รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 382 ฉันจะเฝ้าคุณ
“งั้นก็ดี งั้นก็ดี” ทามทอยลูบหน้าอกอย่างวางใจ แล้วถามย้อนอีกครั้ง “ใครเป็นคนทำร้ายคุณ?”
“ไม่รู้ ตอนนี้กำลังตรวจสอบ พรุ่งนี้คงจะรู้ผล” มายมิ้นท์พูด
ทามทอยถอนหายใจด้วยความเสียใจ “อย่างนี้เอง ฉันอยากบอกว่า ฉันจะช่วยสืบเหมือนกันนะ”
“ไม่ต้องหรอก คุณพาไมโลกลับไปก่อนเถอะ สองวันนี้ไมโลอยู่โรงพยาบาลกับฉันตลอดเลย กินก็กินไม่สะดวก นอนก็นอนไม่สะดวก นี่มันไม่ดีสำหรับเด็ก พาไมโลกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่ก่อน” มายมิ้นท์พูด
ทามทอยฟังออกว่าเธออยากให้เขาไป จึงพยักหน้าด้วยความหดหู่อย่างอดไม่ได้ “โอเค ฉันรู้แล้ว งั้นพรุ่งนี้ฉันมาเยี่ยมคุณใหม่ ไมโล บอกลา……กับคุณน้าสิ”
“คุณน้าไว้เจอกันใหม่ครับ!” ไมโลโบกมือให้มายมิ้นท์
ถึงแม้มายมิ้นท์จะมองไม่เห็น แต่ก็ยกมือขึ้นมาโบกเช่นกัน
ทามทอยอุ้มไมโลขึ้นมาแล้วเดินออกไป
ภายในห้องผู้ป่วยเหลือเพียงมายมิ้นท์คนเดียว ความเงียบสงบฉับพลัน ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างช่วยไม่ได้ โดยเฉพาะตอนมองไม่เห็นแบบนี้ ความหวาดกลัวนั้นยิ่งรุนแรงขึ้น
เพราะเธอไม่รู้ว่าวินาทีต่อมา ใครจะเข้ามาในห้องผู้ป่วยของตัวเอง เป็นคนดีหรือคนชั่ว
ถ้าในเวลานี้ เยี่ยมบุญมาฆ่าโดยไม่คาดคิด เธอก็ไม่สามารถต่อต้านได้
“มีใครอยู่ไหม?” มายมิ้นท์เอ่ยปากตะโกน อยากเรียกพยาบาลรับจ้างให้มาอยู่กับตน
เมื่อครู่นี้ตอนทามทอยมา พยาบาลรับจ้างก็ออกไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย ก็ไม่รู้ไปไหนแล้ว
มีพยาบาลรับจ้างอยู่เป็นเพื่อน เธอจะไม่กลัวขนาดนี้ อย่างน้อยหากมีคนมา เธอสามารถรู้ได้ว่าเป็นใคร
“พี่หวาน พี่หวาน?” มายมิ้นท์กำผ้าห่ม ตะโกนเรียกอีกสองครั้ง
ในเวลานี้ เสียงทุ้มต่ำคุ้นเคยก็ดังขึ้น “เป็นอะไร?”
เปปเปอร์!
มายมิ้นท์เบิกตากว้าง ความหวาดกลัวภายในใจก็มลายหายไปทันที
เธอส่ายหน้าอย่างโล่งอก “ฉันไม่เป็นไร แค่ฉันอยู่คนเดียว มองอะไรก็ไม่เห็น มันน่ากลัวนิดหน่อย เลยอยากเรียกพี่หวานกลับมา แต่พี่หวานไม่อยู่ โชคดีที่คุณมาตอนนี้”
ในขณะนี้ เธอยอมรับว่าตัวเองพึ่งพาเขา ต้องการเขา
เพราะอย่างน้อยเขาก็เป็นคนคุ้นเคย มีเขาอยู่ที่นี่ เธอไม่ต้องเผชิญกับความมืดมิดอันเวิ้งว้างเพียงคนเดียว
ได้ยินประโยค ‘โชคดีที่คุณมา’ ของมายมิ้นท์ เปปเปอร์ก็ตะลึงเล็กน้อย จากนั้นความสุขก็มากขึ้นในใจ บาดแผลที่ฉีกขาดด้านหลัง ก็ไม่รู้สึกบาดเจ็บแล้ว
เขายกเท้าเดินเข้าไป หยุดลงข้างเตียงผู้ป่วย “ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่ตลอดเลย”
มายมิ้นท์อ้าปาก อยากพูดว่าไม่ต้อง รอพี่หวานกลับมาคุณก็สามารถไปได้
แต่เมื่อคิดดูแล้ว พูดแบบนี้มันเหมือนใช้เสร็จแล้วทิ้ง เป็นความรู้สึกเดจาวูที่แตกคออย่างโหดเหี้ยม จึงกลืนคำปฏิเสธลงไป
เปปเปอร์ดึงเก้าอี้มานั่งลง “เป็นไงบ้าง ถามได้ความไหม?”
