ราชันย์หน่วยรบมังกร - ตอนที่ 39.2
ทั้งนี้ ต้องบอกว่าเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานได้ทำการเล่นวิดีโอทั้งหมดซ้ำแล้วซ้ำเล่า อีกทั้ง เขายังใช้ทักษะการประมวลผลและแยกวิดีโอออกมาเพื่อทำการวิเคราะห์ตั้งหลายสิบครั้งแล้วด้วย
“ถ้าเราทำให้คลิปนี้ช้าลงไปยี่สิบเท่า มันจะเป็นแบบนี้ครับ ลองดูสิครับหัวหน้า…”
ระหว่างที่หรานจิงจ้องมองไปยังคลิปวิดีโอตรงหน้า เจ้าหน้าที่หลักฐานก็ชี้นิ้วไปที่เสี่ยวเฉิงทันทีพร้อมกับกล่าวคำพูด “ดูที่เท้าของเขาสิครับ! ตามปกติแล้ว ถ้าเราทำให้คลิปช้าลงไปยี่สิบเท่า การเคลื่อนไหวทั้งหมดของผู้คนในคลิปก็จะถูกสังเกตและมองเห็นได้อย่างชัดเจนโดยไม่เบลอ ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวของเด็กที่กำลังข้ามทางม้าลายหรือการเคลื่อนที่ของล้อรถ เราจะเห็นมันได้อย่างชัดเจนเลย แต่หัวหน้าลองมองดูสิครับ! ขนาดผมลดความเร็วของคลิปไปตั้งยี่สิบเท่าแล้วนะ แต่การเคลื่อนไหวของเจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นยังเบลอแล้วก็มองไม่ชัดอยู่เลย”
หรานจิงพลันหรี่ตาลง “ทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ?”
เจ้าหน้าที่หลักฐานครุ่นคิดและทำการวิเคราะห์ “ต้องบอกเลยว่าขนาดลดความเร็วของคลิปลงไปตั้งยี่สิบเท่าแล้ว เรายังมองการเคลื่อนไหวของเขาไม่ชัดเลย ถ้าจะให้เปรียบเทียบ มันเหมือนกับว่าภายในหนึ่งวินาที เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นก้าวเท้าได้อย่างน้อยแปดถึงสิบเก้าเลยครับ!”
“มันเป็นไปได้ที่ไหนกัน?” หรานจิงพลันตกใจไม่น้อย
“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอกครับ เราได้ไปทำการตรวจสอบที่เกิดเหตุแล้ว แถมเจ้าหน้าที่คนอื่นก็พยายามจำลองสถานการณ์ขึ้นเพื่อจับความเร็วของเขาแล้วเหมือนกัน มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะวิ่งไปช่วยพวกเด็กนักเรียนภายในเวลาแค่สองวินาทีได้! ตามหลักความเป็นจริงแล้ว รถของชายติดโคเคนจะต้องชนเข้ากับกลุ่มเด็กนักเรียนช่วงวินาทีที่สาม แต่เจ้าหน้าที่คนนั้นใช้เวลาเพียงสองวินาทีเท่านั้นในการวิ่งเข้าไปอุ้มเด็กนักเรียนตั้งสองคนออกไปจนปลอดภัย มันเป็นคลิปวิดีโอที่น่าขนลุกเสียจริง! นี่แหละครับคือสาเหตุที่พวกเราคิดว่ามันแปลกประหลาดไม่น้อยเลย อันที่จริง มีสำนวนโบราณอยู่สำนวนหนึ่งกล่าวเอาไว้ว่า ‘ผู้ที่เก่งกาจต่างก็เคยเป็นคนธรรมดามาก่อนทั้งนั้น‘ ผมคิดว่า… เจ้าหน้าที่ลาดตระเวนระดับล่างของเราคนนี้จะต้องซ่อนความสามารถพิเศษหรือพรสวรรค์อะไรบางอย่างเอาไว้แน่เลยครับ”
ทันใดนั้น หรานจิงก็รู้สึกสับสนและตกใจไม่น้อยหลังจากได้เห็นคลิปวิดีโอและฟังการวิเคราะห์ทั้งหมดจากเจ้าหน้าที่
– ที่ห้อง –
เสี่ยวเฉิงนอนไม่ค่อยจะหลับเท่าไหร่ เขาเอาแต่พลิกไปแล้วก็พลิกมา
นั่นเป็นเพราะเซินเหยาเอาแต่เคาะประตูห้องของเขาไม่ยอมหยุด แต่ท้ายที่สุดแล้ว เสี่ยวเฉิงก็ต้องตื่นขึ้นมาและเปิดประตู
ทันทีที่เห็นว่าเซินเหยายืนรออยู่หน้าประตู เสี่ยวเฉิงก็พลันถามขึ้น “เคาะจนพอใจเธอหรือยัง?”
