รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 415 ให้โอกาสหนึ่งครั้ง
มายมิ้นท์พยักหน้าอย่างกะทันหัน“ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ล่ะ”
“รอดูเถอะ ไม่นานเยี่ยมบุญก็รับปาก”ริมฝีปากเย็นชาของเปปเปอร์เผยอขึ้น
มายมิ้นท์ไม่พูดไม่จา นั่งรออยู่อย่างเงียบๆ
ที่แท้ก็เป็นอย่างที่เปปเปอร์พูด ในที่สุดเยี่ยมบุญก็รับปากที่จะชดเชยค่าเสียหายให้หนึ่งล้าน
ถ้าไม่ให้แล้วจะเป็นยังไง？
อย่างมากก็คงต้องให้ สองสามีภรรยาหยาบคายคู่นี้ไปก่อกวนตระกูลภักดีพิศุทธิ์ที่เอสซีกรุ๊ป แล้วให้คนหัวเราะเยาะ？
เยี่ยมบุญมองดูสุเวทย์สองสามีภรรยาที่กำลังตื่นเต้นอยู่อย่างมืดมน จากนั้นก็หยิบปากกาและสมุดเช็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท เขียนตัวเลขหนึ่งล้านจากนั้นฉีกแล้วโยนให้กับสองสามีภรรยาสุเวทย์“เอาเงินล้านหนึ่งไป แล้วไปให้ไกลจากผม ชาตินี้อย่ามายุ่งกับชวนชมที่เมืองเดอะซีอีก ไม่งั้นผมจะหาวิธีจัดการกับพวกคุณทั้งสอง ถ้าไม่เชื่อพวกคุณก็ลองดู！”
“วางใจเถอะ วางใจเถอะ พวกเราจะไม่มาปรากฏตัวอย่างแน่นอน”สองสามีภรรยาสุเวทย์ถือสมุดเช็คอย่างร่าเริง พลางพยักหน้ารับคำ
พวกเขาไม่ใช่คนโง่ รู้ว่าคนรวยยากที่จะต่อกร สามารถถอนขนแกะได้ครั้งหนึ่งก็อย่าคิดว่าจะมีครั้งที่สอง เพราะถึงยังไงคนธรรมดาก็สู้คนมีเงินไม่ได้ พวกเขายังคงรู้ชัดในเรื่องนี้
เพียงแต่ว่าเงินหนึ่งล้านได้มาง่ายแบบนี้ พวกเขากลับรู้สึกเสียดายน่าจะเรียกเพิ่มอีกสักหนึ่งล้าน
“ทำไมพวกคุณไม่รีบไสหัวไปสิ？”สีหน้าของเยี่ยมบุญดำคล้ำ
“จะไปเดี๋ยวนี้ จะไปเดี๋ยวนี้！”สองสามีภรรยาสุเวทย์เก็บเช็ค แล้วรีบไปจากหน่วยตรวจพิสูจน์ดีเอ็นเออย่างรวดเร็ว
ชวนชมมองดูเยี่ยมบุญที่กำลังโกรธอยู่ พลางดึงแขนเสื้อของเยี่ยมบุญ“พ่อ ขอโทษนะคะ เป็นความผิดของลูกเอง ถ้าไม่ได้เป็นเพราะลูกเงินหนึ่งล้านนั่น ……”
“ไม่เป็นไร คิดเสียว่าเหมือนใช้เงินหยุดภัยพิบัติ พอเถอะ พวกเรากลับกันเถอะ”เยี่ยมบุญลูบไหล่ของหล่อน แสดงเป็นนัยว่าหล่อนไม่ต้องโทษตัวเอง จากนั้นก็พาหล่อนกับคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เดินจากไป
ในลิฟต์คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์มองไปยังเยี่ยมบุญ“สามี พวกเราจะปล่อยมายมิ้นท์ไปแบบนี้เหรอ？”
เยี่ยมบุญกัดฟัน“ไม่งั้นจะทำอะไรได้ล่ะ？เห็นได้ชัดว่าเปปเปอร์ปกป้องเธอ พวกเราทำอะไรเธอไม่ได้เลย”
