รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 370 ทดลองยา
“คุณบอกว่าคนที่ทำร้ายมายมิ้นท์เป็นผู้หญิงงั้นเหรอ？”เปปเปอร์หรี่ตา
การันต์พยักหน้า“ใช่ครับ แม้ว่าจะปกปิดร่างกายของมิดชิด อีกทั้งยังจงใจใส่เสื้อผ้าไซส์ใหญ่เพื่ออำพรางร่างกายของตนเอง แต่ว่าทางทางการเดินของคนคนนี้ และการเผยข้อมือออกมาเป็นบางครั้ง ล้วนแล้วพิสูจน์ได้ว่า คนคนนี้เป็นผู้หญิง”
“คงไม่ใช่ส้มเปรี้ยวหรอกนะ？”ผู้ช่วยเหมันตร์คาดเดา“มีเพียงส้มเปรี้ยวเท่านั้นที่โกรธแค้นคุณมายมิ้นท์มาก”
เปปเปอร์ส่ายศีรษะ“ไม่ใช่หล่อนหรอก ตอนนี้หล่อนถูกตำรวจจับตาดูอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลได้อย่างแน่นอน”
“ใช่ ไม่ใช่ส้มเปรี้ยวจริงๆ”การันต์ขยับแว่นตา และเห็นด้วยกับความคิดนี้ของเขา “ผมได้เห็นรอยแผลที่ข้อมือของมายมิ้นท์แล้วดูจากบาดแผลที่ไม่เป็นระเบียบนี้ ผู้หญิงคนนั้นทำเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก ตอนนั้นน่าจะรู้สึกเครียดและกดดันเป็นอย่างมาก มือก็เลยสั้น ดังนั้นก็เลยทำให้บาดแผลไม่เป็นระเบียบ ส่วนส้มเปรี้ยวนั้นเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยม ผมเคยเห็นหล่อนหักคอแมวต่อหน้าต่อตาท่าทางคล่องแคล่ว เด็ดขาด ดังนั้นหากเป็นส้มเปรี้ยว มือของมายมิ้นท์ก็ไม่น่าจะเหลือรอด ”
“ฟ่อ……”ผู้ช่วยเหมันตร์สูดหายใจเข้าลึก“ส้มเปรี้ยวผู้หญิงคนนั้นวิกลจริตจริงๆ”
การันต์เม้มริมฝีปาก“วิกลจริต ผมชอบคำนี้มากจริงๆ”
ผู้ช่วยเหมันตร์กระตุกมุมปาก ไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ ว่าคำคำนี้มีอะไรตรงไหนให้ชอบ
แต่ว่าผู้ช่วยเหมันตร์มีข้อสงสัยบางอย่าง“แม้ว่าส้มเปรี้ยวจะไม่ใช่คนลงมือด้วยตัวเอง แล้วหากหล่อนจ้างให้คนอื่นทำล่ะ？”
“เป็นไปไม่ได้ อันดับแรกส้มเปรี้ยวไม่สามารถติดต่อคนภายนอกได้ อันดับที่สองจากความแค้นที่หล่อนมีต่อมายมิ้นท์ หากหล่อนจ้างคนคงไม่ได้ทำแค่ตีให้มายมิ้นท์สลบ และกรีดข้อมือของมายมิ้นท์หรอก ฆ่าให้ตายเสียเลยไม่ดีกว่าเหรอ？”การันต์ถามเขากลับ
“นี่……”ผู้ช่วยเหมันตร์ตะลึงงันครู่หนึ่ง
ใช่แล้ว ส้มเปรี้ยวแค้นคุณมายมิ้นท์ขนาดนี้ และคิดที่จะทำร้ายคุณมายมิ้นท์ให้ตายตั้งหลายครั้ง
หากต้องการลงมือกับคุณมายมิ้นท์ เป็นไปไม่ได้ที่จะลงมือเบาขนาดนี้！
“เหมันตร์”ขณะที่คิด ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ได้ยินเสียงที่เปปเปอร์ตะโกนเรียกเขา
