รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 473 เปปเปอร์ปล่อยมือ
แม้แต่มือข้างหนึ่งที่วางไว้ตรงขอบหน้าต่าง ก็กระชับแน่นขึ้นมาในทันที ราวกับจะบีบขอบหน้าต่างให้แตก
ผู้ช่วยเหมันตร์เข้ามาก็ได้กลิ่นความหึงหวงที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเปปเปอร์
เขาอดที่จะเอ่ยปากถามไม่ได้: “ประธานเปปเปอร์ คุณเป็นอะไรไป?”
เปปเปอร์ไม่ได้ตอบคำถาม เพียงแต่หรี่ตาจ้องลงไปข้างล่าง
ผู้ช่วยเหมันตร์เดินเข้าไป มองไปตามสายตาของเขา เห็นมายมิ้นท์กับทามทอย เข้าใจทุกอย่างในทันที
มิน่าบนตัวของประธานเปปเปอร์ถึงมีกลิ่นความหึงหวงรุนแรงขนาดนี้ ตอนที่เขาเพิ่งเข้ามาเมื่อกี้ ยังสงสัยอยู่ว่าในร้านอาหารร้านนี้มีอะไรที่ทำให้ประธานเปปเปอร์หึงหวง
ที่แท้คุณมายมิ้นท์กับคุณทามทอยมากินข้าวที่นี่นี่เอง
“ประธานเปปเปอร์ จะลงไปไหม?” ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนอยู่ข้างหลังเปปเปอร์และสอบถาม
ริมฝีปากบางของเปปเปอร์เม้มเป็นเส้นตรง “ไม่ต้อง”
“เอ๋?” ผู้ช่วยเหมันตร์มองดูเขาด้วยความประหลาดใจ “ไม่ลงไป?”
เปปเปอร์พยักหน้า
ผู้ช่วยเหมันตร์ยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อเล็กน้อย “แต่ว่าคุณมายมิ้นท์กับคุณทามทอยกำลังกินข้าวด้วยกัน แถมยังมีความสุขขนาดนั้น คุณ……”
“เอาล่ะ ไปดูสิว่าประธานชัชวาลมาถึงหรือยัง ยังเหลืออีกชั่วโมงครึ่งก็ต้องกลับโรงพยาบาลแล้ว” เปปเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วขัดจังหวะการพูดของเขา จากนั้นก็หันกลับมา เดินไปทางโซฟาของห้องพิเศษ
ผู้ช่วยเหมันตร์มองลงไปชั้นล่าง เดินตามไปแล้วตอบคำถาม: “ผมเพิ่งถามประธานชัชวาลเมื่อกี้ ระหว่างทางที่เขามามีรถติดเล็กน้อย จะมาถึงในอีกประมาณสิบกว่านาที”
เปปเปอร์อืมออกมาคำหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากที่นั่งลงไปบนโซฟา ก็หยิบนิตยสารเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดดู
มองผิวเผินดูเหมือนเขาจะกำลังอ่านนิตยสารอย่างจริงจัง แต่ผู้ช่วยเหมันตร์สังเกตเห็น รูม่านตาของเขาขยายออก ไม่ได้มีการโฟกัสเลย แสดงให้เห็นว่า เขากำลังฟุ้งซ่านอย่างเห็นได้ชัด
ผู้ช่วยเหมันตร์รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงฟุ้งซ่าน ต้องเป็นเพราะคุณมายมิ้นท์กับคุณทามทอยแน่นอน
ประธานเปปเปอร์รักคุณมายมิ้นท์มากมายขนาดนั้น เห็นคุณมายมิ้นท์อยู่กับผู้ชายคนอื่น จะเป็นไปได้อย่างไรที่ในใจจะไม่ใส่ใจไม่ถือสา เดาว่าคงแทบจะอิจฉาจนทนไม่ไหว
และตามลักษณะนิสัยของประธานเปปเปอร์ที่ในดวงตาไม่อาจบรรจุทรายได้ น่าจะลงไปข้างล่างเหมือนก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว ปรากฏตัวต่อหน้าคุณมายมิ้นท์กับคุณทามทอย ก่อกวนการกินข้าวอย่างมีความสุขของพวกเขา ไม่ยอมให้คุณมายมิ้นท์อยู่กับผู้ชายคนอื่นตามลำพังเด็ดขาด
แต่ครั้งนี้ ประธานเปปเปอร์กลับผิดปกติมากที่ไม่ได้ทำแบบนั้น
เขามองออกอย่างชัดเจนแท้ๆ ความจริงประธานเปปเปอร์อยากจะลงไปไล่คุณทามทอยมาก หรือไม่ก็พาคุณมายมิ้นท์ขึ้นมา
แต่เปปเปอร์กลับเหมือนกับกำลังกังวลอะไรบางอย่างอยู่ เลือกที่จะปล่อยมือ นี่ทำให้เขาไม่เข้าใจอย่างมาก
คิดถึงตรงนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์มองไปที่เปปเปอร์ ในดวงตาที่อยู่หลังแว่นตา เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
เมื่อก่อนเขายังจะพอเดาออกบ้างว่าประธานเปปเปอร์กำลังคิดอะไรอยู่ แต่หลังจากที่ประธานเปปเปอร์ตกหน้าผากลับมาแล้ว ความคิดของประธานเปปเปอร์ก็ยิ่งลึกล้ำมากขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้คนสนิทอย่างเขา ยังเข้าใจได้ยากอย่างสิ้นเชิงแล้ว
ชั้นล่าง มายมิ้นท์เงยหน้ามองขึ้นไปที่หน้าต่างชั้นสองบางแห่ง คิ้วสวยขมวดขึ้นมาเล็กน้อย ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่
ทามทอยหั่นสเต็กชิ้นหนึ่งแล้วใส่เข้าไปในปาก “เป็นอะไรไป? กำลังมองอะไรอยู่?”
