ราชันพิชิตหล้า หนึ่งมรรคาสยบฟ้า - ตอนที่ 274 เอื่อยเฉื่อย

ตอนที่ 274 เอื่อยเฉื่อย

เรื่องราวจึงได้ข้อสรุปเช่นนี้

หากไม่มีผลกำไร ฮูเหยียนเวยก็ไม่มีทางสนใจอะไรที่นี่เลย เขามีเส้นสายในสังคมมากมาย คนในตระกูลฮูเหยียนล้วนเคร่งครัดมีวินัย ทว่าเขากลับเป็นคนที่ชอบเข้าสังคมที่สุดในบรรดาพี่น้องของตระกูลตน เวลานี้เขายังต้องไปร่วมงานสังคมต่อ จึงขอตัวลาไป

แต่ก็เป็นเพราะเขาเที่ยวเล่นอยู่ข้างนอกบ่อยๆ ก่อนหน้านี้เขาถึงได้ถูกหยวนกังฉวยโอกาสจับเขาเป็นตัวประกัน

ทว่าขณะที่เพิ่งเดินพ้นประตูเรือนไป เขาก็เกาท้ายทอย หันกลับมาอีกครั้ง “อันซยง ข้ามีอีกเรื่องหนึ่ง”

หยวนกังถาม “เรื่องอะไร?”

ฮูเหยียนเวยหัวเราะพลางเอ่ยไปว่า “ท่านพ่อข้าบอกว่าของว่างนี้รสชาติดี ท่านแม่ข้าก็ชอบเหมือนกัน ไม่มีเหตุผลเลยที่ไปส่งให้บ้านคนอื่นทุกวันได้ แต่บ้านตัวเองกลับไม่ได้กิน ต่อไปทุกเช้าก็นำเต้าฮวยสดใหม่หนึ่งถังเล็กไปส่งให้ที่บ้านข้ากินเป็นมื้อเช้าเถอะ เช่นนี้ข้าจะได้มีหน้ามีตาในบ้านด้วย พอท่านแม่ได้กินจะต้องชมข้าแน่”

หยวนกังพยักหน้ารับ “ได้ จะไม่คิดเงิน อยากกินเท่าไรก็เต็มที่เลย เห็นแก่หน้าท่าน”

“ฮ่าๆ ได้ อย่างนั้นข้าไปล่ะ พวกเจ้าทำงานต่อเถอะ…ดีร้ายอย่างไรก็เป็นเถ้าแก่แล้ว ชุดขาดแล้วไปเปลี่ยนเถอะ” ฮูเหยียนเวยตบไหล่เขาเบาๆ จากนั้นชี้เสื้อผ้าบนร่างเขาที่ถูกเฆี่ยนจนขาด ก่อนจะก้าวอาดๆ เดินจากไป

เป็นลูกคนสุดท้องในครอบครัว แรงกดดันและภาระที่ต้องรับผิดชอบล้วนไม่ตกมาถึงเขา จึงใช้ชีวิตค่อนข้างลอยชาย

….

ณ ศาลาท่าน้ำหลังเรือนเมฆาขาว เรือเทียบฝั่ง พวกซูจ้าวก้าวลงจากเรือแล้วเดินเข้าไป

เมื่อกลับมานั่งลงข้างโต๊ะพิณในศาลาอีกครั้ง ฉินเหมียนยกน้ำชามาให้พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นายหญิง ไม่ผิดไปจากที่พูดเลยใช่ไหมล่ะเจ้าคะ ร้านเต้าหู้นั่นใช้ได้เลยใช่ไหมเจ้าคะ?”