ผู้ช่วยเหมันตร์หันไปมองกระจกหลัง“ประธานเปปเปอร์ต้องการสั่งการอะไรเหรอครับ？”
“ตรวจสอบขนมผิง”เปปเปอร์หรี่ตาพลางพูดขึ้น
ผู้ช่วยเหมันตร์ลูบหน้าผาก “ใช่ ยังมีขนมผิง ขนมผิงกับคุณมายมิ้นท์เคยมีความแค้นกัน คุณมายมิ้นท์เคยทำให้หล่อนต้องเข้าไปอยู่ในสถานกักกันถึงสองครั้ง หล่อนจะต้องแค้นคุณมายมิ้นท์เป็นอย่างมาก ทำไมผมถึงได้ลืมหล่อนไปได้ล่ะ ผมทราบแล้วครับ ประธานเปปเปอร์ เดี๋ยวผมจะรีบส่งคนไปตรวจสอบหล่อนเดี๋ยวนี้ครับ”
เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย
การันต์กำหมัดพลางพูดขึ้นว่า：“ใช่แล้ว ถ้าตรวจสอบได้แล้วว่าใครเป็นคนทำ สามารถนำตัวมอบให้ผมได้ไหมครับ？”
“มอบให้คุณ？”เปปเปอร์มองเขาด้วยความสงสัย“คุณคิดที่จะทำอะไร？”
การันต์ฉายแสงเย็นวาบเข้าตา ยิ้มที่ใบหน้า ทำให้ผู้ที่เห็นต้องขนลุก“ไม่มีอะไรครับ ช่วงนี้ผมกำลังวิจัยยาตัวใหม่อยู่ตัวหนึ่ง แต่ว่าผมยังหาคนที่เหมาะสมกับการทดลองยาไม่ได้ พอดีคนคนนี้ทำร้ายมายมิ้นท์ ก็ให้หล่อนมาเป็นตัวทดลองยาเป็นไง？”
เปปเปอร์ขมวดคิ้ว
ผู้ช่วยเหมันตร์ที่กำลังขับรถอยู่ตัวสั่น“คุณหมอการันต์ ยานี้คงไม่ใช่ยาพิษหรอกนะ ไม่ใช่ยาที่ทำให้คนตายใช่ไหม？”
“ไม่ใช่แน่นอนครับ เป็นยารักษาโรคชนิดหนึ่ง แต่เพราะว่าเป็นยาใหม่ ก็คงต้องมีผลข้างเคียงบ้างไม่มากก็น้อย ดังนั้นตอนนี้ยังไม่มีใครมาสมัครทดลองยาเลยครับ ผมก็เลยอยากให้คุณนำคนมาให้ผม ”การันต์ยิ้มพลางพูดขึ้น
รอยยิ้มนี้ของเขา กลับทำให้ผู้ช่วยเหมันตร์รู้สึกกลัวยิ่งเข้าไปอีก
สายตาของเปปเปอร์มองไปที่การันต์“ที่คุณทำแบบนี้ก็เพราะต้องการจะช่วยระบายความแค้นให้กับมายมิ้นท์ใช่ไหม？”
การันต์เลิกคิ้ว ไม่ปฏิเสธ
เปปเปอร์เม้มริมฝีปาก“ผมยังไม่เคยถามคุณเลย ทำไมจู่ๆถึงได้ดีกับมายมิ้นท์ขนาดนี้ล่ะ？คุณชอบเธอเหรอ？”
เขาจ้องมองไปที่การันต์ รูม่านตาสีดำดูเหมือนจะต้องการมองทะลุการันต์
จากนั้นการันต์ก็หัวเราะออกมาอย่างรีบเร่ง“คุณพูดผิดแล้ว ผมไม่ได้ชอบเธอ ผมกับรุ่นพี่ของผมนั้นเหมือนกัน ไม่มีความรู้สึกใดเหมือนคนปกติ ไม่ว่าจะเป็นความรักแบบคนในครอบครัว ความรักแบบเพื่อน แม้กระทั่งความรักแบบคนรัก แน่นอนว่าจะไม่เกิดขึ้นกับคนแบบผมหรือว่ารุ่นพี่ของผมอย่างเด็ดขาด นั้นก็หมายความว่า ผมถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะไม่รักใคร การที่ผมดีต่อมายมิ้นท์นั้น นอกจากเป็นเพราะมายมิ้นท์เป็นผู้มีพระคุณแล้ว ก็ยังเป็นเพราะว่าอยากรู้อยากเห็น”
