รักหวานอมเปรี้ยว - บทที่ 90 เกี่ยวข้องกับส้มเปรี้ยว
เปปเปอร์กดไหล่ตัวเองไว้ “ฉันไม่เป็นอะไร”
“ไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ?” ปีโป้ยังไม่ค่อยวางใจ
เปปเปอร์ตอบอืม “ไม่เป็นไร”
“งั้นก็ดีแล้ว” ปีโป้ถอนหายใจ จากนั้นก็ถามมายมิ้นท์ “พี่มายมิ้นท์ พี่ล่ะ?”
“ฉันก็ไม่เป็นไร” มายมิ้นท์ส่ายหน้า
เธอถูกเปปเปอร์ปกป้องไว้อย่างดี ไม่บาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว
แน่ใจแล้วว่าทั้งสองไม่เป็นอะไร ปีโป้ก็หันศีรษะ มองไปทางผู้เล่นเกาหลีบนสนามกีฬาด้วยสายตาแดงก่ำ “ไอ้พวกชั่ว เล่นไม่ชนะฉันก็ใช้วิธีนี้ ดูสิฉันจะสั่งสอนพวกแกยังไง!”
เขากำหมัดกลับไปที่สนามกีฬาด้วยความโกรธ จะไปทะเลาะกับผู้เล่นเกาหลี
แต่สุดท้ายก็ถูกเพื่อนร่วมทีมดึงไว้ ทะเลาะไม่สำเร็จ
อย่างไรแล้วถ้าทะเลาะขึ้นมาจริงๆ การแข่งรอบนี้ของทั้งสองฝ่ายจะถูกระงับ
“คุณไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหม?” มายมิ้นท์ได้ยินเสียงโอดครวญของเปปเปอร์เมื่อครู่นี้ ไม่เชื่อง่ายๆ ว่าเขาจะไม่เป็นอะไรเหมือนปีโป้
เปปเปอร์ก็รู้ว่าตนหลอกเธอไม่สำเร็จ ริมฝีปากบางยกขึ้นพูดเบาๆ “ไหล่โดนกระแทก ไม่ได้ร้ายแรงอะไร”
“งั้นเหรอ……” ขนตามายมิ้นท์สั่นเทิ้ม ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
ผ่านไปสองวินาที เธอระงับการเต้นภายในใจ มองเขาแล้วถามขึ้น “เมื่อกี้ทำไมคุณต้องช่วยฉัน? ทั้งๆ ที่คุณไม่ต้องสนใจฉันก็ได้ไม่ใช่เหรอ?”
เปปเปอร์ผลุบเปลือกตาลง ปกปิดความรู้สึกในดวงตา ตอบกลับด้วยเสียงเรียบ “เหตุผลที่เมื่อกี้คนคนนั้นกระแทกลูกบาสมา ก็เพราะเอาชนะปีโป้ไม่ได้เลยอับอายกลายเป็นโกรธ และปีโป้มองมาทางพวกเราหลายครั้ง คนคนนั้นก็เลยเดาออกว่าพวกเราเป็นคนที่ปีโป้ใส่ใจ เพื่อโจมตีปีโป้ คนคนนั้นก็เลยขว้างลูกบาสใส่เรา”
“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง” มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว
ผู้เล่นทีมเกาหลีนี่ทำไมคุณภาพต่ำกว่ามาตรฐานขนาดนี้!
เล่นสู้ไม่ได้ก็มาระบายกับผู้ชม!
ปีโป้พูดอีกครั้ง “ดังนั้นลูกบาสที่ขว้างใส่คุณคือไว้ยั่วโมโหปีโป้ ถ้าลูกบาสลูกนั้นทำร้ายคุณจริงๆ ปีโป้จะรู้สึกตำหนิตัวเองและรู้สึกผิดมาก ฉันคือพี่ใหญ่ของเขา ฉันมีหน้าที่ช่วยเขาหยุดทุกอย่างนี้”
“ฉันเข้าใจแล้ว” มายมิ้นท์ดึงมุมปาก ตอบเรียบๆ ในใจเยาะเย้ยตัวเอง
ที่แท้การช่วยเหลือเธอไว้ก็เพื่อปีโป้ น่าขำจริงๆ เธอคาดหวังอย่างเลื่อนลอยอีกครั้งแล้วสินะ
ในชั่วขณะหนึ่ง หัวใจมายมิ้นท์ที่กว่าจะมีความอบอุ่น ก็กลายเป็นขี้เถ้าอีกครั้ง
ในเวลานี้ ผู้จัดการโรงยิมพาพนักงานสองคนเดินมา กล่าวกับทั้งสองคนด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง “ขออภัยจริงๆ ครับคุณผู้ชายคุณผู้หญิง พวกคุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”
“ไหล่เขาได้รับบาดเจ็บ รบกวนคุณเตรียมหมอให้หนึ่งคน” มายมิ้นท์ชี้ไปที่เปปเปอร์
ผู้จัดการพยักหน้า “ยินดีครับ งั้นคุณผู้ชายคุณผู้หญิงตามเราไปที่ห้องรับรอง”
“ค่ะ” มายมิ้นท์ตอบตกลง
อย่างไรก็ตาม เปปเปอร์ก็ช่วยเธอไว้ถึงได้รับบาดเจ็บ
เธอมีหน้าที่ไปหาหมอเป็นเพื่อนเขา
มายมิ้นท์ใช้ไม้เท้ายืนขึ้นมา
เปปเปอร์ยื่นมือไปหาเธอ “ฉันจะประคองคุณ!”
