รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 529 กระดาษโน้ตของเปปเปอร
“มิ้นท์เธอ……” ลาเต้ไม่คิดว่าตัวเองหยิบกระดาษโน้ต แล้วมายมิ้นท์จะตอบสนองมากมายขนาดนี้ ด้วยการแย่งกระดาษโน้ตไปอย่างรวดเร็ว แล้วซ่อนไว้ด้านหลัง ราวกับกระดาษโน้ตนี้คืออะไรบางอย่างที่เปิดเผยไม่ได้
มายมิ้นท์ก็รู้ว่าตัวเองตอบสนองรุนแรงมาก ทำให้เข้าใจผิดได้ง่าย จึงผลุบตาลงกล่าวขอโทษ “ขอโทษทีนะเต้ กระดาษแผ่นนี้นายอ่านไม่ได้”
“ทำไมถึงอ่านไม่ได้?” ลาเต้วางมือลงขณะมองเธอ
มุมปากมายมิ้นท์ขยับ “เพราะ……”
“เพราะเป็นกระดาษโน้ตที่เปปเปอร์ทิ้งไว้ ใช่ไหม?” ลาเต้ขัดคำพูดเธอ
มายมิ้นท์ดวงตาหดลง เงยหน้ามองเขาทันที “นาย……”
“เธอจะถามว่า ฉันรู้ได้ยังไงใช่ไหม?” มุมปากลาเต้วาดโค้งยิ้มเยาะตัวเอง
ลำคอมายมิ้นท์ขยับ ยอมรับไปโดยปริยาย
ลาเต้กำหมัดแน่น “ฉันเดาได้ และมันเดาได้ไม่ยาก เรื่องส้มเปรี้ยวฆ่าตัวตายเมื่อคืน มันก็เที่ยงคืนแล้ว ตอนนั้นเปปเปอร์อยู่กับเธอ เขาก็ต้องมาส่งเธอ กระดาษโน้ตใบนี้กับอาหารเช้า ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าใครทำ เปปเปอร์มาหาเช้านี้ใช่ไหม?”
ดวงตามายมิ้นท์หลีกเลี่ยง
ก็ได้ ส่วนใหญ่เขาพูดถูก
อย่างเดียวที่พูดผิด ก็คือเปปเปอร์ไม่ได้มาหาเช้านี้ แต่ไม่ได้ไปทั้งคืนต่างหาก
“เต้ จริงๆ แล้ว……”
มายมิ้นท์ขยับริมฝีปากบางเล็กน้อย อยากพูดอะไรบางอย่าง ลาเต้โบกมือ ฝืนยิ้มแล้วขัดเธอ “เอาล่ะ ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว เธอกินข้าวเช้าก่อน กินเสร็จแล้วฉันจะไปส่งเธอที่เทนเดอร์กรุ๊ป วันนี้ฉันมีธุระที่เทนเดอร์กรุ๊ปพอดี”
“นายให้ฉันกินข้าวเช้าเหรอ?” มายมิ้นท์มองเขาอย่างประหลาดใจ
ลาเต้พยักหน้า “ทำไมไม่ได้?”
“ก็แน่ล่ะ” มายมิ้นท์เอ่ยปากตอบ “ก็นายไม่ชอบเปปเปอร์ที่สุด ไม่ยอมให้ฉันรับของเปปเปอร์เลย ตอนนี้ให้ฉันกินอาหารเช้าที่เปปเปอร์ซื้อ มันก็เลยทำให้ฉันไม่ค่อยชิน”
“ไม่มีทางเลือก เธอเพิ่งตื่น ยังไม่ได้กินข้าวเช้า และที่นี่ก็มีอาหารสำเร็จรูป ไม่กินก็เสียดาย อีกอย่าง……” ลาเต้ผลุบเปลือกตาลง ซ่อนความอ้างว้างในดวงตา แล้วพูดเสียงทุ้ม “ถึงตอนนี้ฉันให้เธอทิ้ง เธอก็ไม่ยอม และทำไม่ลงหรอกใช่ไหมล่ะ?”
ประโยคสุดท้าย เขาพูดเบามาก
มายมิ้นท์แค่ได้ยินเขาพึมพำอะไรบางอย่าง แต่ได้ยินรายละเอียดไม่ชัดเจน เอียงศีรษะถามด้วยความสงสัย “เต้ นายพูดอะไรนะ?”