“ฉันรู้สึกว่า เมื่อกี้นี้เหมือนมีคนกำลังมองมาที่ฉันเลย” มายมิ้นท์เม้มปาก พูดขึ้นมาอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่
ทามทอยหยุดมีดและส้อมด้วยความประหลาดใจ “มีคนกำลังมองคุณอยู่?”
“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้า
ทามทอยเงยหน้า มองไปทางที่เธอมองขึ้นไป “ให้ผมถามพนักงานให้ไหมว่าคนที่อยู่ในห้องพิเศษห้องนั้นเป็นใคร?”
“ช่างมันเถอะ” มายมิ้นท์โบกมือ ปฏิเสธไป “ถามแล้วจะทำอะไรได้ คนอื่นเขาก็แค่มองฉัน ไม่ได้ทำอะไรฉันเสียหน่อย ถ้าหากไปทำให้อีกฝ่ายโกรธขึ้นมา ก็จะทำให้เกิดปัญหายุ่งยากโดยไม่จำเป็นอีก ที่นี่เป็นร้านอาหาร อย่าทำให้เกิดปัญหาใหม่เลยดีกว่า ทำเป็นไม่รู้ก็แล้วกัน”
“ที่คุณพูดก็ถูก” ทามทอยพยักหน้า จากนั้นก็ดันขนมอบชิ้นหนึ่งไปตรงหน้าของเธอ “คุณลองชิมอันนี้ดู ขนมฝรั่งร้านนี้อร่อยมาก”
“จริงเหรอ” มายมิ้นท์มองดูสีสดใสที่อยู่บนจาน แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นเค้กที่อร่อยมาก อดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้
เธอเป็นคนชอบกินของหวานเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว โดยเฉพาะเมื่อเห็นของสวยๆแบบนี้ ก็ยิ่งอดไม่ได้เข้าไปใหญ่
ดังนั้นสุดท้ายมายมิ้นท์ก็แพ้ให้กับความปรารถนาภายในจิตใจ ลืมความคิดที่จะรักษารูปร่างไปอย่างสิ้นเชิง แล้วหยิบส้อมจิ้มเค้กลงมาชิ้นหนึ่ง “งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ ขอบคุณ”
พูดจบ เธอก็ป้อนเค้กเข้าไปในปาก
ทามทอยเข้ามาใกล้แล้วมองดูเธอ “รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?”
ดวงตาของมายมิ้นท์เป็นประกายขึ้นมา “ไม่เลวจริงๆ”
“ใช่ไหมล่ะ สิ่งที่ผมแนะนำต้องดีอยู่แล้ว อีกเดี๋ยวตอนกลับ ก็ยังสั่งกลับบ้านได้นะ” ทามทอยพูดด้วยรอยยิ้ม
มายมิ้นท์วางส้อมลง “ข้อเสนอแนะนี้ไม่เลว งั้นอีกเดี๋ยวตอนกลับฉันจะเอากลับไปด้วยนิดหน่อย”
พูดจบ เธอก็ยกแก้วน้ำขึ้นมา เตรียมจะดื่มน้ำ ให้รสชาติความหวานในปากจางลงหน่อย เพื่อที่จะได้กินข้าวต่อ
เวลานี้ จู่ๆทามทอยก็หยุดเธอเอาไว้กะทันหัน “รอเดี๋ยว”
“เป็นอะไรไป?” มายมิ้นท์เห็นน้ำเสียงของเขารีบเร่งขนาดนี้ ก็ตกใจขึ้นมา มือที่ถือแก้วน้ำก็สั่นไปด้วย เกือบจะทำน้ำที่อยู่ในแก้วหกออกมา
ทามทอยดึงกระดาษทิชชู่ออกมาสองแผ่น “อย่าขยับ”
เขายื่นมือออกไป เช็ดครีมออกจากมุมปากของเธอ
มายมิ้นท์คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ คนทั้งคนก็ตะลึงอึ้งไป
และชั้นสอง เปปเปอร์ที่ปล่อยวางไม่ได้จริงๆ ลุกขึ้นเดินไปทางด้านหน้าต่างอีกครั้ง
แต่แล้วเมื่อเดินมาถึงหน้าต่าง ก็เห็นภาพหวานแหววสุดขีดที่ทามทอยเช็ดมุมปากให้กับมายมิ้นท์ด้วยตัวเอง
รูม่านตาของเปปเปอร์หดตัวลงกะทันหัน สีหน้ายิ่งไม่น่าดูมากขึ้นไปอีก ความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านอยู่รอบตัว ราวกับจะทำให้คนแข็งตาย และนิตยสารที่อยู่ในมือเขาเล่มนั้น ก็กระจัดกระจายไปทีละหน้า เพราะความโกรธและความหึงหวงของเขา
ผู้ช่วยเหมันตร์อยู่ด้านข้างของเขา มองลงไปชั้นล่าง แล้วมองไปที่นิตยสารบนพื้น คนทั้งคนรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย
ประธานเปปเปอร์เอ๋ยประธานเปปเปอร์ ในเมื่อแคร์คุณมายมิ้นท์กับคุณทามทอยสองคนขนาดนี้ ก็ลงไปแยกสองคนนั้นออกจากกันเลยสิ!
