ราชินีพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 30 จักรพรรดิผู้ปกป้องภรรยาอย่างหนัก

จิจิ๊ดดด!

เสียงที่นุ่มนวลเข้ากับรูปลักษณ์ที่น่ารักของเจ้าเปี๊ยกนัก

แต่ขณะนี้มันกลับ…เปลี่ยนไป

“ทำไมท้องฟ้ามืดกะทันหันเช่นนี้!”

“เกิดอะไรขึ้น”

“…”

เจียงหลีเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เดิมทีท้องฟ้าสว่างสดใส ตอนนี้กลับอึมครึม และท่ามกลางความมืดครึ้มปรากฏสีแดงจางๆ รวมอยู่ด้วย

นางเบนสายตาไปยังเจ้าเปี๊ยกที่ยืนอยู่ตรงหน้านางด้วยความประหลาดใจ

ยังคงขนปุยและเจ้าเนื้อเหมือนเดิม

แต่ทำไมถึงให้ความรู้สึกแข็งแกร่งและพึ่งพาได้แก่ผู้คนเป็นพิเศษ

“นี่…ดูเหมือน…ดูเหมือนมีบางสิ่งที่น่ากลัวกำลังจะเกิดขึ้น…” ชิงหว่านโน้มตัวเข้าใกล้เจียงหลี ราวกับอยากใกล้ชิดนางมากขึ้นเพื่อให้รู้สึกปลอดภัย

เป็นสิ่งที่น่ากลัวหรือ

ดวงตาของเจียงหลีหรี่ลงเล็กน้อย

ขณะนี้ นางมองไม่เห็นว่าดวงตาสีเขียวครามประดุจอัญมณีที่งดงามของเจ้าเปี๊ยกและสีนั้นค่อยๆ จางลงและเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม

เบ้าตาทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยสีเดียวกับเลือด

บุคคลที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเจ้าเปี๊ยกถอยหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ เนื่องจากดวงตาที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน

“เดรัจฉานตัวน้อยนี้ช่างแปลกประหลาดนัก!”

“ฆ่ามัน! เร็ว!”

“…”

แคว่กกก!

เสียงดังขึ้นกลางอากาศ

ทุกคนเงยหน้ามอง ซึ่งแม้แต่จียงหลีและชิงวานก็ไม่ยกเว้น

หลักจากนั้น สิ่งที่พวกเขาเห็นคือฉากที่น่าสะพรึงกลัว ท้องฟ้าที่มืดครึ้มของถ้ำสวรรค์มีรอยแตกเกิดขึ้น

พลังยิ่งใหญ่อันน่ากลัวฉีกท้องฟ้าออกเป็นชิ้นๆ และเผยลมปราณเย็นเยือกออกมา

รูที่ฉีกขาดนั้นมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ภายในสีดำที่ไม่มีที่สิ้นสุดดูเหมือนจะซ่อนสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวเอาไว้

อาฮูววว!

เสียงคำรามดังมาจากรอยแตกนั้น

สายตาของทุกคนถูกดึงดูดจากรอยแตกกลางอากาศ เพราะกลัวว่าสัตว์ประหลาดจะโผล่ออกมาจากที่นั่น

เจ้าเปี๊ยกที่น่ารักยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา แต่กลับถูกเพิกเฉย

จิจิ๊ดดด!

“อาฮูววว!”

เสียงที่น่ารักและน่ากลัวดังขึ้นในเวลาเดียวกัน

เวลานี้ ถึงจะมีคนสังเกตเห็นเจ้าเปี๊ยก เจียงหลีเองมองไปที่เจ้าเปี๊ยกด้วยความตกใจ การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้ เริ่มต้นขึ้นหลังจากที่มันส่งเสียง

ทันใดนั้น เจ้าเปี๊ยกค่อยๆ ยกกรงเล็บขวาอวบอ้วนขึ้น กรงเล็บของเจ้าขนปุยสีชมพูตะขลุบพื้นดินอย่างรุนแรง ท่าทางที่นางเกรงขามและทรงพลังเกิดขึ้นจากมัน แต่มันก็ยังดูนิ่งๆ และน่ารักอยู่ดี

แต่เมื่อกรงเล็บตกกระทบพื้น ได้เกิดการสั่นสะเทือนจากพื้นโลก และมีแสงสีทองปรากฏขึ้นใต้กรงเล็บของมัน

เสียงพูดที่ฟังไม่เข้าใจลอยออกมาจากปากของเดรัจฉานตัวน้อย…

“อาฮูววว! ”

