ราชินีพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 19 ไม่ทันไรก็ได้สัญลักษณ์สีแดงซะแล้ว

“โอ้ ธิดาสวรรค์แห่งสำนักพรตเสวียนหมิง เสียมารยาทต้อนรับจริงๆ เลย” คนที่กำลังพูดนี้เป็นคนเดียวที่มีสัญลักษณ์การฆ่าสีแดงเลือดดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหัวหน้าของคนกลุ่มนี้ เขาหัวเราะและเอ่ยขึ้นกับซู่ซิน

ปัญญาอ่อน!

เจียงหลีบ่นในใจ นางไม่เข้าใจจริงๆ มาถึงที่นี่แล้วซู่ซินเอาความมั่นหน้ามาจากไหน ในถ้ำสวรรค์ไม่มีสถานะ ฆ่าแล้วก็ฆ่าเลย คนที่ถูกฆ่าหมายความว่าตนเองใช้การไม่ได้แล้ว

ท่าทีของคนนั้นทำให้ซู่ซินรู้สึกภาคภูมิใจ นางพูดอย่างหยิ่งผยองว่า “รู้ว่าข้าคือธิดาสวรรค์แห่งสำนักพรตเสวียนหมิง ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”

สีหน้าผู้ชายของหลิงอวี้จงสิบกว่าคนยิ่งดูยียวนมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาไม่เพียงแต่ไม่แยกย้ายกันไปตามคำสั่งของซู่ซิน แต่กลับยืนขวางถนนแทน

เจียงหลีกอดอกดูการละครค่อยๆ บรรจบกัน นางขมวดคิ้วเล็กน้อยมักรู้สึกเสมอว่าซู่ซินไม่ควรเป็นสตรีที่พิการทางสมองเช่นนี้

นางมีจุดประสงค์อะไร เจียงหลีถามตนเองในใจ

“แย่แล้ว!” ชิงหว่านกระซิบคิดที่จะขึ้นไปช่วย แต่ทันทีที่นางขยับเจียงหลีก็คว้าข้อมือของนางไว้ก่อน

“พวกเจ้ายังไม่ไสหัวไปอีก!” ซู่ซินตวาดลั่น

จู่ๆ คนของหลิงอวี้จงก็หัวเราะลั่น หลังจากหัวเราะก็มองซู่ซินแล้วเอ่ยขึ้น “แม่นางน้อย เจ้าอวดดีเกินไปแล้ว เจ้าคิดว่าที่นี่ยังเป็นฐานสำนักพรตเสวียนหมิงอยู่รึ ที่นี่เป็นถึงถ้ำสวรรค์ ไม่มีกลุ่มอำนาจ ตำแหน่งและสถานะใดๆ”

ซู่ซินหัวเราะเยาะที่มุมปาก “แล้วอย่างไร เจ้าคิดว่าสามารถขัดขวางพวกข้าด้วยพวกสวะอย่างเจ้าได้หรือ”

ทันใดนั้นนางก็หันไปมองเจียงหลีและชิงหว่านและตะโกนว่า “พวกเจ้ามัวยืนบื้ออยู่ทำไม ยังไม่ลงมือฆ่าพวกมันอีก”

“ได้!” ชิงหว่านตะโกนเบาๆ ดวงตาของนางเฉียบคมขึ้น ทันใดนั้นนางก็ปลดปล่อยแสงสีทองที่อยู่เบื้องหลังแล้วพุ่งออกไป

“เหอะ ก็แค่กลุ่มสาวน้อย จับพวกนางเอาไว้” ชายที่มีสัญลักษณ์สีแดงคนนั้นสบถเสียงเย็นแล้วออกคำสั่งกับคนสำนักเดียวกัน

คราวนี้เจียงหลีไม่ขัดขวางชิงหว่าน แล้วเมื่อเห็นดังนั้นนางจึงปล่อยวิญญาณยุทธ์บ้างเช่นกันจากนั้นเข้าร่วมต่อสู้กับซู่ซิน นางจงใจยั่วให้คนกลุ่มนี้โกรธอย่างเห็นได้ชัด แต่จุดประสงค์ของการทำเช่นนั้นคืออะไร

นางมีจุดประสงค์อะไรกันแน่

เจียงหลีรู้สึกเสมอว่าซู่ซินทำมากเกินไป แต่มันทำให้นางไม่สามารถคาดเดาได้

อย่างไรก็ตามตอนนี้คนของหลิงอวี้จงได้ถูกฆ่าไปแล้ว ไม่ว่านางจะสงสัยแค่ไหนแต่ก็ทำได้เพียงฆ่าคนพวกนี้ก่อนแล้วค่อยว่ากันทีหลัง

