รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 527 จุดอ่อนของเกศวด
ผู้ช่วยเหมันตร์ลูบจมูกแล้วยิ้มอายๆ “ก็ผมกลัวประธานเปปเปอร์หึงไม่ใช่เหรอครับ?”
ริมฝีปากบางของเปปเปอร์เม้มแน่น “หยุดพูดไร้สาระ จะอุ้มหรือไม่อุ้ม?”
“อุ้มครับ! อุ้มอยู่แล้ว!” ผู้ช่วยเหมันตร์รีบตอบ
จากนั้น หลังจากเปปเปอร์ลงจากรถ เขาก็รีบโน้มเอวอุ้มมายมิ้นท์ออกมาจากในรถ
เปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์พิงในอ้อมอกผู้ช่วยเหมันตร์ ในใจก็ไม่ใช่ไม่หึง
แต่ไม่มีทางเลือก มือของเขามันอุ้มเธอไม่ได้!
เปปเปอร์มองแขนซ้ายตัวเองที่ห้อยอยู่ ในใจรู้สึกหมดหนทาง “พรุ่งนี้นัดหมอกระดูกให้ฉันหน่อย”
เขาอยากรู้ แขนซ้ายของเขา จะดีขึ้นเมื่อไรกัน
ผู้ช่วยเหมันตร์ในฐานะคนสนิทของเปปเปอร์ ได้ยินคำพูดนี้ของเขา ก็เข้าใจเหตุผลทันที มุมปากกระตุกตอบ “ได้ครับประธานเปปเปอร์”
เปปเปอร์ไม่พูดอะไร ปิดประตูรถแล้วเดินไปข้างหน้า
ผู้ช่วยเหมันตร์อุ้มมายมิ้นท์ตามหลัง
ระหว่างทาง ผู้ช่วยเหมันตร์เดินอย่างยากลำบากมาก
เพราะเขาต้องระวังตลอดเวลา ไม่ให้สัมผัสโดนส่วนอื่นๆ ของมายมิ้นท์
ไม่อย่างนั้น จะต้องดึงดูดสายตาเย็นชาของประธานเปปเปอร์แน่นอน
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ก็มาถึงอพาร์ตเมนต์มายมิ้นท์แล้ว
เปปเปอร์รู้รหัสผ่านอพาร์ตเมนต์ของเธอ ก็เปิดประตูได้อย่างราบรื่น
ผู้ช่วยเหมันตร์รีบอุ้มมายมิ้นท์เดินไปที่ห้องนอน
หลังจากวางมายมิ้นท์ลงบนเตียง ผู้ช่วยเหมันตร์ก็โล่งอกมาก แค่รู้สึกว่าทั้งร่างผ่อนคลาย
“นายออกไปได้แล้ว” เปปเปอร์นั่งข้างเตียงมายมิ้นท์ ถอดรองเท้าให้เธอ พลางทิ้งประโยคหนึ่งให้ผู้ช่วยเหมันตร์อย่างเย็นชา
ในใจผู้ช่วยเหมันตร์กลอกตา แต่ปากตอบด้วยความเคารพ “ได้ครับประธานเปปเปอร์ งั้นผมไปก่อนนะ”
ใช้เสร็จก็ทิ้ง นี่แหละประธานเปปเปอร์
และน้ำเสียงประธานเปปเปอร์ก็ไม่เป็นมิตรกับเขาอย่างเห็นได้ชัด แสดงให้เห็นว่าโกรธที่เขาเพิ่งอุ้มคุณมายมิ้นท์
ในใจผู้ช่วยเหมันตร์รู้สึกน้อยใจ
ประธานเปปเปอร์ไร้มนุษยธรรมเกินไปแล้ว
ทั้งๆ ที่เขาให้ตนอุ้ม ตอนนี้ดันมาโกรธเขา
เอาแน่เอานอนไม่ได้จริงๆ!
“พรุ่งนี้เช้ามารับฉัน” เปปเปอร์ยกเท้ามายมิ้นท์มาบนเตียง แล้วพูดอีกประโยค
ผู้ช่วยเหมันตร์ประหลาดใจ “ประธานเปปเปอร์ คุณจะอยู่ต่อเหรอครับ?”
เปปเปอร์ห่มผ้าให้มายมิ้นท์ แล้วตอบอืม “มีปัญหาอะไรไหม?”
