รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 358 การตัดสินใจของเยี่ยมบุญ
ได้ยังไงล่ะ!
เยี่ยมบุญคัดค้านทันที “ประธานวศิน คุณทำแบบนี้ไม่ได้!”
“ทำไมฉันจะทำแบบนี้ไม่ได้?” ประธานวศินมองเขาอย่างไม่แยแส ไม่ปิดบังความเยาะเย้ยในดวงตา
ใบหน้าชราของเยี่ยมบุญแดงขึ้นมาแล้ว “เพราะฉันคือประธาน และเป็นผู้ถือหุ้นมากที่สุดในเอสซี พวกคุณคิดจะจัดประชุมใหญ่ผู้ถือหุ้น เตะฉันลงจากตำแหน่งประธาน นี่มันไม่สมเหตุสมผล!”
“ไม่มีอะไรไม่สมเหตุสมผล ประธานบริษัทอาจจะไม่ใช่ผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุดก็ได้ และผู้ถือหุ้นใหญ่ที่สุดก็อาจจะไม่ใช่ประธานก็ได้ นี่ไม่ใช่ความขัดแย้ง” ประธานวศินพูด
คณะกรรมการคนอื่นก็พยักหน้าทีละคน
“ถูกต้อง ท่านประธาน คุณสละตำแหน่งเถอะ ให้คนมีความสามารถมารับผิดชอบ ตัวเองเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด ว่างๆ ไม่ดีเหรอ?”
“นั่นสิ แม้แต่ครอบครัวตัวเองประธานยังดูแลได้ไม่ดี นับประสาอะไรกับการบริหารเอสซี ไม่กี่เดือนมานี้ คุณทำให้เอสซีย่ำแย่อย่างรุนแรง ทำให้ผู้ถือหุ้นอย่างเราสูญเสียกำไรไปเท่าไรแล้ว คราวก่อนเราเห็นแก่ที่คุณสร้างเอสซีขึ้นมาจึงให้อภัยคุณ ให้คุณได้เป็นประธานต่อ แต่คราวนี้ไม่ว่ายังไงเราก็ให้อภัยไม่ได้”
“ได้ยินไหม? เยี่ยมบุญ ทุกคนไม่เห็นด้วยที่คุณจะเป็นประธาน งั้นต้องจัดการประชุมใหญ่ผู้ถือหุ้นขึ้น กล่าวโดยสรุปคือครั้งนี้ ถึงคุณจะไม่ถอยจากตำแหน่งก็ต้องถอย ไม่งั้นเราจะถอนหุ้น ทำให้เอสซีล้มละลายไปเลย ยังไงเอสซีในมือคุณก็จะเป็นงี้อยู่แล้ว”
พูดจบ ประธานวศินก็เก็บของตรงหน้าให้เรียบร้อย เดินออกไปจากห้องประชุมโดยไม่มองเยี่ยมบุญเลย
ผู้ถือหุ้นคนอื่นก็ทำตามๆ กัน
ไม่นาน ภายในห้องประชุมใหญ่โต ก็เหลือเพียงเยี่ยมบุญคนเดียว
เยี่ยมบุญนั่งเก้าอี้หนาวเหน็บไปทั้งร่าง มองคอมพิวเตอร์ตรงหน้าด้วยดวงตาเศร้าหมอง ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้
ทั้งๆ ที่เอสซีกรุ๊ปมั่นคงแล้ว แต่ตอนนี้กลับเกิดเรื่องอีก
ไม่เพียงเท่านั้น ตำแหน่งท่านประธานของเขา ก็จะถูกงัดไป……
ในเวลานี้ ประตูใหญ่ห้องประชุมก็ถูกเคาะดังขึ้น
ตามด้วยประตูเปิดออก ผู้ช่วยเดินเข้ามา พูดด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “ประธานเยี่ยมบุญ แย่แล้วครับ ข้างล่างมีสื่อมาเยอะมาก โวยวายตะโกนว่าอยากสัมภาษณ์คุณ อยากรู้ว่าคุณคิดยังไงกับเรื่องที่คุณหนูรองทำผิดกฎหมายเข้าสถานีตำรวจอีกครั้ง?”
“ความคิดเหรอ?” เยี่ยมบุญยิ้มเยาะด้วยดวงตาแดงก่ำ “พวกมันไม่อยากรู้ความคิดฉันหรอก แต่ต้องการประเด็นของฉัน!”