ซูจ้าวจิบน้ำชา วางถ้วยชาลง เอ่ยเสียงราบเรียบ “พอใช้ได้”

ฉินเหมียนเอ่ยว่า “หากท่านชอบ ข้าจะให้คนไปซื้อมาให้วันละหนึ่งชุดเจ้าค่ะ”

ซูจ้าวกล่าวว่า “ไม่ต้อง กินไปกินมาก็มีเพียงเท่านั้น กินทุกวันก็เบื่อกันพอดี หากอยากกินค่อยไปอีกก็ได้ ได้กินรสชาติสดใหม่น่าจะดีกว่า” ดวงตายังคงฉายแววเลื่อนลอยอยู่บ้าง

ในเวลานี้เอง ลูกน้องคนหนึ่งถือจดหมายฉบับหนึ่งเดินเข้ามา ฉินเหมียนรับไป โบกมือให้ลูกน้องถอยไป หลังจากนางอ่านเนื้อความในจดหมายอย่างละเอียดแล้วก็เอ่ยรายงาน “นายหญิง หนิวโหย่วเต้าถึงเมืองต้าหยาแล้วเจ้าค่ะ มองจากเส้นทางแล้วน่าจะมุ่งเข้าสู่เมืองหลวง น่าจะมาถึงเมืองหลวงภายในสิบวันเจ้าค่ะ”

ซูจ้าวที่นั่งเหม่อได้สติกลับมา ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยพลางเอ่ยไปว่า “คนผู้นี้เดินทางอย่างไม่เร่งร้อน ค่อยๆ เดินทางมาแคว้นฉี ใช้เวลาเดินทางอยู่หลายเดือน เขาคิดจะทำอะไรกันแน่? ปกติแล้วหากเร่งเดินทาง ใช้เวลาแค่ไม่กี่วันก็เพียงพอแล้วกระมัง? หากว่าก่อนหน้านี้ทำเพื่อล่อให้ข้าลงมือ อันนั้นก็พอจะเข้าใจได้ แต่เข้าเขตแคว้นฉีแล้วยังเอื่อยเฉื่อยอีก ซ้ำยังช้ากว่าก่อนหน้านี้เสียด้วยซ้ำ ระหว่างทางก็หยุดพักเป็นระยะๆ ยังมีแก่ใจไปท่องเที่ยวชมธรรมชาติอีก นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน? กว่าเขาจะค่อยๆ ต้วมเตี้ยมมาถึง กว่าจะจัดการเรื่องม้าศึก กว่าจะขนส่งม้าศึกกลับไปอีก เกรงว่าคงถึงปีหน้าแล้ว หรือว่าเขาไม่ร้อนใจกับเรื่องม้าศึกเลยสักนิด?”

ไม่ใช่แค่นางที่ไม่เข้าใจ นางรายงานสถานการณ์ต่อทางเซ่าผิงปอตลอด ให้เซ่าผิงปอช่วยวิเคราะห์ดู แต่เซ่าผิงปอก็ไม่ค่อยเข้าใจเช่นกัน

ฉินเหมียนถาม “หรือจะเป็นเพราะไม่เคยพบเห็นทุ่งหญ้ามาก่อน จึงถูกบรรยากาศที่ราบทุ่งหญ้าดึงดูดเอาไว้เจ้าคะ?”

ซูจ้าวกลอกตาทีหนึ่ง “เจ้าคิดว่าจะเป็นไปได้หรือ? นานขนาดนี้แล้วยังดูไม่พออีกหรือไง? คนผู้นี้เจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ทำเช่นนี้ต้องมีจุดประสงค์แน่ แต่จะรู้ได้ยังไงว่าเขาวางแผนอะไรเอาไว้กันแน่?”

ฉินเหมียนเอ่ยด้วยความลังเล “หรือกำลังติดต่อตามด่านเพื่อเปิดทางสำหรับขนม้าศึกกลับไปอยู่เจ้าคะ?”

ซูจ้าวย้อนถาม “จากสถานการณ์ตลอดการเดินทางของเขา เจ้าเห็นเขาไปพบผู้ใดบ้างหรือเปล่าล่ะ? มีการพูดคุยเจรจาเพื่อเปิดช่องทางเช่นนี้ด้วยหรือ?”

ฉินเหมียนกล่าวว่า “เช่นนั้นจะเป็นไปได้ไหมว่าเขาไม่ได้มาเพื่อม้าศึกแต่แรก หากแต่หลังจากลิ่งหูชิวไปพบเขา เขาถึงได้ออกจากหุบเขา แล้วก็มาแคว้นฉีด้วยเป้าหมายอื่นเจ้าคะ?”