“ฉันยอมไม่ได้จริงๆ เธอทำให้ส้มเปรี้ยวและชวนชมต้องเข้าไปอยู่ในคุก แล้วพอพวกเราอยากให้เธอเข้าไปบ้างกลับมีอุปสรรคมาขวาง”คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์กำมือไว้ พลางพูดด้วยความโกรธ
เยี่ยมบุญถอนหายใจ“ทำอะไรไม่ได้ ใครใช้ให้เธอมีความสามารถล่ะที่สามารถคว้าใจของเปปเปอร์ไว้ได้ อีกทั้งขอเพียงแค่เปปเปอร์ปกป้องเธอ พวกเราก็ไม่สามารถทำอะไรมายมิ้นท์ได้ นอกเสียจากว่าตระกูลนวบดินทร์จะล้มละลาย ซึ่งนั้นก็ไม่ใช่ความจริง”
ตระกูลนวบดินทร์ตอนแรกเริ่มนั้นเป็นครอบครัวที่เสียสละช่วยกอบกู้ประเทศ คุณปู่ของเปปเปอร์เป็นขุนนางผู้ก่อตั้งประเทศ ส่วนคุณย่าก็ไม่ธรรมดา คุณย่าเป็นถึงเจ้าของที่ดิน
นั้นก็หมายความว่า ทรัพย์สมบัติของตระกูลคุณย่าของเปปเปอร์มีการพัฒนาโดยอาศัยอำนาจของคุณปู่เปปเปอร์ แม้ว่าคุณปู่ของ เปปเปอร์จะตายไปแล้ว แต่ว่าเส้นสายของตระกูลนวบดินทร์ในทั้งสองด้านทั้งด้านทหารและการเมืองกลับไม่ได้จางหายไป ดังนั้นต่อให้ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ต้องล้มละลายถึงร้อยครั้ง ตระกูลนวบดินทร์ก็ไม่มีทางล้มละลายได้จริงๆ
“ถ้าไม่ได้จริงๆก็ยังมีอีกวิธีหนึ่ง”จู่ๆคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็หรี่ตาขึ้น
เยี่ยมบุญและชวนชมมองไปยังหล่อนพร้อมกัน“วิธีอะไร？”
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เหลือบมองเยี่ยมบุญด้วยแววตาแกล้งทำเป็นโกรธ “วิธีการนี้ผู้ชายอย่างพวกคุณคิดไม่ออกหรอก มีเพียงผู้หญิงเท่านั้น ผู้ชายคนหนึ่งรักผู้หญิงคนหนึ่ง ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นเพราะรูปร่างหน้าตา ขอเพียงแค่พวกเราหาคนที่สวยกว่ามายมิ้นท์ ไปยั่วยวนเปปเปอร์ หลังจากที่เปปเปอร์หลงรักผู้หญิงคนนั้นแล้ว งั้นพวกเราก็สามารถจัดการกับมายมิ้นท์ได้แล้ว？”
ก่อนหน้านี้มายมิ้นท์กระทำกับส้มเปรี้ยวซ้ำแล้วซ้ำเล่า หล่อนก็ไม่ได้โกรธขนาดนี้ แต่ว่าครั้งนี้มายมิ้นท์ต้องการที่จะพรากชวนชมไปจากหล่อน เรื่องนี้ทำให้หล่อนโกรธมากจริงๆ
ลูกสาวที่หล่อนคิดถึงมาตลอดยี่สิบหกปี อาจกล่าวได้ว่าเป็นเลือดหล่อเลี้ยงหล่อน ใครก็อย่าคิดที่จะพรากหล่อนไปได้
เยี่ยมบุญฟังวิธีการของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ แววตาเป็นประกาย จากนั้นครุ่นคิดพลางพูดขึ้นว่า：“ความคิดนี้ไม่เลวเลย ลองดูก็ได้”
“งั้นพวกเราก็กลับไปวางแผนกันดีๆเถอะ”
