รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 438 ตกหน้าผา

“เถียงข้างๆ คูๆ” เปปเปอร์ตอบกลับอย่างเยาะเย้ย

องอาจก็ไม่โกรธ เมื่อมองไปที่ราเม็ง เขาก็หุบยิ้มบนใบหน้า สีหน้าเปลี่ยนเป็นรีบเร่งร้อนใจขึ้นมา “ธิติ แกยังอึ้งอยู่ทำไม ยังไม่ทำอีก!”

“แกไม่ต้องมาเร่งฉันหรอก ฉันลงมืออยู่แล้ว” ขณะที่ราเม็งพูด ก็ควักมีดสั้นจากเอวบอดี้การ์ดข้างกายออกมาหนึ่งเล่ม

ใบมีดสั้นแหลมคมมาก ปลายมีดส่องแสงสีเงินเย็นยะเยือกน่าขนลุก ทำให้กลัวจนตัวสั่น

มายมิ้นท์ดวงตาแดงก่ำหมดแล้ว มีเส้นเลือดบนนั้นเล็กน้อย กังวลจนน้ำตาไหลออกมา “อื้อๆๆ ……”

ราเม็ง อย่า หยุดนะ!

ราเม็งยิ้มให้เธอ จากนั้นก็ค่อยๆ เล็งปลายมีดไปที่อกซ้ายตัวเอง

แต่เมื่อราเม็งกำลังจะแทงตัวเอง เสียงใบพัดก็ดังมาจากกลางอากาศอีกครั้ง

เสียงคราวนี้มันดังเป็นพิเศษ และไม่ใช่เสียงเดียว

ทุกคนเงยหน้าขึ้นไปอีกครั้ง เห็นขอบฟ้าที่อยู่ไม่ไกล เฮลิคอปเตอร์สามลำบินมาแล้ว บนเฮลิคอปเตอร์ที่มาลำแรก มีตัวหนังสือคำว่านวบดินทร์ตัวใหญ่ แสดงความเป็นเจ้าของของเฮลิคอปเตอร์

นี่คือเฮลิคอปเตอร์ของเปปเปอร์

องอาจงุนงง หลายวินาทีก่อนได้สติกลับมา มองเปปเปอร์ด้วยนัยน์ตาโกรธเคือง “นายก็เรียกเฮลิคอปเตอร์มาเหรอ?”

“ฉันเรียกมาไม่ได้เหรอ?” เปปเปอร์ยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย แล้วตอบกลับเรียบๆ

เพราะโกรธเกินไป มือองอาจที่บีบคอมายมิ้นท์อยู่กำลังสั่นระริก “ฉันรู้ ฉันถูกหลอก ฉันถูกหลอกมาตั้งแต่ต้น ตั้งแต่แรกเปปเปอร์คนอย่างแก ไม่คิดจะปล่อยฉันไป ถึงฉันจะปล่อยมายมิ้นท์ไป ออกไปจากที่นี่ก่อน เฮลิคอปเตอร์ของแกก็จะจับฉันไว้ทันที”

เปปเปอร์กระตุกปาก “แกก็ยังไม่โง่สินะ”

แม้แต่ราเม็งก็มองเขาอย่างประหลาดใจมาก เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงเช่นกันว่าเขาจะเรียกเฮลิคอปเตอร์มา

แต่มีเฮลิคอปเตอร์ก็ดี ตอนนี้องอาจและกลุ่มคนของมัน ก็หนีไม่พ้นแล้ว

เห็นเฮลิคอปเตอร์ของเปปเปอร์ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เข้าใกล้เฮลิคอปเตอร์ของเขาอย่างรวดเร็ว

ลูกน้ององอาจเริ่มร้อนใจ ตะโกนไปทางด้านล่าง “คุณชายสี่ เร็วๆ ครับ ไม่ต้องไปสนใจพวกมันแล้ว ปล่อยเธอไป แล้วรีบจับบันไดเชือก เราควรไปแล้ว ถ้ายังไม่ไปอีก เราจะไปไม่ได้จริงๆ แล้วนะ อยากฆ่าธิติ ต่อไปเรายังมีโอกาสอีก ตอนนี้การออกไปจากที่นี่ก่อนสำคัญที่สุด คุณชายสี่!”

