ราชันเร้นลับ 2 : วัฏจักรแห่งชะตา (Circle of Inevitability) - ตอนที่ 169 ห้ำหั่นในห้องปิด

ตอนที่ 169 ห้ำหั่นในห้องปิด

ท่ามกลางเสียงจ๊อกๆ ลูเมี่ยนที่กังวลว่า ‘ค้อนเหล็ก’ แอตอาจสัมผัสถึงอันตรายได้ จึงทำเพียงกะเกณฑ์ความสูงคร่าวๆ แล้วเหนียวไกปืน

ปัง!

กระสุนพุ่งผ่านม่าน ทิ้งรอยไหม้เอาไว้

แต่ก่อนหน้านั้น เส้นขนทั่วร่าง ‘ค้อนเหล็ก’ แอตเกิดลุกตั้งชัน จึงรีบทิ้งตัวนอนตะแคงโดยไม่สนว่าตนกำลังปัสสาวะ

ของเหลวสีเหลืองกระเซ็นซ่าน กระสุนนัดดังกล่าวพุ่งถากแขนของ ‘ค้อนเหล็ก’ ไปชนกำแพง แล้วกระเด้งกลับมาเกือบโดนลูเมี่ยน

ลูเมี่ยนที่ยิงพลาดเป้ารีบทิ้งปืนลง จับสองฝั่งของม่านแล้วออกแรงกระชาก แล้วโยนม่านคลุมใส่ ‘ค้อนเหล็ก’

ยังไม่ทันที่แอตจะฟื้นตัวจากความเจ็บปวด การมองเห็นก็พลันดำมืดเพราะถูกม่านสีขาวครีมคลุมตัว

ค้อนเหล็กมิได้ตื่นตระหนก รีบกลิ้งตัวไปหลบข้างอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็ใช้สองมือจับม่านรวบ แล้วฟาดออกไปประหนึ่งอาวุธ

ปึก! หมัดหนักๆ ที่ลูเมี่ยนประเคนใส่ ถูกม่านที่รวบเป็นกำฟาดจนเบี่ยงวิถีเล็กน้อย พลาดการชกใส่ศีรษะของ ‘ค้อนเหล็ก’

แอตถือโอกาสลุกขึ้นยืน ท่ามกลางเสียงแคว๊ก เขาฉีกกางเกงตัวเองออกมาส่วนหนึ่ง

แอตสาวหมัดตรงเต็มแรง ดุจดังค้อนเหล็กที่ทุบใส่ลูเมี่ยน

เด็กหนุ่มรีบยกแขนกัน พลันตระหนักว่าศัตรูมีพละกำลังเหลือล้นจนน่าหวาดหวั่น ชนิดที่ตนไม่น่าจะรับไหว

ลูเมี่ยนจำต้องถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อหาหลักยัน ส่งผลให้แอตกลับมาตั้งตัวได้ และเริ่มเปิดฉากบุกโดยใช้สองมือสลับกันชก

อาศัยความสูงและช่วงแขนที่ยาวกว่า กอปรกับพละกำลังที่มากกว่า แอตมิได้ใช้ทักษะอื่นใดนอกจากหมดตรงอันหนักหน่วง ซึ่งพุ่งใส่ลูเมี่ยนปานกระสุนปืนใหญ่

จนกระทั่ง ‘ค้อนเหล็ก’ มองเห็นใบหน้าผู้โจมตีเต็มสองตา

ผมสีบลอนด์ผสมดำ นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนสดใส จมูกยัดด้วยก้อนกระดาษสีขาวที่ดูไม่เข้ากัน

ชาร์ล? ชาร์ลที่ฆ่ามาร์โกต์และทำให้วิลสันปางตาย? แอตตกใจในทีแรก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยินดีปรีดา

ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น… เราฆ่ามันได้แน่!

