รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 30 คุณมายมิ้นท์ใช่ไหม เชิญมาที่สถานีตำรวจหน่อย
“ใช่ วันนี้ครบรอบวันตายของชวนชม……”
เมื่อนึกถึงลูกสาวคนโตที่เสียชีวิตตั้งแต่เด็กคนนั้น มือของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ที่ถือดอกยิปโซก็สั่นเทิ้ม สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ขึ้นมา
เพราะมันน่าเสียใจเกินไปที่สูญเสียลูกสาวคนโตไป เธอจึงให้ความสนใจกับลูกสาวคนเล็กทั้งหมด ทุกปีเมื่อถึงวันครบรอบวันตายของลูกสาวคนโต หัวใจของเธอก็เจ็บปวดถึงขีดสุดเหมือนเคย
“เอาล่ะ อย่าร้องเลย” เยี่ยมบุญกอดภรรยาในอ้อมแขน แล้วเอ่ยปลอบ “วันนี้ไม่ใช่แค่ครบรอบวันตายของชวนชม แต่เป็นวันหมั้นของส้มเปรี้ยวด้วย ถ้าชวนชมรู้ว่าน้องสาวจะหมั้น จะต้องดีใจแทนเธอแน่ๆ”
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ร้องไห้จนหน้าอกเจ็บปวดไปหมด กัดฟันพูดขึ้น “ถ้าไม่ใช่ไตรภูมิไอ้สารเลวนั่น ชวนชมจะ จะ……”
เธอพูดจนสะอึกสะอื้น ร้องจนพูดไม่ออก
ในสายตาเยี่ยมบุญก็มีความมืดมน “ตระกูลกิตติภัคโสภณไม่มีแล้ว เหลือแค่มายมิ้นท์คนเดียว”
หกปีก่อนเขาแก้แค้นให้ลูกสาวคนโตด้วยตัวเอง บีบคั้นจนไตรภูมิตาย ทำให้ตระกูลกิตติภัคโสภณบ้านแตกสาแหรกขาด เพราะมายมิ้นท์แต่งงานกับเปปเปอร์ เขาจึงยากที่จะลงมือ
ไม่คิดว่าหกปีต่อมา มายมิ้นท์จะได้หุ้นเทนเดอร์กรุ๊ป กลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของเทนเดอร์กรุ๊ป
“มายมิ้นท์นอกจากเทนเดอร์กรุ๊ป ก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น ฉันอยากจัดการเธอมันง่ายมาก” นึกถึงลูกสาวคนโตที่ตายไปแล้ว เยี่ยมบุญก็ปวดใจมากเช่นกัน ความเกลียดชังที่มีต่อตระกูลกิตติภัคโสภณก็ยิ่งลึกซึ้ง
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ค่อนข้างลังเล “ช่างเถอะ ยังไงเธอก็เป็นอดีตภรรยาเปปเปอร์ ถ้าเปปเปอร์รู้เข้า ถึงตอนนั้นส้มเปรี้ยวจะวางตัวไม่ถูกในตระกูลนวบดินทร์”
เยี่ยมบุญทำเสียงฮึดฮัด “เหตุผลที่เปปเปอร์ต้องแต่งกับมายมิ้นท์ คุณไม่รู้เหรอ? เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับมายมิ้นท์เลยสักนิด ไม่งั้นคงไม่มองตระกูลกิตติภัคโสภณหมดอำนาจ มองเทนเดอร์กรุ๊ปเดินลงเหวด้วยสายตาเย็นชาหรอก”
“คุณไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องพวกนี้ฉันจะไปจัดการ” เยี่ยมบุญพูด “มงกุฎอันนั้นตอนที่ชวนชมมีชีวิตอยู่ เป็นของที่ชอบทันทีเมื่อเห็นครั้งแรก กลับไปคุณไปขอส้มเปรี้ยวมา แล้วเก็บไว้ให้ดี ส้มเปรี้ยวจะได้ไม่เอาให้คนอื่นง่ายๆ”
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์พยักหน้า มองดอกยิปโซในมือด้วยสีหน้าแววตาโศกเศร้า
……
มายมิ้นท์ตั้งใจจะไปบริษัท จัดการเอกสารด่วนสองสามฉบับ แล้วค่อยกลับไปพักผ่อน
เมื่อเธอถึงบริษัท เลขาก็มาแจ้ง “ประธานมายมิ้นท์ ประธานตะวันของบริษัทคิตติ้งพลัสมาแล้ว กำลังคุยกับผู้จัดการลาเต้ในห้องทำงานผู้จัดการลาเต้”
มุมปากมายมิ้นท์ยกยิ้มเยาะ “โอเค ฉันจะไปดู”
