รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 314 คนทั้งสองต่างกระอักกระอ่วนใจ
มายมิ้นท์ตะลึงงันกับคำพูดของเขา ไม่นานเธอก็ได้สติกลับมา และอยากที่จะหัวเราะ
ไม่ใช่ความต้องการของตนเอง？
หรือว่ามีคนที่สามารถควบคุมเขาได้งั้นเหรอ？
มายมิ้นท์ไม่ได้มองว่าคำพูดของเปปเปอร์เป็นความจริง เห็นเพียงเขาต้องการทำตนเองให้ขาวสะอาดจึงได้จงใจพูดขึ้นเช่นนั้น พลางชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือ เพื่อเปลี่ยนเรื่องพูด “ประธานเปปเปอร์ จวนจะถึงเวลาประชุมแล้วค่ะ”
เมื่อเปปเปอร์เห็นเธอเป็นเช่นนี้ ก็รู้ทันทีว่าเธอไม่ยอมเชื่อเขา จึงถอนหายใจเล็กน้อยพลางพูดขึ้นว่า “ไปกันเถอะ”
ทั้งสองเดินตรงไปที่ห้องประชุมพร้อมกัน และไม่มีคำพูดใดออกมา
ผู้ช่วยเหมันตร์เดินตามมาข้างหลัง มองเงาหลังของทั้งสองพลางส่ายศีรษะอย่างจนปัญหา
สองคนนี้มาจนถึงจุดนี้ ส้มเปรี้ยวมีส่วนช่วยไม่น้อยจริงๆ！
การประชุมเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ
เปปเปอร์นั่งอยู่หัวโต๊ะพูดถึงข้อเสียของการใช้พลังงานใหม่ ฟังดูแล้วตั้งใจเป็นอย่างมาก
ในช่วงเวลานี้ มายมิ้นท์กำลังศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับพลังงานใหม่ บางครั้งยังไปหาความรู้เพิ่มเติมที่มหาวิทยาลัยด้วย
ดังนั้นเมื่อฟังเนื้อหาการประชุมในครั้งนี้ ก็ไม่เหมือนการประชุมในครั้งที่แล้วที่เธอไม่ค่อยเข้าใจแล้ว
หลังจากสองชั่วโมงต่อมา การประชุมก็จบลง
เปปเปอร์ลุกขึ้น“มายมิ้นท์อยู่ก่อน ส่วนคนอื่นออกไปได้”
เมื่อมายมิ้นท์ที่กำลังเตรียมเก็บของแล้วเดินจากไปได้ยินประโยคนี้ ก็หยุดชะงักลง รีบเงยหน้ามองไปยังเปปเปอร์ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงให้เธออยู่ก่อน
ส่วนคนอื่นๆก็รู้สึกประหลาดใจเช่นเดียวกัน แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม แค่มองทั้งสองด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ จากนั้นก็ออกจากห้องประชุม
และในช่วงเวลาที่ประตูของห้องประชุมปิดลง มายมิ้นท์ก็ได้ยินคนพูดว่า：“คุณว่าประธานเปปเปอร์ให้มายมิ้นท์อยู่ต่อทำไมกัน？คงไม่ใช่เรื่องชู้สาวหรอกนะ？”
มุมปากของมายมิ้นท์กระตุก
คนพวกนี้ชอบสร้างภาพต่อในสมองด้วยการมโนเสียจริง
เรื่องชู้สาว？
พวกเขาคิดกันออกมาได้！
มายมิ้นท์คลึงขมับ มองไปยังเปปเปอร์ที่กำลังเดินเข้ามาหาตน“ประธานเปปเปอร์ คุณให้ฉันรออยู่ก่อน มีธุระอะไรเหรอคะ？”
“ไม่ได้มีเรื่องใหญ่อะไรครับ”เปปเปอร์หยุดที่ด้านหน้าของเธอ สายตาหยุดอยู่ที่สมุดโน้ตของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะ“ฟังเข้าใจหมดแล้วใช่ไหมครับ？”
มายมิ้นท์มองตามสายตาของเขา เข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร ดึงมือออกมาจากสมุดโน้ต“รู้แค่งูงูปลาปลาค่ะ ยังมีข้อมูลบางส่วนที่ต้องกลับไปแปล”
มิฉะนั้นการเยี่ยมชมโรงงานครั้งต่อไป เธอจะไม่เข้าใจการทำงานของพลังงานใหม่เป็นแน่！
เมื่อถึงเวลานั้นพวกประธานทั้งหลายก็คงหัวเราะเยาะเธอ
“ไม่เข้าใจตรงไหน เดี๋ยวผมอธิบายให้ฟัง！”เปปเปอร์เอ่ยปากถามขึ้น
“อ่า？”มายมิ้นท์กะพริบตาอย่างแปลกใจ
เปปเปอร์เผยรอยยิ้มจางๆออกมา “อ่า ทำไมกัน นั่งลงสิ”
