ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 1009
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1009
หมอตรวจตาแองเจลีนอย่างละเอียดแต่ไม่พบความเปลี่ยนแปลงใด ๆ เขาเลยได้ข้อสรุปที่น่าเสียใจว่า “คุณเซเวียร์ครับ ถ้าคุณยังควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้วทำตัวเองให้มีอาการวิตกกังวลหรือซึมเศร้าตลอดเวลาแบบนี้ ภาวะโซมาติกของคุณจะยิ่งรุนแรงมากขึ้น อย่างที่เห็นว่าการสูญเสียการมองเห็นชั่วคราวครั้งนี้กินระยะเวลานานกว่าที่เคยเป็น ถ้าทานยายังช่วยคุมไม่ได้ ผมเกรงว่าคุณอาจจะตาบอดถาวร”
“ทานยาเถอะครับ” หมอแนะนำอย่างระมัดระวัง
เซย์นถามอย่างจริงจัง “ถ้าเธอไม่สบายก็ควรต้องรักษา สั่งจ่ายยาให้เธอเถอะครับหมอ”
หมอพูดอย่างลำบากใจ “มันก็แค่… ยากดประสาทพวกนี้มีผลข้างเคียงที่รุนแรงหน่อย เช่น เธออาจจะน้ำหนักขึ้น…”
แองเจลีนท้วงขึ้นมาทันใด “ฉันไม่กินยา”
เธอสติแตกก่อนผลุนผลันออกจากประตูไป
เจย์บี้รักใบหน้านี้ของเธอที่สุด
ถ้าเธอรูปร่างหน้าตาเปลี่ยนไปเขาต้องจำเธอไม่ได้แน่
เธอผลักประตูวิ่งไปตามทางเดินก่อนชนเข้ากับอ้อมแขนของเจย์
เขาเพิ่งเดินออกมาจากแผนกจิตเวชพร้อมถือใบสั่งยาในมือเตรียมออกไปรับยา ขณะที่แองเจลีนพุ่งเข้ามาชนเขาพอดี
“เป็นอะไรครับ คุณเซเวียร์?” เขารู้สึกได้ว่าเธอตัวสั่นเทา จึงหักใจผลักเธอออกไปไม่ได้
เมื่อแองเจลีนได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เธอก็เหมือนเรือหลงทางที่ได้กลับเข้าฝั่ง เธอโผเข้ากอดเขาก่อนปล่อยโฮออกมา
เซย์นวิ่งตามออกมา เมื่อเห็นแบบนั้นดวงตาเขาก็แดงก่ำ
มีเพียงต่อหน้าเจย์เท่านั้นที่แองเจลีนถอดหน้ากากหญิงแกร่งไปเป็นสาวอ่อนแอบอบบางอย่างที่เธอเคยเป็น
“คุณทำเธอร้องไห้ทำไม?” เจย์ตวาดเสียงเย็น
เซย์นได้แต่กล้ำกลืนความทุกข์โดยไม่กล่าวอะไร
เจย์ต่างหากที่ทำให้เธอร้องไห้!
เซย์นอธิบาย “ผมไม่ได้ทำ ดวงตาของเธออาการแย่ลง หมอแนะนำยาบางตัวให้แต่เพราะยามีผลข้างเคียงจะทำให้น้ำหนักขึ้น เธอเลยปฏิเสธแล้ววิ่งหนีมา”
เจย์อึ้งมองแองเจลีน “นี่คุณกลัวน้ำหนักขึ้นเหรอ?”
แองเจลีนพยักหน้า
“สุขภาพต้องมาก่อนความสวยงามสิ” เสียงเขาอึมครึมดูดุ
แม้จะเป็นแบบนั้นแองเจลีนก็ยังยืนกราน “ถ้าฉันดูเปลี่ยนไป ฉันกลัวว่าถ้าเขากลับมาแล้วจะจำฉันไม่ได้”
เจย์อึ้งงัน เมื่อเขานึกได้ว่าเธอหมายถึงสามีที่เสียไปแล้วของเธอตอนที่เธอพูดถึง ‘เขา’ แววตาเขาก็ยิ้มแบบคนใจสลาย
“ถ้าเขารักคุณ ไม่ว่าคุณจะหน้าตาแบบไหนเขาก็จะจำคุณได้”
แองเจลีนเงยหน้าที่เต็มด้วยน้ำตาขึ้นมา
ความเศร้าเสียใจฉายในแววตา
แต่เขาเองก็จำเธอไม่ได้สักนิดเดียวนี่!
แองเจลีนพึมพำ “ถ้าเขาดื่มน้ำในแม่น้ำเหลืองแล้วล่ะ? ถ้าเขาข้ามสะพานไปโลกนั้นแล้วล่ะ? หรือถ้าเขาไปนรกล่ะ? เขาต้องลืมฉันสนิทแน่”
เจย์ตบบ่าเธอเบา ๆ ก่อนปลอบเธอด้วยเสียงนุ่มนวล “ถ้าเขาดื่มน้ำในแม่น้ำเหลือง ข้ามสะพานไปโลกหน้า ลงนรกแล้วยังกลับมาได้ ตอนนั้นก็หมายถึงว่าเขายังมีคุณอยู่ในใจ”
แองเจลีนรู้สึกสบายใจเมื่อได้ฟัง “คุณพูดถูก ถ้าเขากลับมาแปลว่าเขาต้องฝ่าฟันอุปสรรคมาได้”
“แต่… ฉันจะช่วยเขาคืนความทรงจำที่เขาลืมไปในโลกนั้นได้ยังไง?”
เจย์พูด “คุณก็ไม่ต้องฟื้นมันกลับมา แค่สร้างความทรงจำใหม่ดี ๆ ให้เขาก็พอ”
แองเจลีนยิ้มสดใส “ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง ขอบคุณนะคะคุณเบ็น”
“ว่าแต่คุณไปหาหมอหรือยังคะ? คุณเป็นยังไงบ้าง?” เธอเพิ่งนึกได้ว่าเขาก็มาหาหมอเหมือนกัน เธอพลันรู้สึกเป็นห่วงกังวลขึ้นมา
