รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 533 พวกเขาสมควรตาย
เธอรักเขาขนาดนั้น เพื่อเขาแล้ว เธอไม่ลังเลที่จะวางแผนคบกับโอเว่น ทั้งยังจัดฉากอุบัติเหตุรถชนของโอเว่นด้วย ก็เพื่อจะได้รับหัวใจของโอเว่นมาต่อชีวิตให้เขา
แต่เขาล่ะ ไม่นึกว่าจะไม่เคยรักเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ความรักและความปรารถนาที่มีต่อเธอ ล้วนแต่เป็นความรักและความปรารถนาจอมปลอมที่มาจากการสะกดจิตทั้งนั้น
ถ้าเป็นอย่างนี้ แม้ในใจของเธอจะไม่ยินยอม แต่เธอก็ต้องยอมรับ
เขาไม่ควรได้สติกลับมาในขณะที่โดนสะกดจิตอยู่เลย!
แค่เขาได้สติกลับมา ก็ทอดทิ้งเธอ ทำให้เธอตกต่ำจนกลายเป็นแค่ตัวตลกตัวหนึ่ง!
บอกได้เลยว่า ที่เธอตกต่ำจนมีสภาพน่าเวทนาอย่างในวันนี้ ก็เป็นผลงานของเขาอยู่ครึ่งหนึ่ง
ในเมื่อเขาเหยียบย่ำความรักของเธอเอาไว้ที่ใต้เท้าเช่นนี้ งั้นเขาก็รีบๆตายไปพร้อมกับมายมิ้นท์เลยก็ดี
ในเมื่อเธอไม่ได้ครอบครองเขา ก็จะไม่ให้คนอื่นได้ครอบครองเด็ดขาด
เดิมทีคิดว่า แค่รถของเธอพุ่งเข้าไป ก็จะชนพวกเขาตายไปเลยแน่ๆ
แต่คิดไม่ถึง ไม่นึกว่าโชคของพวกเขาจะดีขนาดนี้ สถานการณ์ที่น่าหวาดเสียวมากเช่นนี้ก็ยังหลบได้!
แต่ไม่เป็นไร เธอไปกลับรถข้างหน้า แล้วกลับมาชนอีกครั้งก็ได้!
คิดๆแล้ว ส้มเปรี้ยวจึงยิ้มให้พวกเขาสองคนที่อยู่ด้านนอกอย่างโหดเหี้ยม รถพุ่งตรงไปข้างหน้า
เสียงครืดดังขึ้น
ล้อรถทับกล่องเค้กที่มายมิ้นท์ทำหล่นอยู่บนพื้น ทับกล่องเค้กจนแบน เค้กด้านในถูกบดละเอียด
มายมิ้นท์เห็นสภาพเค้กเละเทะไม่น่ามอง ในที่สุดก็ตื่นตัวขึ้นมาจากความงุนงงแล้ว เข้าใจแล้วว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น
เมื่อกี้รถคันนั้น ต้องการจะชนเธอกับเปปเปอร์ให้ตาย!
รู้สึกได้ถึงจุดนี้ ในใจของมายมิ้นท์ก็ทวีคูณความหวาดกลัวขึ้นมา
ถ้าไม่ใช่เพราะเปปเปอร์ เมื่อกี้ตนเองคงโดนชนไปแล้ว
“เปปเปอร์!” นึกถึงเปปเปอร์ขึ้นมา มายมิ้นท์จึงรีบหันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างกาย
เหมือนว่าชายหนุ่มจะได้รับบาดเจ็บแล้ว ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าซีดเผือดเล็กน้อย
เห็นเขาอย่างนี้ มายมิ้นท์จึงลนลานขึ้นมาทันที “เปปเปอร์คุณเป็นอะไรไป?”
“เท้าผมเคล็ด พยุงผมขึ้นไปหน่อย” เปปเปอร์หายใจแรงเล็กน้อย น้ำเสียงอดกลั้นความเจ็บปวด พูดอย่างแผ่วเบา
“เท้าเคล็ด?”