เมื่อได้ยินว่าการันต์นั้นไม่ได้รักมายมิ้นท์ เปปเปอร์ก็คลายความกังวลลงเล็กน้อย
คนที่จับตาดูมายมิ้นท์นั้นมากพอแล้ว
เขาไม่อยากให้มีใครเพิ่มมาอีกแล้ว
แต่ว่าเขาอยากรู้ว่า การันต์อยากรู้อยากเห็นอะไร
ขณะที่คิด เปปเปอร์ก็ถามออกไปด้วย
การันต์หยิบแว่นตาออกมาเช็ด“เรื่องนี้ผมไม่บอกคุณหรอก มันเกี่ยวข้องกับการวิจัยบางอย่างของผม มันเป็นความลับ”
“วิจัย？”สีหน้าของเปปเปอร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย“คุณคงไม่ได้ต้องการที่จะวิจัยมายมิ้นท์หรอกนะ？”
การันต์ใส่แว่น“ก็ประมาณนั้นแหละ แต่ว่าคุณวางใจเถอะ ไม่ใช่การศึกษาทางคลินิก เพียงแค่สังเกตเท่านั้น ไม่เป็นอันตรายกับเธออย่างแน่นอน เธอเป็นถึงนางฟ้าของผม ผมจะทำร้ายเธอได้ยังไง”
“หวังว่าคงจะเป็นแบบนั้นนะ ไม่งั้นผมไม่ปล่อยคุณไปแน่”เปปเปอร์มองเขาพลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
การันต์ยักไหล่ ไม่ได้ตอบอะไรกลับ
จู่ๆ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ผู้ช่วยเหมันตร์พูดขอโทษ จากนั้นก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า หลังจากมองดูเบอร์คนที่โทรมา จึงรีบรับสาย
ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่โทรมาพูดอะไร แต่สีหน้าของผู้ช่วยเหมันตร์ไม่สู้ดีนัก
เมื่อเปปเปอร์เห็น ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยพลางถามขึ้นว่า“เกิดอะไรขึ้น？”
“ประธานอิทธิพัทธ์โทรมา ก่อนหน้าประธานอิทธิพัทธ์ได้เสนอแผนงานมาแผนหนึ่ง ทุนตามแผนคือสามพันล้าน และแผนงานก็ยังห่วยอีกด้วย ขาดทุนอย่างแน่นอน ผมก็เลยคืนแผนกลับไปไม่ได้ให้คุณดู ตอนนี้พอประธานอิทธิพัทธ์ทราบเรื่อง ก็เลยก่อความวุ่นวายในบริษัท”ผู้ช่วยเหมันตร์ถอนหายใจ พลางพูดขึ้นอย่างจนปัญญา
เปปเปอร์พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า“แผนธุรกิจของอิทธิพัทธ์คนคนนั้นเป็นเรื่องปลอม และต้องการเงินนั้นเป็นเรื่องจริง คุณทำได้ดีมาก ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก เขาก่อกวนไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา”
“ครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า
“อีกอย่าง”เปปเปอร์พูดขึ้นอีกว่า
ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบสนองกลับ“ประธานเปปเปอร์มีเรื่องอะไรที่จะกำชับอีกเหรอครับ？”