องอาจทำไมจะไม่รู้ แต่การไปแบบนี้ เขาไม่ยินยอมจริงๆ เพราะคราวหน้าต้องการฆ่าธิติ ก็จะยากมากแล้ว

แต่ถ้าไม่ไป จะถูกเปปเปอร์จับตัวได้ ถ้าเปปเปอร์มอบเขาให้ธิติ เกรงว่าธิติจะฆ่าเขาแทน

ดังนั้นตอนนี้ควรเลือกเส้นทางไหน มันชัดเจนมากแล้ว นั่นก็คือการหนีไป

ถึงแม้สุดท้ายจะถูกเปปเปอร์ล้างแค้น แต่เขาไม่ได้ฆ่ามายมิ้นท์ เปปเปอร์ก็คงไม่ฆ่าเขา ตราบใดที่เขาไม่ตาย เขาก็ยังมีโอกาส

คิดถึงตรงนี้ องอาจก็กัดฟัน สุดท้ายก็หายใจเข้าลึกๆ ทิ้งมายมิ้นท์ไว้ข้างๆ จากนั้นก็กระโดดไปคว้าบันไดเชือกเอาไว้

แต่สิ่งที่องอาจคิดไม่ถึงก็คือ เขาเหวี่ยงมายมิ้นท์ค่อนข้างแรง ขณะที่มายมิ้นท์ล้มลงกับพื้น ร่างกายก็กลิ้งถอยหลังเป็นวงกลม

การกลิ้งครั้งนี้ มายมิ้นท์ตกลงไปยังเนินลาดชันโดยตรง

“มายมิ้นท์!” สีหน้าเปปเปอร์เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

ราเม็งก็เบิกตากว้างเช่นกัน “พี่!”

ทั้งสองรีบวิ่งไปที่ริมเนินลาดชัน ทั้งสองเห็นมายมิ้นท์กำลังกลิ้งตกหน้าผาด้านล่าง หัวใจก็จมลงทันที

“พี่!” ราเม็งยื่นมือออกไป ราวกับอยากจับมายมิ้นท์เอาไว้

แต่มายมิ้นท์อยู่ใต้ทางลาดชัน กลิ้งออกไปหลายสิบเมตร เขายืนด้านบนทางลาดชัน จะจับเธอได้อย่างไร

ขณะที่ราเม็งไม่รู้ควรทำอย่างไร สุดท้ายก็มองมายมิ้นท์ตกหน้าผาไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้ จู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงลมพัดแรงๆ ข้างหู จากนั้นก็เห็นร่างหนึ่งกระโดดลงไป

นั่นมัน……เปปเปอร์!

ไม่คิดว่าเปปเปอร์จะกระโดดลงไปจริงๆ!

ดวงตาราเม็งเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ หลังจากเห็นเปปเปอร์กระโดดลงไป และกลิ้งไประยะหนึ่ง จากนั้นก็เอื้อมมือคว้าข้อมือมายมิ้นท์ไว้ ดึงมายมิ้นท์เข้ามาในอ้อมแขน

“ไม่ต้องกลัว!” ท่ามกลางสายตาตกใจของมายมิ้นท์ จู่ๆ เปปเปอร์ก็ยิ้มให้เธอ แล้วพูดประโยคนี้

จากนั้น ทั้งคู่ก็ตกหน้าผาไป ขณะที่ราเม็งหวาดกลัวอยู่

ราเม็งขาอ่อนทันที คุกเข่าบนริมเนินลาดชัน จ้องมองเนินลาดชันที่ไม่มีคนแล้วด้วยสายตาไร้สติ ริมฝีปากสั่นระริกพูดไม่ออก

มายมิ้นท์……ตกหน้าผาไปแล้ว!

เปปเปอร์ก็กระโดดลงไปเช่นกัน เพื่อมายมิ้นท์ กระโดดลงไปด้วยกันโดยที่ไม่ได้คิดเลย

แต่เขา……

แต่เขาทำได้แค่ยืนตรงนี้ ไม่กล้าหาญเลยสักนิดที่จะกระโดดลงไปด้วย

ในขณะนี้ ราเม็งปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าเปปเปอร์ไม่ได้รักมายมิ้นท์

ในทางกลับกัน เปปเปอร์รักมายมิ้นท์มากจริงๆ ไม่อย่างนั้น ไม่มีทางกระโดดลงหน้าผาตามมายมิ้นท์ไปโดยไม่ลังเลหรอก

แต่เขาที่เอาแต่บอกว่ารักมายมิ้นท์ ทำถึงขั้นตอนนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ แม้แต่การฆ่าตัวตายเมื่อครู่นี้ เขาก็ทำไม่ได้

เพราะถ้าเขาเต็มใจฆ่าตัวตายเพื่อช่วยมายมิ้นท์จริงๆ เขาคงไม่ยืดเยื้อซ้ำแล้วซ้ำเล่า และตั้งแต่ตอนแรก องอาจเสนอให้เขาตาย ตราบใดที่เขาตาย ก็จะปล่อยมายมิ้นท์ไป เขาลงมือตัวเองได้ทันที แต่เขาไม่ทำ แต่กลับปรึกษากับเปปเปอร์อยู่ตั้งนาน มันแสดงให้เห็นแล้วว่า เขาตายเพื่อมายมิ้นท์ไม่ได้

ดังนั้นเขาแพ้แล้ว แพ้ให้กับเปปเปอร์อีกครั้ง

ความรู้สึกที่มีต่อมายมิ้นท์ เทียบไม่ได้กับความลึกซึ้งที่เปปเปอร์มีต่อมายมิ้นท์ไม่ได้จริงๆ

บนบันไดเชือก องอาจก็เห็นฉากนี้เช่นกัน ทั้งร่างก็มึนไปหมด

เขาไม่คิดเลยจริงๆ ตัวเองแค่ผลักมายมิ้นท์ออกไป ทำไมมายมิ้นท์ถึงได้ตกเนินลาดชันแล้วสุดท้ายก็ตกหน้าผาไปล่ะ?