สองสามีภรรยาเยี่ยมบุญและชวนชมทั้งสามเดินเข้าไปในลิฟต์ ประตูลิฟต์ทำให้สิ่งที่พวกเขาคุยกันไม่เล็ดลอดออกมา
อีกทางด้านหนึ่ง ห้องรับรอง เมื่อเปปเปอร์ดูเหตุการณ์วุ่นวายนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็หันมามองมายมิ้นท์อย่างแสวงหารางวัล“คุณดูสิ ผมพูดถูกจริงๆ เยี่ยมบุญยอมให้เงินหนึ่งล้านนั่น”
“จากนั้นล่ะ ？ให้ฉันชมคุณงั้นเหรอ？”มายมิ้นท์ตอบเขากลับอย่างราบเรียบ
เปปเปอร์ยิ้มอ่อน“ไม่ต้องหรอก แต่ว่าถ้าคุณต้องการก็ได้นะ”
“ฉันไม่อยากเลยแม้แต่น้อย”มายมิ้นท์เอียงหน้าหนี
แต่ว่าวินาทีต่อมา เธอก็หันศีรษะกลับมาด้วยสีหน้าซับซ้อนพลางพูดขึ้นว่า：“เรื่องเมื่อกี้นี้ ขอบคุณมาก”
“อึม？”ราวกับเปปเปอร์ไม่เข้าใจความหมายของเธอ
มายมิ้นท์ทำได้เพียงพูดให้ชัดเจน“ขอบคุณที่คุณช่วยฉันแก้ไขสถานการณ์”
“ไม่เป็นไรครับ ผมคงทนเห็นเยี่ยมบุญมาสร้างความวุ่นวายให้กับคุณไม่ได้”เปปเปอร์นั่งอยู่ที่โซฟาพลางมองมาที่เธอ มีความรู้สึกลึกล้ำในดวงตาของเขา
มายมิ้นท์มองไม่เห็นแต่ว่ารับรู้ได้ถึงดวงตาที่ร้อนผ่าวของเขา อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ที่จริงเมื่อสักครู่นี้ คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้ ฉันรู้ว่าเยี่ยมบุญต้องการจะทำอะไร เขาต้องการที่จะเอาผลการตรวจพิสูจน์ดีเอ็นเอมาตบหน้าฉันอย่างแรง และใช้ความผิดฐานปล่อยข่าวลือจับฉันเข้าคุก แต่ว่าที่จริงถ้าคุณไม่ออกหน้า ที่จริงฉันก็มีวิธีที่จะต่อกรกับเขา ไม่ให้เขาทำอะไรฉันได้”
เมื่อเปปเปอร์พูดประโยคนี้เสร็จ ก็อดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปาก
ดังนั้นครั้งนี้เธอคิดว่าเขาแย่งซีนเธองั้นเหรอ？
“คุณมีวิธีอะไรเหรอครับ？”เปปเปอร์ถาม
มายมิ้นท์ส่ายศีรษะ“นี่เป็นความลับ ฉันบอกคุณไม่ได้”
เมื่อพูดจบ เธอก็ยื่นโทรศัพท์ออกไป“ประธานเปปเปอร์ คุณช่วยโทรหาป้าทิพย์ให้ฉันหน่อยได้ไหม？ดึกแล้ว ฉันควรกลับแล้ว”
วันนี้มาที่นี่ เดิมทีต้องการที่จะเปิดเผยสถานะของเจินเจิน
แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ เจินเจินกลับเป็นชวนชมจริง งั้นการที่จะอยู่ที่นี่ต่อแน่นอนว่าคงไม่มีความหมายอะไรแล้ว
เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์ของมายมิ้นท์ ไม่ได้ช่วยเธอโทรศัพท์ แต่กลับนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเธอ แล้วค่อยๆเงยดวงตาขึ้น พลางจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง“มายมิ้นท์ คำพูดที่ผมพูดกับเยี่ยมบุญเมื่อสักครู่นี้ คุณได้ยินทั้งหมดแล้วใช่ไหม？”
