รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 433 เดินถนนภูเขา
ราเม็งพยักหน้า “นายไม่ต้องพูดฉันก็รู้ แต่นายเป็นรถสปอร์ต เร็วกว่านิดหน่อย นายไปขวางพวกองอาจไว้ก่อน เราจะรีบไปทันที”
“อืม” เปปเปอร์ตอบอืม เร่งความเร็วขับไปข้างหน้าอีกครั้ง
ช่วงที่รถติด คนขับรถขององอาจก็ขมวดคิ้วกลับมาถึงขบวนรถ
“คุณชายสี่ ลำบากนิดหน่อยครับ” คนขับรถพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ข้างหน้ารถชนท้ายกัน คาดว่าต้องใช้เวลาชั่วโมงสองชั่วโมงถนนถึงจะโล่ง”
“ชั่วโมงสองชั่วโมง?” องอาจไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้อย่างเห็นได้ชัด สีหน้าบิดเบี้ยว “ทำไมนานขนาดนี้?”
“ไม่มีทางเลือก รถชนท้ายกันเยอะเกินไป” คนขับรถตอบกลับอย่างหมดหนทาง
องอาจมองซ้ายขวา เห็นรถข้างหน้าไม่มีที่สิ้นสุด แล้วก็เห็นรถด้านหลังเริ่มต่อแถวยาว สีหน้าก็ย่ำแย่มาก
สถานการณ์ที่ไปข้างหน้าไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้ มันเลวร้ายสุดๆ
“ไม่ได้ จะรถติดอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้ ไม่งั้นถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกธิติกับเปปเปอร์มันตามทันแน่” องอาจกำหมัดแน่น พูดด้วยเสียงมืดมน
คนขับรถก็รู้สึกเช่นนี้ มองเขาแล้วถามขึ้น “งั้นคุณชายสี่ครับ ตอนนี้เราควรทำยังไงดี?”
องอาจผลุบตาลง ราวกับกำลังคิดเกี่ยวกับปัญหานี้
ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็ขบฟันตอบกลับ “ทิ้งรถ!”
“ทิ้งรถ?”
“ถูกต้อง รถมันไปไม่ได้ ถอยก็ไม่ได้ เพื่อไม่ให้ถูกตามทัน ต้องทิ้งรถไว้ที่ถนนเส้นนี้ เราจะเดินถนนภูเขา”
“เดินถนนภูเขาไปที่เขาคาวน์มิดเหรอครับ?” คนขับรถประหลาดใจอย่างยิ่ง
องอาจจ้องมองเขาอย่างเย็นชา “ไม่งั้นจะทำไง?”
“แต่เดินถนนภูเขามันไกลมากนะครับ เหลือไม่กี่ชั่วโมง ไม่ถึงเขาคาวน์มิดแน่ๆ” คนขับรถพูด
องอาจนวดขมับ “ฉันรู้ แต่นี่เป็นทางเดียว และพุ่มไม้วัชพืชในภูเขารก เต็มไปด้วยต้นไม้ เป็นที่ซ่อนได้ดีที่สุด ถึงแม้พวกธิติมันรู้แล้วว่าเราเข้าไปในภูเขา ก็หาเราเจอยากแน่นอน”
คนขับรถหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายก็พยักหน้า “ผมเข้าใจแล้วครับคุณชายสี่ ผมจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้ เริ่มทันที”
“อืม” องอาจหมุนนิ้วโป้งบนประแจ ผลุบตาลงตอบรับ
คนขับรถเดินไปที่รถตู้ ยกมือขึ้นเคาะกระจกรถเบาะคนขับ
กระจกรถเลื่อนลง ชายร่างใหญ่ที่ขับรถชะโงกศีรษะออกมา “มีอะไร?”
“คุณชายสี่บอกว่า ให้เราทิ้งรถตอนนี้ทันที แล้วเดินถนนภูเขาไปที่เขาคาวน์มิด” คนขับรถตอบ
“เดินถนนภูเขา?” ชายร่างใหญ่ก็ตกใจช็อก “แต่มันไกลมากนะ”
“ไม่มีทางเลือก ถ้าติดต่อไป พวกมันจะตามมาทัน” เมื่อคนขับรถพูดคำนี้ ก็เหลือบมองไปที่เบาะหลัง
เห็นเบาะหลังไม่มีคน สีหน้าก็เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เสียงก็แหลม “เธอล่ะ?”