มายมิ้นท์รู้ว่าเขาหมายถึงลำดวน หรี่ตาเล็กน้อย “ถามได้ความแล้ว ผลลัพธ์มันทำให้ฉันตกใจมาก ลำดวนไม่ใช่คนที่โจมตีฉัน เธอแค่เป็นคนที่รับผิดแทน คนที่โจมตีฉันตัวจริงเป็นคนอื่น”
“อะไรนะ?” เปปเปอร์ทำหน้าไม่พอใจ “เป็นคนรับผิดแทน?”
“ใช่ ลำดวนมีลูกชาย เป็นมะเร็งในเม็ดเลือดขาว ต้องการเงินก้อนใหญ่ ก็เลยตกลงรับผิดแทนคนอื่น ตราบใดที่ไม่สารภาพถึงคนคนนั้น และยืนยันว่าตัวเองคือคนที่โจมตีฉัน คนคนนั้นจะรักษาให้ลูกชายเธอ” มายมิ้นท์ส่ายหน้าอย่างสะเทือนใจ
ริมฝีปากบางของเปปเปอร์เม้มอย่างเย็นยะเยือก “คนคนนั้นเป็นใคร?”
“ไม่รู้ ลำดวนเองก็ไม่แน่ใจ แค่อธิบายหน้าตาของคนคนนั้น พรุ่งนี้เต้จะส่งนักวาดภาพไป ให้นักวาดภาพวาดออกมาตามคำอธิบาย” มายมิ้นท์ตอบ
ดวงตาเปปเปอร์มืดมน อยากพูดอะไรบางอย่าง แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
เป็นของมายมิ้นท์
เขาหันศีรษะมองไปที่หัวเตียง เห็นคำว่าลาเต้สองคำกะพริบบนหน้าจอ ก็แสดงออกถึงความบูดบึ้งไม่พอใจทันที
แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยื่นโทรศัพท์ให้มายมิ้นท์ “ลาเต้”
มายมิ้นท์กล่าวขอบคุณ เอาโทรศัพท์แนบหู “เต้”
“มิ้นท์ เมื่อกี้สำนักงานนักสืบติดต่อฉันมา สืบข้อมูลของลำดวนได้แล้ว เธอไม่ได้โกหก เธอมีลูกชายที่เป็นมะเร็งในเม็ดเลือดขาวจริงๆ แต่ลูกชายของเธอไม่รู้ว่ามีเธอเป็นแม่แท้ๆ เธอยังไม่ได้ทำความรู้จักกับลูกชายเธอเลย” เสียงลาเต้ดังมาจากในโทรศัพท์
มายมิ้นท์เลิกคิ้วด้วยความสงสัย “ทำไม?”
“เพราะตอนลูกชายเธอเพิ่งคลอด ก็ถูกตรวจสอบว่าป่วย เธอเลยทิ้งลูกชายเธอ สิบปีผ่านไป ตอนทั้งครอบครัวเธอออกเดินทาง รถบัสเกิดอุบัติเหตุ จากนั้นทุกคนในครอบครัวเธอก็ตายหมด เหลือแค่เธอคนเดียว และร่างกายเธอก็ได้รับบาดเจ็บไม่สามารถคลอดลูกได้อีก ในตอนนี้เธอก็บังเอิญเจอลูกชายของเธอ แต่เพราะความรู้สึกผิดในอดีตที่เคยทิ้งลูกชาย ทำให้เธอไม่กล้าไปทำความรู้จักกับลูกชาย”
“งี้นี่เอง” มายมิ้นท์มองไปทางเปปเปอร์ “มิน่าก่อนหน้านี้ที่สถานีตำรวจตอนคุณใช้คนในครอบครัวขู่เธอ ทั้งๆ ที่เธอกลัว แต่สุดท้ายก็ยืนกรานไม่บอกว่าตัวเองคือคนรับผิดแทน ดูเหมือนว่าเธอจะคิดว่าเราสืบไม่ได้ว่าเธอยังมีลูกชาย”
“มิ้นท์ เธอกำลังคุยกับใคร?” ปลายสายโทรศัพท์ ลาเต้ฟังออกถึงความผิดปกติ จึงถามอย่างสงสัย
มายมิ้นท์ไม่ได้ปิดบังเขา “เปปเปอร์”
“อะไรนะ? เปปเปอร์?” ลาเต้กระเด้งขึ้นมาทันที “มันไปหาเธออีกแล้วเหรอ!”