เพิ่งสิ้นเสียง โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น
เยี่ยมบุญหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธภายในใจชั่วคราว หยิบโทรศัพท์ออกมา เห็นว่าเป็นคู่อริตัวเองโทรมา เขาจึงตัดสายทันที
เพราะไม่ต้องรับ เขาก็รู้ว่าคู่อริของตัวเองโทรมาเพื่ออะไร ต้องการมาหัวเราะเยาะเขาแน่ๆ
คราวก่อนก็เป็นแบบนี้
คราวก่อนส้มเปรี้ยวทำร้ายคนอื่นถูกจับตัวไป คู่อริคนนี้ก็โทรมาหัวเราะเยาะเขา เขาเสียเกียรติหมดแล้ว
แต่ถึงเยี่ยมบุญไม่รับโทรศัพท์ คู่อริของเขาก็ไม่คิดจะปล่อยเขาไปเหมือนกัน ส่งข้อความให้เขา: เยี่ยมบุญน้องรัก จารีตกับยีนตระกูลภักดีพิศุทธิ์ของนายฉันล่ะยอมรับความพ่ายแพ้จริงๆ เป็นนักโทษกันทั้งบ้าน จิ๊ๆ ตอนนี้ลูกสาวนายเข้าไปแล้ว ฉันอยากรู้เมื่อไรนายจะเข้าไปอ่ะ เรื่องที่นายฆ่าไตรภูมิเมื่อหกปีก่อน……
โครม!
เยี่ยมบุญยังอ่านไม่จบ ก็กวาดสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะประชุมลงพื้นทั้งหมด เพื่อระบายความโกรธในเวลานี้
ผู้ช่วยเห็นดังนั้น ก็รีบถอยกลับ เพื่อไม่ให้ซวยโดนตัวเอง
เยี่ยมบุญหอบหายใจอย่างหนักหน่วง ดวงตามืดมนคลุมเครือ
คนคนนี้ รู้ได้อย่างไรว่าเขาฆ่าไตรภูมิเมื่อหกปีก่อน?
ทั้งๆ ที่เรื่องนี้เขาทำปิดบังขนาดนี้ อย่าว่าแต่โลกภายนอก คนที่ใกล้ชิดเขาก็ไม่รู้ นึกว่าไตรภูมิกระโดดตึกฆ่าตัวตายเพราะทนไม่ได้ที่เทนเดอร์กรุ๊ปเงินทุนพังทลาย
แต่คนคนนี้ ยืนยันหนักแน่นว่าเขาฆ่าไตรภูมิ ดูเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
แต่ถึงจะรู้แล้วยังไง ไม่มีหลักฐาน!
ไม่อย่างนั้นคนคนนี้คงเอาออกมาจัดการเขาไปนานแล้ว ยังไงแล้วพวกเขาก็เป็นคู่อริตัวฉกาจในโลกธุรกิจ
คิดแบบนี้ เยี่ยมบุญก็ไม่กังวล เขาหลับตา พูดด้วยเสียงเย็นชา “เตรียมรถ ไปสถานีตำรวจ!”
เขาต้องรู้ว่าคราวนี้ส้มเปรี้ยวทำอะไรผิดกฎหมาย ช่วยได้หรือไม่
ถ้าช่วยออกมาได้ ก็แสดงว่าปัญหาไม่ใหญ่โต เอสซีก็ฟื้นฟูได้อีกครั้ง
แต่ถ้าช่วยไม่ได้……
แววตาเยี่ยมบุญฉายแววตัดเยื่อใย กำหมัด
ถ้าช่วยไม่ได้ งั้นก็อย่าโทษว่าเขาใจร้ายแล้วกัน!
……
กลางคืนมาถึง
หลังจากมายมิ้นท์อ่านข่าวที่กำลังเดือดในอินเทอร์เน็ตจบแล้ว ก็ปิดคอมพิวเตอร์ เตรียมกลับห้องไปนอน
ทันใดนั้น ออดประตูก็ดังขึ้น
เธอขมวดคิ้วคู่สวย เดินไปที่ทางเข้าห้องโถง เปิดวิดีโอ เตรียมดูว่าคนข้างนอกเป็นใคร
สรุปคือเพิ่งวางตาลงไป ใบหน้าน่ารักขยายใหญ่ก็ปรากฏบนหน้าจอวิดีโอ “คุณน้า!”
ไมโล!
นั่นแสดงว่าทามทอยก็มาด้วย?