มายมิ้นท์เหลือบมองมือของเขา ปฏิเสธด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ไม่ต้อง ฉันทำเองได้”
ขณะที่พูด เธอก็เดินไปข้างหน้าก่อน
เปปเปอร์เห็นเธอเดินอย่างระมัดระวังมาก แต่ก็ยังปฏิเสธเขา ริมฝีปากบางก็เม้ม
สุดท้าย เขาก็ระงับความหงุดหงิดในใจ วางมือลงแล้วเดินตามไป
ภายในห้องรับรอง เปปเปอร์ถอดชุดสูทและเสื้อเชิ้ตออก เผยร่างแข็งแกร่งกำยำ ให้หมอทายา
มายมิ้นท์นั่งโซฟาตรงข้ามเขา สายตาจ้องไหล่เขาโดยไม่ละสายตาออกเลย ตรงนั้นมันแดงขนาดใหญ่ เห็นได้ชัดว่าตอนนั้นลูกบาสลูกนั้นกระแทกมาแรงแค่ไหน
ถ้าเขาไม่บังให้เธอ บางทีฟันเธออาจจะหัก
เมื่อคิดถึงตรงนี้ มายมิ้นท์ก็ค่อนข้างกลัว มองไหล่เขาอีกครั้ง ในใจรู้สึกผิดมากขึ้น
“ประธานเปปเปอร์……”
เมื่อมายมิ้นท์เตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆ โทรศัพท์เปปเปอร์ก็ดังขึ้น ขัดจังหวะคำพูดเธอ
เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์ออกมา หลังจากเห็นเบอร์ที่โชว์ แววตาก็อ่อนโยนลง “ส้มเปรี้ยว”
“เปปเปอร์ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ในโทรศัพท์มีเสียงร้องไห้ที่เป็นห่วงของส้มเปรี้ยวดังขึ้นมา
เปปเปอร์หรี่ตา “คุณรู้แล้วเหรอ?”
“อืม ฉันเห็นการถ่ายทอดสดแล้ว เปปเปอร์ คุณได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?” ส้มเปรี้ยวถามอีก
ในใจเปปเปอร์อบอุ่นเล็กน้อย เสียงก็อ่อนโยนขึ้นมา “ไม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“งั้นก็ดีแล้ว” ส้มเปรี้ยวพยักหน้าอย่างร้องไห้ดีใจ จากนั้นก็พูดขึ้นอีก “เปปเปอร์ การแข่งขันของปีโป้ใกล้จบแล้ว ฉันไปหาคุณได้ไหม?”
“ได้สิ” เปปเปอร์ตอบอืม เป็นการตกลง
คุยโทรศัพท์เสร็จสิ้น เขาก็วางโทรศัพท์แล้วมองไปทางมายมิ้นท์ “เมื่อกี้คุณอยากพูดอะไรนะ?”
“ไม่มีอะไร” มายมิ้นท์ส่ายหน้า
เดิมทีแล้วเธออยากเลี้ยงอาหารเขา เป็นการตอบแทนเรื่องนี้
แต่ได้ยินส้มเปรี้ยวจะมา ก็ช่างมันดีกว่า ถ้าส้มเปรี้ยวเข้าใจผิด ใครจะไปรู้ว่าส้มเปรี้ยวจะทำอะไรอีก
เห็นมายมิ้นท์ไม่อยากพูด เปปเปอร์ก็ไม่ถาม ทั้งห้องรับรองเงียบสงบขึ้นมา
ทันใดนั้น มายมิ้นท์นึกอะไรบางอย่างออก ก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา
เมื่อครู่นี้ลาเต้โทรหาเธอ เธอยังไม่ได้รับเลยล่ะ ก็ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร
มายมิ้นท์โทรกลับหาลาเต้
ลาเต้รับสายอย่างรวดเร็ว “มิ้นท์ เกิดเรื่องแล้ว!”
ได้ยินเสียงกังวลของลาเต้ การแสดงออกของมายมิ้นท์ก็จริงจังขึ้นมาเช่นกัน “เกิดเรื่องอะไร?”
