รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 83 อาหารเสริม
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” แผนกต้อนรับส่ายหน้า
มายมิ้นท์คิดสองวินาที “โอเค เดี๋ยวฉันลงไป”
คุยโทรศัพท์เสร็จสิ้น มายมิ้นท์ก็วางโทรศัพท์ ใช้ไม้เท้าเดินไปที่ลิฟต์ ซินดี้ตามหลังเธอ
มาถึงแผนกต้อนรับชั้นหนึ่งของอาคารใหญ่ มายมิ้นท์ถาม “ของล่ะ?”
แผนกต้อนรับย้ายกล่องกระดาษใหญ่กล่องหนึ่งออกมา “อยู่ในนี้ทั้งหมดค่ะ”
มายมิ้นท์มองกล่องบนโต๊ะ มันถูกปิดไว้อย่างดี ไม่เห็นว่าในนั้นคืออะไร ด้านนอกก็ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับคนส่งของ
เลขาซินดี้ยื่นมือไปคว่ำกล่อง “ประธานมายมิ้นท์ มันหนักมากด้วยค่ะ”
“เปิดดูสิ” มายมิ้นท์สั่งแผนกต้อนรับ
แผนกต้อนรับหยิบมีดเล็กด้ามหนึ่งออกมาเปิดกล่อง ก็เป็นขวดกระปุกบรรจุสวยงามต่างๆ
เลขาซินดี้หยิบกระปุกหนึ่งออกมาดู พูดขึ้นอย่างประหลาดใจ “ประธานมายมิ้นท์ นี่มันอาหารเสริมที่ดังที่สุดในต่างประเทศ มีผลต่อการรักษากระดูกอย่างเห็นได้ชัด กระปุกหนึ่งหลายหมื่นดอลลาร์ ที่นี่มีตั้งหลายกระปุก คนที่ให้ของมาเสียเงินไปเยอะมากเลยล่ะ”
สามารถใช้เงินมากมายขนาดนี้ซื้ออาหารเสริมให้ประธานมายมิ้นท์มากมายได้
คนที่ให้ของมา ต้องเป็นคนตามจีบที่ซื่อสัตย์ของประธานมายมิ้นท์แน่ๆ
มายมิ้นท์ได้ยินคำพูดนี้ คิ้วสวยก็ขมวดขึ้นมา “ใส่ของเข้าไปแล้วปิดมันใหม่”
“เอ๋?” ซินดี้ตกตะลึง “ประธานมายมิ้นท์ คุณไม่ตั้งใจจะรับไว้เหรอคะ?”
“ไม่รับ” มายมิ้นท์ตอบหนึ่งประโยค แล้วหันตัวจากไป “ให้คนเอาของพวกนี้ส่งกลับไปที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์”
“บริษัทตระกูลนวบดินทร์?” ซินดี้อ้าปากอย่างประหลาดใจ
ที่แท้ของพวกนี้ประธานเปปเปอร์เป็นคนส่งมา ไม่แปลกใจที่ประธานมายมิ้นท์ไม่รับไว้
“เลขาซินดี้ เธอว่าทำไมประธานเปปเปอร์ต้องส่งอาหารเสริมพวกนี้ให้ประธานมายมิ้นท์ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ส่งของมาด้วยใช่ไหม?” แผนกต้อนรับทำหน้าขี้เม้าท์ “ระหว่างประธานเปปเปอร์กับประธานมายมิ้นท์คงไม่ได้ยังมีเยื่อใยหรอกนะ?”
“ฉันจะรู้ได้ยังไง!” ซินดี้วางอาหารเสริมกลับไป “พอแล้ว เรื่องของเจ้านายอย่าพูดมั่วๆ เธอให้คนเอาของพวกนี้ส่งกลับไปเถอะ”
“ค่ะ” แผนกต้อนพยักหน้า
ซินดี้ตามมายมิ้นท์ไป
มายมิ้นท์กลับห้องทำงานไป กำลังโทรหาเปปเปอร์ “คุณหมายความว่าไง?”
“อะไรคือหมายความว่าไง?” เปปเปอร์ประชุมเสร็จแล้ว ก็อยู่ระหว่างทางกลับห้องทำงาน
มายมิ้นท์ถอนหายใจ สีหน้าไม่ค่อยดีนัก “อาหารเสริมพวกนั้นคือผลงานคุณใช่ไหม?”
เมื่อคืนเขาก็เคยพูดไว้ จะให้คนเอาอาหารเสริมมาให้เธอ
เธอปฏิเสธแล้ว ไม่คิดว่าเขายังจะส่งมา
“ฉันส่งเอง” เปปเปอร์พยักหน้ายอมรับ
มายมิ้นท์หัวเราะเยาะ “ประธานเปปเปอร์ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ต้องการ ทำไมคุณยังจะส่งมาอีก?”