ทำไมต้องโกรธอยู่คนเดียวแต่กลับไม่ทำอะไรเลย?
เพื่ออะไรเล่า!
คิดไป ผู้ช่วยเหมันตร์ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง มองไปที่ด้านข้างใบหน้าที่เย็นชาของเปปเปอร์ เอ่ยปากพูดขึ้นว่า: “ประธานเปปเปอร์ เราลงไปกันไหม!”
เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบางแน่น ไม่ได้พูดอะไร
ผู้ช่วยเหมันตร์นึกว่าเขาไม่ได้ยิน ร้องเรียกขึ้นมาอีกสองคำ
ในที่สุดคราวนี้เปปเปอร์ก็ตอบกลับมา หรี่ตาแล้วพูดว่า: “ไม่ต้อง ปล่อยพวกเขาไปเถอะ”
“ปล่อยพวกเขา?” ผู้ช่วยเหมันตร์อ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจ “ปล่อยให้คุณทามทอยกับคุณมายมิ้นท์ประพฤติตัวใกล้ชิดสนิทสนมขนาดนี้ต่อไป?”
เปปเปอร์มองต่ำลงไป “ชีวิตนี้ของมายมิ้นท์ยังอีกยาวไกลมาก และฉันก็มีความเป็นไปได้สูงว่าจะมีชีวิตอยู่อีกแค่สามปี พูดถึงแค่เรื่องนี้ ทามทอยก็เหมาะสมกับเธอมากกว่าฉันแล้ว”
ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ถึงได้เข้าใจว่าเห็นได้ชัดว่าเปปเปอร์แคร์ที่มายมิ้นท์กับทามทอยสนิทสนมกันมากแท้ๆ แต่กลับไม่ยอมลงไปแยกพวกเขาออกจากกัน
เพราะประธานเปปเปอร์ อยากปล่อยมือจากคุณมายมิ้นท์แล้ว
ประธานเปปเปอร์อยากให้ผู้ชายคนอื่นที่รักคุณมายมิ้นท์ยืนอยู่ข้างกายคุณมายมิ้นท์ ให้ความสุขกับคุณมายมิ้นท์
ก็เหมือนอย่างที่ประธานเปปเปอร์พูด ชีวิตของคุณมายมิ้นท์ยังอีกยาวไกล ถ้าประธานเปปเปอร์ไปแย่งคุณมายมิ้นท์กลับมา กลับจะเป็นการทำร้ายคุณมายมิ้นท์
ดังนั้นตอนนี้ประธานเปปเปอร์ปล่อยมือ ให้คุณมายมิ้นท์ไปค้นหาความสุขของตัวเอง นี่ถึงจะเป็นวิธีที่ถูกต้องที่สุด
แต่สำหรับประธานเปปเปอร์แล้ว การผลักคนที่ตัวเองรักเข้าไปในอ้อมแขนของคนอื่นโดยไม่มีการคัดค้านใดๆ มันก็ไม่ต่างอะไรกับการควักหัวใจของตัวเองเลย
“ประธานเปปเปอร์ คุณทำแบบนี้ ทำได้จริงๆหรือ?” ผู้ช่วยเหมันตร์มองดูเปปเปอร์ “บางทีเราอาจจะหาหัวใจได้ล่ะ ถึงเวลานั้น……”
“นายคิดว่าโอกาสที่จะหาหัวใจได้มีมากแค่ไหน?” เปปเปอร์ตัดคำพูดของเขา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่แยแส: “ถ้าหากหาเจอได้ง่ายขนาดนั้น งั้นก่อนหน้านั้น ฉันก็ไม่ถึงกับต้องรอไปถึงยี่สิบสี่ปีหรอก”
“ผม……” ผู้ช่วยเหมันตร์กำหมัดแน่น พูดอะไรไม่ออก
ใช่แล้ว ถ้าหากหัวใจที่เหมาะสมหาได้ง่ายขนาดนั้น ด้วยอิทธิพลของตระกูลนวบดินทร์ ตอนนี้คงหาเจอแล้ว
และเพราะโอกาสที่จะหาเจอริบหรี่เกินไป ดังนั้นประธานเปปเปอร์ถึงได้ปล่อยมือจากคุณมายมิ้นท์