ทั้งๆ ที่เขาไม่คิดที่จะทำแบบนี้ ยังไงแล้วเขาก็ไม่กล้าฆ่ามายมิ้นท์จริงๆ นั่นแหละ ไม่งั้นเปปเปอร์คงฆ่าเขาแน่

แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายเรื่องมันจะคืบหน้าเป็นแบบนี้ มายมิ้นท์ตกหน้าผาไป เปปเปอร์ก็กระโดดตามลงไป หน้าผาสูงขนาดนั้น พวกเขาไม่รอดแน่ๆ

และที่นี่ ก็มีคนเห็นตั้งมากมาย เพราะเขา มายมิ้นท์ถึงได้ตกลงไป เปปเปอร์ถึงกระโดดตามลงไป ดังนั้นตระกูลนวบดินทร์จะต้องโทษความผิดทุกอย่างกับเขาแน่ ตระกูลนวบดินทร์จะต้องฆ่าเขาแน่

หนี!

รีบหนี!

ออกไปจากเมืองเดอะซี ออกไปจากเมืองปักษา และออกไปจากประเทศนี้ จะโดนคนของตระกูลนวบดินทร์จับไม่ได้ ไม่งั้นทางตันแล้วจริงๆ

“ไป รีบไป!” คิดถึงตรงนี้ องอาจก็เงยหน้าขึ้น ตะคอกใส่ห้องโดยสารด้วยเสียงแหบแห้ง

คนที่ห้องโดยสารได้ยินแล้ว นักบินขับเฮลิคอปเตอร์ขึ้นทันที จากนั้นก็หมุนหัว บินไปด้านหน้า

แต่เฮลิคอปเตอร์ขององอาจเพิ่งบินออกไป ด้านหลังก็มีเฮลิคอปเตอร์สองลำบินตามไป

ลำที่สามไม่ได้ตามไป แต่บินลงไปช้าๆ จอดไม่ไกลจากด้านหลังราเม็ง บนพื้นที่ราบนิดๆ

ห้องโดยสารเปิดออกมา ผู้ช่วยเหมันตร์กระโดดลงมาจากด้านบน เดินไปหาบอดี้การ์ดเหล่านั้นทันที แล้วถามหัวหน้าบอดี้การ์ด “ประธานเปปเปอร์กับคุณมายมิ้นท์ล่ะ?”

ตามหลักการแล้ว คนเยอะขนาดนี้ ควรช่วยคุณมายมิ้นท์ไว้ได้แล้วสิ

ถึงจะช่วยไว้ไม่ได้ ประธานเปปเปอร์ก็ควรอยู่ที่นี่ด้วยสิ

ทำไมประธานเปปเปอร์ก็ไม่อยู่?

หัวหน้าบอดี้การ์ดก้มศีรษะ ไม่ค่อยกล้าเผชิญหน้ากับผู้ช่วยเหมันตร์ พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ประธานเปปเปอร์……ประธานเปปเปอร์เขา……เขากระโดดลงหน้าผาไปแล้วครับ”

“นายว่าไงนะ?” ผู้ช่วยเหมันตร์อึ้งก่อนอันดับแรก จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป คว้าคอเสื้อหัวหน้าบอดี้การ์ดเอาไว้แล้วตะคอกเสียงดัง “นายบอกว่าประธานเปปเปอร์กระโดดลงหน้าผาไปแล้ว?”

“ครับ” หัวหน้าบอดี้การ์ดพยักหน้า “องอาจโยนคุณมายมิ้นท์ลงหน้าผาไป ประธานเปปเปอร์ก็กระโดดตามลงไปครับ”

“ซี้ด……” ผู้ช่วยเหมันตร์ตกใจช็อก วินาทีต่อมา เขาก็ถามกลับด้วยความโกรธ “แล้วทำไมนายไม่ห้าม? นายในฐานะบอดี้การ์ดประธานเปปเปอร์ ทำไมไม่ห้ามประธานเปปเปอร์ ให้ประธานเปปเปอร์กระโดดลงไปต่อหน้าต่อตานายได้ไง?”

“ผม……ผมห้ามไม่ทัน” บอดี้การ์ดรู้ว่าตัวเองปกป้องเจ้านายได้ไม่ดี รู้ว่าตัวเองล้มเหลวในหน้าที่ ตอบกลับขณะกำหมัดดวงตาแดงก่ำ “เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆ ครับ เรายังไม่ตอบสนอง พอตอบสนองมันก็สายไปแล้ว”