รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 447 ความไม่พอใจของผู้ช่วยเหมันตร
มายมิ้นท์รีบส่ายหน้า “ไม่มีครั้งต่อไป ไม่มีครั้งต่อไปแล้วจริงๆ”
“แบบนี้สิ” ลาเต้ทำท่าทีโมโหแล้วยอมปล่อยเธอ
จากนั้น มายมิ้นท์ก็ยกแขนขึ้นนวดขมับแล้วถามว่า “เอ่อใช้เต้ ฉันหลับไปนานแค่ไหน?”
“สองวัน” ลาเต้ตอบ
มายมิ้นท์ตกใจจนอ้าปากค้าง “สองวัน? ฉันนอนหลับไปสองวัน?”
“ใช่แล้ว” ลาเต้พยักหน้า “การันต์บอกว่าคุณเหนื่อยเกินไป คุณเลยนอนหลับไปนานขนาดนั้น”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้” มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นด้วยความเข้าใจ “แล้วฉันกลับมาที่เมืองเดอะซีได้ยังไง?”
เธอจำได้ว่า เธอเป็นลมไปในลานของบ้านใครสักคน
หลังจากนั้น เธอก็ไม่รู้อะไรอีกเลย
“ผู้ช่วยเหมันตร์ ผู้ช่วยของเปปเปอร์พาคุณกลับมากับเปปเปอร์ ผู้ช่วยเหมันตร์โทรมาบอกผม ผมก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที หลังจากมาถึงโรงพยาบาล ผมก็เห็นภาพที่คุณกับเปปเปอร์ถูกส่งตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉินทั้งสองคน จากนั้นผมก็ถามผู้ช่วยเหมันตร์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผู้ช่วยเหมันตร์บอกว่า คุณถูกลักพาตัวและตกหน้าผา เปปเปอร์กระโดดลงไปช่วยคุณ ตอนนั้นหัวใจของผมแทบจะหยุดเต้น” ลาเต้ตบหน้าอกตัวเองเบาๆ เขาบอกเธอตามความจริง
ได้ยินชื่อของเปปเปอร์ มายมิ้นท์ก็เบิกตากว้างแล้วถามด้วยความเป็นห่วง “แล้วเปปเปอร์ล่ะ? ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”
เห็นเธอเป็นห่วงเขาขนาดนี้ ลาเต้รู้สึกไม่สบายใจ
จากนั้นก็คิดว่าที่เธอรอดชีวิตมาได้ก็เพราะเปปเปอร์ เขาจึงต้องระงับความไม่สบายใจเอาไว้แล้วตอบตามความจริง “ที่รักไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องกังวล เปปเปอร์ก็อยู่ที่โรงพยาบาล อยู่ห้องข้างๆนี่ไง”
“แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?” มายมิ้นท์จับแขนเขาแล้วถาม
สีหน้าของลาเต้เคร่งขรึม “อาการของเขาไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แขนหัก แผลที่หลังก็ฉีก อวัยวะภายในก็ได้รับความเสียหาย แล้วสมองยังถูกกระทบกระเทือน บวกกับเป็นไข้ สรุปก็คือร้ายแรงมาก”
ตอนที่รู้สถานการณ์ของเปปเปอร์ เขาก็ตกใจ
คนที่บาดเจ็บขนาดนี้แล้วยังไม่ตาย เขาพูดได้แค่ว่าดวงแข็งจริงๆ
แต่เรื่องที่ทำให้เขารู้สึกสับสนและเคารพก็คือ บาดแผลพวกนั้นของเปปเปอร์ ล้วนแต่มาจากการช่วยมายมิ้นท์เอาไว้
“ร้ายแรงมาก…” มายมิ้นท์กัดริมฝีปากล่าง “แบบนั้นก็แสดงว่าเขายังไม่พ้นขีดอันตรายเหรอ?”
ลาเต้ส่ายหน้า “ไม่ใช่แบบนั้น เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว แขนก็เชื่อมแล้ว แต่ว่ายังไม่ฟื้น”
ได้ยินแบบนี้ มายมิ้นท์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “แบบนั้นก็ดี พ้นขีดอันตรายแล้วก็ดี เต้ ช่วยประคองฉันขึ้นมาหน่อย”
เธอยื่นมือไปหาเขา
ลาเต้ก็ประคองเธอขึ้น
เธอเปิดผ้าห่มออก อดทนต่อความเจ็บปวดตรงเอวและหลังพยายามจะลุกจากเตียง
ลาเต้เห็นแบบนี้ก็รีบห้ามเธอไว้ “ที่รักคุณทำอะไร?”