นี่เธอกำลังสอบถามเขาอยู่เหรอ?
เปปเปอร์สีหน้าบึ้งตึง “ฉันก็บอกแล้วไง คุณเกิดอุบัติเหตุในสถานที่ของฉัน ฉันต้องรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบ?” มายมิ้นท์เหมือนฟังเรื่องตลกครั้งใหญ่ ก็หัวเราะเยาะสองที “ประธานเปปเปอร์ ตอนฉันอยู่ในฐานะภรรยาคุณ คุณไม่เคยดำเนินการรับผิดชอบใดๆ เลย ตอนนี้หย่ากันแล้ว คุณกลับอยากมารับผิดชอบฉัน ไม่รู้สึกน่าตลกบ้างเหรอ?”
ฟังออกถึงการเยาะเย้ยในน้ำเสียงเธอ เปปเปอร์ผลุบเปลือกตาลง ไม่พูดจา
เพราะเขาไม่สามารถปฏิเสธคำพูดเธอได้
แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องรับผิดชอบเธอ
“อาหารเสริมพวกนั้นฉันให้คนส่งไปให้คุณแล้ว ต่อไปก็อย่าส่งมาอีก ฉันไม่ต้องการ!” มายมิ้นท์พูดจบ ก็วางสายไป
เปปเปอร์หยุดฝีเท้า มองหน้าจอโทรศัพท์ แววตาซับซ้อนไม่สามารถอธิบายได้
ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นจู่ๆ เขาก็ไม่เดิน ก็หยุดเช่นกัน “ประธานเปปเปอร์?”
“นายว่า……นี่ฉันเป็นอะไร?” เปปเปอร์วางโทรศัพท์ลงจู่ๆ ก็ถามขึ้น
ทำไมต้องใส่ใจเรื่องมายมิ้นท์ขนาดนั้น?
ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่เข้าใจ “ประธานเปปเปอร์ อะไรคือเป็นอะไร?”
ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับ กำลังจะเอ่ยปาก ร่างเล็กมีเสน่ห์ก็เดินออกมาจากห้องทำงานเขา โอบแขนเขาอย่างใกล้ชิด “เปปเปอร์ ประชุมเสร็จแล้วเหรอ?”
ในดวงตาเปปเปอร์มีความตกใจเล็กน้อย “ส้มเปรี้ยว ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่?”
ส้มเปรี้ยวเบ้ปาก ไม่ค่อยพอใจ “ฉันไม่ได้ไปไหนเลย รอคุณอยู่ตลอด ไม่คิดว่าคุณยังจะถามว่าทำไมฉันอยู่ที่นี่”
“ขอโทษ ฉันคิดว่าคุณไปแล้ว” เปปเปอร์ขยี้ผมเธออย่างรู้สึกผิด
ส้มเปรี้ยวมองเวลาในโทรศัพท์ “เปปเปอร์ ตอนเย็นฉันไปบ้านคุณดีไหม? คุณป้าเพิ่งส่งข้อความให้ฉัน บอกว่าซื้ออาหารที่ฉันชอบกินมาด้วยล่ะ”
“ได้สิ” เปปเปอร์พยักหน้าตกลง
ใบหน้าส้มเปรี้ยวยิ้มสดใส
ในเวลานี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งก็หอบกล่องหนึ่งออกมาจากลิฟต์ “ประธานเปปเปอร์ นี่คือ……”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยังพูดไม่จบ เปปเปอร์ก็ขัดจังหวะเขาทันที “ในเมื่อของส่งมาแล้ว นายวางลงเถอะ”
นี่คืออาหารเสริมที่มายมิ้นท์ส่งคืนมา ถ้าส้มเปรี้ยวรู้เข้า เกรงว่าจะคิดมากอีก
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงทิ้งกล่องกระดาษไว้แล้วเดินไป
ส้มเปรี้ยวมองกล่องบนพื้นอย่างสงสัย “เปปเปอร์ นั่นมันกล่องอะไรอ่า?”
