ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 101
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 101
เจย์ส่งข้อความให้โรส เขาชวนเธอไปคาเฟ่
โรสดูข้อความแกมคำสั่งที่กล่าวว่า ‘เราต้องคุยเรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย ไม่งั้น ฉันจะใช้วิธีอื่น’
โรสถอนหายใจอย่างแรง เธอควรแกล้งทำเป็นไม่เห็นข้อความดีไหม?
อาจเป็นเพราะโรสตอบข้อความของเขาช้า เจย์จึงโทรหาเธอแทน
โรสลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับสายอย่างไม่ยินยอมนัก
เสียงเย็นยะเยือกของเจย์ดังมาตามสาย “โรส ลอยล์ ทำไมเธอไม่ตอบข้อความฉัน? การหลบฉันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหานะ”
โรสสวนกลับ “ฉันไม่ได้หลบ ฉันแค่ไม่รู้ว่าต้องตอบนายยังไง”
เจย์ตะลึงกับคำตอบนั้น แต่ก็แค่เสี้ยงวินาทีเท่านั้น
เขาตำหนิ “ถ้าเธอรู้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น เธอจะทำมันทำไมตั้งแต่แรก?”
โรสสั่นเล็กน้อย ประโยคที่เขาพูดถึงทำให้เธอนึกไปถึงตอนที่เธอมีเซ็กส์กับเขาโดยที่เขาไม่ยินยอม
ท่าทางของโรสดูน่าเกลียดและอับอาย เธอรู้สึกโชคดีที่เขาไม่เห็นท่าทางของเธอตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย “โอเค ถ้าอย่างนั้นเจอกันสิบโมง” ในที่สุดเธอก็ต้องจำใจยอม
เจย์วางสาย
ในอีกด้านหนึ่ง โรสทรุดลงกับพื้น การถูกดูหมิ่นจากเจย์ที่พยายามตัดความสัมพันธ์จากเธอนั้นไม่ได้สร้างความรู้สึกอะไรให้เธอ ยังไงก็ตาม เธอรักเขา มันเหมือนเธอกำลังกระโจนเข้ากองไฟ เธอคงไม่กระวนกระวายใจต่อให้เธอต้องถูกกลืนจากกองไฟที่ไร้หัวใจพวกนั้น
‘ฉันควรเสียใจรึเปล่านะ?’
โรสไม่รู้ว่าต้องตอบคำถามนี้ยังไง เธอเพิ่งรู้ว่า ในเมื่อเธอมีความกล้าจะทำเรื่องผิดพลาด เธอก็ต้องมีความกล้าในการรับผลที่ตามมาด้วย
เธอลุกขึ้นแล้วแต่งหน้าอ่อน ๆ เพื่อปกปิดความอ่อนล้าและเพลียของเธอ เธอต้องทำให้ตัวเองสวย
ก่อนที่โรสจะออกจากอพาร์ทเมนท์ โจเซฟินก็มาถึงเมืองงอกงามเพื่อพาร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้ออกไปเล่น โรสสบายใจมากที่โจเซฟินกระตือรือร้นในการช่วยเธอดูแลพวกเด็ก ๆ
เมื่อโรสถึงคาเฟ่ เจย์ก็นั่งรออยู่ได้พักหนึ่งแล้ว
เมื่อโรสเดินมาหาเจย์ ท่าทางของเขาก็ดูไม่เป็นมิตรทันที สายตาของเขาจ้องเธอ เหมือนมีดที่ทิ่มแทง
“ฉันขอโทษที่มาสาย” โรสกล่าวอย่างเคอะเขิน เธอดึงเก้าอี้ข้างเขาออก แล้วเธอก็สั่งเกตเห็นสายตาดั่งเหยี่ยวของเขาที่หรี่ลงมากขึ้นกว่าเดิม เผยให้เห็นความเกลียดชังต่อการกระทำของเธอ
เธอจึงเปลี่ยนจากเก้าอี้ที่เดิมไปนั่งที่เก้าตรงข้ามที่ไกลจากเขาที่สุดแทน
ท่าทางของเจย์ดูอ่อนลงเล็กน้อย ‘ขอบคุณพระเจ้าที่เธอรู้ที่ของตัวเอง’
โรสรู้สึกถึงความไม่ำพอใจ เธอสงสัยว่าเขากำลังหงุดหงิดเรื่องอะไร
“โรส ฉันไม่มีเวลามากนัก เข้าเรื่องเลยแล้วกัน”
“ฉันต้องการสิทธิ์การเลี้ยงดูอย่างถูกต้องของร็อบบี้น้อย ถ้าเธอให้ความร่วมมือ ฉันจะให้เงินที่จะทำให้ทั้งเธอและลูกสาวของเธออยู่สบายไปทั้งชาติ แน่นอน ถ้าเธอปฏิเสธ เราก็ต้องไปเจอกันที่ศาล แต่ด้วยตัวเลือกที่สอง ฉันไม่คิดว่าเธอจะต่อต้านพวกฉันได้”
เขาเหมือนราชาผู้ส่งสูงและห้าวหาญและมองดูโรสอย่างดูหมิ่นเหมือนมองมดปลวกตัวเล็ก ๆ
โรสอาจดูเหมือนมด แต่เธอเป็นมดที่มีความฝัน เธออาจจะเป็นวัชพืช แต่เธอก็เป็นวัชพืชที่สามารถทำให้ทุ่งหญ้าไฟลุกท่วมได้ เธอมีความหัวรั้นและความปฏิเสธที่จะยอมแพ้ของแองเจลีน และเธอก็มีความอ่อนแอและละเอียดอ่อนของโรสในเวลาเดียวกัน ความย้อนแย้งในบุคลิกนี้หลอมรวมจนทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงที่มี นี่คือ โรส ลอยล์ คนใหม่
อย่างน้อยที่สุด เจย์ก็ไม่มีทางเดาออกว่าเธอต้องการจะทำอะไรต่อไป
โรสเงยหน้ามองทันที นิสัยอ่อนแอของเธอไม่มีให้เห็นอีกแล้ว มันถูกแทนที่ด้วยความโกรธเกรี้ยว เธอกล่าว “ท่านอาเรส นี่คุณกำลังจะรังแกคนอ่อนแองั้นเหรอคะ?”