เขาบาดเจ็บอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ!
ในหัวของมายมิ้นท์มีแค่ความคิดนี้ รีบลุกขึ้นมาจากในอ้อมอกของเขา อยากจะตรวจดูเท้าของเขา
“อย่าแตะ!” เปปเปอร์รู้สึกได้ถึงจุดประสงค์ของเธอ ท่าทางเคร่งขรึม ห้ามเอาไว้ทันที “พยุงผมขึ้นไปก่อน รถคันนั้นอาจจะกลับมาก็ได้”
“อะไรนะ? ยังจะกลับมาอีกเหรอ?” มายมิ้นท์สีหน้าเปลี่ยนไป ม่านตาหดตัวเล็กน้อย
เปปเปอร์ยันตัวเองลุกขึ้นมานั่ง สายตาเย็นยะเยือกมองไปทางที่รถคันนั้นขับออกไป “มีความเป็นไปได้อยู่มาก รถคันนั้นพุ่งเป้าเข้ามาที่เราสองคน เมื่อกี้ทำไม่สำเร็จ ดังนั้นความเป็นไปได้ที่จะกลับมาก็สูงมาก”
“ไม่ได้การแล้ว เราต้องรีบออกไปจากตรงนี้” มายมิ้นท์แค่ได้ฟังเขาพูดอย่างนี้ จึงไม่ลังเลรีรออีก รีบพยุงเขายืนขึ้น
ก็ในวินาทีนั้นที่เธอเพิ่งจะพยุงเปปเปอร์ขึ้นมา ด้านหลังก็มีเสียงรถลอยตามมา
แค่มายมิ้นท์หันไป เป็นรถคนนั้นอย่างที่คิดจริงๆ
เปปเปอร์พูดถูก รถคันนั้นย้อนกลับมา
ดูแล้วถ้าไม่ชนพวกเขาให้ตายก็คงจะไม่ยอมแพ้!
“ไป!” มายมิ้นท์กัดฟันแน่น กำลังประคองเปปเปอร์อยู่ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหน หลังจากวิ่งไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ก็กระโจนเข้าไปในแปลงดอกไม้
วินาทีนั้นที่ทั้งสองคนล้มลงไป ดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานอยู่ในแปลงปลูกก็โดนทับจนแบนราบเป็นหน้ากลอง
บนตัวของมายมิ้นท์กับเปปเปอร์ เปื้อนไปด้วยกลีบดอกไม้ไม่น้อยเลย
ถ้าตอนนี้ไม่ได้เกิดเหตุที่รถจะพุ่งเข้าชน บังคับให้พวกเขาทำได้เพียงล้มลงไปซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ฉากที่พวกเขาล้มลงไปท่ามกลางพุ่มดอกไม้นี้คงโรแมนติกใช้ได้เลยนะ
ส้มเปรี้ยวเห็นมายมิ้นท์กับเปปเปอร์ล้มอยู่ในแปลงดอกไม้ สีหน้าจึงบิดเบี้ยวขึ้นมาอีกครั้ง
สมควรตาย!
โดนพวกเขาซ่อนตัวไว้ได้อีกแล้ว!
ทำไมการที่ตนเองอยากจะชนพวกเขาให้ตายมันถึงได้ยากขนาดนี้?
ในใจของส้มเปรี้ยวเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม สายตาอำมหิตกำลังจดจ้องทั้งสองคนที่อยู่ในแปลงดอกไม้ ตอนนี้จึงลืมมองด้านหน้าไปเลย ด้วยเหตุนี้รถของเธอจึงชนเข้ากับแปลงดอกไม้อย่างรุนแรง
เสียงปึ้งดังขึ้น
รถของส้มเปรี้ยวที่พุ่งเข้าไปหยุดนิ่ง รถส่งเสียงกึกกักๆ รวมไปถึงเสียงเตือนที่ดังแสบแก้วหู
ส่วนทั้งตัวของส้มเปรี้ยวกระแทกเข้าไปที่พวงมาลัย เจ็บหน้าอกจนทนไม่ไหว เวียนหัว ทั้งยังมีของเหลวอุ่นๆไหลลงมาจากมุมหน้าผากด้วย
เพียงลูบๆดู ไม่นึกว่าจะเป็นเลือด!