ซูจ้าวก็สงสัยเช่นนี้อยู่เหมือนกัน แต่ทางเซ่าผิงปอกลับมั่นใจว่าหนิวโหย่วเต้ามาเพื่อม้าศึก ทั้งยังบอกนางไว้ว่าหากขวางเขาได้ก็ให้ขัดขวางเสีย

ตอนนี้หนิวโหย่วเต้าเที่ยวเล่นชมธรรมชาติมาตลอดทาง ไม่ข้องแวะกับเรื่องม้าศึกเลย จะให้ขวางอย่างไร?

เซ่าผิงปอยังนึกสงสัยเป็นอย่างมากด้วยว่า หรือลิ่งหูชิวจะมีความมั่นใจที่จะช่วยหนิวโหย่วเต้าให้เอาม้าศึกมาได้ หนิวโหย่วเต้าถึงได้ไม่มีความร้อนใจ ความจริงแล้วกำลังจงใจตบตาอยู่

เนื่องด้วยเหตุนี้เซ่าผิงปอจึงให้นางจับตาดูลิ่งหูชิวไว้สักหน่อย

ระหว่างทางล้มเหลวในการจัดการหนิวโหย่วไปครั้งหนึ่ง สูญเสียยอดฝีมือไปหนึ่งคน ทำให้เบื้องบนตำหนิอย่างรุนแรง!

อีกฝ่ายยังเดินทางมาไม่ถึงเลย แต่กลับทำให้นางเดาทางไม่ได้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนประเภทนี้ ซูจ้าวก็ค่อยๆ รับรู้ได้ถึงความยากลำบากแล้ว ถึงขนาดที่ว่ารู้สึกค่อนข้างไร้กำลัง

ตามความคิดของนาง วิธีที่ดีที่สุดคือใช้กำลังจัดการหนิวโหย่วเต้าทิ้งไปเสีย แต่เบื้องบนมีคำสั่งต่อนางอย่างเข้มงวด

ยังมีปัญหาอีกข้อหนึ่ง นั่นคือจั๋วเชาเสียชีวิตอย่างไม่ชอบมาพากล ไม่มีใครรู้ว่าสรุปแล้วทางหนิวโหย่วเต้าซุกซ่อนพลังเช่นไรเอาไว้กันแน่ นางจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามลงมืออีกครั้งจริงๆ ครั้งก่อนที่เรียกใช้จั๋วเชาให้ลงมือก็นับว่าผิดกฎแล้ว ฝ่าฝืนกฎระเบียบขององค์กรไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะมีอาจารย์ออกหน้าให้ เกรงว่าตนคงเดือดร้อนหนัก หากคิดจะเรียกใช้คนที่แข็งแกร่งกว่าจั๋วเชาอีก ก็ไม่ใช่ว่าตนเองนึกจะเรียกใช้ก็สามารถเรียกใช้ได้ง่ายๆ

ซูจ้าวคิดไม่ออก ปวดหัว ถอนหายใจพลางเอ่ยไปว่า “ช่างเถอะ ค่อยๆ ดูไปแล้วกัน รอดูก่อนว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ พวกเราต้องให้ความสำคัญกับงานของตัวเองก่อน ม้าศึกที่พวกเรารวบรวมมาไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

ฉินเหมียนตอบว่า “เรื่องนี้วางใจได้เลยเจ้าค่ะ หลายปีมานี้ด่านที่ควรติดต่อเอาไว้ก็ได้ทำการพูดคุยเอาไว้หมดแล้ว อาชาแข็งแรงพันธุ์ดีสามหมื่นตัวก็ได้ทำการคัดเลือกเอาไว้แล้ว ในบรรดานั้นมีแม่พันธุ์อยู่หนึ่งพันตัวเจ้าค่ะ พร้อมส่งออกได้ทุกเมื่อ”

ทางแคว้นฉีมีการควบคุมม้าแม่พันธุ์อย่างเข้มงวด แม้ว่าจะเป็นพาหนะที่ใช้ขี่ออกนอกแคว้น ก็ไม่อนุญาตให้มีม้าตัวเมีย ม้าที่แคว้นฉีอนุญาตให้จัดส่งออกนอกแคว้นมีเพียงม้าตัวผู้เท่านั้น ม้าตัวเมียสายพันธุ์ดีทั้งหมดต้องอยู่ในทุ่งหญ้าแคว้นฉี ไม่อนุญาตให้ส่งออกแม้แต่ตัวเดียว มิเช่นนั้นมีโทษถึงตาย!

