รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 27 ฉันจะต้องสั่งสอนแก
“ส้มเปรี้ยว เกิดอะไรขึ้น?” ดูเหมือนมองออกว่าสีหน้าส้มเปรี้ยวไม่ดี คุณแม่พิศมัยจึงถามออกไป
ส้มเปรี้ยวรีบคว่ำโทรศัพท์ พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “ไม่มีอะไรค่ะ แม่ฉันส่งข้อความมาถามว่าฉันจะกลับเมื่อไร เดี๋ยวฉันค่อยตอบข้อความเธอ”
พิศมัยก็ไม่ได้สงสัยมากนัก หันไปคุยกับเปปเปอร์
หลังจากแน่ใจแล้วว่าพิศมัยไม่ได้มองมาทางตน ส้มเปรี้ยวจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ดูวีแชทที่เพื่อนส่งมาอย่างระมัดระวัง
เพื่อนคนนี้ก็เล่นไพ่นกกระจอกที่โฮมสเตย์เหมยแดงในวันนี้เช่นกัน เธอบอกว่าเห็นเปปเปอร์ เดิมทีแล้วคิดว่าจะไปทักทาย กลับเห็นเปปเปอร์ตามมายมิ้นท์ออกไป ทั้งคู่ยืนข้างรถคุยกันอยู่นานสักพัก
ส้มเปรี้ยวปิดเสียง แล้วคลิกที่วิดีโอนั้น
เธอเห็นเปปเปอร์และมายมิ้นท์คุยอะไรบางอย่างในวิดีโอ ต่อมาก็อุ้มมายมิ้นท์ขึ้นรถไป จากนั้นเขาก็ขึ้นไปนั่งเบาะคนขับของรถมายมิ้นท์ และขับออกไป
วิดีโอสั้นๆ สิบวินาที ส้มเปรี้ยวดูมันจนมือเท้าเย็นไปหมด ออกแรงกำโทรศัพท์แน่น
พวกเขาหย่ากันแล้วไม่ใช่เหรอ?
แล้วทำไมเปปเปอร์ถึงขึ้นรถมายมิ้นท์ แถมโกหกตนอีกด้วย?
ส้มเปรี้ยวนึกถึงงานเลี้ยงในคืนนั้น เปปเปอร์ดูเหมือนยืนข้างตน เมื่อมายมิ้นท์เอ่ยปาก ก็ยื่นดวงใจสีครามมูลค่าหลายร้อยล้านให้กับเธอ ไม่ทำให้มายมิ้นท์เสียหน้า และวิดีโอในวันนี้……
ในใจส้มเปรี้ยวเกิดความรู้สึกตื่นตระหนก รู้สึกว่าถึงแม้เปปเปอร์จะหย่ากับมายมิ้นท์แล้ว แต่เปปเปอร์ก็ยังไม่ใช่ของตน
หรือว่าสิ่งของที่ขโมยมา เธอถูกลิขิตให้จับต้องไม่ได้?
……
เมื่อมายมิ้นท์ตื่นขึ้นมาในโรงแรม ก็เป็นเช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว
เธอจำได้ว่าเมื่อคืนตากฝนเป็นหวัด แต่หลังจากตื่นขึ้นมา ทั้งร่างกลับรู้สึกสดชื่น
ไม่นานมายมิ้นท์ก็นึกขึ้นได้ บ่ายเมื่อวานเปปเปอร์บังคับจะขับรถไปส่งตนที่คอนโดพราวฟ้า ด้วยความงุนงง เธอรู้สึกว่ามีคนป้อนอะไรบางอย่างให้ตนกิน……
เปปเปอร์เหรอ?
มายมิ้นท์สลัดภาพเหล่านั้นในหัวสมอง รีบไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วออกจากโรงแรม
หลังจากมาถึงบริษัท มายมิ้นท์ก็เรียกเลขาซินดี้ “เดี๋ยวเถ้าแก่บริษัทคิตติ้งพลัสจะมาเซ็นสัญญาที่บริษัท เธอเตรียมสัญญาให้เรียบร้อย”
เลขาประหลาดใจ “ประธานมายมิ้นท์ คุณคุยกับบริษัทคิตติ้งพลัสเรียบร้อยแล้วเหรอ?”