เธอเผยเสียงหัวเราะพร้อมกับกล่าวคำพูดออกมา “บอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าเมื่อคืนนายชนะพนันทุกตาได้ยังไงกัน? ถ้ายอมบอก นายไม่ต้องคืนเงินสองแสนหยวนให้ฉันเลยก็ได้…”
เสี่ยวเฉิงก็ตอบกลับไปตามตรง “แล้วมันยังไงกันล่ะ? ก็เพราะโชคช่วยไง”
“คิดว่าฉันไม่รู้หรือยังไงกัน?” เซินเหยากล่าว “ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบที่จะเชื่อเรื่องแบบนั้นหรอกนะ” หลังจากนั้น เธอก็มองเสี่ยวเฉิงตั้งแต่หัวจรดเท้า “ฉันว่าเมื่อก่อนนายต้องเป็นนักพนันมืออาชีพแน่เลย”
เสี่ยวเฉิงมองไปยังเซินเหยาพร้อมถามขึ้น “เธอจะไม่หยุดสงสัยจนกว่าฉันจะตอบใช่ไหม?”
“ก็ฉันอยากรู้นี่! ยิ่งถ้านายไม่ยอมตอบ ฉันก็อยากรู้มากกว่าเดิมอีก!” เซินเหยากล่าวคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น เธอเป็นคนชัดเจนกับคำพูดของตัวเองมาก
ถ้าเสี่ยวเฉิงไม่ยอมบอก ก็อย่าหวังว่าเขาจะได้นอนหลับอย่างสงบสุขเลย…
เสี่ยวเฉิงพลันหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับมองไปยังเซินเหยาและเผยสีหน้าสุดจริงจังออกมา “เธอพูดถูกแล้ว ฉันเป็นเทพแห่งการพนัน ประสาทรับเสียงของฉันได้ยินทุกอย่าง มันได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจที่กำลังเต้น อีกอย่าง ตาของฉันเองก็สามารถมองเธอได้อย่างทะลุปรุโปร่งเลยล่ะ มองเข้าไปยังจิตวิญญาณของเธอยังได้เลย”
เซินเหยาเผยท่าทีร้อนรนออกมาเล็กน้อย “ฉันกำลังจริงจังกับนายอยู่นะ!”
เสี่ยวเฉิงพลันตอบกลับ “ฉันเองก็จริงจังเหมือนกัน เมื่อสามวินาทีที่แล้ว หัวใจของเธอเต้นไปแล้วตั้งห้าครั้ง!”
ทันใดนั้น เซินเหยาพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้น เธอก็เผยท่าทีสุดลังเลออกมาพร้อมกับมองไปที่เสี่ยวเฉิง เขาไม่ได้ดูเหมือนกับเทพเจ้าแห่งการพนันเลยด้วยซ้ำ เขาดูเหมือนเทพเจ้าแห่งความโง่เขลาเสียมากกว่า “ฮ่าฮ่า งั้นเหรอ?! งั้นลองมองตาฉัน แล้วบอกมาหน่อยสิว่านายเห็นอะไร…”
ทันใดนั้น เสี่ยวเฉิงก็มองไปยังเซินเหยาอย่างจริงจัง ทั้งสองพลันจ้องตากันเป็นเวลากว่าสิบวินาทีเต็ม หลังจากนั้น เสี่ยวเฉิงก็พลันกล่าวคำพูดออกมา “ช่วยเช็ดขี้ตาออกหน่อยเถอะ ขอร้องล่ะ…”
“ไอ้บ้าเสี่ยวเฉิงเอ๊ย!” เซินเหยาตบแขนเสี่ยวเฉิงเต็มแรง และในระหว่างที่เธอกำลังจะหันหลังเดินจากไป เสี่ยวเฉิงก็กล่าวคำพูดออกมาอีกครั้ง “สิบเวลานาทีก่อน อัตราการเต้นหัวใจของเธอเพิ่มขึ้นมาเป็นยี่สิบห้าครั้ง นั่นหมายความว่าเธอน่าจะกำลังรู้สึกร้อนรนหรือไม่ก็กระวนกระวายใจอยู่”
“เชิญนายพูดเรื่องไร้สาระต่อไปเถอะ!” ทันทีที่เธอหันหลังหลังไป เซินเหยาก็เผยหน้าแดงออกมา เธอตะโกนขึ้นมาโดยไม่หันกลับมามองเสี่ยวเฉิงเลยสักนิด “ตามปกติแล้ว หัวใจของผู้หญิงจะเต้นบ่อยกว่าผู้ชาย… ผู้ชายที่สามารถทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงได้คงจะยังไม่เกิดเลยมั้ง! ฮึ!”
หลังจากนั้น เธอก็เดินจากไป…