“เดี๋ยวคุณทำเรื่องย้ายโรงพยาบาลให้ผมด้วยนะ ผมต้องการย้ายมาที่โรงพยาบาลเรด้า”เปปเปอร์พูดขึ้นอย่างราบเรียบ
การันต์เลิกคิ้ว
ผู้ช่วยเหมันตร์เกือบสำลักน้ำลายของตนเอง
โรงพยาบาลเรด้า ก็คือโรงพยาบาลที่คุณมายมิ้นท์รักษาตัวอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เหรอครับ？ประธานเปปเปอร์กลับต้องการย้ายไป
ใช่ที่ว่าคุณมายมิ้นท์ไม่สามารถย้ายโรงพยาบาลได้ ประธานเปปเปอร์ต้องการที่จะเฝ้าดูคุณมายมิ้นท์ตลอดเวลา ถ้าอย่างนั้นก็คงทำได้เพียงให้ประธานเปปเปอร์ย้ายโรงพยาบาลแล้ว
นี่เป็นเรื่องที่ประธานเปปเปอร์ทำได้อย่างแน่นอน
แต่ว่าหลังจากที่ประธานเปปเปอร์ย้ายไปแล้ว เกรงว่าคุณลาเต้น่าจะโกรธมาก
“ได้ครับ ถึงโรงพยาบาลนิวเวอร์แล้ว ผมจะรีบจัดการทันที”ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับ
เปปเปอร์เงยคางขึ้น“แล้วก็ติดต่อทางด้านของโรงพยาบาลเรด้าด้วย ผมต้องการอยู่ห้องพักผู้ป่วยข้างห้องมายมิ้นท์”
ผู้ช่วยเหมันตร์กลอกตาขาว แต่ปากรีบรับคำ：“ครับ”
ไหนๆก็จะย้ายไปโรงพยาบาลเรด้าแล้ว จะพักอยู่ห้องผู้ป่วยข้างห้องคุณมายมิ้นท์ จะเป็นอะไรไป
ดังนั้นเมื่อถึงตอนกลางคน เปปเปอร์ก็ได้ย้ายโรงพยาบาลอย่างราบรื่น
หลังจากที่ลาเต้กำชับให้พยาบาลดูแลมายมิ้นท์และไมโลให้ดีแล้ว ก็เตรียมตัวกลับ
แต่พอออกจากห้องพักผู้ป่วย ก็เห็นผู้ช่วยเหมันตร์เข็นรถของเปปเปอร์มา
ลาเต้ตะลึงงัน“ทำไมพวกคุณถึงกลับมาอีกล่ะ？”
เปปเปอร์จัดการกับแขนเสื้อผู้ป่วยที่ยับเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชาพลางพูดขึ้นว่า：“เหมันตร์บอกเขาสิว่าทำไมพวกเราถึงกลับมา”
ผู้ช่วยเหมันตร์ก้มหน้ามองไปยังชายที่อยู่บนรถเข็น มุมปากของเขากระตุกด้วยความเกลียดชัง
อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ว่า ประธานเปปเปอร์ต้องการที่จะให้เขาทำให้คุณลาเต้โกรธ
แต่ว่าใครใช้ให้ประธานเปปเปอร์เป็นเจ้านายล่ะ แม้ว่าจะเห็นใจคุณลาเต้แต่ว่าเขาก็ทำได้เพียงทำตามเท่านั้น ใครใช้ให้เขาเป็นพนักงานของประธานเปปเปอร์กันล่ะ
“เป็นแบบนี้ครับ ต่อไปประธานเปปเปอร์จะมารักษาตัวอยู่ที่ โรงพยาบาลเรด้า เมื่อบ่ายเพิ่งจะย้ายโรงพยาบาลมา พักอยู่ข้างห้องนี่เองครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์ชี้ไปที่ห้องผู้ป่วยข้างๆ ยิ้มพลางตอบกลับ
“อะไรนะ？”ลาเต้ตกใจจนเบิกตากว้าง