ในเวลานี้มายมิ้นท์เข้าใจอย่างชัดเจนแล้ว ที่แท้เขาให้เธออยู่ต่อ ก็เพื่อต้องการที่จะอธิบายส่วนที่เธอไม่เข้าใจให้เธอฟัง
มายมิ้นท์กัดริมฝีปากแน่น“คงไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันกลับไป……”
“พรุ่งนี้มีการตรวจเยี่ยมโรงงานแล้ว คุณแน่ใจเหรอว่าจะกลับไปแปลข้อมูลทัน？อีกทั้งข้อมูลจำนวนมากก็เป็นข้อมูลเก่า ยังไม่อัปเดต ไม่สอดคล้องกันกับพลังงานใหม่ที่ห้องปฏิบัติการของผมพัฒนาขึ้นมา คุณดูข้อมูลไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร！”เปปเปอร์มองดูเธอพลางพูดขึ้น
มายมิ้นท์อ้าปากพูดไม่ออก
ใช่ พลังงานใหม่ยังไม่สุกงอม อัปเดตใหม่ทุกวัน อีกทั้งข้อมูลก็ตามการพัฒนาของพลังงานใหม่ไม่ทัน ดังนั้นข้อมูลในมือของเธอ แน่นอนว่าแตกต่างจากข้อมูลพลังงานใหม่ในตอนนี้ ดังนั้นอาศัยเพียงให้เธอกลับไปอ่านข้อมูล คงไม่สำเร็จแน่
ดูเหมือนว่าเธอคงต้องรบกวนเขาแล้ว
“ฉันทราบแล้ว ถ้าอย่างนั้นต้องขอรบกวนประธานเปปเปอร์ด้วยนะคะ！”มายมิ้นท์โค้งคำนับเปปเปอร์
ขณะที่เปปเปอร์ต้องการเรียกเธอ สายตาก็เหลือบไปเห็นคอเสื้อที่เผยผิวขาวผุดผ่องออกมา ดวงตาของเขาหดลงทันที
วินาทีต่อมา ลำคอของเขาขยับเล็กน้อย สายตาเคลื่อนไปทางอื่น น้ำเสียงกดลงต่ำเล็กน้อยพลางตอบกลับว่า：“ไม่มีอะไรครับ ก็เพื่อความร่วมมือ คุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ อีกอย่างต่อไปอย่าใส่เสื้อผ้าแบบนี้แล้วโค้งคำนับให้กับคนอื่นอีก โดยเฉพาะผู้ชาย”
“ฮืม？”มายมิ้นท์ยืนตัวตรงด้วยความสงสัยก่อน จากนั้นก้มหน้ามองยังเสื้อผ้าของตน
เมื่อมองดูแล้ว เธอก็เข้าใจอะไรบางอย่างทันที
เพื่อให้เข้ากับเสื้อกันลม เธอสวมเสื้อสเวตเตอร์คอวีหลวมเล็กน้อยอยู่ข้างใน
สเวตเตอร์ตัวนี้สวยมาก แต่พอก้มลงมา คอเสื้อจะหลุดลงไปข้างล่าง จากนั้นคนที่สูงกว่าเธอ ขอเพียงแค่ก้มหน้าลงมา ก็จะสามารถมองเห็นทัศนียภาพภายในคอเสื้อของเธอได้
เมื่อคิดถึงเมื่อสักครู่นี้ที่เปปเปอร์มองเห็น มายมิ้นท์ก็รีบปกปิดคอเสื้ออย่างรวดเร็ว ใบหน้าแดงก่ำ แดงกระทั่งใบหู
ในใจของเธอก็มีความโมโหอยู่เล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าตนไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะไปกล่าวโทษเปปเปอร์
เพราะถึงยังไงเธอก็เป็นคนใส่เสื้อผ้าตัวนี้และโค้งคำนับให้กับเขาเอง เขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะมอง
อีกทั้งเขายังเตือนเธอว่าหากใส่เสื้อผ้าเช่นนี้อย่าได้โค้งคำนับให้กับใครอีก ไม่งั้นแม้เขาจะไม่เห็น ก็คนอื่นก็อาจจะเห็นได้
ไม่แน่คนอื่นอาจจะลามกอนาจารมากกว่านั้นก็เป็นได้
สักพักทั้งคู่ก็ไม่พูดอะไรกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจ
ผ่านไปไม่นาน เปปเปอร์เม้มริมฝีปากพลางกระแอมสองที“เริ่มกันเถอะ จะได้เสร็จเร็วขึ้น คุณยังต้องไปศาลอีกไม่ใช่เหรอ？”
เขาจงใจคลายความกระอักกระอ่วนใจลง แน่นอนว่ามายมิ้นท์ก็คงต้องหาทางลงโดยคล้อยตามเขาเช่นเดียวกันพลางพยักหน้าอึม หนึ่งที“ได้ค่ะ”
เธอติดกระดุมเสื้อกันลมและนั่งลง พลางเปิดสมุดโน้ตที่อยู่ตรงหน้าออก
เปปเปอร์ดึงเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเข้ามาพลางนั่งลง มือข้างหนึ่งวางบนหลังเก้าอี้ข้างหลังเธอ