ห้องน้ำคับแคบมาก ลูเมี่ยนที่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนกับกลิ่นเหม็น ทำได้เพียงต่อย ‘คนยักษ์’ ที่สูงเกือบหนึ่งเมตรเก้าไปสองหมัด ก็ต้องถอยหลังสองก้าว จนถูกต้อนให้หลังพิงประตู

ขณะเดียวกัน พวกนักเลงข้างนอกที่ได้ยินเสียงปืน ต่างพากรูกันวิ่งตรงมา หนึ่งในนั้นจับลูกปิดประตูแล้วพยายามดันเข้า

ลูเมี่ยนที่กำลังจะหลบหมัดต่ำของ ‘ค้อนเหล็ก’ พลันถีบขาซ้ายกลับหลังใส่ประตูอย่างแรง

โครม! ประตูไม้ที่เปิดแง้มเล็กน้อย กลับไปปิดสนิทอีกครั้ง เกือบกระแทกจมูกของนักเลงด้านนอก

เมื่อตระหนักว่าคงเปิดประตูด้วยวิธีปกติไม่ได้ เหล่านักเลงต่างชักปืนออกมา บ้างยกสูง บ้างเล็งต่ำ ทุกกระบอกหันเข้าหาประตูไม้ แต่ไม่มีใครกล้าลั่นไก

พวกเขายังมีสติอยู่ รับรู้ว่าห้องน้ำค่อนข้างคับแคบ และยังไม่มีข้อมูลว่าใครกำลังขวางประตูอยู่ การยิงส่งเดชอาจทำให้แอตบาดเจ็บหรือถึงตาย จากจะได้เปรียบกลายเป็นเสียเปรียบแทน

ขณะเดียวกัน ลูเมี่ยนฉวยโอกาสจากการถีบใส่ประตู ย่อตัวหลบหมัดตรงของ ‘ค้อนเหล็ก’ แล้วถีบส่งตัวเองมุดเข้าหาสีข้างของศัตรู

หมัด ศอก เข่า เท้า เด็กหนุ่มรัวหมัดมวยในระยะประชิด ทุกการจู่โจมหวังผลขัดจังหวะ ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้ง้างเต็มที่

ก็เหมือนกับกลาดิเอเตอร์ที่ชินกับการออกเสียง ‘ไฮย่าห์!’ ในยามหายใจออกและส่งกำลัง แต่ทุกครั้งกลับทำได้เพียง ‘ไฮ’ แต่ไม่ได้ ‘ย่าห์’ รีดพละกำลังได้เพียงครึ่งเดียวก็ถูกอีกฝ่ายเข้ามาขัดจังหวะ

หลังจากลูเมี่ยนเปลี่ยนกลยุทธ์ ความแตกต่างด้านพละกำลังก็ถูกหักล้างไปมาก ไม่เพียงจะกลับมาตอบโต้ได้บ้าง แต่ยังใช้ประโยชน์จากร่างกายที่ยืดหยุ่นกว่า ขยับตัวในทิศทางแปลกประหลาดได้มากกว่า เพื่อคอยเปลี่ยนตำแหน่งอยู่ตลอดเวลา

ไม่นานนัก ‘ค้อนเหล็ก’ ก็กลายเป็นฝ่ายที่ถูกต้อนจนหลังพิงประตูห้องน้ำ

แอตกังวลว่าพวกลูกน้องจะไม่เฉลียวใจ บุ่มบ่ามรัวยิงเข้ามา จึงรีบตะโกนด้วยความร้อนใจ ไม่อยากพรุนเป็นรังผึ้ง

“อย่ายิง!”

แม้จะถูกชาร์ลอาศัยลูกเล่นจนสถานการณ์กลับมาสูสี แต่ ‘ค้อนเหล็ก’ มิได้ท้อแท้ ยังคงมั่นใจมากว่าชัยชนะอยู่ในกำมือ

ตราบใดที่เขาเล่นไปตามเกมของตัวเอง ด้วยสภาพแวดล้อมของห้องน้ำ สุดท้ายแล้วตนจะเป็นฝ่ายชนะ อยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็วเท่านั้น