“ฉันจะไปหาเขา” มายมิ้นท์ใส่รองเท้า
ลาเต้อยากบอกว่าจะไปหาเปปเปอร์ทำไม แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ คำพูดแบบนั้น เขาพูดไม่ออก เขาอ้าปาก แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ “ช้าๆหน่อย ไม่ต้องรีบ เขาไม่ไปไหนหรอก”
เขายื่นมือออกไปประคองเธอ
พวกเขาสองคนเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย และเดินไปห้องข้างๆ
ประตูของห้องข้างๆเปิดอยู่ มายมิ้นท์ยืนอยู่หน้าประตู มองดูการันต์ที่ยืนอยู่ข้างเตียง ถือประวัติผู้ป่วยพร้อมกับเขียนแล้วพูดอะไรบางอย่าง ผู้ช่วยเหมันตร์ก็พยักหน้าเป็นครั้งคราว
และคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็คือเปปเปอร์ หน้าเขาไม่แดงแล้ว กลับมาซีดขาวเหมือนคนป่วย เห็นได้ชัดว่าไข้ของเขาลดลงแล้ว
มายมิ้นท์ยกมือขึ้นเคาะประตู
ในห้องผู้ป่วย การันต์หยุดเขียนประวัติผู้ป่วยในมือ แล้วหันมามองเธอกับผู้ช่วยเหมันตร์
เห็นเธอ การันต์ก็ขยับแว่นเบาๆ “ตื่นแล้วเหรอ?”
มายมิ้นท์ตอบกลับอืม
จากนั้น เธอรู้สึกว่ามีสายตาที่โกรธแค้นมองมาที่เธอ
มันคือสายตาของผู้ช่วยเหมันตร์
ทำให้มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะตกใจ เพราะนี่คือครั้งแรกที่เธอเห็นผู้ช่วยเหมันตร์มองเธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจและโมโหขนาดนี้
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆผู้ช่วยเหมันตร์ถึงมองเธอแบบนี้
แต่ในไม่ช้า เธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไม คงเป็นเพราะว่าเปปเปอร์
ผู้ช่วยเหมันตร์อยู่กับเปปเปอร์มากว่าสิบปีแล้ว ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นหัวหน้าและลูกน้องกันในนาม แต่ความจริงพวกเขาเป็นเพื่อนกัน
ตัวเองทำให้เปปเปอร์บาดเจ็บขนาดนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่โกรธเธอก็คงจะแปลก
เธอยิ้มอย่างขมขื่นแล้วถามเบาๆ “ฉันเข้าไปได้ไหม?”
“เข้ามาสิ” การันต์อนุญาตให้เธอเข้ามา
ลาเต้ประคองมายมิ้นท์เข้ามา
การันต์มองไปที่เธอ “ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?”
มายมิ้นท์ส่ายหน้า “นอกจากปวดเอวและหลังแล้ว ก็ไม่มีอะไร”
“เป็นอาการปกติ กล้ามเนื้อเอวและหลังของคุณมีแผลที่เกิดจากการลากของหนัก คาดว่าคงต้องปวดไปครึ่งเดือน” การันต์ปิดประวัติผู้ป่วยแล้วพูด
มายมิ้นท์ยิ้ม “ไม่เป็นไร เทียบกับเขาแล้ว อาการของฉันมันแค่เล็กน้อย”
“ก็จริง” การันต์พยักหน้า
มายมิ้นท์มองดูผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง “เขา…”
เหมือนรู้ว่าเธอจะถามอะไร การันต์หนีบประวัติผู้ป่วยไว้ใต้รักแร้ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าชุดกาวน์สีขาวแล้วพูดว่า “ตอนนี้เขาไม่มีปัญหาอะไร แต่แค่…”
“คุณหมอการันต์!” จู่ๆผู้ช่วยเหมันตร์ก็ขัดจังหวะเขาด้วยท่าทีที่เคร่งขรึม
ดูเหมือนการันต์จะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขายักไหล่ “ขอโทษครับ เขาไม่ให้ผมพูด”
มายมิ้นท์เห็นแบบนี้เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เธอมองไปที่ผู้ช่วยเหมันตร์ “ผู้ช่วยเหมันตร์คะ โปรดบอกฉันเถอะค่ะ เปปเปอร์เป็นอะไรกันแน่?”