ทั้งสองนั่งใกล้กันมาก มองจากด้านหน้า ดูเหมือนเปปเปอร์กำลังโอบไหล่มายมิ้นท์อยู่
มายมิ้นท์ไม่ได้สังเกตเห็นอาการคิดไม่ซื่อของชายคนนี้ สมาธิของเธอทั้งหมดอยู่ที่สมุดโน้ต จะมีกะจิตกะใจไปคิดเรื่องอื่นได้ยังไง
อีกทั้งเปปเปอร์ก็โชคดีมากที่เธอไม่ได้สังเกตเห็น ไม่เช่นนั้น เขาไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเธอขนาดนี้เลย
ขณะที่คิด เปปเปอร์ก็หดสายตาลง เพื่อปกปิดแววตาที่ดำมืด
จู่ๆโทรศัพท์ของมายมิ้นท์ก็ดังขึ้น ขัดจังหว่ะการอธิบายของเปปเปอร์
เปปเปอร์ขมวดคิ้ว ในใจไม่พอใจเล็กน้อย
ใครกันที่ไม่มีตา โทรมาเวลานี้？
สายตาของเปปเปอร์กวาดมอง เห็นหน้าจอโทรศัพท์ของมายมิ้นท์มีตัวอักษรสองคำคือ ลาเต้ ปรากฏขึ้น กำลังเคลื่อนไหวไม่หยุด
มายมิ้นท์ปัดปุ่มสีเขียวเพื่อกดรับสาย พลางพูดขึ้น “ลาเต้！”
“ที่รัก วันหยุดนี้คุณจะไปเมืองน้ำรุ้งเหรอครับ？”ลาเต้เอ่ยปากถาม
มายมิ้นท์พยักหน้า“ใช่ค่ะ”
แน่นอนว่าเปปเปอร์ที่นั่งอยู่ถัดจากเธอได้ยินเนื้อหาของการสนทนา คิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย
เธอไปทำอะไรที่เมืองน้ำรุ้ง？
คำถามนี้ลาเต้ถามขึ้นมาพอดี
มายมิ้นท์ก็ไม่ได้ปิดบัง เอ่ยปากพลางตอบกลับว่า：“เป็นงานเดินแบบของราเม็ง เขาเชิญเธอไปชมการแสดง แต่ว่าคุณรู้ได้ยังไงว่าผมกำลังจะไปเมืองน้ำรุ้ง？ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้บอกคุณนะคะ”
“ซินดี้เป็นคนบอกผมเอง ผมไปเอาเอกสารที่เทนเดอร์กรุ๊ป พอดีได้เจอซินดี้ที่กำลังจองโรงแรมที่เมืองน้ำรุ้งให้กับคุณ”ลาเต้พูดขึ้นอธิบาย
จู่ๆมายมิ้นท์ก็ยกคางขึ้น “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง”
“ที่รัก วันหยุดสุดสัปดาห์นี้คุณจะไปเมื่อไหร่？”ลาเต้ถามขึ้นอีกครั้ง
“วันศุกร์ค่ะ”
วันศุกร์……
ดวงตาของเปปเปอร์เป็นประกาย ราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่
อีกด้านหนึ่งของคู่สาย ลาเต้หรี่ตาลงเล็กน้อยพลางพูดขึ้นว่า：“งั้นก็ได้ เดี๋ยวผมจะแบ่งเวลาให้เรียบร้อย แล้วผมจะไปกับคุณเอง ผมจะต้องจับตาดูราเม็งเจ้าหนุ่มนั้นสักหน่อย หากว่าเจ้าหนุ่มนั้นแอบพาคุณหนีไปผมจะทำยังไง！”
เขาไม่ได้พูดล้อเล่น แต่พูดความจริง
เพราะว่าเจ้าหนุ่มราเม็งคนนั้น ทำได้อย่างแน่นอน
มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าลาเต้กำลังคิดอะไรอยู่ ส่ายศีรษะพลางหัวเราะ“พูดอะไรกัน ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย จะลักพาตัวฉันได้ยังไง พอได้แล้ว ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันมีประชุมต่อ วางสายแล้วนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนครับ”ลาเต้รีบเรียกเธอ
มายมิ้นท์นำโทรศัพท์แนบที่ข้างหูอีกครั้ง “ทำไมอีก？”
“เย็นนี้กินข้าวด้วยกันนะครับ วันนี้เป็นวันตัดสินคดีของส้มเปรี้ยว ควรที่จะฉลองกันหน่อย”ลาเต้ยิ้มพลางพูดขึ้น
มายมิ้นท์ก็คิดเช่นนั้น พยักหน้ารับปาก“ได้ค่ะ สถานที่คุณตัดสินใจได้เลยนะคะ เมื่อถึงเวลานั้นก็ชวนราเม็งไปด้วย”
“ได้เลย！”ลาเต้รับปากอย่างดีอกดีใจ
เมื่อการสนทนาสิ้นสุดลง มายมิ้นท์ก็วางสายโทรศัพท์ลงพลางมองไปยังผู้ชายที่อยู่ข้างๆ และยิ้มอย่างขอโทษ“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณต้องเสียเวลา”
