ราชาบลัดเอลฟ์ - ตอนที่ 4 ตัวประกัน

ทริสตันยังคงไม่เข้าใจกับสถานการณ์ในตอนนี้ เขาได้แต่จ้องไปรอบๆ ตัวเขาด้วยความประหลาดใจ นี่คือที่ไหน ? ความคิดต่างๆ หมุนวนอยู่ในใจของทริสตัน ขณะที่เขากำลังพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งบ้าๆ ที่เกิดขึ้น

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้มันทำให้เขารู้สึกเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือแฟนตาซีหรือภาพยนตร์ที่เขาเคยดู แต่อย่างไรก็ตามทริสตันรับรู้ และไม่ได้ไร้เดียงสาจนคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่จินตนาการเท่านั้น

ความเจ็บปวดจากไหล่ของเขาหลังจากถูกมือของพวกสัตว์ประหลาดบดขยี้นั้น

ทำให้เขาเชื่อว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ทริสตันแน่ใจว่าหากเขาทำให้พวกมันไม่พอใจ ความตายจะมาหาเขาในพริบตาอย่างแน่นอน

ทริสตันถูกโยนเข้าไปในห้องมืดลักษณะคล้ายห้องใต้ดินพร้อมกับคนอื่นๆ ที่ถูกลากไปก่อนหน้าเขา พวกเขามีประมาณ 40 คน และทุกคนกำลังอยู่ในสภาพที่หวาดกลัว

ทันทีที่ทริสตันพบเลห์ลาเขารีบวิ่งไปหาเธออย่างรวดเร็ว

“ ทริสตัน.. สัตว์ประหลาดตัวนั้น!! พวกมัน .. พวกมันฆ่าทุกคน.. ”

เลห์ล่าพูดอย่างตกใจ

“ ใช่ ฉันรู้ ใจเย็นๆ เลห์ล่า ใจเย็นๆ ”

อันที่จริงทริสตันเองก็พบว่ามันยากมากที่จะสงบสติอารมณ์ในสถานการณ์เช่นนี้

แต่เขาจำเป็นต้องข่มความกลัวเอาไว้ โดยเฉพาะต่อหน้าเลห์ลา

ครู่ต่อมา สิ่งมีชีวิตกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับตัวที่มีผมสีขาว

“ เอาล่ะ.. ให้ข้าดูสิว่าใครจะเป็นผู้โชคดี ” สิ่งมีชีวิตที่มีผมสีขาวพูดขึ้น พลางชี้นิ้วของมันออกมาในทันที

“ เจ้าและเจ้า! “

สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ที่อยู่ข้างๆมัน รีบเข้าไปในกรงทันที และจับมนุษย์สองคนที่ถูกเลือกไป และล็อคกรงอีกครั้งก่อนจะจากไป

“ พวกเขากำลังทำอะไร พวกเขาต้องการอะไรกับเรา!! ”

ทริสตันพยายามสงบสติอารมณ์ และใช้ความคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขานึกได้ว่าในบรรดา 40 คนที่อยู่ในกรง นอกจากเขาและเลห์ลาแล้วยังมีคนอีกสองคนที่สวมเสื้อผ้าที่เขาจำได้

ทริสตันจึงตัดสินใจเข้าหาหนึ่งในนั้น “ คุณ.. คุณเข้าใจฉันไหม? ”

ชายในวัยสี่สิบดูเหมือนนักธุรกิจสวมเนคไท และเสื้อเบลเซอร์ กับหญิงสาวในวัยสามสิบ ต่างพยักหน้า “ พวกคุณเข้าใจไหมว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่? ”

“ ไม่ .. ไม่.. เราไม่รู้อะไรเลย ”

ทริสตันส่ายหัวทั้งสองคนดูหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด จึงไม่สามารถให้ความร่วมมือเขาได้ ไม่นานพวกเขาได้ยินเสียงกรีดร้องออกมาอย่างดังลั่น ใบหน้าของผู้คนในห้องซีดเผือดลงกว่าเดิม ทุกคนต่างเดาได้ว่ามันมาจากคนที่ถูกลากออกไปก่อนหน้านี้