ดูเหมือนได้ยินเสียงการต่อสู้ที่โกรธเกรี้ยวของสัตว์ร้ายลอยออกมาจากรอยแตกกลางอากาศ แต่กลับมิอาจต้านทานได้ จนในที่สุดท่ามกลางความตกใจของทุกคน กรงเล็บอันน่ากลัวก็ค่อยๆ ยื่นออกมาจากรอยแตกบนท้องฟ้า

ทันใดนั้น เจียงหลีเบิกตากว้างและมองไปที่กรงเล็บนั้นด้วยความตกใจ

กรงเล็บเต็มไปด้วยเกล็ดละเอียดและแหลมคม มีข้อต่อของกระดูกที่ชัดเจน และผิวหนังเปล่งประกายสีทองเย็นเยือก กรงเล็บประกอบไปด้วยนิ้วทั้งเจ็ด ด้านหลังของกรงเล็บมีปีกและเนื้อแหลมคมประดุจมีด โดยกรงเล็บที่แหลมคมเปล่งประกายแสงเย็นราวกับรอยแตกนี้ถูกฉีกด้วยกรงเล็บมัน

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ…

กรงเล็บใหญ่มาก ใหญ่มากๆ…

ขณะที่มันยื่นออกมาจากรอยแตกและตกกระทบพื้น ทำให้ทุกคนได้สติ โดยกรงเล็บนี้มีขนาดเท่ากับภูเขาก็ไม่ปาน

แค่กรงเล็บก็ใหญ่เช่นนี้แล้ว จินตนาการได้เลยว่าขนาดของสัตว์ประหลาดตัวนี้จะใหญ่และน่ากลัวขนาดไหน!

“อ๊ากกก วิ่งเร็ว! ”

“ช่วยด้วยยย!”

“มีสัตว์ประหลาด!”

แย่แล้ว! แย่แล้ว!

คนเหล่านี้เดิมทีมาเพื่อฆ่าพวกเจียงหลีทั้งสอง แต่สถานการณ์ที่เปลี่ยนไปกะทันหันทำให้พวกเขากลัวมากจนต้องวิ่งรักษาชีวิต

เรื่องฆ่าเจียงหลี ชิงสัญลักษณ์สีทองหรือ ซ่อนตัวจากกรงเล็บของสัตว์ประหลาดก่อนเถอะ อย่างอื่นค่อยว่ากัน

เจียงหลียืนอยู่กับที่ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย และจ้องมองไปยังกรงเล็บที่ยื่นออกมาจากท้องฟ้า ซึ่งกำลังพุ่งโจมตีฝูงชนที่อยู่บนพื้นดิน

หากถูกมันจับ กรงเล็บของมันจะบีบอย่างรุนแรง เนื้อและเลือดจะกระเด็นออกมาจากช่องว่างของกรงเล็บ โดยภายใต้กรงเล็บยักษ์นั้น ทุกคนล้วนมิอาจต่อต้านได้

“พวก… พวกเราจะตายอยู่ที่นี่หรือ…” ชิงหว่านกำแขนของเจียงหลีแน่นราวกับว่าพละกำลังทั้งหมดจากร่างกายของนางถูกพรากไป

เจียงหลีไม่ตอบคำถามของนาง แต่หันคอที่แข็งทื่อย่างความยากลำบากและมองไปยังเจ้าเปี๊ยกที่ไม่เคลื่อนไหวด้วยความตกใจ

เสียงร้องของมันยังคงดำเนินต่อไป ภายใต้กรงเล็บของขนขาวปุยยังคงเปล่งประกายแสงสีทอง

กรงเล็บอันน่ากลัวโจมตีทุกคน แต่กลับไม่ได้เข้าใกล้ฝั่งของนาง นี่มันหมายความว่าอะไร เจียงหลีไม่ได้โง่ จะไม่เข้าใจได้อย่างไร

สัตว์เลี้ยงของนางไม่ธรรมดาเลย! ตกลงมันคือสัตว์ร้ายประเภทใดกัน ถึงสามารถเรียกตระกูลสัตว์ร้ายที่น่ากลัวเช่นนี้ออกมาต่อสู้ได้

อ๊ากกก!