เปปเปอร์ต้องมานอนอยู่ที่นี่ก็เพราะเธอ
ถ้าเปปเปอร์เป็นอะไรไปจริงๆ เธอคงไม่สบายใจไปตลอดชีวิต
“ประธานเปปเปอร์เป็นอะไร มันก็ไม่ใช่เรื่องที่คุณมายมิ้นท์ควรเป็นห่วง” ผู้ช่วยเหมันตร์มองไปที่มายมิ้นท์แล้วพูดอย่างเย็นชา “เพราะคุณมายมิ้นท์ก็ไม่ได้ชอบหน้าประธานเปปเปอร์อยู่แล้ว จะถามเรื่องพวกนี้ไปทำไมครับ? ถามไปแล้วคุณมายมิ้นท์ทำอะไรให้ประธานเปปเปอร์ได้บ้าง? ทำไมไม่ทำเหมือนเมื่อก่อน ไม่ต้องสนใจประธานเปปเปอร์? ทำไมตอนนี้ต้องมาเป็นห่วงประธานเปปเปอร์ คุณมายมิ้นท์ คุณไม่คิดว่าตัวเองจอมปลอมเกินไปเหรอครับ?”
มายมิ้นท์สีหน้าแข็งทื่อ
ลาเต้ก็โมโหขึ้นมา “ผู้ช่วยเหมันตร์ นายพูดอะไร?”
“ผมพูดผิดเหรอครับ?” ผู้ช่วยเหมันตร์หัวเราะแห้งแล้วมองไปที่เขา “เมื่อก่อนประธานเปปเปอร์ก็บาดเจ็บเพราะคุณมายมิ้นท์ตั้งหลายครั้งไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนั้นคุณมายมิ้นท์ทำยังไง? ไม่สนใจ แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น แล้วเธอมาเป็นห่วงประธานเปปเปอร์ตอนนี้ ใครต้องการ?”
ตอนนี้เขาไม่อยากเห็นหน้ามายมิ้นท์
แต่ความจริงแล้ว ครั้งนี้ประธานเปปเปอร์กระโดดลงหน้าผาไปเอง เขารู้ว่าการที่ประธานเปปเปอร์ได้รับบาดเจ็บ เขาจะโทษมายมิ้นท์ไม่ได้ แต่ความรู้สึกของเขา เขารับไม่ได้
ทำไม?
ถึงแม้ว่าการแต่งงานตลอดหกปีที่ผ่านมาประธานเปปเปอร์ทำผิดต่อเธอ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องชดเชยด้วยชีวิตรึเปล่า?
และการใช้ชีวิตของตัวเองมาแลกกับคำพูดเป็นห่วงของเธอแค่คำเดียว น่าตลกสิ้นดี
“ได้ ไม่ต้องการใช่ไหม?” ลาเต้ได้ยินผู้ช่วยเหมันตร์พูดแบบนี้ เขาก็โมโหเป็นอย่างมาก “ได้ งั้นเรากลับกันเถอะ ที่รัก ได้ยินแล้วใช่ไหม ลูกน้องของเขาบอกว่าไม่ต้องการ เรา…”
“เอาล่ะเต้” มายมิ้นท์จับแขนลาเต้ หลับตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หดหู่ “ผู้ช่วยเหมันตร์พูดถูกค่ะ”
“เขาพูดถูกตรงไหน?” ลาเต้เบิกตากว้าง
มายมิ้นท์ขยับปาก กำลังจะพูดอะไร การันต์ที่ไม่พูดอะไรอยู่นานก็พูดขึ้นมาว่า “พอแล้ว ที่นี่คือห้องผู้ป่วย ไม่ใช่ที่ที่ให้พวกคุณมาทะเลาะกัน แล้วอีกอย่าง”
เขามองไปที่ผู้ช่วยเหมันตร์ด้วยสายตาที่เย็นชา “มายมิ้นท์คือคนที่ผมปกป้อง นายไม่ต้องมาโจมตีเธอ ครั้งนี้เห็นแก่เปปเปอร์ที่ช่วยชีวิตเธอไว้ ฉันจะปล่อยนายไป ถ้ามีครั้งต่อไป ระวังฉันจะทำอะไรกับเจ้านายของนาย”
“คุณ…” ผู้ช่วยเหมันตร์เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ จากนั้นก็หัวเราะแห้งด้วยความโมโหแล้วหันหน้าหนี