ซูจ้าวเอ่ยว่า “เรื่องเรือเตรียมการไปถึงไหนแล้ว?”

ฉินเหมียนตอบว่า “เรื่องเรือมีปัญหาเล็กน้อยเจ้าค่ะ หากใช้เรือใหญ่หลายร้อยลำจะสะดุดตาเกินไป จึงไม่กล้าจัดหาจากทางด้านแคว้นฉีนี้ อีกทั้งไม่กล้าจัดหารวบรวมจากแคว้นใดแคว้นหนึ่งด้วย จึงทำได้เพียงรวบรวมมาจากแคว้นต่างๆ แคว้นละนิดแคว้นละหน่อย รวบรวมสะสมไปถึงจะไม่ทำให้คนสงสัยเจ้าค่ะ ตอนนี้เรือใหญ่นับร้อยลำจอดเทียบอยู่ข้างเกาะที่จัดเตรียมไว้อย่างลับๆ แล้วเจ้าค่ะ กำลังอยู่ระหว่างการดัดแปลงเจ้าค่ะ”

ซูจ้าวลุกขึ้นเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ฉินเหมียนเดินตามไป

ทั้งสองเดินมาที่ห้องส่วนตัวของซูจ้าว ในห้องแขวนแผนที่แผ่นหนึ่งไว้บนผนัง ซูจ้าวมองแผนที่แล้วเอ่ยถาม “เกาะตั้งอยู่ตรงไหน?”

ฉินเหมียนยื่นมือออกไปชี้น่านน้ำจุดหนึ่งทางฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ของแคว้นฉี “น่าจะเป็นบริเวณนี้เจ้าค่ะ ถ้าไม่มีเรือสำหรับขนส่งม้าศึกโดยเฉพาะ หากเรือเล็กออกทะเลมาไกลเกินไปจะเป็นอันตรายได้ เผชิญพายุพลิกคว่ำได้ง่ายๆ ต้องใช้เรือขนาดใหญ่เท่านั้น เรือหนึ่งลำบรรทุกม้าศึกได้หนึ่งร้อยตัว อีกทั้งเรือที่จะขนส่งม้าก็ต้องดำเนินการดัดแปลงก่อน มิเช่นนั้นก็ไม่สามารถขนส่งได้ เรือทั้งหมดจำเป็นต้องมาดัดแปลงที่นี่ก่อนถึงจะใช้งานได้เจ้าค่ะ”

ซูจ้าวเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง “เรือเดินสมุทรจำนวนมากมารวมตัวกัน เกาะนี้จะยังเป็นความลับและปลอดภัยหรือ?”

ฉินเหมียนเอ่ยว่า “นายหญิงวางใจเถิดเจ้าค่ะ จากเกาะนี้เดินทางไปถึงแนวชายฝั่งละแวกใกล้เคียงของแคว้นฉีต้องใช้เวลาเดินทางอย่างน้อยหนึ่งวัน อีกทั้งในน่านน้ำที่เกาะนี้ตั้งอยู่ก็มีโขดหินอยู่เป็นจำนวนมาก ปกติเรือทั่วไปที่มุ่งหน้ามาจะเลี่ยงบริเวณน่านน้ำนี้ ไม่มีเรือเข้ามาใกล้แน่นอนเจ้าค่ะ หลายเดือนก่อนได้ทำการส่งวัสดุอุปกรณ์และช่างฝีมือกลุ่มหนึ่งจากแคว้นอื่นไปบนเกาะอย่างลับๆ แล้ว บนเกาะมีคนคอยเฝ้าอยู่ หากงานยังไม่เสร็จเรียบร้อยก็ไม่มีทางปล่อยให้ช่างฝีมือคนใดจากไปแน่ เมื่อไรที่จัดส่งสินค้าถึงมณฑลเป่ยโจวแล้วถึงจะปล่อยพวกเขาไปเจ้าค่ะ”