แน่นอน ‘ค้อนเหล็ก’ ไม่ติดประมาท ยังคงใช้หมัดเท้าเตะต่อยต่อเนื่อง หวังไล่ต้อนให้ลูเมี่ยนหลังพิงหน้าต่าง สร้างพื้นที่ว่างหน้าประตูเพื่อให้ลูกน้องเข้ามาช่วย

เขายังกังวลกับพลังเหนือธรรมชาติของศัตรู จึงรู้สึกอุ่นใจกว่าถ้ามีปืนหลายๆ กระบอกคอยสนับสนุน จะได้รีบปิดฉากการต่อสู้นี้โดยเร็ว

ตลอดการต่อสู้ ‘ค้อนเหล็ก’ คอยใช้หางตาสังเกตรอบตัว หวั่นเกรงว่าศัตรูจะแอบวางกับดักหรือซ่อนตัวช่วยที่ทรงพลังเอาไว้

หางตาของเขาเหลือบไปทางขอบอ่างอาบน้ำ แลเห็นขวดโลหะใบเล็กกำลังเปิดฝาอยู่

ไว้ทำอะไร? เพียงแอตผุดข้อสงสัย ลูเมี่ยนก็เผยรอยยิ้มยียวน พลางตะโกนพร้อมกับป้องกันอย่างเต็มกลืน

“กระจอก… ชะมัด!”

“คิดจะรอ… ให้คนข้างนอก… เข้ามาช่วยสินะ!”

ปึด! สติแอตขาดผึ่งด้วยความเดือดดาล

เขาไม่สนใจอะไรอีก เริ่มโหมบุกอย่างบ้าคลั่ง

พลังยั่วยุ!

ลูเมี่ยนได้เสริมอำนาจการยั่วยุลงในสองประโยคเมื่อสักครู่!

ต่อหน้า ‘ค้อนเหล็ก’ ที่กำลังโกรธจัด ต่อหน้าพายุกำปั้นอันหนักหน่วงปานค้อนทุบ เด็กหนุ่มฝืนประคองสถานการณ์อย่างยากลำบาก บางครั้งก็ต้องอาศัยความยืดหยุ่นของนักเต้นเพื่อเปลี่ยนตำแหน่ง

รู้ตัวอีกที ลูเมี่ยนถูกต้อนจนหลังพิงหน้าต่างแล้ว

ส่งผลให้พื้นที่หน้าประตูห้องน้ำกว้างพอที่จะเปิดเข้ามาได้ แต่พวกลูกน้องกลัวว่าการถีบจะทำให้ประตูกระเด็นใส่หลังแอต จึงตัดสินใจค่อยๆ ผลักเข้ามา

ทันใดนั้นเอง ลูเมี่ยนที่นาสิกประสาทใกล้ชำรุดเพราะกลิ่นฉุน เริ่มสังเกตเห็นว่าพละกำลังของ ‘ค้อนเหล็ก’ เริ่มถดถอย ความเร็วในการออกหมัดช้าลงมาก

ยาสลบเริ่มออกฤทธิ์แล้ว! ลูเมี่ยนรีบฉากหลบด้านข้าง ตั้งหลักวางเท้าให้มั่นคง บิดเอวส่งเล็กน้อย แล้วเหวี่ยงหมัดสวนกลับไป

เปรี้ยง!

ท่อนแขนของ ‘ค้อนเหล็ก’ ที่รับหมัดไว้ได้ทัน เริ่มมีอาการสั่นชัดเจน แววตาดูตื่นตระหนกระคนหวาดกลัว

ทำไม… เรี่ยวแรงของเราหายไปไหน?

ทำไมปฏิกิริยาถึงช้าลง?