“อืม” ถึงมายมิ้นท์ไม่อยากยอมรับ แต่บ่ายเมื่อวานถ้าเปปเปอร์ไม่มาที่ห้องส่วนตัว เถ้าแก่บริษัทคิตติ้งพลัสก็คงไม่ผ่อนปรน และรับใบสั่งซื้อเทนเดอร์กรุ๊ป
เธอเป็นหนี้บุญคุณเปปเปอร์หนึ่งครั้ง
“โอเค” เลขาพยักหน้า ไม่นานก็กลับไปเตรียมสัญญา
มายมิ้นท์ถอดเสื้อคลุมแขวนบนชั้นวางเสื้อผ้า กำลังจะนั่งลงจัดการเอกสารที่เลขาเอามาส่ง โทรศัพท์ภายในข้างโต๊ะก็ดังขึ้น
เธอรับสาย “ฮัลโหล?”
“ประธานมายมิ้นท์ มีคุณผู้ชายที่ชื่อว่าทามทอยอยากพบคุณค่ะ” แผนกต้อนรับรายงาน “คุณรู้จักไหมคะ?”
มายมิ้นท์พูด “ให้เขาขึ้นมาเถอะ”
ไม่นานนัก ประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะ แผนกต้อนรับพาชายคนหนึ่งเข้ามา
ผู้ชายสวมชุดลำลองตัวหลวมใส่สบาย ผมหนาดำสนิท เส้นผมม้วนขึ้นมาเล็กน้อย โครงหน้าสมบูรณ์แบบจนหาข้อบกพร่องไม่ได้ ทั้งหล่อและเท่
ดวงตาเรียวยาวของเขากวาดมองในห้องทำงานไปมั่วๆ สุดท้ายก็มองร่างมายมิ้นท์
“ความสามารถในการปรับตัวของประธานมายมิ้นท์นั้นแกร่งจริงๆ” ทามทอยเดินมาถึงหน้าโต๊ะ ดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง คุยกับมายมิ้นท์ด้วยความคุ้นเคยโดยธรรมชาติ “เข้าเทนเดอร์กรุ๊ปไม่กี่วัน ก็นำได้เป็นอย่างดี มองไม่ออกเลยว่าคุณเป็นแม่บ้านในครอบครัวมาหกปี”
“ฉันก็ไม่คิดเลยว่าคุณชายเจ้าชู้ที่ไม่ปฏิเสธผู้หญิงและหล่อเหลาไม่สร่าง จะเป็นลูกชายคนเล็กของนายกเทศมนตรี” เมื่อเป็นคำพูดร้ายกาจ มายมิ้นท์ก็ไม่อ่อนแอ
ทามทอยเลิกคิ้ว “ประธานมายมิ้นท์ นี่ฉันกำลังชมคุณนะว่าในที่สุดก็ได้เป็นตัวเอง คุณยั่วโมโหฉัน?”
“ฉันก็ชมว่าคุณเป็นเสือผู้หญิงไง”
“……”
ทามทอยรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ดูอ่อนโยนและสง่างาม แต่ปากร้าย ปรับท่านั่งสักหน่อยก่อนพูดขึ้น “ฉันรู้ว่าเทนเดอร์กรุ๊ปมีใบสั่งซื้อต่างประเทศ อยากให้โรงงานบริษัทคิตติ้งพลัสทำ แต่ในมือฉันมีโรงงานที่ทำสินค้าต่างประเทศได้ยอดเยี่ยมกว่า”
“คุณหมายความว่าคุณจะแนะนำทรัพยากรให้กับฉันเหรอ?” มายมิ้นท์มองเขาอย่างประหลาดใจ “ทำไม?”
