รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 387 คำโกหกของเปปเปอร
“ไปที่ห้องรับรองของนายก่อนค่อยว่ากัน” มายมิ้นท์โบกมือ บ่งบอกให้เขาใจเย็นลงก่อน
ราเม็งเห็นว่ามีคนสังเกตเห็นทางนี้ จึงระงับความเหี้ยมในใจไว้ก่อน พยักหน้าตอบตกลง “ได้ ผมพาไป”
เขาพามายมิ้นท์และชาหวานสองคนมาถึงห้องรับรอง
เมื่อปิดประตูลง เขาก็ใจร้อนให้มายมิ้นท์รีบพูดว่าทำไมตาถึงมองไม่เห็น
มายมิ้นท์ก็ไม่ปิดบังเขา เล่าเรื่องอย่างละเอียดถี่ถ้วน
ราเม็งหรี่ตาขึ้นมาอย่างเย็นชาน่ากลัว
เจินเจินงั้นเหรอ?
เขาจำไว้แล้ว!
“พี่ ดวงตาพี่จะดีขึ้นจริงๆ ใช่ไหม?” ราเม็งยื่นมือออกไป ลูบดวงตามายมิ้นท์อย่างอ่อนโยน
มายมิ้นท์พยักหน้า “แน่นอน แต่สำหรับรายละเอียดว่าเมื่อไร ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ”
ดังนั้นงานเทนเดอร์กรุ๊ปต่อไปนี้ เธอตั้งใจจะมอบให้ลาเต้
“เอาล่ะราเม็ง ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว ยังไงตอนนี้เจินเจินก็ถูกลาเต้จับตามองอยู่ รอฉันกลับไปค่อยจัดการเธอ เล่าเรื่องนายดีกว่า พรุ่งนี้มีอีกโชว์ใช่ไหม?” มายมิ้นท์ถาม
ราเม็งรู้ว่าเธอไม่อยากพูดถึงเจินเจินอีก จึงถือโอกาสตอบกลับ “ใช่ ตอนกลางวันมีอีกโชว์”
“งั้นฉันอาจจะมาดูไม่ได้แล้ว” มายมิ้นท์ถอนหายใจด้วยความเสียใจ
แววตาราเม็งตึงเครียด “ทำไม? พรุ่งนี้เช้าพี่ต้องกลับแล้วเหรอ?”
“เปล่า กลับเช้าวันมะรืน แต่พรุ่งนี้ต้องไปทำธุระนิดหน่อย” มายมิ้นท์พูดด้วยสีหน้าซับซ้อน
เธอต้องทำให้แน่ใจว่าตอนที่ตัวเองกับทารกคนหนึ่งเกิด เคยอุ้มผิดไปโดยไม่ได้ระวัง จากนั้นก็อุ้มกลับมาคืนจริงๆ หรือเปล่า
“ธุระอะไรอ่า?” ราเม็งสอบถาม
มายมิ้นท์ยิ้ม “ความลับ”
เห็นเธอไม่ยอมบอกตน ดวงตาราเม็งก็มืดลงทันที รอบกายมีกลิ่นอายความไม่พอใจแผ่กระจายออกมา
มายมิ้นท์ก็รู้สึกได้ ตบแขนเขาเบาๆ “เอาล่ะราเม็ง อย่าโกรธนะ นี่เป็นเรื่องครอบครัวฉัน ฉันเองยังไม่เข้าใจ ก็ยากที่จะพูดออกไป รอฉันแน่ใจก่อน ฉันจะบอกนายอีกที”
“ครับ” ราเม็งถึงจะดีใจ
มายมิ้นท์หันศีรษะไปพูดกับชาหวานที่อยู่อีกด้านหนึ่ง “ชาหวาน ฉันอยากเข้าห้องน้ำ พาฉันไปหน่อย”
“ค่ะ” ชาหวานวางน้ำผลไม้ลง พยุงเธอขึ้นมา พาเธอไปห้องน้ำ
ไม่นาน ชาหวานก็ออกมา เดินมาตรงหน้าราเม็ง กอดอกพูดขึ้น “เฮ้ คิดดีๆ หรือยัง?”
“เธอหมายถึงอะไร?” ราเม็งถามด้วยสายตาไม่พอใจ
ชาหวานหัวเราะ “นายรู้ว่าฉันถามถึงอะไร แต่ในเมื่อนายแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ งั้นฉันจะบอกนายอีกครั้งก็ไม่เสียหาย แน่นอนว่าสิ่งที่ฉันหมายถึง ก็คือเรื่องนายกลับตระกูลอัคคเดชโภคิน”
ราเม็งเม้มปาก “ไม่กลับ!”