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ขณะที่เจ้าเปี๊ยกไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ราวจะกำจัดคนเหล่านั้นให้สิ้นซากก่อนถึงยอมหยุด

…

ชายผู้มอมแมมยืนอยู่กับที่ มองขึ้นไปยังกรงเล็บยักษ์อันน่ากลัวที่ยื่นออกมาจากท้องฟ้าอันไกลโพ้น ใบหน้าซีดขาว ความกลัวแผ่ซ่านในใจ เขาไม่ได้ก้าวเดินต่อ แต่กลับลากขาที่แข็งทื่อก้าวถอยหลัง จนในที่สุด หลังจากที่เขารู้สึกว่าขาของเขากลับสู่ปกติ จึงหันหลังกลับโดยไม่ลังเลและวิ่งไปยังทางออกของถ้ำสวรรค์

ในขณะเดียวกัน ทุกคนในถ้ำสวรรค์ต่างสัมผัสได้ถึงลมปราณของกรงเล็บยักษ์และมองเห็นกรงเล็บยักษ์ที่ยื่นออกมาจากรอยแยกของท้องฟ้านั้นน่ากลัวเพียงใด

ความกลัวแพร่กระจายในใจของทุกคน แต่ท่ามกลางความน่าหวาดกลัวนี้ มีเพียงแต่เจียงหลีที่ไม่ได้ตกใจกลัวเลยแม้แต่น้อย

นางจับตัวชิงหว่านที่สั่นเทาและพูดกับนางว่า “เจ้ารออะไร ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดี!”

“หา” ชิงหว่านไม่เข้าใจสิ่งที่นางพูด

เจียงหลีไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่ม สะบัดแส้ยาวในมือและสุ่มรวบผู้หลบหนีแล้วโยนไปตรงหน้าของชิงหว่าน “ลงมือฆ่าซะ”

คนเหล่านี้หากถูกกรงเล็บยักษ์ฆ่าตาย จะสูญเปล่าเกินไป

ชิงหว่านมองไปที่นางด้วยความประหลาดใจ

เจียงหลีคว้ามือของนางและสังหารชายคนนั้นทันที ทันใดนั้นสัญลักษณ์สีเงินตรงระหว่างคิ้วของชิงหว่านได้สว่างขึ้นอีกครั้ง

ผู้คนหลายพันคนไม่สามารถหลบหนีจากกรงเล็บยักษ์นี้ได้ เจียงหลีใช้แส้ยาวรัดคอผู้คนได้อย่างง่ายดาย และโยนพวกเขาไปตรงหน้าชิงหว่านเพื่อให้นางลงมือฆ่า

จนกระทั่งสัญลักษณ์สีเงินของชิงหว่านเปลี่ยนเป็นสีทอง และหยุดการต่อสู้ในที่สุด

“อ๊ากกก! ไม่ๆ!” คนสุดท้ายล้มลงกับพื้นและร้องขอชีวิตด้วยความสิ้นหวัง แต่กลับถูกกรงเล็บยักษ์ทับแบนเป็นเนื้อแผ่น

หลังจากกรงเล็บยักษ์ของสัตว์ประหลาดฆ่าทุกคนแล้ว กลับยื่นกรงเล็บออกไปทางเจียงหลีและชิงหว่าน

อ๊าก! ชิงหว่านอุทานพร้อมกับนั่งยองๆ บนพื้นและเอามือกุมศีรษะ

เจ้าเปี๊ยกหันหลังกลับกะทันหัน ดวงตาสีแดงก่ำของวานรยักษ์ปรากฏต่อหน้าเจียงหลี ทำให้นางตะลึงในใจ

แสงสีแดงสองดวงพุ่งออกมาจากดวงตาของเจ้าเปี๊ยกและตกกระทบไปที่กรงเล็บยักษ์โดยตรง ความเกลียดชังที่แผดเผาลึกสองดวงก็ปรากฏขึ้นบนผิวหนังที่แข็งกร้าวในทันที

กรงเล็บยักษ์กำลังเจ็บปวดและถอยกลับเข้าไปในรอยแตกกลางอากาศอย่างรวดเร็ว หลังจากที่กรงเล็บกลับไปที่รอยแตกนั้น ทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาพเดิม

บนพื้นแผ่นดินนี้ดูเงียบสงบลง และเลือดสดจากทั่วสารทิศพิสูจน์แล้ว ณ ที่แห่งนี้เคยถูกกรงเล็บยักษ์เล่นงานอย่างอำมหิตมาก่อน

เจ้าเปี๊ยกที่มีขนปุยยาวค่อยๆ หันกลับมาและเผชิญหน้ากับเจียงหลี แล้วสบตากัน

สีเลือดในดวงตาของมันจางลง และสีเขียวครามปรากฏขึ้นอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ ดวงตาของมันกลับดำมืด ซึ่งแม้แต่ขนขาวปุยบนร่างของมันก็ไม่มีความว่างไสวก่อนหน้านี้หลงเหลืออยู่เลย

เปรี๊ยะ!

ทันใดนั้น เจ้าเปี๊ยกล้มลงกับพื้น

เจียงหลีอุทาน “หลิวหลี!”