เจียงหลีจับเจ้าเปี๊ยกไว้ในมือข้างเดียวและเผชิญหน้ากับศัตรูด้วยมืออีกข้างเพื่อป้องกันไม่ให้การต่อสู้ลุกลามไปยังเจ้าเปี๊ยกที่หลับใหล

โชคดีที่สาวกของหลิงอวี้จงเหล่านี้แม้ว่าพวกเขาจะเป็นหลิงจงทั้งหมด แต่เท้ากับพลังวิญญาณของพวกเขาวุ่นวายไม่เสถียรและพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางตั้งแต่แรก

เจียงหลีสังหารคนสองคนติดต่อกันในระยะประชิดและสัญลักษณ์สังหารสีเทาที่กึ่งกลางคิ้วของนางมีสีเข้มขึ้นขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังห่างจากสีดำมากโขนับประสาอะไรกับสัญลักษณ์สีแดง

ในระหว่างการต่อสู้เจียงหลีหาจังหวะมองไปที่ชิงหว่านและซู่ซิน ชิงหว่านตั้งหน้าตั้งตาฆ่าคน เห็นได้ว่านางเกลียดคนของหลิงอวี้จงจากก้นบึ้งของหัวใจ อีกด้านหนึ่งของซู่ซิน นางแบ่งรับแบ่งสู้ดูเหมือนจะไม่แยแสสักนิด

เมื่อศิษย์ของหลิงอวี้จงที่มีสัญลักษณ์การฆ่าสีดำเกือบจะถูกฆ่า ทันใดนั้นซู่ซินก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ ชิงหว่านและทุบตีศิษย์หลิงอวี้จงที่ต่อสู้กับนางจนตายในขณะที่จับชิงหว่านด้วยมืออีกข้างนางจากนั้นก็ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

ชิงหว่านซึ่งจู่ๆ ก็ถูกลากไปจากสนามรบก็ตกใจหันไปมองนางและถามว่า “ซู่ซินเจ้ากำลังทำอะไรเจียงหลียังอยู่ที่นั่น”

ซู่ซินกลับไม่ตอบนางแล้วถอยหลังพลางยิ้มเย็นให้กับเจียงหลี “เจียงหลี ที่เหลือเจ้าจัดการต่อก็แล้วกัน”

แววตาของเจียงหลีสั่นไหว

เหลือเพียงคนสุดท้ายซึ่งก็คือชายที่มีสัญลักษณ์สังหารสีแดงนั่น และพลังปราณการฝึกของเขาน่าจะเป็นหลิงจงขั้นที่สี่เท่ากับเจียงหลี

“โอ้ ไม่เลวเลย เหลือคนสวยที่สุดให้ข้า” ชายสัญลักษณ์ฆ่าสีแดงมองเจียงหลี ถูมือไปมาโดยที่เขายังไม่ได้พูดคนอื่นก็สามารถเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“สวย สวยจริงๆ! หญิงงามเช่นนี้ ข้าฆ่าไม่ลงหรอก อยู่มอบความเร่าร้อนให้ข้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า เจ้าว่าอย่างไร” ชายสัญลักษณ์ฆ่าสีแดงไม่สนใจการตายของคนอื่นโดยสิ้นเชิงมีเพียงเจียงหลีเท่านั้นที่อยู่ในสายตาของเขาและเขาแทบรอไม่ไหวที่จะจัดการนางในทันที

เจียงหลียิ้มตาหยี นี่ซู่ซินคิดว่าสามารถฆ่านางตายด้วยมือของโจรคนนี้ได้หรือ ที่ลากชิงหว่านไปไม่ใช่เพราะใจดีต้องการช่วยนาง แต่เป็นเพราะกลัวชิงหว่านจะยื่นมือเข้าช่วยเจียงหลีต่างหาก

นางทำให้คนอื่นรู้สึกว่าใครๆ ก็ถูกรังแกได้ง่ายๆ ขนาดนั้นเชียวรึ!

เมื่อต้องรับมือกับคนที่เห็นสตรีเป็นของเล่น นางแทบจะไม่ได้ปลดปล่อยวิญญาณยุทธ์ของนางเลย

“กด!” เจียงหลีเอ่ยเสียงขรึม

ทันใดนั้นพลังที่เหมือนภูเขาก็ตกลงมายังชายที่มีสัญลักษณ์สีแดงและกดเขาลงบนพื้นทันที

“อ๊ากก! เจ้าทำอะไรกับข้า” ชายที่มีสัญลักษณ์สีแดงดิ้นพรวดพราดอย่างไม่คิดชีวิต

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา เจียงหลีก็เลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนว่าแม้แต่ในดินแดนซีฮวง กลุ่มอำนาจระดับต่ำก็มีข้อจำกัดเกี่ยวกับความเข้าใจในวรยุทธ์ระดับหายาก