“อาหารเสริม” ริมฝีปากบางของเปปเปอร์อ้าเล็กน้อย ตอบกลับเรียบๆ สามคำ
ผู้ช่วยเหมันตร์จู่ๆ ก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเมื่อครู่นี้เขาถึงได้ขัดคำพูดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
“อาหารเสริมอะไรอ่า?” ส้มเปรี้ยวเดินไป เปิดกล่องออก เห็นของด้านใน ดวงตาก็เป็นประกาย “คืออันนี้เหรอ อันที่ซื้อยากๆ คราวก่อนพ่อฉันจองไปก็ไม่มีสินค้า เปปเปอร์ คุณซื้อได้เยอะมากภายในครั้งเดียว”
“งั้นเดี๋ยวฉันให้คนส่งของพวกนี้ไปให้คุณลุง” เปปเปอร์พูด
ส้มเปรี้ยวกลับไปอยู่เคียงข้างเขา “ขอบคุณนะเปปเปอร์”
“ไม่เป็นไร” เปปเปอร์ยกมุมปากขึ้น
ก็ตามนี้แหละ มายมิ้นท์พูดไม่ผิด หย่ากันแล้ว ก็อย่าติดต่อใดๆ กันอีก
นอกจากนี้สัญชาตญาณบอกเขาว่า ติดต่อกันอย่างต่อเนื่อง ต่อไปอาจจะกลายเป็นสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้
ระงับอารมณ์ภายในใจไว้ เปปเปอร์ดึงมือส้มเปรี้ยวขึ้นมา “ไปกันเถอะ ไปบ้านฉัน”
“อืม” ส้มเปรี้ยวพยักหน้าอย่างแรงด้วยรอยยิ้ม
หลังจากเปปเปอร์สั่งผู้ช่วยเหมันตร์ให้เอาอาหารเสริมไปส่งที่ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ก็พาส้มเปรี้ยวไป
กลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์ ก็หนึ่งชั่วโมงต่อมาแล้ว
พิสมัยได้ยินเสียงรถแต่เช้า ถือเม็ดแตงออกมาจากห้องเพื่อต้อนรับ
เห็นส้มเปรี้ยวลงมาจากรถ ก็เดินไปอย่างสุขใจ จับมือของเธอไว้ “ส้มเปรี้ยวอ่า ในที่สุดเธอก็มา”
“คุณป้า” ส้มเปรี้ยวเรียกด้วยเสียงอ่อนโยน จากนั้นก็ก้มศีรษะมองมือตัวเองที่พิศมัยจับอยู่
บนมือนั้นเปื้อนเปลือกแตงที่มีน้ำ มองแล้วน่าคลื่นไส้
รอยยิ้มบนหน้าส้มเปรี้ยวแข็งทื่อ ในดวงตามีความรังเกียจเคลื่อนผ่านไป แต่อย่างไรก็ตามก็ชักมือกลับมาอย่างราบรื่น
เปปเปอร์จอดรถเสร็จแล้วเดินมา เห็นหญิงสองคนยืนตรงนั้น “ทำไมไม่เข้าไป”
“รอคุณอยู่ล่ะ” ส้มเปรี้ยวก้าวไปหาเขาหนึ่งก้าว เว้นระยะห่างกับพิสมัย ควงแขนเขา
พิสมัยหัวเราะฮ่าๆ พูดขึ้น “เปปเปอร์ ส้มเปรี้ยวติดลูกจริงๆ ลูกต้องปฏิบัติกับเธอให้ดีนะ”
“ผมรู้แล้วครับแม่ เข้าไปกันเถอะ” เปปเปอร์พูดจบ ก็พาส้มเปรี้ยวเดินไปข้างใน
สามคนเข้าบ้านมา ห้องรับแขกขนาดใหญ่กลายเป็นครึกครื้นขึ้นมาทันที
ส้มเปรี้ยวปล่อยแขนเปปเปอร์ “เปปเปอร์ ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
เธอต้องรีบล้างเชื้อโรคอันน่าขยะแขยงนั้นบนมือเธอ
เธอทนไม่ได้แม้แต่ครู่เดียว
“ไปสิ” เปปเปอร์นึกว่าเธออยากเข้าห้องน้ำจริงๆ ก็เงยคางขึ้นเล็กน้อย
ส้มเปรี้ยวรีบเร่งฝีเท้าเดินไปที่ห้องน้ำ
เปปเปอร์ถอดเสื้อโค้ตบนตัวออก “แม่ ปีโป้ล่ะ?”
“อยู่ข้างบน” พิศมัยตอบด้วยใบหน้าโกรธ
เปปเปอร์มองเธอ “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”
“ก็ถูกเจ้าเด็กนั่นโกรธน่ะสิ แม่ให้เขาถอนตัวจากทีมบาส ตั้งใจสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่เขาไม่ฟัง ตอนนี้โกรธแม่อยู่ ขังตัวเองไว้ในห้อง” พิศมัยแคะเม็ดแตงขณะพูดขึ้น
เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “ผมจะไปดูเขาหน่อย”
