหรับความบันเทิงใดๆ คนที่ถูกกุมขังจะเหมือนเข้าสู่โลกที่ไร้เสียง ถึงแม้นักสะกดจิตจะมีคุณสมบัติทางจิตที่แข็งแกร่งมาก ก็มีความเป็นได้ว่าอาจจะทนต่อความมืดไม่ไหวเสียสติไปได้” ผู้ช่วยเหมันตร์พูดด้วยความสยดสยอง

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ยิ้มเล็กน้อย “ผลลัพธ์นี้ไม่เลว ฉันพอใจมาก”

เขาคาดหวังว่าจะได้ฟังข่าวอีธานเป็นเสียสติไปแล้วจริงๆ

“อาจารย์แจ๊คสันบอกหรือเปล่า ว่าจะให้อีธานมาปลดปล่อยการสะกดจิตและการชี้นำทางจิตของฉันเมื่อไหร่” เปปเปอร์ถามอีก

ผู้ช่วยเหมันตร์ดันแว่นตาแล้วตอบว่า: “บอกอยู่แล้ว ตอนนี้อีธานอยู่ในประเทศแล้ว น่าจะเข้ามาพรุ่งนี้ หลังจากที่ทำการปลดปล่อยคุณแล้ว ก็จะกลับไปกุมขังเลย

“ดี” เปปเปอร์พยักหน้า “ไปเถอะ ออกจากโรงพยาบาลกัน”

รู้ว่าพรุ่งนี้ตัวเองก็สามารถหลุดพ้นจากการสะกดจิตและการชี้นำทางจิตแล้ว อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาบ้างแล้ว

ตอนนี้เขาคิดแต่เพียงรีบไปปรากฏตัวต่อหน้ามายมิ้นท์ บอกความจริงกับเธอเรื่องที่พวกเขาเป็นเพื่อนทางจดหมายกัน

คิดไป ระหว่างที่เปปเปอร์เดินเข้าไปในลิฟต์ เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วย ส่งข้อความให้มายมิ้นท์ : ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?

เขาไม่ได้โทรศัพท์ และก็ไม่ได้ส่งข้อความ แต่ใช้วีแชทถาม

เพราะเขารู้ว่า เมื่อมายมิ้นท์เห็นว่าเป็นข้อความของเขา จะไม่ตอบกลับอย่างแน่นอน

แต่ถ้าใช้วีแชทZ-Hมันก็จะต่างออกไป

เป็นอย่างนั้นจริงๆ เทนเดอร์กรุ๊ป มายมิ้นท์มองดูวีแชทที่Z-Hส่งมา ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องถามด้วยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เห็นแก่ที่อีกฝ่ายเจ้าหนี้พันล้านของตัวเอง เธอก็ตอบคำถามไปตามความจริง: อยู่ที่บริษัท มีอะไร?

แววตาเปปเปอร์เป็นประกายขึ้นมา พิมพ์ข้อความ: ไม่มีอะไร

มายมิ้นท์มองดูคำสามคำนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

สถานการณ์แบบไหน?

คงไม่ใช่ว่าว่างจัดไม่มีอะไรทำ จงใจหาเธอบรรเทาความเบื่อหน่ายหรอกนะ?

ส่ายหน้า มายมิ้นท์ขี้เกียจตอบกลับไปอีก วางโทรศัพท์มือถือลงแล้วทำงานต่อ

เปปเปอร์ก็ไม่ได้ถามอย่างอื่นอีก เก็บโทรศัพท์มือถือเข้าลิฟต์ไป

จุดประสงค์ของเขาก็แค่ต้องการจะรู้ตำแหน่งที่เธออยู่ในตอนนี้เท่านั้น สอบถามชัดเจนแล้ว มีอะไรจะพูด อีกเดี๋ยวเจอกันค่อยพูดก็ได้

ไม่ช้า ก็ออกมาจากลิฟต์ มาถึงลานจอดรถ

เปปเปปอร์กำลังจะขึ้นรถ จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงสะอึกสะอื้นดังมาจากด้านหลัง “เปปเปอร์……”

เปปเปอร์ขมวดคิ้วขึ้นมา หันหลังกลับไป มองดูส้มเปรี้ยวที่อยู่ตรงข้าม การแสดงออกทางสีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ “คุณมาทำอะไร?”