ไม่นึกว่าตนเองจะได้รับบาดเจ็บ!
ส้มเปรี้ยวกัดฟันแน่น มือกำลังสั่นเทิ้ม ในใจเกลียดชังจนทนไม่ไหว
เห็นๆอยู่ว่าตนเองจะพุ่งชนพวกมายมิ้นท์ แต่ผลที่ได้คือพวกมายมิ้นท์ไม่เป็นไร กลับเป็นตนเองซะอีกที่เจ็บตัว!
สมควรตาย สมควรตาย!
“เสียงอะไรน่ะ!” ก็ตอนที่ส้มเปรี้ยวกำลังทุบพวงมาลัยด้วยความเดือดดาล ฉุนเฉียว ผู้ช่วยเหมันตร์ได้พาบอดี้การ์ดไม่กี่คนวิ่งเข้ามาที่ด้านนี้แล้ว
เมื่อส้มเปรี้ยวเห็น สีหน้าจึงแย่มาก
ไป ต้องรีบไป!
ถ้ายังไม่ไป ก็คงไปไหนไม่ได้แล้ว
ตอนนี้เธอเป็นนักโทษหลบหนี ทั้งยังมีพฤติกรรมที่ต้องการจะฆ่าคนอีก ถ้าโดนจับได้ ตนเองคงจบเห่แล้ว
ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะรอดพ้นจากการจับตาดูของตำรวจมาได้ ห้ามโดนจับกลับไปอีกเด็ดขาด!
ส้มเปรี้ยวกัดฟันแน่น ใส่เกียร์ ขับรถที่หน้ารถยับเยินอีกครั้ง เหยียบคันเร่ง แล้วออกไปจากตรงนี้ทันที
แน่นอนว่า ก่อนไป เธอก็ไม่ลืมที่จะหันไปมองแปลงดอกไม้อีกครั้ง แววตาเย็นยะเยือกราวกับงูพิษ
ครั้งนี้จัดการพวกเขาให้ตายไม่สำเร็จ
คราวหน้า พวกเขาต้องไม่โชคดีขนาดนี้อีกแน่ๆ
รอให้เธอกลับมาอีกครั้ง ก็จะเป็นวันตายของพวกเขา!
ในแปลงดอกไม้ มายมิ้นท์ถูๆหัวที่มึนงงแล้วลุกขึ้นมานั่ง จึงสบตาเข้ากับส้มเปรี้ยวที่อยู่ในรถโดยไม่ได้ตั้งใจ
วินาทีนั้น สีหน้าของมายมิ้นท์ก็เปลี่ยนไปทันที
ส้มเปรี้ยว!
ไม่นึกว่าจะเป็นส้มเปรี้ยว!
“ประธานเปปเปอร์ คุณมายมิ้นท์!” ผู้ช่วยเหมันตร์มาถึงด้านหน้าของมายมิ้นท์กับเปปเปอร์แล้ว ถามขึ้นด้วยท่าทีร้อนรน “พวกคุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
เขาไม่ได้ตามประธานเปปเปอร์ออกมาส่งคุณมายมิ้นท์ด้วย แต่รออยู่ที่อาคารของบริษัท
เนื่องจากเขารู้ว่า ประธานเปปเปอร์อยากออกมาส่งคุณมายมิ้นท์ตามลำพัง ดังนั้นเขาที่เป็นผู้ช่วย จึงไม่ควรเข้ามาเป็นก้างขวางคอ
แต่ทว่าเขารออยู่สักพักแล้ว ตอนที่ยังไม่เห็นประธานเปปเปอร์กลับมาสักที จู่ๆก็ได้เสียงกระแทกอย่างแรงลอยเข้ามาจากด้านนอก
ด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงพารปภ.ไม่กี่คนออกมาตรวจสอบดู
คิดไม่ถึงว่าแค่มองมา ก็จะเห็นคุณมายมิ้นท์กับประธานเปปเปอร์ล้มอยู่ในแปลงดอกไม้ และที่ด้านหน้าแปลงดอกไม้ของพวกเขา ไม่นึกว่าจะมีรถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาชน
วินาทีนั้น เขาเข้าใจได้ในทันที ประธานเปปเปอร์กับคุณมายมิ้นท์เกือบจะโดนรถคันนั้นชนเข้าแล้ว
แต่ตอนที่เขาเตรียมจะให้คนเข้าไปขวางรถคันนั้นไว้ คนขับรถคนนั้น กลับขับออกไปได้ก่อน!