“เตรียมเรือไว้ทั้งหมดห้าร้อยลำ ใช้สำหรับขนส่งม้าสามร้อยลำ อีกสองร้อยลำใช้สำหรับขนส่งเสบียงที่จำเป็นระหว่างเดินทาง บนเรือมีลูกเรือประจำการพร้อม คนเลี้ยงม้าก็จะขึ้นเรือไปพร้อมกับม้าด้วย เมื่อขึ้นเรือแล้ว ก็จะสามารถเดินทางไปถึงที่หมายได้โดยไม่ต้องแวะเทียบท่าเลย! ในกรณีที่เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นก็สามารถให้เรือเสบียงเหล่านั้นเข้าเทียบท่าได้ เพื่อไม่ให้มีใครพบเห็นม้าเจ้าค่ะ”

ซูจ้าวถาม “ต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไรถึงจะเตรียมการพร้อม?”

ฉินเหมียนกล่าวว่า “บนเกาะมีช่างฝีมือประจำการอยู่หนึ่งพันคน การดัดแปลงดำเนินไปอย่างรวดเร็ว แต่ปัญหาคือเรือไม่สามารถเข้ามาที่เกาะพร้อมกันได้ ต้องทยอยส่งมาจากแคว้นต่างๆ และเพื่อเป็นการรักษาความลับเอาไว้ หลังมาถึงเกาะแล้วก็ไม่สามารถทยอยปล่อยออกไปได้ ตอนนี้เรือเหล่านั้นยังไม่ทราบถึงเส้นทางเดินเรือหลังจากนี้ ต้องรอให้เรือทั้งหมดมารวมตัวกันแล้วถึงจะดำเนินการในขั้นสุดท้ายได้ คาดว่าต้องใช้เวลาประมาณสามเดือนเจ้าค่ะ อย่างน้อยๆ ก็ต้องมีเวลาสองเดือนถึงจะเตรียมการทุกอย่างให้เสร็จสรรพ”

ซูจ้าวเอ่ยว่า “จำไว้ หลังจากม้าศึกขึ้นเรือแล้ว เรือจะต้องแยกกันเดินทางไปเท่านั้น ห้ามแล่นไปด้วยกันจนเป็นจุดสนใจเด็ดขาด”

ฉินเหมียนตอบรับ “เรื่องนี้นายหญิงไม่ต้องกังวลเลยเจ้าค่ะ ข้าทราบดี ยามที่ขนถ่ายขึ้นเรือ จะมีเรือเข้าเทียบรับม้าครั้งละสองลำ เมื่อขนถ่ายเสร็จเรียบร้อยก็จะออกเดินทาง เรือทั้งสองลำจะจับคู่กับเรือเสบียงหนึ่งลำ ทั้งสามลำรวมกันเป็นหนึ่งกลุ่ม บนน่านสมุทรฝั่งนี้สามารถล่องเรือได้อย่างอิสระ น่าจะไม่มีปัญหาเจ้าค่ะ ประเด็นสำคัญคือหลังจากเข้าสู่แคว้นหานไปยังมณฑลเป่ยโจว ในช่วงนี้นี่แหละเจ้าค่ะที่อันตรายเป็นอย่างมาก”

ซูจ้าวเอ่ยว่า “ขอเพียงส่งไปถึงทางแคว้นหานได้ ที่เหลือเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องกังวลแล้ว ทางนั้นมีคนขี้กังวลที่รอบคอบระมัดระวังยิ่งกว่าเจ้าอยู่ อีกฝ่ายย่อมจัดการอย่างเหมาะสมเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่เกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้น”

ฉินเหมียนพยักหน้ารับ “เช่นนั้นก็ดีเจ้าค่ะ ทางฝั่งเราเตรียมการมาหลายปี รายละเอียดทุกอย่างล้วนเตรียมไว้พร้อมแล้ว น่าจะไม่มีปัญหาอะไรเจ้าค่ะ”

….