ส้มเปรี้ยวบีบฝ่ามือ ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ใช้ดวงตาแดงก่ำคู่นั้นมองดูเขา “เปปเปอร์ ฉันมาเพื่อขอโทษคุณ”

“ขอโทษเรื่องอะไร” เปปเปอร์ยังคงแสดงสีหน้าไร้ความอารมณ์

ส้มเปรี้ยวสูดลมหายใจซ้ำๆ “เรื่องที่ฉันแอบอ้างเป็นมายมิ้นท์ เปปเปอร์ ฉันรู้ตัวว่าผิดไปแล้วจริงๆ คุณให้อภัยฉันได้ไหม เห็นแก่ที่ฉัน……”

“คำพูดนี้คุณพูดไปแล้วเมื่อคืน” เปปเปอร์ขัดจังหวะเธออย่างเย็นชา

“……” ส้มเปรี้ยวกระตุกมุมปากครั้งหนึ่ง ไม่ช้าก็กลับมาทำท่าทางเหมือนอยากจะร้องไห้อย่างเมื่อกี้อีก “เปปเปอร์ คุณอย่าเย็นชาแบบนี้กับฉันได้ไหม ฉัน……ฉันกลัวจริงๆนะ”

“คุณกลัว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม?” เปปเปอร์มองดูเธอเงียบๆ

ส้มเปรี้ยวเห็นท่าทางที่มีทิฐิสูงมากของเขา ในใจรู้สึกโกรธมาก แต่ใบหน้ากลับเสียใจเศร้าสร้อยอย่างมาก “ฉันรู้ว่าคุณกำลังโกรธที่ฉันแอบอ้างเป็นคุณมายมิ้นท์ แต่……”

“คุณไม่เพียงแอบอ้างเป็นเธอ คุณยังพยายามทำร้ายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า!” เปปเปอร์ขัดจังหวะการพูดของเธออีกครั้ง ในสายตามีแต่ความรังเกียจกับความต้องการฆ่า

ส้มเปรี้ยวเห็นแล้ว ราวกับถูกคนใช้มือบีบหัวใจเอาไว้ ตกใจจนหน้าซีดขาว ตอบกลับไปอย่างร้อนตัว: “นั่นไม่ใช่ฉัน บุคลิกที่สองของฉันเป็นคนทำ เปปเปอร์ ถึงแม้ฉันจะแอบอ้างตัวเป็นมายมิ้นท์หลอกคุณ แต่ว่าเราอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว คุณก็รู้จักฉันดีนี่ ฉันจะทำร้ายคนอื่นได้อย่างไร”

มุมปากเปปเปอร์กระตุกเย้ยหยันเป็นมุมเรเดียน “ไม่ ผมไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน คนที่ผมรู้จักคือต้นไผ่ คุณคือต้นไผ่เหรอ? อีกอย่างจนถึงตอนนี้คุณยังจะแกล้งทำเป็นป่วยโรคหลายบุคลิกหลอกกับผมอีก คุณคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณไม่ได้ป่วยเป็นโรคหลายบุคลิกอย่างนั้นเหรอ?”

รูม่านตาของส้มเปรี้ยวหดเล็กลงเท่าขนาดหัวเข็ม สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที ราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะรู้แม้กระทั่งเรื่องนี้

เปปเปอร์ยื่นมือออกไป ใช้แรงบีบหน้าเธออย่างแรง บีบจนหน้าของเธอเปลี่ยนรูปไป “ส้มเปรี้ยว ทุกอย่างที่คุณทำผมรู้หมดแล้ว ผมคนนี้ เกลียดการหลอกลวงของคนอื่นมากที่สุด คุณไม่เพียงหลอกลวงผม ยังทำร้ายคนที่ผมรักที่แท้จริงครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้ที่ผมยังไม่จัดการคุณ ไม่ใช่ว่าผมอยากจะปล่อยคุณไปหรอกนะ แต่เพราะมีบางอย่างในตัวของผมที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข รอให้ผมแก้ไขมันแล้ว ชีวิตดีๆของคุณก็ถึงจุดจบแล้ว”

ส้มเปรี้ยวเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจ “คุณ……คุณอยากจะแก้แค้นแทนมายมิ้นท์?”