“นางปีศาจ เจ้าปล่อยข้า” ชายที่มีสัญลักษณ์สีแดงเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห

เจียงหลีอุ้มเจ้าเปี๊ยกเดินทีละก้าวเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ นางเงยหน้าขึ้นไปมองซู่ซินที่บังคับลากตัวชิงหว่านหายไปแล้ว

แต่นางรู้ว่าซู่ซินไม่ได้ไปไหนไกลนางกำลังรอดูข่าวเสียชีวิตของเจียงหลีอยู่ข้างหน้า ถ้าเจียงหลีตายตามที่ซู่ซินต้องการ หากไม่ตายก็ต้องถูกจับและต้องทนทุกข์ทรมานจากการล่วงละเมิดของหลิงอวี้จงก็คงยิ่งทำให้นางสะแก่ใจกระมัง

เจียงหลีหัวเราะเยาะ ถอนสายตาและยืนเผชิหน้าผู้ชายของหลิงอวี้จงอย่างสง่าผ่าเผย

“ได้…ได้โปรดเจ้า…ไว้…ชีวิตข้าด้วย” ชายที่มีสัญลักษณ์สีแดงเงยหน้าขึ้นมาอย่างยากลำบาก มองดูสตรีงดงามและน่าหลงใหลที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

เสียงขอร้องอ้อนวอนทำให้เจียงหลีเผยรอยยิ้มเหยียดหยัน “ในถ้ำสวรรค์แห่งนี้ มีแค่ถ้าไม่ฆ่าก็ต้องถูกฆ่ามิใช่หรือ สามารถร้องขอชีวิตได้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

ในขณะที่พูด นางค่อยๆ ยกเท้าขึ้นเหยียบแก้มของชายคนนั้น เหยียบใบหน้าที่เงยของเขาแนบพื้นทีละนิดๆ

“ตั้งแต่ที่เจ้าส่งสายตาเหยียดหยามข้า เจ้าก็สมควรตายแล้วเป็นร้อยๆ ครั้ง” ดวงตาของเจียงหลีเย็นชาและพลังวิญญาณของนางก็ระเบิดออกมาจากใต้เท้า และศีรษะของชายคนนั้นก็เปิดออกที่ฝ่าเท้าของนางทันที

ด้วยพลังวิญญาณที่ปิดกั้นคราบเลือด เจียงหลีถอยเท้าและมองศพที่ไร้ศีรษะบนพื้นด้วยสีหน้าว่างเปล่า

ในขณะนั้นเองที่สัญลักษณ์สังหารสีเทาตรงระหว่างคิ้วของนางมีแสงสีแดงกะพริบ จากนั้นจึงกลายเป็นสัญลักษณ์สังหารสีแดง

เจียงหลีไม่สนใจการเปลี่ยนแปลงนี้อย่างสิ้นเชิง นางกอดเจ้าเปี๊ยกเอาไว้และเดินไปข้างหน้า นางกำลังมองหาคนอื่นเพื่อชำระบัญชี

…

ถ้ำสวรรค์ก็คือถ้ำๆ หนึ่ง

สิ่งที่เรียกว่าถ้ำสวรรค์เป็นโพรงขนาดต่างๆ ต่อเนื่องไม่มีที่สิ้นสุดซึ่งอยู่นอกพื้นผิวโลก เมื่อมองขึ้นไปท้องฟ้าจะถูกแบ่งออกเป็นชิ้นๆ ตามหลุมเหมือนบ่อน้ำ

ถ้ำสวรรค์มีคนมากน้อยเท่าไหร่ ขนาดใหญ่แค่ไหน อาจจะไม่มีผู้ใดทราบ

“เจ้าปล่อยข้า!” ชิงหว่านสะบัดมือซู่ซินแล้วหันหลังกลับไป

ซู่ซินเข้ามาขวางข้างหน้านางเอาไว้แล้วออกคำสั่ง “ห้ามไป!”

ชิงหว่านจ้องนางด้วยความโกรธ “ทำไมถึงทิ้งให้เจียงหลีอยู่ข้างล่างกับคนของหลิงอวี้จงคนเดียว คนพวกนั้นต่างเป็นพวกเลวทรามต่ำช้า!”

ซู่ซินหัวเราะเยือกเย็น “เป็นห่วงขนาดนั้น นางเป็นอะไรกับเจ้า อย่าลืมสิ พวกเราต่างเป็นคู่แข่งกัน เจ้าบอกแล้วไงว่าระดับฝึกฝนของเจ้าต่ำที่สุด เกรงว่าจะถูกคัดออกก่อน ตอนนี้ข้าช่วยเจ้าคัดนางออกไปแล้ว ปกป้องเจ้าครั้งหนึ่งเจ้ายังไม่สำนึกอีกหรือ”