“ไม่มีอยู่แล้วครับ งั้นผมมาที่นี่พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้านะครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์มองนาฬิกาข้อมือแล้วพูดขึ้น
เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย “อย่าลืมเอาอาหารเช้ามาด้วย”
“ไม่ต้องห่วงครับประธานเปปเปอร์” ผู้ช่วยเหมันตร์ดันแว่นตา แล้วหันหลังเดินออกไป
หลังจากเขาไปแล้ว เปปเปอร์ก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ทำผ้าขนหนูอุ่นๆ ออกมา เช็ดหน้าเช็ดมือต่างๆ ให้มายมิ้นท์
เมื่อทำเรื่องพวกนี้ให้เธอเสร็จ ตัวเขาเองถึงจะไปล้างหน้าแปรงฟัน
หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้ว ก็กอดมายมิ้นท์หลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้นเจ็ดโมง เปปเปอร์ตื่นตรงเวลา ก้มศีรษะจุ๊บหน้ามายมิ้นท์ ยกผ้าห่มออกลงจากเตียง แล้วเดินออกจากห้องเบาๆ
เขาเดินเบาสุดๆ ถ้าหมอนข้างกายมายมิ้นท์ไม่ได้ยุบลงไป ตำแหน่งที่เคยนอนไม่มีความอบอุ่นที่กระจายออกมา ก็เหมือนเขาไม่เคยปรากฏตัวที่นี่มาก่อนเลย
“ประธานเปปเปอร์” เปปเปอร์เปิดประตูอพาร์ตเมนต์ ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนนอกประตู ในมือมีอาหารเช้า ทักทายเขาด้วยรอยยิ้มสดใส
เปปเปอร์ไม่สนใจเขา หยิบอาหารเช้าแล้วปิดประตู
ผู้ช่วยเหมันตร์มองประตูตรงหน้าที่ปิดลงอีกครั้ง ลูบจมูกที่เพิ่งถูกลมประตูพัดผ่าน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจภายในใจ
มนุษย์เงินเดือนนี่น่าสงสารเนอะ
ซื้ออาหารเช้ามาตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ไม่ได้รับสีหน้าดีๆ เลย
ชาติหน้า เขาจะต้องเป็นเจ้านาย ให้ประธานเปปเปอร์เป็นผู้ช่วยให้เขา!
ภายในห้องรับแขก เปปเปอร์วางอาหารเช้าบนโต๊ะ จากนั้นก็ไปฉีกกระดาษโน้ตหนึ่งแผ่น หลังจากเขียนหนึ่งประโยคลงบนนั้น ก็แปะมันไว้ที่กล่องนม
จากนั้นเขาก็หันหน้าไปมองที่ห้องนอนมายมิ้นท์อีกครั้ง วางปากกาลง แล้วเดินไปที่ทางเข้าห้องโถงอีกครั้ง
เห็นเปปเปอร์เปิดประตูออกมาเร็วขนาดนี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ประหลาดใจอย่างอดไม่ได้ “ประธานเปปเปอร์ คุณไม่กินอาหารเช้าเหรอครับ?”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวกินที่ห้องทำงาน ไปกันเถอะ” เปปเปอร์เปลี่ยนรองเท้าเรียบร้อย แล้วเดินออกจากประตูใหญ่ไป
ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่พูดอะไร ตามหลังเขาเดินไปที่ลิฟต์
เข้าลิฟต์ไปแล้ว เปปเปอร์ก็ขมวดคิ้ว ถามด้วยเสียงเย็นชาหนักอึ้ง “ทางตำรวจมีผลสรุปหรือยัง?”
“มีผลสรุปแล้วครับ ผมถามไปเมื่อเช้าตอนอยู่ระหว่างทาง” พูดถึงเรื่องสำคัญ สีหน้าผู้ช่วยเหมันตร์ก็จริงจังขึ้นมา “เมื่อคืนหลังจากเราออกมาจากโรงพยาบาล พลตำรวจภูทิศก็ส่งคนไปจับตัวเกศวดีและขนมผิง หลังจากสอบปากคำ สุดท้ายก็ยืนยันว่าคนที่ช่วยส้มเปรี้ยวหนีก็คือเกศวดี”
“ขนมผิงไม่ได้เข้าร่วมเหรอ?” เปปเปอร์ขมวดคิ้ว
ผู้ช่วยเหมันตร์ส่ายหน้า “ไม่ครับ ขนมผิงไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ครั้งแรกที่เธอไปเยี่ยมส้มเปรี้ยวกับเกศวดี ส้มเปรี้ยวกับเกศวดีกันเธอออกไป แล้วอธิบายกับเกศวดี พอขนมผิงออกไปแล้ว ส้มเปรี้ยวก็เอาจุดอ่อนของเธอมาข่มขู่เธอให้ช่วยส้มเปรี้ยวหลบหนี ดังนั้นคนที่ไปเยี่ยมส้มเปรี้ยวกับเกศวดีครั้งที่สอง จึงไม่ใช่ขนมผิง แต่เป็นผู้ตายเมื่อคืน ขนมผิงไม่รู้ตั้งแต่ต้นว่าเกศวดีให้คนปลอมตัวเป็นเธอไปเยี่ยมส้มเปรี้ยว”
เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย บ่งบอกว่ารู้แล้ว
ทันใดนั้น เขาก็หรี่ตาลงอย่างอันตรายแล้วถามอีกครั้ง “เมื่อกี้นายบอกว่า ส้มเปรี้ยวเอาจุดอ่อนเกศวดีมาข่มขู่ มันคือจุดอ่อนอะไร?”
“คือชีวิตคนครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ถอนหายใจ “เมื่อก่อนมีข่าวลือในกลุ่มมาตลอด บอกว่ารักแรกของเลอแปงตายผิดปกติ เป็นไปได้ว่าถูกใครฆ่าตาย ตอนนี้พิสูจน์แล้วว่าถูกใครฆ่าตายจริงๆ และคนนี้ก็คือเกศวดี ไม่รู้ส้มเปรี้ยวไปรู้มาจากไหน เลยใช้มาข่มขู่เกศวดี เกศวดีเลยยอมเสี่ยงช่วยเธอ แต่เกศวดีไม่คิดว่าเราจะพบว่าผู้ตายไม่ใช่ส้มเปรี้ยวเร็วขนาดนี้ แล้วทำให้แผนการเธอล้มเหลว”
“แผนการเธอล้มเหลวไปแล้ว แต่แผนการของส้มเปรี้ยวไม่” เปปเปอร์ยกริมฝีปากบาง ยิ้มเยาะพูดขึ้น
เกศวดีนึกว่าคงไม่มีใครสืบเจอตัวตนของผู้ตาย ยังไงแล้วใบหน้าของผู้ตายก็ไม่ชัดเจน ไม่มีลายนิ้วมือในคลังยีน ดังนั้นคนภายนอกจึงมั่นใจว่า ผู้ตายคือส้มเปรี้ยว
เมื่อเป็นเช่นนี้ คนภายนอกก็จะเชื่อว่าส้มเปรี้ยวฆ่าตัวตายจริงๆ เกศวดีก็สามารถหนีบทลงโทษทางกฎหมายได้ และไม่ต้องกังวลว่าความลับจะรั่วไหลออกไป
แต่น่าเสียดาย เกิดBUGอย่างการันต์คนนี้ เมื่อเห็นศพ ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ส้มเปรี้ยว
แต่แผนการนี้สำหรับส้มเปรี้ยวแล้ว มันสำเร็จอย่างมาก
ไม่ว่าศพจะถูกเปิดโปงหรือไม่ ส้มเปรี้ยวก็เป็นอิสระอยู่ดี
“จริงสิ ยืนยันตัวตนของผู้ตายแล้วใช่ไหม?” เปปเปอร์เดินออกจากลิฟต์แล้วพูดขึ้น
ผู้ช่วยเหมันตร์ตามหลังเขา “เกศวดีสารภาพแล้ว ผู้ตายคือผู้ป่วยหนัก เพราะเกศวดีให้เงินหนึ่งล้าน ผู้ตายจึงตกลงกระโดดตึกแทนส้มเปรี้ยว เพราะผู้ตายก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานอยู่แล้ว ทิ้งเงินให้ครอบครัวก่อนจะตาย เพื่อให้คนในครอบครัวได้ใช้ชีวิตที่ดีขึ้นหน่อย ก็……”
คำพูดด้านหลัง ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ได้พูด
แต่เปปเปอร์เข้าใจความหมาย ตอบอืม และไม่ได้พูดอะไร
จนกระทั่งขึ้นรถไป ปิดประตูรถ ก่อนเอ่ยปากอีกครั้ง “ไปสถานีตำรวจก่อน ฉันอยากเจอเกศวดี แล้วถามเกี่ยวกับที่อยู่ส้มเปรี้ยวให้แน่ใจ”
“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า แล้วสตาร์ตรถ
รถขับห่างออกไปได้ไม่นาน มายมิ้นท์ก็ตื่น ถูกปลุกด้วยโทรศัพท์
เธอยื่นมือออกไปอย่างสะลึมสะลือ สัมผัสไปที่หัวเตียง คลำหาโทรศัพท์ตามปกติ
ผลสุดท้ายเนื่องจากโทรศัพท์เธอไม่ได้เป็นคนวางเองก่อนนอน แต่เปปเปอร์เป็นคนวาง
เปปเปอร์ไม่ได้วางโทรศัพท์ตำแหน่งใกล้ๆ แต่วางค่อนข้างไกล
ดังนั้นคราวนี้ มายมิ้นท์ไม่เพียงแต่คลำหาโทรศัพท์ไม่เจอ แต่ยังทำตัวเองหล่นจากเตียงสำเร็จด้วย
โชคดีที่ใต้เตียงมีพรมหนา หล่นลงมาแล้วไม่เจ็บ แต่เธอหล่นจนตื่นจริงๆ
เกิดอะไรขึ้น?
เห็นตัวเองนั่งบนพื้น ร่างกายมีผ้าห่มครึ่งตัว มายมิ้นท์งุนงงไปชั่วขณะหนึ่ง
แต่ได้ยินโทรศัพท์ที่ดังขึ้นไม่หยุด เธอก็ไม่สนใจเหตุการณ์ตรงหน้าแล้ว รีบลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