ทามทอยยักไหล่ พูดด้วยน้ำเสียงขี้เกียจและสบายๆ “เราร่วมมือกันไม่ใช่เหรอ ฉันมีทรัพยากรดีๆ ก็แนะนำให้คุณ เพราะเห็นแก่หน้าไง!”
มายมิ้นท์ไม่เชื่อคำพูดไร้สาระของเขา “คุณทามทอย ก่อนหน้านี้เราเคยเจอกันครั้งหนึ่ง ไม่ได้สนิทกัน การร่วมมือก็เป็นการได้รับในสิ่งที่แต่ละคนทำงานหนัก สถานการณ์นี้ของเทนเดอร์กรุ๊ป คนอื่นจะเลี่ยงก็สายไปแล้ว อย่าว่าแต่ให้ทรัพยากรเลย”
“……”
ทามทอยต้องรู้ว่ามายมิ้นท์สงสัยมาก เมื่อคืนก็ไม่รับโทรศัพท์
“ฉันโกหกคุณ จริงๆ แล้วฉันไม่อยากให้คุณร่วมมือกับบริษัทคิตติ้งพลัส” ทามทอยพูดด้วยใบหน้าจริงจัง หยิบโทรศัพท์ออกมาปรับรูปภาพแล้วให้มายมิ้นท์ดู “นี่แฟนฉัน แต่ถูกลูกชายประธานตะวันแย่งไป ทั้งสองคนไปต่างประเทศด้วยกัน”
ขณะที่เขาพูด ก็เผยท่าทางรักอย่างลึกซึ้ง “ฉันรักแฟนคนนี้มากๆ ให้รถให้บ้านให้เครื่องประดับกับเธอ แต่เธอหนีไปกับผู้ชายคนอื่น ถ้าไม่แก้แค้น คุณคิดว่าฉันเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า?”
มายมิ้นท์มองผู้หญิงในรูปภาพ “แฟนคนนี้ของคุณสวยมาก ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าจะมีวันที่คุณโดนสวมเขา”
ทามทอยมองข้ามแววตาเห็นอกเห็นใจของเธอ “ใช่ โดนสวมเขาจะอดทนไม่ได้! ฉันก็เลยอยากแก้แค้นบริษัทคิตติ้งพลัส เพื่อนข้างกายฉันไม่อนุญาตให้ความร่วมมือกับบริษัทคิตติ้งพลัส คุณเป็นพันธมิตรกับฉัน แน่นอนว่าจะร่วมมือกับบริษัทคิตติ้งพลัสไม่ได้”
“มาตรฐานโรงงานนี้ในการทำสินค้าต่างประเทศนั้นสูงกว่าบริษัทคิตติ้งพลัส คุณเชื่อฉันสิ” ทามทอยจัดการอะไรบางอย่างกับโทรศัพท์ “ฉันจะส่งเบอร์ผู้รับผิดชอบโรงงานทิพย์ฟ้าให้คุณ”
“โรงงานทิพย์ฟ้า?” มายมิ้นท์ตกใจเล็กน้อย
โรงงานทิพย์ฟ้า?เธอรู้จัก เป็นโรงงานแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงอย่างมากในเมืองน้ำรุ้ง เนื่องจากคุณภาพดีมาก บริษัทต่างประเทศจำนวนไม่น้อยก็มาให้พวกเขาทำสินค้าให้ ได้ยินว่าใบสั่งซื้อของบริษัทพวกเขายาวไปถึงปีหน้า
มายมิ้นท์แรกเริ่มก็อยากไปหาโรงงานทิพย์ฟ้า แต่ไม่มีช่องทางที่รู้จัก จึงถอยไปยังสิ่งที่ดีรองลงมา เลือกบริษัทคิตติ้งพลัสไป
“ฉันสนิทกับฝ่ายธุรกิจเขตเมืองน้ำรุ้งของพวกเขามาก” ทามทอยพูด เห็นมะม่วงหนึ่งกล่องวางอยู่ข้างโต๊ะ ก็หยิบออกมาหนึ่งลูกโดยไม่เกรงใจสักนิด ปอกมันแล้วกิน “คุณลองโทรคุยกับเขาดูก่อน”