“อะไรเหรอ?” ชายร่างใหญ่ที่นั่งเบาะผู้โดยสารกับชายร่างใหญ่ที่นั่งเบาะผู้โดยสารถามขึ้นพร้อมกัน
คนขับรถชี้ไปที่เบาะหลัง “ก็ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่บนรถกับพวกนายไง!”
“ไม่ได้อยู่เบาะหลังเหรอ นั่งติดอยู่ใต้เบาะ” ชายร่างใหญ่ที่นั่งเบาะผู้โดยสารชี้ไปด้านหลังอย่างเบื่อหน่าย
คนขับรถยื่นศีรษะเข้าไปด้านใน สุดท้ายก็เห็นมายมิ้นท์ อดไม่ได้ที่จะพูดแซวขึ้นมา “เธอติดอยู่ตรงนั้นได้ไง?”
ชายร่างใหญ่ที่เบาะผู้โดยสารตบบ่าชายร่างใหญ่ที่อยู่เบาะคนขับ “ก็พี่ใหญ่น่ะสิ รีบเหวี่ยงยัยนั่นลงไป”
“งี้นี่เอง” ทั้งสามคนหัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง
มายมิ้นท์ที่อยู่ด้านหลังทั้งโกรธทั้งอับอาย ทั้งหน้าแดงก่ำ
เธอรู้ ท่าที่เธอติดอยู่ตรงนี้มันน่าขำมาก
แต่ได้ยินคนพวกนี้หัวเราะเยาะเธอ ในใจเธอก็ยิ่งโกรธและหงุดหงิดมากจริงๆ
แต่โกรธและหงุดหงิดมากแค่ไหนแล้วยังไง ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่มองคนพวกนี้มองตัวเองเป็นตัวตลก
แต่ยังดีที่คนพวกนี้ไม่ได้หัวเราะนานเท่าไร ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว
สีหน้าคนขับรถก็เคร่งขรึมแล้วพูดอีกครั้ง “พอได้แล้ว พวกนายสองคนรีบไปเตรียมเธอให้เรียบร้อย รีบไป”
“ครับ เรารู้แล้วครับ” ชายร่างใหญ่สองคนบนรถตู้พยักหน้า
คนขับรถหันตัวเดินจากไป
ชายร่างใหญ่ทั้งสองแยกกันเปิดประตูลงจากรถ จากนั้นด้วยแววตาหวาดกลัวของมายมิ้นท์ พวกมันก็เปิดประตูเบาะหลัง เอื้อมมือไปจับเธอไว้
มายมิ้นท์ส่ายหน้าอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าไม่อยากโดนพวกมันจับตัว
เธอรู้ พวกมันอยากจับตัวเธอลงจากรถ แล้วพาเธอเข้าไปในเขา
เธอไม่อยากเข้าไปในเขา เข้าไปในเขาไม่ได้
รถติดอยู่ที่นี่ เปปเปอร์ถึงมีโอกาสตามมาได้ แต่ถ้าเข้าไปในเขา ถึงเปปเปอร์จะตามมาได้ก็ไม่มีประโยชน์
ดังนั้นไม่ว่ายังไง เธอก็จะถูกพวกมันพาเข้าไปในเขาไม่ได้
แต่มายมิ้นท์ก็คิดไว้แล้ว ความจริงมันโหดร้ายเสมอ เธอเป็นแค่ผู้หญิงคนเดียว แถมยังถูกมัดด้วย จะสู้ผู้ชายสูงใหญ่สองคนได้ที่ไหน อีกอย่างถึงเธอไม่ได้ถูกมัดก็สู้ไม่ได้อยู่ดี
สุดท้าย มายมิ้นท์ก็ถูกชายสองคนบีบบังคับลากลงมาจากรถ
จากนั้นชายร่างใหญ่คนหนึ่งในนั้น ก็ถอดเสื้อโค้ตบนตัวมาคลุมศีรษะมายมิ้นท์
เสื้อโค้ตยาวมาก คลุมบนตัวมายมิ้นท์ก็เหมือนผ้าคลุมเตียง มันปกปิดเธอได้ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
เมื่อเป็นแบบนี้ คนด้านนอกจึงไม่เห็นหน้าตาของเธอ ไม่เห็นเชือกบนตัวเธอ
“ฮือๆๆ ……” มายมิ้นท์ดิ้นอย่างรุนแรง อยากสะบัดเสื้อโค้ตบนตัวออก
ถ้าทำแบบนี้ได้ บางทีคนสัญจรผ่านไปมาอาจจะเห็นเธอถูกมัด แล้วช่วยเธอได้
ถึงแม้ก่อนหน้านี้เคยสัมผัสความเฉยเมยของมนุษย์มาครั้งหนึ่งแล้วที่นอกโรงพยาบาล
แต่เธอเชื่อว่า มนุษย์ไม่เฉยเมยทั้งหมดหรอก ต้องมีคนที่มีน้ำใจเสมอ
แต่ชายร่างใหญ่สองคนที่จับเธอไว้ มองออกถึงเจตนาเธอ จู่ๆ ก็ลงมือบีบแขนมายมิ้นท์อย่างแรง
มายมิ้นท์เจ็บจนคำรามออกมา ใบหน้าภายใต้เสื้อโค้ตก็ซีดเซียว
เห็นได้ชัดว่าชายร่างใหญ่สองคนนี้ออกแรงมหาศาล
และชายร่างใหญ่สองคนนี้ไม่ปล่อยเธอไป เข้ามาใกล้หูเธอ เตือนด้วยเสียงเย็นชาน่ากลัว “ถ้าแกเล่นตุกติกอีก เชื่อไหมว่าฉันจะหักแขนแก?”