เปปเปอร์ได้ยินคำพูดนี้ของเธอ ก็กลั้นความเจ็บปวดที่ไหล่ มองไปทางเธอ
“คุณกับเปปเปอร์ดูการแข่งขันที่โรงยิมโดนคนถ่ายทอดสดแล้ว ในเวยโป๋มีคนพูดว่าร้ายคุณ บอกว่าคุณหย่าแล้วยังมายุ่งกับอดีตสามีอีก ถึงขั้นบอกอีกว่าหกปีก่อนคุณเป็นมือที่สามของเปปเปอร์และส้มเปรี้ยว ฉวยโอกาสช่วงที่ส้มเปรี้ยวเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาศัยบุญคุณแต่งงานกับเปปเปอร์ ตอนนี้ในเน็ตด่าคุณอยู่!” ลาเต้อธิบายเรื่องราวอย่างรวดเร็ว
มายมิ้นท์ดวงตาหดตัว “เป็นแบบนี้ได้ยังไง?”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เห็นสีหน้าเธอค่อนข้างซีดเซียว การแสดงออกของเปปเปอร์ก็ตึงเครียดขึ้นมา ในน้ำเสียงผสมไปด้วยความเป็นห่วงที่ตัวเขาเองก็ไม่ได้สังเกต
มายมิ้นท์ไม่ได้สนใจเขา ถามลาเต้ต่อ “ใครเป็นคนทำ?”
“ตอนนี้ยังไม่รู้ ฉันกำลังตรวจสอบอยู่ แต่ฉันสงสัยว่าต้องเกี่ยวข้องกับส้มเปรี้ยวแน่ๆ” ลาเต้ตอบกลับ
อย่างไรแล้วเรื่องเมื่อหกปีก่อน คนที่รู้ก็มีไม่กี่คน และมีแค่ผู้ที่เป็นศัตรูของมิ้นท์เท่านั้น ที่จะจงใจบิดเบือนความจริงของเรื่องราวมาใส่ร้ายป้ายสีมิ้นท์
และผู้ที่เป็นศัตรูมิ้นท์ และผู้ที่รู้เรื่องราวในตอนนั้น ก็มีแค่ครอบครัวส้มเปรี้ยว ดังนั้นเรื่องนี้ถ้าไม่ใช่ส้มเปรี้ยวทำ ก็คือตระกูลภักดีพิศุทธิ์เป็นคนทำ
มายมิ้นท์ก็เข้าใจสิ่งสำคัญในนี้ มือที่จับโทรศัพท์ก็ออกแรงเพิ่มขึ้น “ฉันรู้แล้ว”
“มิ้นท์ เราต้อง……”
มายมิ้นท์หายใจเข้าลึกๆ “รอฉันกลับไปก่อนค่อยว่ากัน”
“โอเค” ลาเต้พยักหน้า จากนั้นก็นึกอะไรได้ขึ้นมา ก็รีบเตือน “จริงสิมิ้นท์ เรื่องนี้ใหญ่โตมาก ต้องมีสื่อข่าวไปดักคุณที่โรงยิมแน่ๆ ดังนั้นคุณอย่าออกมาทางประตูหลักเด็ดขาด”
“อืม” มายมิ้นท์จำเอาไว้
วางสายแล้ว เธอคลิกเข้าไปในเวยโป๋ เห็นคำดุด่าอันชั่วร้ายเหล่านั้นในเน็ต ก็โกรธจนร่างสั่นสะท้าน
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เปปเปอร์เห็นริมฝีปากเธอถูกกัดจนจะแตกหมดแล้ว ก็เป็นกังวล ถามขึ้นอีกครั้ง
ในที่สุดมายมิ้นท์ก็สนใจเขา หัวเราะเยาะ “จะมีอะไรได้ล่ะ คู่หมั้นคุณเห็นเรานั่งด้วยกันในถ่ายทอดสด ก็หึงอย่างบ้าคลั่ง สร้างข่าวลือใส่ร้ายฉันในเน็ต”
“เป็นไปไม่ได้!” ริมฝีปากบางของเปปเปอร์เม้ม คัดค้านคำพูดเธอทันที
“เป็นไปไม่ได้?” มายมิ้นท์กำฝ่ามือ จากนั้นก็ส่งโทรศัพท์ไปตรงหน้าเขา “นี่คือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้จากปากคุณ”
เปปเปอร์เห็นการเคลื่อนไหวนั้นบนเวยโป๋ รวมถึงการแสดงความคิดเห็นอันน่าหวาดกลัวเหล่านั้นด้านล่าง คิ้วก็ขมวดจนย่นไปหมด “นี่ต้องไม่ใช่ส้มเปรี้ยวทำแน่ๆ”
ส้มเปรี้ยวเคยสัญญากับเขาแล้วว่าจะไม่เล็งเป้ามาที่มายมิ้นท์อีก
เขาเชื่อใจส้มเปรี้ยว
“งั้นคุณบอกฉันหน่อย ถ้าไม่ใช่เธอ จะมีใครรู้เรื่องหกปีก่อนอีก” มายมิ้นท์หยิบโทรศัพท์กลับมา “ฉันแค่รู้ว่าคนที่จงใจหาเรื่องฉันมีแค่ส้มเปรี้ยว ก็เลยสงสัยเธอมากที่สุด!”