มายมิ้นท์ปิดวิดีโอ แล้วเปิดประตู
นอกประตู ทามทอยอุ้มไมโลยืนตรงนั้น ยิ้มประจบประแจงให้เธอ “มายมิ้นท์ สวัสดีตอนเย็น”
เขารู้ พาไมโลมาด้วย เธอต้องเปิดประตูแน่ๆ
ถ้าเขามาคนเดียว เธอจะไม่สนใจเขาเด็ดขาด
“คุณน้า อุ้ม!” ไมโลยื่นแขนออกไปหามายมิ้นท์ ต้องการให้มายมิ้นท์อุ้ม
มายมิ้นท์เห็นเขาน่ารักแบบนี้ ไม่มีเหตุผลจะปฏิเสธอยู่แล้ว กำลังจะยื่นมือออกไปรับไมโลมา
สรุปคือทามทอยกดมือไมโลลงไป “อย่าซน น้าเธอ……”
รู้สึกได้ถึงแววตาเฉียบคมของมายมิ้นท์ ทามทอยก็สำลัก รีบเปลี่ยนคำพูด “น้ามายมิ้นท์สุขภาพไม่ดี อุ้มเธอไม่ได้”
“น้าสุขภาพไม่ดีเหรอ?” ไมโลเอียงคอมองมายมิ้นท์
มายมิ้นท์ลูบศีรษะเขา ยิ้มอ่อนโยนแล้วพูดขึ้น “นิดหน่อย แต่ยังโอเค”
ตอนนี้ท้องของเธอ ไม่ได้รู้สึกแย่เหมือนตอนแรกแล้ว
“ในเมื่อน้าไม่สบาย งั้นผมก็ไม่ให้น้าอุ้มแล้ว” ไมโลพูดอย่างน่าเอ็นดู
มายมิ้นท์ใจละลายเพราะความน่ารักของเขา อดไม่ได้ที่จะจั๊กจี้เขาเบาๆ
ไมโลรีบกโอบคอทามทอย หัวเราะคิกคัก
บางทีเพราะไมโลเป็นเหตุผลทำให้เธออารมณ์ดีขึ้น มายมิ้นท์จึงไม่ได้มีท่าทีเย็นชากับทามทอยเหมือนสองวันก่อนแล้ว
เธอชักมือกลับ มองทามทอย “ดึกป่านนี้แล้ว คุณพาไมโลมาหาฉัน มีเรื่องอะไร?”
“คือ……จริงๆ แล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ไมโลโวยวายอยากมาหาคุณ ฉันก็สู้ไม่ได้นี่? ก็เลยพาไมโลมา อีกอย่างฉันอยากให้ไมโลอยู่ที่บ้านคุณสักสองวัน” ทามทอยมองเธออย่างคาดหวัง
มายมิ้นท์เลิกคิ้ว “อยู่บ้านฉัน?”
“ใช่” ทามทอยทำสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา “ช่วงนี้ตระกูลชุติเกษมเกิดเรื่องนิดหน่อย พ่อแม่ฉันก็ไปประชุมที่京城 พี่ใหญ่และพี่สะใภ้ฉันก็อยู่กองทัพกลับมาไม่ได้ และฉันต้องไปเมืองน้ำรุ้ง ไมโลเลยไม่มีคนดูแล”
“รอเดี๋ยว ทำไมไม่มีคนดูแล คนรับใช้กับแม่นมตระกูลชุติเกษมล่ะ?” มายมิ้นท์จ้องมองเขา อยากมองให้ออกว่าเขากำลังโกหกอยู่หรือไม่
ทามทอยโดนเธอมองจนขาดความมั่นใจ เกือบอดไม่ไหวเปิดเผยออกมา
โชคดีที่เขามีเจตจำนงที่แข็งแกร่ง คงความใจเย็นอยู่ตลอดแล้วตอบกลับ “พ่อบ้านกลับบ้านเก่าไปเยี่ยมหลานชาย ที่บ้านมีแม่นมกับคนรับใช้จริงๆ นั่นแหละ แต่ให้แม่นมกับคนรับใช้ดูแลไมโล ฉันก็ไม่วางใจ ยังไงตอนนี้ข่าวแม่นมกับคนรับใช้ตีเด็กก็มีไม่น้อย”
“ก็จริง” มายมิ้นท์พยักหน้า
ข่าวประเภทนี้ เธอก็เห็นมาเยอะมากจริงๆ
แม้แต่เธอเองตอนเด็กก็เคยประสบมาก่อน
แม่เธอเสียชีวิตตอนเธอสามขวบ
ตอนสี่ขวบ พ่อแต่งงานกับแม่เลี้ยง ตอนแม่เลี้ยงยังไม่ท้อง ก็ปฏิบัติกับเธอไม่แย่ ไม่ถึงกับใกล้ชิด แต่ก็ไม่ได้รังแก แต่ตอนเธอสี่ขวบครึ่ง แม่เลี้ยงท้อง หลังจากนั้นแม่เลี้ยงก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ต่อหน้าพ่อก็อ่อนโยนเอาใจใส่เธอ พอพ่อไปก็เริ่มจัดการเธอ
แม้แต่คนรับใช้ในบ้านก็ปฏิบัติไม่เท่าเทียมกัน ช่วยแม่เลี้ยงรังแกเธอ จนกระทั่งพ่อเธอเห็นคนรับใช้รังแกเธอคาหนังคาเขา ฝันร้ายนั้นของเธอถึงได้จบสิ้นไป