หมดหนทาง เขาทำได้เพียงจำทะเบียนรถเอาไว้ แล้วไปดูประธานเปปเปอร์กับคุณมายมิ้นท์ก่อน
“พวกเราไม่เป็นไร” มายมิ้นท์ส่ายหน้า แล้วชี้ไปทางที่ส้มเปรี้ยวออกไป พูดขึ้นอย่างรีบร้อน: “รีบตามไป คนที่อยู่บนรถคันเมื่อกี้คือส้มเปรี้ยว!”
“อะไรนะครับ?” ผู้ช่วยเหมันตร์ตกตะลึง แล้วเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “ไม่นึกว่าจะเป็นส้มเปรี้ยว!”
“รีบไป” ตอนนี้ เปปเปอร์ก็อดกลั้นความเวียนหัวเอาไว้ เอ่ยปากออกคำสั่ง
ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า “ครับ ผมจะส่งคนตามไป”
พูดจบ เขาก็ให้บอดี้การ์ดสองคนในหมู่พวกเขา ขับรถตามไป
มายมิ้นท์กระโดดลงมาจากแปลงดอกไม้ แล้วไปช่วยพยุงเปปเปอร์
แต่เนื่องจากเปปเปอร์ข้อเท้าเคล็ด ทำให้เดินเองไม่ได้อยู่แล้ว ที่เธออยากจะพยุงเขาลงมาจากแปลงดอกไม้ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย
สุดท้ายยังต้องให้ผู้ช่วยเหมันตร์กับเธอ ช่วยพยุงเปปเปอร์ลงมา
“ประธานเปปเปอร์ครับ นอกจากเท้า ยังบาดเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่าครับ?” ผู้ช่วยเหมันตร์กำลังสังเกตดูเปปเปอร์ ถามขึ้นด้วยความกังวล
มายมิ้นท์เองก็กำลังตรวจสอบสถานการณ์ของเปปเปอร์
เปปเปอร์โบกๆมือ “ที่อื่นไม่เป็นไร มีแค่เท้านี่แหละ”
เท้าของเขาเคล็ดตอนที่กอดมายมิ้นท์แล้วล้มลงไปบนพื้น
นอกจากตรงนี้ ก็ไม่มีตรงไหนบาดเจ็บอีก
“ไม่ว่าจะบาดเจ็บที่อื่นอีกหรือเปล่า ก็ต้องให้หมอตรวจดูหน่อย” มายมิ้นท์กำลังประคองแขนของเปปเปอร์พูดขึ้น
ผู้ช่วยเหมันตร์ก็เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ จึงหยิบมือถือออกมา โทรตามหมอ
“กลับไปที่ห้องทำงานก่อน” เปปเปอร์หรี่ตาพูดขึ้น แล้วมองไปที่มายมิ้นท์ “คุณด้วยนะ”
มายมิ้นท์พยักหน้า “อื้ม”
จู่ๆก็เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น เธอคงกลับไปอย่างนี้ไม่ได้จริงๆ
อย่างน้อย ก็ต้องแน่ใจก่อนว่าสรุปแล้วเขาบาดเจ็บที่อื่นอีกหรือเปล่า