ณ เมืองต้าหยาในยามราตรี แสงโคมกระจัดกระจาย

หนิวโหย่วเต้าที่อยู่ในชุดพื้นเมืองแบบชาวทุ่งหญ้าเดินเล่นไปรอบเมืองต้าหยา เดินไปทั่วคล้ายจะชื่นชมทิวทัศน์และเรื่องแปลกใหม่ ลิ่งหูชิวคอยเดินเล่นเป็นเพื่อน

“น้องหนิว เจ้าเที่ยวเล่นดื่มกินมาตลอดทาง พอเข้าเขตแคว้นฉีก็ยิ่งผ่อนคลาย! ไม่เหมือนคนที่มาจัดการธุระเลย”

ในโรงงานเครื่องปั้นดินเผาแห่งหนึ่ง หนิวโหย่วเต้าชมทักษะฝีมือของช่างปั้นอย่างละเอียด ก่อนจะเดินไปหน้าเตาเผาที่มีเปลวไฟลุกโชน ลิ่งหูชิวเดินเข้ามาหยุดอยู่ด้านข้างแล้วเอ่ยขึ้น

หนิวโหย่วเต้าถอนใจแล้วเอ่ยไปว่า “ไม่รีบ การที่มีคนมาดักสังหารข้าระหว่างทางนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ต้องสะสางปัญหานี้ให้ได้ก่อนเริ่มงาน ข้าต้องสร้างโอกาสให้คนที่ต้องการสังหารข้ามิใช่หรือ”

สร้างโอกาสหรือ? ลิ่งหูชิวมองไปรอบๆ ป้องปากกระซิบถามริมหูเขา “น้องหนิว เจ้าบอกความจริงมาเถอะ สรุปแล้วเจ้าจัดการจั๋วเชาได้อย่างไรกันแน่?”

หนิวโหย่วเต้ากล่าวว่า “วันหน้าท่านย่อมทราบเอง หากท่านอยากทราบตอนนี้เลยก็ได้ ให้หงซิ่วและหงฝูมาอยู่เป็นเพื่อนข้าสักคืน ข้าจะบอกท่าน”

ลิ่งหูชิวกลอกตาใส่ทีหนึ่ง

หลังจากเดินเล่นไปรอบเมืองอย่างไร้เป้าหมาย ทั้งกลุ่มก็กลับไปที่โรงเตี๊ยม

เมื่อหนิวโหย่วเต้ากลับถึงห้อง พบว่ากงซุนปู้รอเขาอยู่ในห้องแล้ว

หนิวโหย่วเต้าวางกระบี่ในมือลง เฮยหมู่ตานออกไปจัดการเรื่องคนทันที ในโรงเตี๊ยมธรรมดาเช่นนี้ ต้องระวังเอาไว้ให้มาก เพราะหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง

กระทั่งเฮยหมู่ตานกลับมาแล้วพยักหน้าให้ กงซุนปู้ถึงเอ่ยขึ้นว่า “เต้าเหยี่ย ข่าวที่ส่งมาในตอนนี้ยังคงเหมือนเดิม ทางทะเลยังไม่พบเรือน่าสงสัยใดๆ ศิษย์ที่รวมตัวอยู่ในแคว้นฉียังคงสืบหาข่าวต่อไปขอรับ”

หนิวโหย่วเต้ากล่าวว่า “หาไม่พบ หรือว่าจะมีการปกปิดอำพรางอะไรไว้?”

ที่ตอนนี้เขาไม่รีบร้อนมุ่งสู่เมืองหลวงแคว้นฉีก็เพราะเขารอข่าวอยู่ จงใจใช้แผนลวง หากยังไม่รู้ข้อมูลอะไร ต่อให้ไปถึงแคว้นฉีก็ไม่อาจตัดสินใจได้ว่าจะเริ่มลงมือจากทางไหนเช่นกัน เขารู้สึกว่าตัวตนของลิ่งหูชิวมีปัญหา ไม่กล้าฝากความหวังทั้งหมดเอาไว้ที่ลิ่งหูชิวแล้ว เตรียมจะจัดการตามวิธีการของตน!

……………………………………………………………………….