“อึม”มายมิ้นท์พยักหน้า แต่ไม่เข้าใจ“ประธานเปปเปอร์ถามเรื่องนี้ทำไมกัน？”
เปปเปอร์วางโทรศัพท์ของเธอไว้ด้านข้าง แล้วยื่นมือมากุมมือของเธอ
มายมิ้นท์ตกใจ“คุณทำอะไรของคุณ？”
เธอชักมือออกอย่างอัตโนมัติ อยากที่จะเก็บมือกลับไป
แต่เปปเปอร์จับมือเธอแน่น แต่ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บ
ฝ่ามือของเขาร้อนมาก ราวกับจะเผาฝ่ามือของมายมิ้นท์ให้กลายเป็นรูโหว่
“เปปเปอร์ คุณปล่อยนะ！”มายมิ้นท์ขมวดคิ้วแน่น
เปปเปอร์ไม่ได้ปล่อยมือ“มายมิ้นท์ สิ่งที่ผมพูดเมื่อสักครู่นี้เป็นความจริง คุณเป็นคนที่ผมรักจริงๆ ดังนั้นคุณให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหม？ให้ผมได้ชดใช้ให้กับคุณ ให้โอกาสผมได้มาอยู่ข้างกายคุณอีกครั้งได้ไหม？”
แต่งงานมาหกปี ล้วนเป็นเธอที่คอยวิ่งไล่ตามเขามาตลอด
แต่ว่าตอนนี้ เป็นตาของเขาบ้างแล้ว
โอกาส？
มายมิ้นท์หัวเราะเบาๆ“ต้องขอโทษด้วยนะคะประธานเปปเปอร์ ฉันไม่มีทางให้โอกาสคุณหรอก ประการแรกเลยเราหย่าร้างกันแล้ว ฉันไม่เคยคิดที่จะแต่งงานอีกรอบกับสามีเก่า ประการที่สองทำไมฉันจะต้องให้โอกาสคนที่ฉันไม่ได้รักจีบฉันอีกครั้ง？ถ้าเป็นคุณ คุณจะให้โอกาสคนที่คุณไม่ได้รักไหม？”
ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย ไม่สามารถตอบกลับได้
มายมิ้นท์เสยเส้นผมเบาๆ“พอได้แล้วประธานเปปเปอร์ เอาโทรศัพท์คืนมาให้ฉัน เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
เปปเปอร์คืนโทรศัพท์มาให้ฉันนะ“เมื่อสักครู่ผมส่งข้อความหาป้าทิพย์เดี๋ยวหล่อนกลับมา”
เมื่อพูดจบ เขาก็หันไปหาป้าทิพย์ที่อยู่บริเวณมุมห้องพลางพยักหน้า
ป้าทิพย์ปล่อยฝีเท้าลงอย่างเบาๆพลางเดินมายังหน้าประตู แล้วเปิดประตูออก ทำทีเป็นแกล้งเดินเข้ามา พลางโค้งคำนับขอโทษมายมิ้นท์：“ขอโทษนะคะคุณมายมิ้นท์ พอดีฉันมีธุระด่วนเลยออกไปข้างนอก ขอให้คุณอภัยให้ฉันด้วยนะคะ”
“ช่างเถอะ รีบพาฉันกลับไปก่อนเถอะ”มายมิ้นท์โบกมือ ไม่คิดที่จะคิดเล็กคิดน้อยเรื่องที่หล่อนแอบออกไปข้างน้อง
หลังจากที่ป้าทิพย์ขอบคุณแล้ว ก็เหลือบมองเปปเปอร์ครู่หนึ่ง แล้วเข็นเธอออกจากห้องพักรับรอง
เปปเปอร์ตามมาข้างหลัง แต่ว่าขณะที่เพิ่งออกจากห้องพักรับรอง เขาก็หยุดฝีเท้าลง