“คุณทำร้ายเธอ ผมแก้แค้นให้เธอไม่สมควรเหรอ? เรื่องพวกนั้นที่คุณทำ เดิมทีก็สมควรต้องได้รับการลงโทษอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” เปปเปอร์ผละออกจากเธอด้วยความรังเกียจ

เธอกุมหน้าที่เจ็บของตัวเองเอาไว้ ถอยหลังไปสองก้าว จากนั้นก็ส่ายหัวอย่างแรง “ไม่ คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ เปปเปอร์คุณทำไม่ได้!”

เธอคำรามเสียงแหลม

สายตาเปปเปอร์เย้ยหยัน “ทำไมผมจะทำไม่ได้? คุณนึกว่าคุณเป็นใคร? ก็แค่คนที่ทำตัวเป็นนกพิราบครองรังนกกางเขนคนหนึ่งเท่านั้น!”

ได้ยินเขาว่าตัวเองแบบนี้ ในใจส้มเปรี้ยวทั้งโกรธแล้วก็ทั้งเกลียด

เธอกำหมัดแน่นแล้วพูดว่า: “ก็สิทธิที่ว่าฉันเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของคุณไง!”

“อะไรนะ?” สีหน้าเปปเปอร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย “คุณคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของผม?”

“ใช่” ส้มเปรี้ยวยิ้มออกมาอย่างได้ใจ ชี้ไปที่หัวใจของเขา “หกปีก่อน คุณหาหัวใจที่เหมาะสมไม่ได้สักที ตอนที่คุณกำลังจะตาย ฉันเป็นคนจัดหาหัวใจให้กับคุณ คุณรู้ไหมหัวใจที่อยู่ในอกของคุณดวงนั้นมันเป็นของใคร?”

สีหน้าเปปเปอร์ไม่น่าดู

หกปีก่อน โรคหัวใจพิการแต่กำเนิดของเขากำเริบ ภาวะหัวใจล้มเหลวอย่างสมบูรณ์ ไม่สามารถทำงานต่อไปได้อีก ทำได้แค่เปลี่ยนหัวใจเท่านั้น

แต่หาอยู่นานมาก ก็หาหัวใจที่เหมาะสมไม่เจอ แต่ในขณะที่เขากำลังจะตาย จู่ๆโรงพยาบาลก็บอกกับเขาว่า หาหัวใจที่เหมาะสมเจอแล้ว จากนั้นเขาก็รอดมาได้หลังจากที่ใกล้จะตายไป

เขาคิดว่าเป็นความโชคดีมาตลอด หาหัวใจได้ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต ไม่คิดเลยว่า หัวใจดวงนั้นจะมีความเกี่ยวข้องกับส้มเปรี้ยว

เห็นท่าทางตกตะลึงของเปปเปอร์ ส้มเปรี้ยวหัวเราะอย่างมีความสุขมากขึ้น

เธอเสยผมที่อยู่ข้างหู เดินเข้าไปใกล้เขาใหม่ ใช้นิ้วจิ้มไปตรงตำแหน่งหัวใจของเขาสองครั้ง “หัวใจดวงนี้ เป็นของแฟนเก่าฉัน”

สีหน้าท่าทางเปปเปอร์ตะลึงงัน

อะไรนะ?

เป็นของโอเว่น?

ส้มเปรี้ยวไม่รู้ว่าเปปเปอร์กำลังประหลาดใจเรื่องอะไร แค่คิดว่าเขาแปลกใจที่เธอมีแฟนเก่า เก็บมือกลับมา แล้วพูดต่อว่า: “หกปีก่อน แฟนเก่าของฉันเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฉันก็ใช้หัวใจของเขาช่วยชีวิตคุณ ดังนั้นเปปเปอร์ ฉันคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของคุณ คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ และจะยกเลิกการแต่งงานกับฉันไม่ได้ เพราะว่าคุณเป็นหนี้ชีวิตฉัน!”

นี่เป็นเหตุผลหลักที่เธอมาหาเขาวันนี้ ก็เพราะจะบอกเรื่องนี้กับเขา

มีเพียงแบบนี้ เธอถึงจะไม่ถูกยกเลิกงานแต่งงาน ขอเพียงสัญญาการแต่งงานยังอยู่ ถึงแม้เขาจะอึดอัดรำคาญใจที่เธอแอบอ้างเป็นมายมิ้นท์ เธอก็สามารถกลับมายืนหยัดอย่างยิ่งใหญ่ได้อีกครั้ง ให้เขามีแต่เธอทั้งในสายตาและในใจอีกครั้งหนึ่ง!