ลูเมี่ยนที่ดูออกว่าเหยื่อไม่เหมือนเดิมแล้ว สาวหมัดตรงใส่สองครั้งซ้อน แหวกท่อนแขนของแอตออกจากกัน

ตามด้วยการสืบเท้าเข้าประชิด บิดตัวเล็กน้อย ออกแรงตีศอกซ้ายใส่แผ่นอกอีกฝ่าย

‘ค้อนเหล็ก’ ตอบสนองไม่ทัน หลบไม่พ้น ถูกศอกซ้ายกระแทกใส่เต็มเปาจนซี่โครงหัก การมองเห็นดำมืด หน้าอกเริ่มจุกเสียด

ลูเมี่ยนไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายปรับตัว รีบตามซ้ำด้วยหมัดฮุกขวาใส่ท้องทันที

เด็กหนุ่มไม่เคยคาดหวังว่ายาสลบจะทำให้ ‘ค้อนเหล็ก’ หมดสติได้อยู่แล้ว ต้องไม่ลืมว่าศัตรูสามารถต้านทานอิทธิพลจาก ‘พลังวิเศษ’ ด้วยร่างกายและจิตใจ เป็นธรรมดาที่จะครอบคลุมไปถึงยาสลบ อีกทั้ง แม้ห้องน้ำจะคับแคบและปิดตาย แต่ด้านในก็ยังมีอ่างอาบน้ำ ชักโครก และอ่างล้างหน้าที่ทำให้ผลของยาสลบเจือจางลงมาก

เป้าหมายของลูเมี่ยนตั้งแต่ต้นก็คือ ใช้ยาสลบเพื่อลดฝีมือการต่อสู้ของแอต เช่นตอบสนองได้ช้าลง พละกำลังลดน้อยลง

หากทำสำเร็จ ตาชั่งแห่งชัยชนะก็จะเอนเอียงมาทางตน!

ผัวะ!

‘ค้อนเหล็ก’ ที่ถูกชกท้องเต็มแรง ร่างกายตอบสนองตามสัญชาตญาณ ตัวงอจนเตี้ยกว่าลูเมี่ยนไปแล้ว

เด็กหนุ่มไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย ยกกำปั้นทั้งสองข้าง แล้วทุบสุดแรงใส่กกหูทั้งสองฝั่ง

ปึก!

ท่ามกลางเสียงทื่อๆ การมองเห็นของแอตพลันมืดสนิท ความคิดดับวูบในบันดล

นี่คือผลจากการโจมตีใส่จุดตายควบคู่กับยาสลบ

ลูเมี่ยนย่อตัวลง ช่วยพยุง ‘ค้อนเหล็ก’ ให้ทรุดลงตรงหน้า

เนื่องจากพวกนักเลงเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาได้สักพักแล้ว เพียงแต่แอตคอยยืนขวางปากกระบอกปืนไว้ตลอด จนแทบไม่เหลือช่องให้ยิงลูเมี่ยน

แต่ตอนนี้พวกเขาเห็นแล้วว่า หัวหน้าร่างยักษ์ของตน ถูกผู้โจมตีอัดจนหมดสติ

ลูเมี่ยนพยุงร่าง ‘ค้อนเหล็ก’ ไว้ด้านหน้า พลางพูดกับกลุ่มคนตรงประตูด้วยรอยยิ้ม

“ยิงสิ ทำไมไม่ยิงล่ะ?”

เมื่อหนึ่งในคนของแก๊งเห็นสีผมอันเป็นเอกลักษณ์ของเด็กหนุ่ม — บลอนด์ผสมดำ ผนวกกับใบหน้าอันหล่อเหลา ก็เกิดความเชื่อมโยงในใจทันที

“ชาร์ล? แกคือชาร์ล?” เขาโพล่งด้วยความตกตะลึง

ชาร์ลผู้สังหารหัวหน้าหน่วยมาร์โกต์ และโยนหัวหน้าหน่วยวิลสันลงจากชั้นสี่?

ชาร์ลแห่งพรรคซาฟาห์?

เป็นเขาอีกแล้ว?