หลายนาทีหลังจากเสียงกรีดร้อง ฝูงสัตว์สีเขียวกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่มีผู้นำของมันมาด้วย พวกมันเข้ามาในกรง พวกเขาเข้าใจแล้วว่าพวกมันมาเพื่อเลือกคนต่อไป ฝูงชนรีบรีบวิ่งกันไปที่มุมห้องอย่างชุลมุน

น่าแปลกทริสตันสังเกตเห็นว่ามีชายหนุ่มอายุราวๆ เขา ยืนอยู่ข้างหน้าและไม่มีทีท่าจะหลบหนี ตามที่คาดไว้สัตว์ประหลาดรีบพาเขาไป พวกมันเดินตรงเข้ามาในห้องอีกครั้ง ในขณะนั้นเองพวกมันมุ่งหน้าเข้าไปหาทริสตัน เลห์ลา และกลุ่มของเขา

ทริสตันรีบเดินเข้าไปใกล้เลย์ลา เพื่อปกป้องเธอ พวกมันอยู่ห่างจากทริสตันเพียงไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นเขารู้สึกได้ว่ามีคนผลักเขามาจากด้านหลัง นักธุรกิจวัยกลางคนกำลังดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว นั่นก็แน่ใจได้แล้วว่าคนๆนั้นคือคนที่ผลักเขาออกมาเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดพวกนี้

สิ่งมีชีวิตสีเขียวต้อนรับทริสตันอย่างรวดเร็วด้วยกำมือที่แข็งแกร่ง เวลานั้นทริสตันเห็นเพียงน้องสาวของเขาร้องไห้เรียกเขาอยู่ แต่ทริสตันก็ไม่สามารถทำอะไรได้

ทริสตัน และชายหนุ่มคนก่อนถูกลากเข้าไปอีกห้อง สายตาของทริสตันยังคงมองไปรอบ ๆ ขณะที่เขาถูกลากเข้าไปในห้อง เขาสังเกตได้ว่าห้องนั้นมีลักษณะคล้ายกับห้องทดลอง มันเต็มไปด้วยเครื่องจักรแปลก ๆ และท่อยักษ์ที่เต็มไปด้วยของเหลวสีแดง

“ นั่นคือเลือด? “ ทริสตันคิดในใจ

ทริสตันถูกขังอยู่ในกรงเหล็กตรงมุมห้องพร้อมกับผู้ชายคนอื่นๆ ที่ถูกพาเข้ามาเหมือนกับเขา ในขณะที่ทริสตันรู้สึกโกรธปนหงุดหงิดที่ถูกชายวัยกลางคนผลักออกมา เขาสังเกตเห็นชายอีกคนเดินเข้ามาหาเขา ชายคนนั้นกำลังสแกนร่างของทริสตันตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับกำลังพยายามตัดสินเขา

“ คุณเข้าใจฉันใช่ไหม? ” ชายแปลกหน้ากระซิบกับทริสตัน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทริสตันหันไปมองที่ชายแปลกหน้าแม้ว่าเขาจะโล่งใจที่ชายคนนั้นสามารถพูดภาษาของเขาได้ แต่ทริสตันเริ่มสงสัยบางอย่างขึ้นในทันที ชายคนนั้นสวมเสื้อผ้าสีดำที่มีลักษณะเฉพาะคล้ายเครื่องแบบ สัญชาตญาณที่ได้รับการฝึกฝนตั้งแต่อยู่ในคุกบอกเขาว่าชายคนนี้ไม่ได้มาจากเครื่องบิน และอาจไม่ได้มาจากโลกด้วยซ้ำ