“ไม่กลับจริงเหรอ?” รอยยิ้มบนใบหน้าชาหวานก็หุบลงทันที “ราเม็ง คราวก่อนฉันพูดกับนายชัดเจนมากแล้วนะ ถ้านายไม่กลับตระกูลอัคคเดชโภคิน นายจะสูญเสียทุกอย่างในตระกูลอัคคเดชโภคิน ทำให้ของที่เดิมทีเป็นของนายตกอยู่ในมือลูกนอกสมรส นายยอมเหรอ? อย่าลืมนะ ที่ตระกูลอัคคเดชโภคินพัฒนาจนแข็งแกร่งแบบในวันนี้ ผลงานครึ่งหนึ่งมาจากปู่นาย นายอยากให้ความพยายามทางกายและสมองของปู่นายสูญเปล่าเหรอ?”
“……” ดวงตาราเม็งหดตัว กำหมัดแน่นทันที
ชาหวานเห็นท่าทางเขา สีหน้าก็กลับเป็นเหมือนเดิม “ดูเหมือนนายยังไม่ยอม งั้นก็กลับไปเถอะ แล้วก็ยังมีเรื่องสำคัญอีกอย่างฉันต้องบอกนาย ก็คือตามข่าวที่พ่อฉันส่งมา คุณชายสี่มาที่เมืองเดอะซีแล้ว แต่ตอนนี้ซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ฉันยังสืบไม่เจอ เขาต้องมาหานายแน่ๆ ดังนั้นนายระวังตัวด้วยนะ”
“ชาหวาน” เธอเพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินมายมิ้นท์เรียกเธออีกครั้ง
ชาหวานตอบรับ แล้วหันตัวเดินไปห้องน้ำ
ราเม็งผลุบเปลือกตาลงมองพื้น ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่
เช้าตรู่ มายมิ้นท์และชาหวานบอกลาราเม็ง กลับไปที่โรงแรม
ราเม็งไม่พักโรงแรม นายแบบนางแบบอย่างพวกเขามีที่พักที่เจ้าของงานเตรียมไว้ให้ รวมถึงอีกสักพักจะมีการประชุมของนายแบบนางแบบ จึงไปส่งมายมิ้นท์ไม่ได้
ยังดีที่มีชาหวานอยู่เคียงข้างมายมิ้นท์ เขาก็ค่อนข้างวางใจ
นึกถึงแสนยานุภาพอันน่ากลัวของชาหวาน รวมถึงประวัติอันน่ากลัวที่ถูตัวเองเสียดสีกับกำแพง ในใจราเม็งก็หงุดหงิด
กลับมาถึงโรงแรม ชาหวานเข็นมายมิ้นท์ไปทางลิฟต์ เพิ่งเดินมาถึงประตูทางเข้าลิฟต์ ก็เห็นมีสองคนเดินมาทางด้านซ้ายมือ แล้วพูดขึ้นอย่างประหลาดใจ “ประธานมายมิ้นท์ ประธานเปปเปอร์ก็อยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย”
“เปปเปอร์?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว
ชาหวานตอบอืมสองคำ “ใช่!”
เพิ่งสิ้นเสียง เปปเปอร์เดินไปตรงหน้าสองคน สายตามองไปที่มายมิ้นท์บนรถเข็น พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “บังเอิญจัง ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ด้วย?”
ด้านหลัง ผู้ช่วยเหมันตร์แอบกลอกตา
บังเอิญ?
ประธานเปปเปอร์คุณตามคุณมายมิ้นท์มาชัดๆ!