มายมิ้นท์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เขาอยู่ห้องข้างๆ ฉัน ไปหาฉันอะไรกันล่ะ เอาล่ะเต้ สืบอย่างอื่นได้อีกไหม? เช่นตอนนี้ลูกชายเธอมีค่าผ่าตัดหรือเปล่า?”
“ไม่มี” ลาเต้ส่ายหน้า “นักสืบเคยไปถามโรงพยาบาลที่ลูกชายเธออยู่ ไม่ได้รับค่าผ่าตัดใดๆ เลย”
มายมิ้นท์เชิดคางขึ้น “งั้นก็หมายความว่า คนคนนั้นไม่ได้ให้เงินตามที่ตกลง?”
“ถูกต้อง ไม่รู้ว่าต้องรอลำดวนได้รับโทษก่อนค่อยให้เงิน หรือว่าไม่เคยคิดจะให้เงินเลย” ลาเต้ยักไหล่
มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “ไม่ว่ายังไง ก็เอาตามนี้ก่อน เอาล่ะเต้ วางสายก่อนนะ”
เธอวางโทรศัพท์ลง
เปปเปอร์ยื่นมือ “เอามาให้ฉัน ฉันวางให้ คุณมองไม่เห็น”
“ขอบคุณ” มายมิ้นท์ก็ไม่ได้อวดดี ยื่นโทรศัพท์ให้
หลังจากเปปเปอร์รับมา เห็นอินเทอร์เฟสเชื่อมการโทรศัพท์อยู่บนนั้น ริมฝีปากบางก็วาดโค้งเย็นยะเยือก จากนั้นก็วางทันที
วางโทรศัพท์กลับไปที่หัวเตียง เปปเปอร์มองเธอ “ลำดวนนั่น คุณตั้งใจจะจัดการยังไง?”
ในเมื่อไม่ใช่ฆาตกรตัวจริง ไปทดลองยาก็ค่อนข้างเกินไป
มายมิ้นท์กุมหน้าผาก “พูดตามตรง ฉันยังไม่รู้จริงๆ ว่าจะจัดการยังไง ฉันจะทักการันตร์ไป ให้เขาอย่าเพิ่งรีบทดลองยา ที่เหลือรอจับฆาตกรตัวจริงได้ก่อนค่อยว่ากัน”
“ก็ได้” เปปเปอร์พยักหน้า
มายมิ้นท์หาวแล้ว
เปปเปอร์เห็นเธอเหนื่อยล้า เสียงก็อ่อนโยนลง “อยากหลับแล้วเหรอ?”
มายมิ้นท์ตอบอืม “เหนื่อยนิดหน่อย”
“งั้นคุณหลับไปเถอะ ฉันจะเฝ้าคุณ” เปปเปอร์พูด
มายมิ้นท์อยากปฏิเสธ
เปปเปอร์พูดขึ้นอีก “คุณกลัวที่จะอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ? ไม่งั้นเมื่อกี้คงไม่เรียกพยาบาลหรอก”
“ฉัน……” ความหวาดกลัวในใจถูกเขาเปิดเผยออกมา มายมิ้นท์ขยับริมฝีปาก ไม่มีคำพูดจะเอ่ย
รูปลักษณ์เปปเปอร์อ่อนโยนมากขึ้น “เอาล่ะ คุณหลับไปเถอะ รอพยาบาลคุณกลับมาแล้วฉันจะไป”
คราวนี้ มายมิ้นท์ไม่ได้ปฏิเสธอีก
เพราะเดิมทีแล้วเธอรู้สึกไม่สบายศีรษะ ตอนเช้าออกไปข้างนอกอีก ตอนนี้ศีรษะวิงเวียนขึ้นมา อยากนอนหลับเป็นพิเศษ
และเธอก็รู้ว่า ตัวเองจะทนไม่ไหวแล้ว
“ในเมื่อเป็นงี้ งั้นก็รบกวนคุณด้วยค่ะ” มายมิ้นท์ดึงมุมปากอย่างเกรงใจ
เปปเปอร์พยุงเธอนอน “ไม่เป็นไร รีบนอนเถอะครับ”
เขาเหน็บผ้าห่มให้เธอ
มายมิ้นท์ตอบอืม หลับตาลง ไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอ
เปปเปอร์รู้ว่าเธอหลับไปแล้ว มองใบหน้าหลับสงบนิ่งของเธอ ดวงตาก็ลึกซึ้งมืดมนขึ้นมา
ช่วงเวลาต่อมา จู่ๆ เขาก็โน้มตัวลงไปจูบหน้าผากมายมิ้นท์