“ คุณเป็นใคร คุณพูดภาษาของฉันได้อย่างไร? ” ทริสตันถาม

ชายแปลกหน้าแสดงสัญลักษณ์วงกลมแปลก ๆ ในมือซ้ายของเขาให้ทริสตันดู พร้อมอธิบายทริสตันอย่างรวดเร็ว

“ มันเป็นสัญลักษณ์วิเศษ มันช่วยฉันแปลคำพูดของฉันเป็นภาษาต่างๆ ได้ “

“ เวทมนตร์! “ ทริสตันสบถออกมา

หลังจากเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เวทมนตร์อาจเป็นหนึ่งในความเป็นจริงใหม่ที่เขาต้องรับมือ “ บอกฉันที คุณเห็นพายุสีม่วงก่อนที่คุณจะมาถึงที่นี่หรือไม่ ? “ ชายแปลกหน้ารีบพูดต่อ

ทริสตันจำพายุสีม่วงที่เกิดขึ้นบนท้องฟ้าได้อย่างดี ซึ่งเป็นภาพที่เขาเห็นจากอีกฟากหน้าต่างเครื่องบินก่อนเขาจะอยู่ที่นี่ “ใช่ ฉันจำได้ คุณรู้ไหมว่านั่นคืออะไร? ”

“ มันต้องเป็นหนึ่งในคาถาต้องห้ามที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ผู้นำของพวกมันที่นี่ใช่ก็อบลินธรรมดาแน่นอน ” ชายคนนั้นพึมพำ

ทริสตันรู้สึกสับสนเมื่อได้ยินคำพูดของชายแปลกหน้า นั่นเป็นเพราะเขาไม่เข้าใจสิ่งที่ชายคนนั้นพูด

“ ผี? “ ทริสตันถามอย่างงุนงงกับคำที่ไม่คุ้นเคย

ก็อบลินเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกกล่าวถึงในหนังสือแฟนตาซีหรือภาพยนตร์ฮอลลีวูดเท่านั้น

นอกจากนี้ ถ้าเขาเปรียบเทียบสิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างหน้าเขากับ “ ก็อบลิน “ ที่เขารู้จัก แม้ว่าจะมีรูปร่างที่ใกล้เคียงกัน แต่พวกมันมีสีผิว และใบหน้าที่แตกต่างออกไป

เมื่อเห็นสีหน้าของทริสตัน

ชายแปลกหน้าพยักหน้าอย่างเข้าใจในทันที “ คุณต้องถูกพรากมาจากโลกเบื้องล่างแน่ๆ ”

ก่อนที่ทริสตันจะถามว่า ‘ โลกเบื้องล่าง ‘ที่เขาพูดหมายถึงอะไร

“ คุณไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์มนุษย์กับเอลฟ์ใช่ไหม? ออร์คและเอลฟ์เหล่านั้นมันคือสิ่งที่ก็อบลินสร้างขึ้นเพื่อทำหน้าที่ต่อต้านเผ่าพันธุ์ของมนุษย์ “ ชายแปลกหน้ารีบพูดต่อ สีหน้าของทริสตันตั้งคำถามขึ้นอย่างชัดเจน

“ คุณสู้ได้ไหม? ควงอาวุธได้ไหม? อย่างน้อยคุณต้องสามารถต่อสู้ได้ หากต้องการเอาตัวรอด “ ชายแปลกกล่าวอย่างเมินเฉยต่อสีหน้าของทริสตัน

เขายังตกใจกับการรู้ว่าออร์ค และเอลฟ์มีจริง  ‘ ใช่ฉันทำได้ ‘ ทริสตันตอบ

“ เยี่ยม! “

“ หลังจากนี้ คุณต้องทำตามคำสั่งของฉัน และเราอาจจะเอาตัวรอดไดh อีกอย่าง เรียกฉันว่าเดสมอนด์ ”

ทริสตันเงียบไปครู่หนึ่ง

“ ฉันชื่อทริสตัน ” เขาตอบ

“ ทริสตัน เธอจะช่วยฉันหลุดพ้นจากขุมนรกนี้ ”