แน่นอนว่าก็แค่คิด แต่เขาเปิดโปงไม่ได้
แต่เห็นท่าทางคุณมายมิ้นท์ เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อคำพูดประธานเปปเปอร์
มายมิ้นท์เลิกคิ้ว “บังเอิญจริงเหรอ? ฉันไม่ได้ยินเลยว่าคุณจะมาเมืองน้ำรุ้ง”
แววตาเปปเปอร์หลบหลีก “ตัดสินใจมากะทันหัน ทางบริษัทสาขาเกิดเรื่อง เลยมาจัดการ”
ผู้ช่วยเหมันตร์กลอกตาอีกครั้ง
เขาเพิ่งเคยได้ยินครั้งแรก ว่ามีเจ้านายสาปแช่งให้บริษัทตัวเองเกิดเรื่องด้วย
“งั้นเหรอ?” มายมิ้นท์มองไม่เห็นเขา ก็ไม่รู้เปปเปอร์พูดจริงหรือหลอก พยักหน้าเล็กน้อย ไม่พูดอะไร
ทั้งสี่คนยืนที่ประตูทางเข้าลิฟต์อย่างเงียบสงบ บรรยากาศค่อนข้างกระอักกระอ่วน
ผ่านไปสักพัก เปปเปอร์ก็ออกตัวทำลายความเงียบอันแปลกประหลาดนี้ ริมฝีปากบางค่อยๆ พูดขึ้น “ได้ยินการันต์บอกว่ารูปลักษณ์ฆาตกรที่โจมตีคุณ วาดออกมาแล้ว คือเจินเจิน”
มายมิ้นท์ตอบอืม
“เรื่องนี้คุณบอกทามทอยหรือยัง?” เปปเปอร์มองเธอขณะถาม
เจินเจินคือคนที่พวกเขาสองคนหามาด้วยกัน ต้องจัดการผู้หญิงคนนั้น
ทามทอยก็ควรมีส่วนร่วม
มายมิ้นท์ส่ายหน้า “ยัง รอฉันกลับไปก่อนค่อยว่ากัน”
“กลับเมื่อไร?” เปปเปอร์ขยับริมฝีปากบาง ถามโดยไม่ได้ตั้งใจ
มายมิ้นท์พูดเรียบๆ “ยังไม่รู้ อยากกลับ ก็กลับได้เมื่อนั้น”
เปปเปอร์ทำไมจะฟังไม่ออก ว่าเธอจงใจตอบเขาแบบขอไปที ไม่อยากบอกเวลากลับที่แท้จริงกับเขา ในใจก็เศร้าเล็กน้อย ไม่ถามแล้ว
อากาศกลายเป็นเงียบอีกครั้ง
ถึงแม้ลิฟต์จะมาแล้ว สี่คนก็เดินเข้าไปในลิฟต์ ไม่มีใครพูดเลย บรรยากาศกดดันเป็นพิเศษ
จนกระทั่งลิฟต์มาถึงชั้น หลังจากมายมิ้นท์ถูกชาหวานเข็นออกไป ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง จึงเอ่ยปากอย่างประหลาดใจ “คุณก็อยู่ชั้นนี้เหรอ?”
นี่เป็นชั้นห้องเอ็กเซคคิวทิฟสวีทนะ
ถ้าเขาพัก ก็ควรอยู่ห้องดีลักซ์ไหม?
เปปเปอร์รู้ว่าในใจมายมิ้นท์คิดอะไร พูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง “ห้องดีลักซ์คนจองเต็มหมดแล้ว”
มายมิ้นท์ทำเสียงเฮอะๆ สองที
เชื่อคุณกับผีน่ะสิ!
โรงแรมแห่งนี้ถึงแม้จะไม่ใช่โรงแรมที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์ถือหุ้นอยู่ แต่มีการร่วมมือกับบริษัทตระกูลนวบดินทร์ และเจ้าของโรงแรมล้วนมีห้องของตัวเองในโรงแรมใหญ่แต่ละแห่ง ถ้าเจ้าของโรงแรมรู้ว่าเปปเปอร์มา ก็จะให้ห้องของตัวเองแก่เปปเปอร์อย่างแน่นอน
ดังนั้นที่เปปเปอร์บอกว่าไม่มีห้อง ก็เป็นแค่ข้ออ้าง
ในขณะนี้มายมิ้นท์แน่ใจแล้วว่า คนคนนี้ตามตัวเองมาที่นี่
“ชาหวาน เราไปกันเถอะ” มายมิ้นท์ขี้เกียจสนใจเปปเปอร์แล้ว ตบที่วางแขนรถเข็นเบาๆ ให้ชาหวานเข็นเธอออกไป
ชาหวานฝืนยิ้มจางๆ มองเปปเปอร์ แล้วเข็นมายมิ้นท์ไปข้างหน้า
เปปเปอร์ไม่ได้ตามไปอีก ยืนที่เดิมมองแผ่นหลังพวกเธอ ริมฝีปากบางเม้มขึ้นมา
“ประธานเปปเปอร์ คุณมายมิ้นท์เหมือนกำลังโกรธเลยล่ะ” ผู้ช่วยเหมันตร์ลูบคางพูดขึ้น
เปปเปอร์ผลุบตาลงพูดเสียงเรียบ “เพราะเธอรู้แล้วว่าฉันโกหกเธอ”
ผู้ช่วยเหมันตร์หัวเราะฮ่าๆ “ถ้าให้ผมพูด การแสดงของประธานเปปเปอร์ก็งั้นๆ จริงๆ แหละครับ ได้ยินก็รู้แล้วว่าพูดโกหก