ร่างมายมิ้นท์เกร็งขึ้นมาทันที ดวงตาเบิกกว้าง
สองคนนี้ ไม่คิดว่าจะอยากหักแขนเธอจริงๆ!
เห็นมายมิ้นท์ไม่ขยับซี้ซั้วแล้ว ชายร่างใหญ่สองคนก็ปล่อยแรงบนแขนเธอเล็กน้อย จากนั้นก็พาเธอเดินไปทางฝั่งองอาจ
อืม……
พูดว่าเดินไป แต่บอกว่าถูกชายร่างใหญ่สองคนหิ้วไปดีกว่า
เพราะเท้าเธอถูกมัดเข้าด้วยกัน เดินไม่ได้ จึงเดินเองไม่ได้อยู่แล้ว ทำได้แค่ถูกหิ้วไป
แต่ระหว่างทางนี้ ดึงดูดความสนใจและความสงสัยคนจำนวนไม่น้อย ยังไงแล้วชายร่างใหญ่สองคนก็กำลังแบกคนที่มองไม่แน่ชัดว่าหญิงหรือชายซึ่งพันรัดจนแน่น สถานการณ์นี้ มองยังไงก็ผิดปกติ
จึงมีคนขับรถที่กล้าหาญ เอ่ยถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “เฮ้พวกพี่ พวกพี่กำลังทำอะไรน่ะ?”
ชายร่างใหญ่ทั้งสองได้ยิน แต่ก็ไม่ได้สนใจ เดินไปข้างหน้าต่อไป
คนขับรถเห็นพวกเขาเพิกเฉยตัวเอง ก็รู้ตัวว่าเสียหน้า จึงไม่ค่อยพอใจ ลงจากรถตะโกนด้วยสีหน้าไม่ดี “เฮ้ คุยกับพวกนายอยู่นะ ที่พวกนายคลุมอยู่น่ะ ใช่คนหรือเปล่า? แถมดูจากส่วนสูงน่าจะเป็นผู้หญิง พวกนายคงไม่ใช่พวกแก๊งค้ามนุษย์ที่ขายผู้หญิงและเด็กโดยเฉพาะหรอกนะ?”
คำพูดนี้ทำให้ชายร่างใหญ่สองคนหยุดฝีเท้า
คนขับรถเห็นดังนั้น ก็ยิ่งแน่ใจว่าตัวเองเดาถูก ชี้ไปที่พวกเขาแล้วกล่าวอย่างขุ่นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม “นั่นไง พวกแกเป็นแก๊งค้ามนุษย์จริงๆ พวกแก……”
เมื่อคนขับรถกำลังจะบอกว่าให้พวกแกปล่อยตัวเธอซะ ไม่งั้นจะแจ้งตำรวจ ชายร่างใหญ่หนึ่งในนั้นก็หันตัวกะทันหัน แล้วควักอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า แล้วเตือนอย่างน่ากลัวเย็นชา “ถ้าแกกล้าพูดซี้ซั้ว ฉันรับรอง วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของแก!”
“……” คนขับรถตกใจมาก ตาสองข้างเบิกโพลง มองชายร่างใหญ่ด้วยสีหน้าหวาดกลัว เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดบนหน้าผาก อ้าปากกว้างพูดไม่ออกสักประโยค ร่างนั่นระริก
ในเวลานี้ เขาไม่เพียงแต่ตกใจคำพูดชายร่างใหญ่ แต่ยังตกใจของสิ่งนั้นที่ชายร่างใหญ่ควักออกมาด้วย
