รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 300 ราเม็งโทรมา

เปปเปอร์ขมวดคิ้วเป็นปม

จริงๆ แล้วเขาช่วยชีวิตเธอ คือทำด้วยใจจริงๆ ไม่ได้มีจุดประสงค์น่าสังเวชใดๆ หลังจากช่วยแล้วก็ไม่มีเช่นกัน

ซึ่งหมายความว่า เขาไม่เคยคิดจะใช้ประโยชน์จากบุญคุณนี้ มาขอให้เธอแต่งงานใหม่กับเขาหรือคบเขาเลย

แต่ได้ยินคำพูดของเธอที่เหมือนการเตือน ในใจเขานอกจากรู้สึกเจ็บปวดแล้ว ยังรู้สึกโกรธนิดๆ ด้วย

ในสายตาเธอ เขาเป็นคนที่ทำเพื่อสิ่งตอบแทนเหรอ?

“ค่อยว่ากัน” เปปเปอร์ผลุบตาลงพูดเสียงเรียบ

มายมิ้นท์สังเกตได้ว่าเขามีท่าทีเย็นชากับเธอขึ้น และรู้ว่าทำไมถึงเย็นชา

แต่เธอไม่ใส่ใจ รับเงินทอนที่คุณหมอส่งมาให้แล้ว ก็มองเปปเปอร์แล้วพูดขึ้น “เราไปกันเถอะ”

เปปเปอร์ตอบอืมด้วยเสียงเย็นชา ยืนขึ้นเดินไปที่ประตู

มายมิ้นท์เอากระเป๋าสะพายไหล่ แล้วเดินตามหลังไป

บนรถ ทั้งคู่ไม่เอ่ยปากพูดคุย เงียบสงบมีแค่เสียงลมหายใจเบาบางเท่านั้น

จนกระทั่งถึงสถานีตำรวจ ความกดดันและความเงียบสงบระหว่างทั้งคู่ก็ถูกทำลายลง

“คุณอยู่บนรถดีกว่า อย่าลงเลย” มายมิ้นท์ปลดเข็มขัดนิรภัยขณะกล่าวกับชายที่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัยที่เบาะผู้โดยสารเช่นกัน “ด้านนอกมีนักข่าว บอดี้การ์ดคุณยังไม่มา ถ้าลงรถไปจะต้องโดนพวกนักข่าวรายล้อม ถึงตอนนั้นคุณก็จะถูกจำได้”

เปปเปอร์ได้ยินคำพูดนี้ของเธอ ก็ชะงักการกระทำที่มือ จากนั้นก็มองไปข้างนอก

ด้านนอกประตูใหญ่สถานีตำรวจมีนักข่าวอยู่จริงๆ แต่ไม่เยอะ ประมาณห้าหกคน

ยังไงแล้ว นอกประตูใหญ่สถานีตำรวจ ถ้ามีนักข่าวเยอะก็จะถูกเนรเทศออกไป

แต่ห้าหกคนนี้ ก็ไม่ใช่คนที่เธอสามารถต่อต้านได้

ถ้านักข่าวเหล่านี้ฮึกเหิมแล้วชนเธอเข้าก็จะเดือดร้อน

ขณะที่คิด เปปเปอร์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้น ส่งข้อความหนึ่งออกไป

ไม่กี่วินาทีถัดมา โทรศัพท์เขาก็สั่น

เปปเปอร์ผลุบตาลงมอง จากนั้นก็หันไปทางมายมิ้นท์ที่นั่งเบาะคนขับ “คุณรอแป๊บ หัวหน้าบอดี้การ์ดที่คุมตัวคนที่โยนกรดกำมะถันก่อนหน้านี้ ตอนนี้อยู่สถานีตำรวจแล้ว เมื่อกี้ฉันส่งข้อความให้เขาออกมารับคุณ มีเขาคุ้มครองคุณอยู่ข้างๆ นักข่าวพวกนี้ก็จะเข้าใกล้ตัวคุณไม่ได้”

แบบนี้เขาก็วางใจได้บ้าง

มายมิ้นท์ขยับริมฝีปากแดง กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

กระจกรถทางด้านเปปเปอร์ก็ถูกใครบางคนเคาะสองที

เปปเปอร์เลื่อนกระจกรถลง หัวหน้าบอดี้การ์ดโน้มตัวลงมา “ประธานเปปเปอร์”

“นายปกป้องรองประธานมายมิ้นท์ให้ดี อย่าให้เธอได้รับบาดเจ็บ” เปปเปอร์มองหัวหน้าบอดี้การ์ด พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

หัวหน้าบอดี้การ์ดพยักหน้าจริงจัง “ไม่ต้องห่วงครับประธานเปปเปอร์ ผมจะคุ้มครองรองประธานมายมิ้นท์ให้ดี”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย

หัวหน้าบอดี้การ์ดอ้อมหัวรถ เดินไปทางประตูฝั่งคนขับ เปิดประตูออก แล้วทำท่าเชิญให้กับมายมิ้นท์ “เชิญครับคุณมายมิ้นท์”

มายมิ้นท์เห็นการกระทำของเขา คำพูดปฏิเสธก็ติดอยู่ในคอ พูดไม่ออกเลย

สุดท้าย เธอก็ถอนหายใจเล็กน้อย กล่าวขอบคุณแล้วก็ลงจากรถไป

การปรากฏตัวของมายมิ้นท์ ทำให้เหล่านักข่าวพวกนั้น ฮึกเหิมขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า

แต่เมื่อเห็นข้างกายเธอมีหัวหน้าบอดี้การ์ดตัวสูงใหญ่ กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ นักข่าวพวกนี้ก็ไม่กล้าเดินเข้าไปแล้ว

เพราะพวกเขาเคยเห็นหัวหน้าบอดี้การ์ดคนนี้ จัดการคนที่โยนกรดกำมะถันอย่างไรในช่วงก่อนหน้านี้

มายมิ้นท์จึงเดินเข้าไปในสถานีตำรวจอย่างราบรื่น ภายใต้การคุ้มครองของหัวหน้าบอดี้การ์ดเช่นนี้แหละ

ถ้าเธอไปคนเดียว นักข่าวกลุ่มนั้นจะต้องล้อมรอบเธอไม่ปล่อยแน่

หลังจากเข้าไปในห้องโถงใหญ่สถานีตำรวจ ก็มีเจ้าหน้าที่พามายมิ้นท์ไปลงบันทึกการสอบสวน

ระหว่างกระบวนการ มายมิ้นท์เอาข้อมูลบัตรธนาคาร ข้อมูลโทรศัพท์ต่างๆ ของตัวเองออกมาทั้งหมด เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้ลงมือทำส้มเปรี้ยว

ยังไงแล้วการหาคนไปจัดการส้มเปรี้ยว ก็ต้องใช้เงิน ต้องติดต่อกับอีกฝ่ายใช่ไหมล่ะ

สถานีตำรวจสามารถใช้สองอย่างนี้ตรวจสอบได้ ว่าเธอบริสุทธิ์หรือไม่

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา สถานีตำรวจดึงข้อมูลบัตรธนาคารทั้งหมดของมายมิ้นท์ออกมา รวมถึงข้อมูลผู้ติดต่อทั้งหมดในโทรศัพท์เธอ พบว่ามันสะอาดบริสุทธิ์ทั้งหมด

ด้วยเหตุนี้ จริงๆ แล้วทางด้านสถานีตำรวจเชื่อพอสมควรแล้วว่ามายมิ้นท์บริสุทธิ์ แต่เชื่อแล้วก็ไม่สามารถตัดสินได้ทันที ยังต้องส่งคนไปโรงพยาบาล สอบถามส้มเปรี้ยวนิดหน่อย ดูว่าในเรื่องนี้มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือไม่

“คำถามวันนี้มีแค่นี้ ขอบคุณคุณมายมิ้นท์มากที่ให้ความร่วมมือ” ตำรวจที่ทำการบันทึกยืนขึ้น แล้วยื่นมือออกไปหามายมิ้นท์

มายมิ้นท์ยิ้มขณะจับมือ “ไม่เป็นไรค่ะ นี่ทำเพื่อตัวฉันเอง สมควรทำแล้วค่ะ แล้วคนที่โยนกรดกำมะถันใส่ฉันที่เพิ่งส่งมาเมื่อกี้……”

ตำรวจรู้ว่าเธอจะถามอะไร จึงสวมหมวกแล้วตอบกลับ “กำลังถูกสอบปากคำที่ห้องสอบสวนข้างๆ เชื่อว่าอีกไม่นานจะได้ข้อสรุป”

“โอเคค่ะ ฉันทราบแล้ว ขอบคุณนะคะ” มายมิ้นท์พยักหน้ายิ้ม

จากนั้น เธอก็มาหาที่นั่งในห้องโถงใหญ่สถานีตำรวจ รอผลสอบปากคำของคนคนนั้น

หัวหน้าบอดี้การ์ดเดินมา ในมือถือถุงอยู่หนึ่งใบ “คุณมายมิ้นท์ นี่เที่ยงแล้ว นี่ขนมกับนมที่ประธานเปปเปอร์ให้ผมเอามาให้คุณครับ ให้คุณกินรองท้องไปก่อน”

มายมิ้นท์มองถุงตรงหน้า ไม่ได้รับมัน

หัวหน้าบอดี้การ์ดก็ไม่รีบร้อน พูดขึ้นอีกครั้ง “ประธานเปปเปอร์บอกอีกว่า ถ้าคุณมายมิ้นท์กินของพวกนี้ เป็นการตอบแทนน้ำใจได้ เช่นน้ำใจที่ช่วยคุณระงับข่าวบนเน็ต”

มายมิ้นท์เลิกคิ้ว “เขาพูดแบบนี้จริงเหรอ?”