มายมิ้นท์รีบคัดลอกหมายเลขนั้นที่ทามทอยมอบให้ แล้วโทรไป
อีกฝ่ายรับสายอย่างรวดเร็ว
มายมิ้นท์รู้ดีเกี่ยวกับใบสั่งซื้อต่างประเทศนั้นมาก เมื่อคุยกับฝ่ายธุรกิจโรงงานทิพย์ฟ้าก็คุยได้อย่างฉะฉานและมีหลักฐาน ไม่เหมือนมือใหม่ที่เพิ่งเข้าสู่วงการธุรกิจเลยสักนิด คำพูดชัดเจน การจัดระเบียบชัดเจน แม้แต่ทามทอยก็ต้องมองเธอใหม่
สุดท้าย ฝ่ายธุรกิจของโรงงานทิพย์ฟ้าก็บอกมายมิ้นท์ว่าหลังจากเซ็นสัญญาแล้ว สามารถทำสินค้าเธอได้ในเวลาที่กำหนด แต่ต้องให้เธอมาดูที่โรงงานวันพฤหัสบดี ทั้งสองฝ่ายจะพูดคุยกันอีกครั้ง จากนั้นก็ไปที่สัญญา
หลังจากวางสายไป ภาระภายในใจของมายมิ้นท์ก็วางลงอย่างแท้จริง “ทามทอย คุณช่วยฉันได้มากเลย”
“แค่คุณไม่ติดต่อกับบริษัทคิตติ้งพลัส เราก็เป็นเพื่อนกัน” ทามทอยกินมะม่วงไปแล้วหนึ่งลูก กำลังจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดมือ “มะม่วงของสวนฟรุตตี้ในวันนี้ไม่เลว พี่เปอร์ให้คนส่งมาเหรอ?”
มายมิ้นท์นึกถึงเรื่องบ่ายเมื่อวาน ก็ขมวดคิ้วเรียว “ไม่ใช่ ฉันหย่ากับเขานานแล้ว ของของเขาฉันไม่รับมันหรอก มะม่วงอันนี้เพื่อนตอนเด็กเป็นคนซื้อมา คุณชอบก็เอากลับไปสิ”
“งั้นเหรอ?” ทามทอยเลิกคิ้ว มองเธอด้วยความหมายลึกซึ้ง
มายมิ้นท์ถูกเขามองจนรู้สึกแปลกยากแก่การเข้าใจ มองดูเวลา ลุกขึ้นสวมเสื้อคลุม “คุณทามทอย ถ้าเที่ยงนี้คุณไม่ได้กินข้าว ฉันจะเลี้ยงข้าวเที่ยงคุณ”
“ได้สิ งั้นฉันต้องเลือกร้านอาหารดีๆ ก่อน” ทามทอยเดินตามหลังเธอออกจากห้องทำงานไป
“มายมิ้นท์ นังตัวแสบแกออกมานะ!”
“ฉันจะต้องสั่งสอนแก!”
มายมิ้นท์เพิ่งออกมา ก็ได้ยินเสียงโวยวายด้านนอก เสียงนั้นคุ้นหูมาก
เมื่อเธอเงยศีรษะขึ้นก็เห็นพิศมัยยืนเท้าเอวอยู่ไม่ไกล ตะเบ็งเสียงด่าตนอยู่
รอบๆ มีพนักงานอยากไล่เธอไป ผลสุดท้ายก็ถูกพิศมัยด่าจนถอย
มายมิ้นท์เหยียบส้นสูงเดินไป ถามด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “คุณนายพิศมัย คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“นังตัวแสบ ในที่สุดแกก็ออกมา!” เห็นมายมิ้นท์ปรากฏตัว พิศมัยก็ยิ่งโกรธ เดินไปด้วยความขุ่นเคือง แล้วยกมือตบมายมิ้นท์