เมื่อวันศุกร์ที่แล้วตอนเล่นไพ่ที่โฮมสเตย์เหมยแดง เถ้าแก่บริษัทคิตติ้งพลัสบอกว่าวันรุ่งขึ้นจะให้คนนำสัญญามาเซ็นที่เทนเดอร์กรุ๊ป สุดท้ายก็ไม่มา มายมิ้นท์ไม่ได้โง่ รู้ว่าเขาอยากทำให้ตนสนใจ รอให้ตนโทรไปที่บริษัทคิตติ้งพลัสด้วยตัวเอง
โชคดีที่มีความช่วยเหลือจากทามทอย เขาช่วยเทนเดอร์กรุ๊ปหาพันธมิตรที่ดีกว่า
มายมิ้นท์เคาะประตูเข้าไปในห้องทำงานลาเต้
เธอเห็นลาเต้กำลังคุยเล่นกับเถ้าแก่บริษัทคิตติ้งพลัส เดินเข้าไป ยิ้มขณะทักทายประธานตะวัน “ประธานตะวัน ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”
“ประธานมายมิ้นท์” ประธานตะวันลุกขึ้นจับมือมายมิ้นท์ มีท่าทางสุภาพ
ประธานตะวันเห็นมายมิ้นท์นั่งลงดื่มชา ก็ไม่ได้พูดเรื่องความร่วมมือ อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นก่อนว่า “ขอโทษประธานมายมิ้นท์จริงๆ ครับ สองสามวันก่อนฝ่ายธุรกิจบริษัทฉันยุ่งมาก ไม่สามารถมาเซ็นสัญญาที่บริษัทพวกคุณได้ วันนี้ฉันเลยมาขอโทษคุณด้วยตัวเอง”
ขณะที่พูด เขาก็ดันสัญญามาตรงหน้ามายมิ้นท์ “คุณลองดูสิ ถ้าไม่มีปัญหาเราก็เซ็นกัน”
ลาเต้ขมวดคิ้ว กำลังอยากพูดอะไรบางอย่าง
มายมิ้นท์ส่งแววตาไปหยุดเขาไว้ จากนั้นก็พูดกับประธานตะวัน “ประธานตะวัน เลขาฉันบอกว่า ก่อนหน้านี้โทรไปหาฝ่ายธุรกิจของพวกคุณไม่ติดตลอดเลย เพราะสินค้าล็อตนั้นด่วนมาก ยืดเยื้อไม่ได้ ฉันก็เลยหาโรงงานอื่นทำแล้วค่ะ”
“ประธานมายมิ้นท์ บริษัทที่ทำสินค้าต่างประเทศภายในประเทศที่ดีที่สุดก็คือบริษัทฉัน” ประธานตะวันนึกว่าที่มายมิ้นท์พูดแบบนี้ก็เพราะอยากกดราคา ท่าทางจึงกลายเป็นหยิ่งผยองเล็กน้อย “คุณเอาแต่บอกว่าแสวงหาคุณภาพของผลิตภัณฑ์ สุดท้ายก็ไปหาโรงงานที่แย่ทำเพราะต้องจัดส่งสินค้าด่วนเหรอ?”
มายมิ้นท์ยิ้ม “บริษัทมีชื่อเสียงที่ทำสินค้าต่างประเทศ นอกจากบริษัทคุณ ก็ยังมีโรงงานทิพย์ฟ้า”
“……”
“ฉันได้ยินว่าใบสั่งซื้อโรงงานทิพย์ฟ้าต่อคิวจนถึงปีหน้า” ประธานตะวันยังคงดิ้นรน “ประธานมายมิ้นท์ คุณเซ็นสัญญากับโรงงานทิพย์ฟ้าจริงๆ เหรอ?”
วันนั้นตอนที่เล่นไพ่เขาพูดสิ่งเหล่านั้น ก็แค่ให้เกียรติเปปเปอร์ ไม่สนใจมายมิ้นท์เลย ไม่คิดว่ามายมิ้นท์จะไปหาโรงงานทิพย์ฟ้า
มายมิ้นท์เพิ่งเข้าแวดวงธุรกิจ ไม่มีเส้นสายเลย จะรู้จักเถ้าแก่โรงงานทิพย์ฟ้าได้อย่างไร?
หรือเปปเปอร์กำลังช่วยเหลือ?
นึกถึงวันนั้นตอนเล่นไพ่นกกระจอก การปกป้องของเปปเปอร์ที่มีต่อมายมิ้นท์ จะช่วยเธอขยายเส้นสายก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ไม่กี่สิบวินาทีสั้นๆ ประธานตะวันก็เห็นข้อดีข้อเสียในนั้นได้อย่างชัดเจน กัดฟันแล้วพูดกับมายมิ้นท์ “ประธานมายมิ้นท์ จริงๆ แล้วไม่มีลูกค้าเก่าสั่งเพิ่มอะไรหรอก ฉันหลอกคุณเอง ก่อนหน้านี้ประธานลาเต้โทรหาฉัน ไม่ให้ฉันรับรายการสั่งซื้อจากเทนเดอร์กรุ๊ป”
ได้ยินดังนั้น ลาเต้ก็ทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา “ฉันก็แปลกใจ ทำไมประธานตะวันถึงไม่ทำเงิน มีคนมุ่งเป้ามาที่เทนเดอร์กรุ๊ปใช่ไหม เฮอะ! จริงๆ ด้วย!”
“บริษัทตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ร่วมมือกับบริษัทฉันไม่น้อย มันก็ยากสำหรับฉันมาก” ประธานตะวันยิ้มเยาะ รีบพูดขึ้นอีกครั้ง “แต่ฉันก็ยังอยากร่วมมือกับเทนเดอร์กรุ๊ปนะ ไม่งั้นคงไม่เสี่ยงกับจุดจบที่จะทำให้ประธานลาเต้ไม่พอใจหรอก วันนี้ก็เลยมา”
ตอนนี้มายมิ้นท์กำลังต้องการเส้นสาย
อีกอย่าง ไม่มีศัตรูในแวดวงธุรกิจ ตราบใดที่มีผลประโยชน์ก็จะกอดกันไว้
มายมิ้นท์ยิ้มพูดขึ้น “ความจริงใจของประธานตะวันฉันก็เห็นมันแล้วค่ะ แต่ฉันเซ็นสัญญากับโรงงานทิพย์ฟ้าไปแล้ว ในอนาคตยังมีใบสั่งซื้อต่างประเทศอีก ฉันจะไปหาคุณคนแรก”
เห็นว่าเป็นดังนี้ ประธานตะวันก็โล่งอก หลังจากทักทายแลกเปลี่ยนกับมายมิ้นท์และลาเต้สองสามประโยค เขาก็จากไป
เมื่อประธานตะวันไปแล้ว ลาเต้ก็ซักถามมายมิ้นท์ “ก่อนหน้านี้คุณก็ลองติดต่อโรงงานทิพย์ฟ้าแล้ว แต่ไม่สำเร็จ คุณไปติดต่อกับเถ้าแก่โรงงานทิพย์ฟ้าได้ยังไง?”
“ทามทอยแนะนำให้”
มายมิ้นท์ก็เล่าให้ลาเต้ฟังเกี่ยวกับเรื่องครั้งนั้นที่ไปเล่นไพ่นกกระจอกที่โฮมสเตย์เหมยแดง และต่อมาทามทอยก็แนะนำโรงงานทิพย์ฟ้าให้เธอ
หลังจากลาเต้ฟังจบ ก็ทำเสียงเฮ้อ “ถ้ารู้ว่าทามทอยมีเส้นสายนี้ตั้งนานแล้ว ตอนไปเล่นไพ่ที่โฮมสเตย์เหมยแดง คุณน่าจะสั่งสอนพวกประธานตะวันให้เต็มที่ไปเลย ทางที่ดีให้พวกมันกลัวจนไม่กล้าขึ้นโต๊ะไพ่อีก!”
มายมิ้นท์ยิ้ม “แต่พวกประธานตะวันเล่นไพ่สุดยอดมาก”
หลังจากแต่งงานกับเปปเปอร์ เธอก็ไม่เคยแตะไพ่นกกระจอกอีกเลยเป็นเวลานานมาก นอกจากลาเต้และอีกไม่กี่คน คนรอบๆ ล้วนคิดว่าเธอเล่นไพ่นกกระจอกไม่เป็น
คราวก่อนเล่นกับพวกประธานตะวัน คือการสัมผัสไพ่นกกระจอกอีกครั้งของเธอหลังจากผ่านมาหกปี
“คุณอย่ามาเจียมเนื้อเจียมตัวเลย!” ลาเต้กลอกตาใส่เธอ พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “เราสองคนโตมาด้วยกัน คุณเล่นไพ่นกกระจอกสุดยอดแค่ไหนฉันไม่รู้เหรอ? พ่อคุณยังเอาชนะคุณไม่ได้เลย อย่าว่าแต่คนอื่น”
เพราะคำพูดของลาเต้ มายมิ้นท์ก็นึกถึงพ่อที่ฆ่าตัวตาย ในใจก็รู้สึกแย่เล็กน้อย “ไปกันเถอะ ฉันจะเลี้ยงข้าวเย็นคุณ”
เธอลุกขึ้นกำลังจะหยิบเสื้อคลุมมาสวม โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล?”
“ใช่คุณมายมิ้นท์ไหมคะ?” ทางด้านนั้นของโทรศัพท์มีเสียงผู้หญิงที่แฝงไปด้วยความเข้มงวด “น้องชายคุณอยู่สถานีตำรวจของเรา รบกวนคุณมาหน่อย”