“ไม่มีอะไร เธอกินข้าวเช้าก่อนเถอะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”
พูดจบ เขาก็ยกเท้าเดินไปที่ห้องน้ำ
มายมิ้นท์มองแผ่นหลังเขา แค่รู้สึกเขาแปลกๆ
แต่เธอก็ไม่คิดอะไรมาก หยิบกระดาษโน้ตที่ซ่อนไว้ด้านหลังมาไว้ด้านหน้า แล้วอ่านมัน: ฉันไปก่อนนะ ข้าวเช้าวางไว้บนโต๊ะอาหาร ถ้าคุณเห็นมันแล้ว พบว่ามันยังร้อนอยู่ก็กินมันตอนร้อนๆ ถ้ามันเย็นแล้ว ก็เอาไปอุ่นก่อนค่อยกิน
ลายมือนี้ เป็นของเปปเปอร์อย่างไม่ต้องสงสัย
คำพูดเขาดุดันเอาแต่ใจเหมือนเดิม มันมีลักษณะพิเศษ ทำให้เห็นแล้วมองออกได้เลยว่าเขาเขียนมัน
มายมิ้นท์อ่านบรรทัดนี้ ก็เบ้ปาก “ฉันไม่ได้โง่สักหน่อย ไม่รู้เหรอว่ากินเย็นๆ ไม่ได้? ต้องเตือนฉันเป็นพิเศษด้วย”
ปากเธอพูดจาไม่สนใจ แต่มุมปากกลับยิ้มจางๆ
มายมิ้นท์พับกระดาษโน้ตเรียบร้อยแล้ว ใส่กระเป๋าเสื้อผ้า จากนั้นก็ไปดูอาหารเช้าในถุง
สัมผัสดู มันยังร้อนอยู่จริงๆ
มันทำให้มายมิ้นท์ค่อนข้างประหลาดใจ
ยังร้อนอยู่ ดูเหมือนที่จริงแล้วเปปเปอร์ยังไปได้ไม่นานเท่าไร
มายมิ้นท์ดึงเก้าอี้ออก เปิดกล่องอาหารเช้า
อาหารเช้าอุดมสมบูรณ์มาก โจ๊กหมูสับ ซาลาเปา เกี๊ยว นมและอื่นๆ มีหมดเลย
มายมิ้นท์กุมหน้าผากแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “นี่ซื้อทุกอย่างในร้านอาหารเช้าเลยไหมเนี่ย?”
ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง เธอหยิบช้อนมาคนโจ๊กหมูสับ จากนั้นก็ทานมัน พลางเปิดวีแชทเปปเปอร์ไปด้วย: ขอบคุณสำหรับอาหารเช้าของคุณ
ประโยคนี้ส่งไปแล้ว มายมิ้นท์ปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วเตรียมวางไว้ข้างๆ
สำหรับเธอแล้ว ในเวลาตอนนี้ เขาน่าจะยุ่งอยู่ล่ะ
แต่ไม่คิดเลยว่า เธอเพิ่งวางโทรศัพท์ลง โทรศัพท์ก็สั่น
เร็วจัง?
ดวงตามายมิ้นท์ฉายแววประหลาดใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ปลดล็อก แล้วกดเปิดวีแชท การกระทำรวดเดียวไม่หยุดชะงักเลยแม้แต่นิด
Z-H: ตื่นแล้วเหรอ?
ในใจมายมิ้นท์กลอกตา: ไม่งั้นฉันจะส่งข้อความหาคุณได้ไง?
ทางด้านนั้น เปปเปอร์นั่งตำแหน่งหลักในห้องประชุม เห็นคำตอบของเธอ ก็หัวเราะเบาๆ ขึ้นมาทันที
เขาจินตนาการได้ สีหน้าตอนเธอส่งประโยคนี้มา จะต้องทำสีหน้าจนปัญญาแน่ๆ
ขณะที่คิด มุมปากเปปเปอร์ก็วาดโค้งกว้างขึ้น
เหล่าผู้บริหารระดับสูงเบื้องล่างได้ยินเสียงหัวเราะของเขา เห็นรอยยิ้มของเขา แต่ละคนก็เหมือนเห็นผี
ยิ้มแล้ว!
ประธานเปปเปอร์มองโทรศัพท์ มองไปมองมาแล้วยิ้ม!
‘เฮ้ พวกนายว่า เกิดอะไรขึ้นกับประธานเปปเปอร์?’
‘จะเป็นอะไรได้ล่ะ แค่เห็นก็รู้แล้วว่ามีความรัก’
‘เป็นไปไม่ได้มั้ง กับใครล่ะ?’
เหล่าผู้บริหารระดับสูงภายในห้องประชุมต่างส่ายหน้าให้กันและกัน บ่งบอกว่าไม่รู้
เปปเปอร์ไม่รู้ว่าลูกน้องของตัวเองกำลังแอบนินทาเขาอยู่ นิ้วเรียวของเขา พิมพ์ข้อความบนหน้าจออย่างรวดเร็ว: อาหารเช้าถูกปากไหม?