เจย์เลิกคิ้ว ท่าทางจองหองสุด ๆ “ถ้าใช่ แล้วไง?”
เขานั่งพิงเก้าอี้สีดำ ร่างอันงดงามและนิ้วเรียวยาวของเขาเคาะกับโต๊ะเป็นจังหวะ ท่าทางที่ทั้งผ่อนคลายและอหังการ ทำให้เขาดูมีเสน่ห์และความมั่นใจมาก
โรสไม่รู้จะตอบสนองอย่างไรกับคำตอบรับทื่อ ๆ ของเขา ดังนั้นเธอจึงตอบสนองอย่างแข็ง ๆ
“นายเคยบอกว่านายยุ่ง แต่เด็ก ๆ ต้องการผู้ปกครองที่คอยดูแลพวกเขาให้เติบโต นายมีเวลาพอในการดูแลพวกเขาเหรอ หลังจากนายขโมยสิทธิ์การเลี้ยงดูของร็อบบี้น้อยไปอีกคน?”
เจย์จ้องโรสเขม็ง ‘เหนือความคาดหมายที่เธอคิดแบบนั้นได้’
“ฉันยอมรับว่าฉันไม่มีเวลามากนักที่จะดูแลพวกเขา แต่ฉันสามารถจ้างติวเตอร์ที่น่าทึ่งที่สุดในโลกมาสอนพวกเขาได้ ให้ทรัพยากรที่ดีที่สุดกับพวกเขา ไม่เหมือนกับเธอ คนที่ให้ได้แค่บ้านหลังเล็ก ๆ กับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ไม่ดีต่อสุขภาพ?” เจย์กล่าว เขาคิดว่าตัวเองถูก
โรสไม่ยอมแพ้เขา เธอกล่าวแก้ไข “ฉันไม่เคยให้ลูกฉันกินบะหมี่กึ่งฯ สิ่งที่ฉันให้พวกเขากินคือบะหมี่หยางชุนต่างหาก”
เจย์แค่นหัวเราะ “มันต่างกันตรงไหน? โรส กินบะหมี่หยางชุนจะส่งผลต่อการเจริญเติบโตของเด็ก เธออยากให้พวกเขาเตี้ยเป็นคนแคระแบบเธอรึไงในอนาคต?”
โรสแทบสำลักน้ำลาย เธออาจจะตัวเล็ก แต่ส่วนสูงของเธออย่างน้อยก็ 1.6 เมตร จะมาเรียกเธอว่าคนแคระได้ยังไง?
โรสไม่ยอมง่าย ๆ “เจนส์กินอาหารรสเลิศและหรูหราตลอดเวลากับคุณ แต่เขาก็ไม่ได้ดูสูงไปกว่าร็อบบี้น้อยนะ”
เจย์พูดไม่ออกไปเลยทีเดียว
หลังจากชะงักไปครู่หนึ่ง เจย์ก็มองเธออย่างดูถูกแล้วล้อเลียน “เธอต้องโทษยีนด้อยของเธอต่างหาก”
นี่เป็นการว่าร้ายกันโดยตรง ท่าทางของโรสดูบูดบึ้งและโมโห
เจย์รู้ได้ทันทีว่าเขาทำเรื่องโง่ ๆ เข้าไปเสียแล้ว ด้วยความขาดความเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงของเขา เธอเป็นแม่ของลูกเขา การดูถูกเธอเท่ากับการดูถูกลูกเขาเช่นกัน
จากมุมมองของเขา เจนสันและร็อบบี้น้อยนั้นเป็นเด็กที่น่ารักที่สุดในโลก พวกเขาแตกต่างกับโรสแบบคนละโลก