ลูเมี่ยนสังเกตเห็นความกลัวจากก้นบึ้งบนใบหน้าพวกนักเลง จึงยิ้มพลางตบบ่า ‘ค้อนเหล็ก’ คล้ายกับช่วยปัดฝุ่นออกจากไหล่

จากนั้น เด็กหนุ่มพยุงแอตพร้อมกับเดินสืบเท้าเข้าไปใกล้ประตูห้องน้ำ

ขณะเดียวกันก็ยกมุมปาก กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“พวกแกมีสองทางเลือก… หนึ่ง รีบหนีออกจากห้องแล้วไปฟ้องบอสใหญ่ สอง ถูกฉันฆ่าเรียงคนที่นี่”

เด็กหนุ่มพูดพลางสืบเท้าเข้าหา แม้จะยิ้มแย้ม แต่ดวงตาเย็นชาคอยกลอกไปตามใบหน้าของนักเลงทุกคน ราวกับครุ่นคิดว่าจะเชือดทิ้งอย่างไรดี

พวกนักเลงต่างกลัวจนตัวสั่นอย่างไม่อาจอดกลั้น ในหัวทุกคนผุดความคิดคล้ายคลึงกัน

อย่างไรเสีย หัวหน้าของพวกตนอย่าง ‘ค้อนเหล็ก’ ก็ถูกอีกฝ่ายจับเป็นตัวประกันแล้ว การยิงส่งเดชรังแต่จะทำให้บาดเจ็บเพิ่ม รีบกลับไปขอความช่วยเหลือจากบอสใหญ่ไม่ดีกว่าหรือ?

“หา…?” ลูเมี่ยนทำเสียงขึ้นจมูก เพื่อเร่งให้อีกฝ่ายตัดสินใจ

คิดไวทำไว สมาชิกแก๊งรายแรกหันหลังแล้วรีบวิ่งออกจากห้อง ส่วนคนอื่นๆ ก็ไม่กล้าเผชิญหน้าต่อ

เมื่อไม่มีใครหลงเหลืออยู่ ลูเมี่ยนถอนหายใจเบาๆ

หากอีกฝ่ายอำมหิตมากพอ ไม่ถูกความหวาดกลัวครอบงำสมอง ด้วยสภาพแวดล้อมอันคับแคบของห้องน้ำ ปืนสิบกระบอกนับว่าเพียงพอแล้วที่จะยิงเขาให้ตาย

แน่นอนว่า ‘ค้อนเหล็ก’ ก็อย่าหวังจะมีชีวิตรอด

จากที่นี่ไปยังอาคารหมายเลข 126 บนถนนใหญ่ตลาด ต้องวิ่งอย่างต่ำสี่นาที… เราต้องรีบสอบปากคำให้จบก่อนที่ ‘แมงป่องดำ’ โรเจอร์จะออกจากบ้าน เผื่อเวลาไว้สำหรับหนีออกจากจุดเกิดเหตุ กลับไปยังคาบาเร่ต์ลมเอื่อยเพื่อพบกับบารอนบรินิแยร์… มีเวลาแค่สี่นาที… ลูเมี่ยนวิเคราะห์สถานการณ์พลางคุกเข่า โดยพิง ‘ค้อนเหล็ก’ ไว้กับกรอบประตูห้องน้ำ

ถัดมา เด็กหนุ่มจัดการถอดข้อต่อไหล่ของเหยื่อ มัดขาให้ติดกันด้วยผ้าม่านอาบน้ำ แล้วเปิดหน้าต่างเพื่อให้อากาศถ่ายเท

จัดการทั้งหมดเสร็จ ลูเมี่ยนนำกระดาษที่อุดจมูกออก นำขวดโลหะใบเล็กที่บรรจุแก๊สฉุนมาจ่อจมูก ‘ค้อนเหล็ก’

ฮัดชิ่ว!

‘ค้อนเหล็ก’ แอตจามพร้อมกับลืมตา

ลูเมี่ยนดึงขวดโลหะกลับ ปิดฝาให้เรียบร้อย รักษาสถานะอ่อนแรงของอีกฝ่ายเอาไว้

“ค…คิดจะทำอะไร…?” เมื่อ ‘ค้อนเหล็ก’ เห็นชัดเจนว่าใครอยู่ตรงหน้า ก็ถามด้วยอาการหวาดหวั่นปนประหม่า

……………………………………………………..