มายมิ้นท์มองโจ๊กตรงหน้า: ก็ไม่แย่
เธอไม่ได้ปฏิเสธอาหารเช้าของเขา
เพราะเธอตกลงให้เขาจีบเธอแล้ว
ให้อาหารเช้า ก็เป็นหนึ่งในวิธีการจีบ
ดังนั้น เธอไม่จำเป็นต้องปฏิเสธอยู่แล้ว
ดวงตาเปปเปอร์มีความอ่อนโยน: งั้นก็ดี คุณกินต่อไปเถอะ ไม่รบกวนคุณแล้ว ฉันต้องประชุมแล้วเหมือนกัน
มายมิ้นท์ตอบอีโมจิมือเล็กๆ ทำท่า OK: ได้ แล้วกลางวันคุณมีเวลาว่างไหม?
กลางวัน?
เปปเปอร์ยืดแผ่นหลังเล็กน้อย: กลางวันมีเรื่องอะไรเหรอ?
เธออยากนัดเขาเหรอ?
สีหน้าเปปเปอร์เริ่มคาดหวังอย่างเห็นได้ชัด
มายมิ้นท์วางช้อนลง: ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อยากเอาเครื่องประดับไปคืนคุณ
ตอนแรกเธอตั้งใจว่าจะให้พนักงานเอาไปให้
แต่พอคิดๆ ดูแล้วแบบนี้ไม่โอเค มันไม่มีความรับผิดชอบเกินไป
ยังไงแล้วมันก็เป็นของแพง ถ้าพนักงานทำอะไรขึ้นมา เธอชดใช้ไม่ไหว
ดังนั้นตัวเองเอาไปคืนค่อนข้างวางใจกว่า
เห็นมายมิ้นท์บอกว่าคืนเครื่องประดับ เปปเปอร์ก็ขมวดคิ้ว เผยออยากบอกว่าไม่ต้องหรอก
เครื่องประดับนั้น เขาไม่ได้ตั้งใจจะเอากลับมาตั้งแต่แรก
แต่พอนึกถึงนิสัยเธอ เธอไม่เก็บมันไว้แน่
เมื่อเป็นเช่นนี้ ตัวเองบังคับให้เธอเก็บไว้ ก็คงทำให้เธอโกรธ ถึงตอนนั้นความสัมพันธ์พวกเขาที่จะอบอุ่นขึ้นอีกครั้ง อาจจะกลายเป็นเย็นชาไปจนถึงจุดเยือกแข็ง
ให้เธอเอามาคืนดีกว่า
หลังจากนั้น พอเธอคบกับเขาแล้ว ก็แค่ค่อยให้ของพวกนี้กับเธออีกครั้งก็ได้
คิดถึงตรงนี้ เปปเปอร์ก็ผลุบตาลงตอบกลับ: ได้ คุณมาตอนกลางวันสิ ฉันจะรอคุณที่ห้องทำงาน
มายมิ้นท์ส่งอีโมจิ OK ให้อีกครั้ง
คราวนี้เปปเปอร์ไม่ได้ตอบกลับอีก ควรวางโทรศัพท์เริ่มประชุมแล้ว
มายมิ้นท์ก็วางโทรศัพท์ลงเช่นกัน แล้วทานอาหารเช้าต่อ
ลาเต้ออกมาจากห้องน้ำ เห็นรอยยิ้มจางๆ บนหน้าเธอ แววตาก็มืดมน “มิ้นท์ ดูท่าเธออารมณ์ดีมากเลยนะ”
เพราะอาหารเช้าบนโต๊ะนี้เหรอ?
ก็จริง อาหารเช้าที่คนรักซื้อให้ อารมณ์จะไม่ดีได้ยังไง
มายมิ้นท์ไม่รู้สิ่งที่เขาคิดในใจ สัมผัสใบหน้าตัวเอง “ฉันอารมณ์ดีมากเลยเหรอ?”
“ก็ค่อนข้าง” ลาเต้เดินไปหาแล้วตอบ
มายมิ้นท์วางมือลง “อาจจะเพราะวันนี้อากาศดีมั้ง”
“งั้นเหรอ” ลาเต้จะไม่รู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังโกหก แต่ไม่คิดจะเปิดโปงเธอ
เปิดโปงไป มีแต่จะทำให้บรรยากาศอึมครึม
ทานอาหารเช้าแล้ว มายมิ้นท์ก็ออกไปข้างนอกกับลาเต้
บนรถ เลขาซินดี้โทรมาเพราะเรื่องงาน
มายมิ้นท์คุยโทรศัพท์กับเลขาซินดี้ พลางมองไปนอกหน้าต่าง
มองไปมองมา จู่ๆ ก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง จ้องไปที่กระจกมองหลังอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันหน้าไปมองด้านหลัง
ลาเต้เห็นการกระทำของเธอ ก็ถามอย่างสับสน “เป็นอะไรมิ้นท์?”
มายมิ้นท์หันศีรษะกลับมา วางสายโทรศัพท์ หรี่ตาจ้องกระจกมองหลังด้านขวา “เต้ นายดูรถที่อยู่ด้านหลังเราสิ ว่ามันกำลังตามเราอยู่ตลอดเลยหรือเปล่า?”