“ใช่ครับ” หัวหน้าบอดี้การ์ดพยักหน้า

มายมิ้นท์ค่อนข้างขำ

เธอมีแต่ได้ยินว่า ให้ของผู้อื่น เพื่อให้ผู้อื่นทำสิ่งต่างๆ ให้

ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่า ให้ของผู้อื่น แต่ถือเป็นการคืนน้ำใจคนคนนั้น

“คุณมายมิ้นท์ คุณรับไปเถอะครับ” บอดี้การ์ดเห็นมายมิ้นท์ยังไม่รับ ก็โน้มน้าวครั้งหนึ่งอย่างอดไม่ได้

มายมิ้นท์ลูบท้อง ก็ค่อนข้างหิวจริงๆ แถมยังได้คืนน้ำใจด้วย ของฟรีเอาอยู่แล้ว

ขณะที่คิดแบบนี้ เธอก็ยื่นมือไปรับถุง

หัวหน้าบอดี้การ์ดถอนหายใจด้วยความโล่งอก “คุณมายมิ้นท์ค่อยๆ ทานนะครับ”

“ฝากฉันขอบคุณประธานเปปเปอร์ของพวกนายด้วย” มายมิ้นท์มองเขาขณะพูด

หัวหน้าบอดี้การ์ดตกลง “ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะบอกให้”

พูดจบ เขาก็เดินออกไปทำตามคำสั่ง

ภายในรถ เปปเปอร์เห็นมือหัวหน้าบอดี้การ์ดว่างเปล่าเดินมาจากไกลๆ ก็เข้าใจแล้วว่ามายมิ้นท์รับขนมไป ใบหน้าตึงเครียดก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

เธอรับแล้ว!

“ประธานเปปเปอร์” บอดี้การ์ดมาถึงหน้ารถ

เปปเปอร์ยกมือขึ้น “ฉันรู้นายจะพูดอะไร เธอรับไปแล้วก็ดี”

“ครับ” หัวหน้าบอดี้การ์ดกลืนคำพูดกลับไป

เปปเปอร์มองนาฬิกาข้อมือ “อีกนานแค่ไหนเธอถึงจะออกมา?”

“อาจจะอีกสักพัก คนที่โยนกรดกำมะถันยังอยู่กระบวนการสอบสวนให้ปากคำ คงไม่เร็วนัก” บอดี้การ์ดตอบ

คนคนนั้นจงใจโยนของอันตรายขนาดนี้ใส่คุณมายมิ้นท์ การฆาตกรรมโดยเจตนาเป็นคดีอาญา

แน่นอนว่าแตกต่างจากคุณมายมิ้นท์ ที่ถามไม่กี่ประโยคก็ไปได้

เปปเปอร์ก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน นวดขมับไม่ถามแล้ว “นายกลับไปที่สถานีตำรวจเถอะ มายมิ้นท์ต้องการอะไร นายก็ทำซะ”

“ครับ” บอดี้การ์ดตอบตกลง

ที่สถานีตำรวจ หลังจากมายมิ้นท์กินเค้กเรดเวลเวตหนึ่งชิ้น ดื่มนมหนึ่งขวดแล้ว ท้องก็อิ่มพอสมควร

เธอเช็ดมือแล้วลุกขึ้น กำลังจะไปทิ้งถังขยะ

หัวหน้าบอดี้การ์ดเห็น ก็รีบแย่งขยะมา “คุณมายมิ้นท์ คุณนั่งพักก็พอ เรื่องแบบนี้ให้ผมทำก็ได้”

“……” มายมิ้นท์กระตุกมุมปาก มองเขาอย่างหมดคำจะพูด

พอเถอะ ไม่ต้องเดาก็รู้ นี่ต้องเป็นคำสั่งเปปเปอร์แน่!

ช่างเถอะ แค่ทิ้งขยะ เขาอยากไปก็ไป

มายมิ้นท์ยักไหล่ กลับไปนั่งที่

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

มายมิ้นท์เปิดกระเป๋า เห็นคำว่าราเม็งสองคำกะพริบบนหน้าจอไม่หยุด เธอก็รู้ว่าเรื่องในวันนี้ ราเม็งรู้เรื่องแล้ว

“ฮัลโหล ราเม็ง” มายมิ้นท์รับสายโทรศัพท์

ปลายสายโทรศัพท์ ราเม็งนั่งอยู่ในห้องแต่งหน้าขนาดใหญ่เพียงคนเดียว การแต่งหน้าที่สวยละเอียดอ่อนบนใบหน้า ไม่สามารถปิดบังความมืดมนเย็นยะเยือกของเขาได้ “พี่ พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”